Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2019

Κουβεντιάζοντας μ'έναν κομπογιάννο..


Σε πήρα στο κατόπι... Απ'το πρωί πάλευα να σε συναντήσω, ν'ανταλλάξουμε έναν χαιρετισμό, να σου προσφέρω δυο ψίχουλα καθώς θα χρωματίζεις το λευκό μου τοπίο. Μα φοβήθηκες τον άνθρωπο! Σάμπως εγώ νομίζεις, δεν τον σκιάζομαι; Δεν είναι μοναχά οι τουφεκιές, είναι τόσα πιο τρομακτικά που κατορθώνει και χωρίς το τουφέκι παραμάσχαλα. Μα, τί σου λέω τώρα; Πού να ξέρεις εσύ; Τί να καταλάβεις; Για σένα είναι τόσο πιο απλά... Τούτες οι λεξεις δεν έχουν νόημα. Εσύ γνωρίζεις μοναχά να τραγουδάς κι ίσως ν'απορείς με τις άχαρες κραυγές μας. Τόσες λέξεις, τόσα γράμματα, τόσες κουβέντες και ξεχάσαμε να τραγουδάμε...


Είσαι όμορφος! Τόσο όμορφος που δε μπορώ να σου περιγράψω το πόσο! Πώς άραγε σκέφτηκε ο Θεός να κρύψει έναν ήλιο πορτοκαλί στις ριζιμιές απ'τις φτερούγες σου;
Κάρφωσα το ζυμωτό ψωμί σ'ένα κλαράκι της κληματαριάς, για να σε προφυλάξω από το γάτο. Κι εσύ το αγνόησες. Προτιμούσες κείνο το πεσμένο στο κάτασπρο χιόνι, αλλά και πάλι φοβήθηκες να το πλησιάσεις. Σου'βαλα λιναρόσπορο και σουσάμι στο κιουπάκι, μα δε θέλησες να το καταδεχτείς. Βλέπεις, ακόμη τα δέντρα της ρεματιάς είναι με λιγοστούς καρπούς φορτωμένα. Σ'το λέω στα ίσα: Μού'βγαλες την ψυχή τούτη τη φορά! Πολύ παγωνιά για να στέκομαι χωρίς αναπνοή με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Κι εσύ πετούσες μακριά, προτού προλάβω να σε καμαρώσω.
Κι ύστερα σ'άφησα... Κι άρχισα να περπατώ προς τα υψώματα...


Και, ξαφνικά, σε μια στροφή σε ξανασυναντώ! Κρυμμένο σε κάτι αγκυλωτά βάτια.. Είπα θα σε χάσω πάλι, μα εσύ πετάριζες πιο θαρρετός στο διάβα μου! Με ξεγελούσες και φαινόσουνα ξανά δυο δρασκελιές παραπάνω.


Κι εγώ, να μην τολμώ να σε πλησιάσω, να τρέχω να σε φτάσω παράλληλα, με το φακό στο χέρι, στη μέση του δρόμου. Με πήρες χαμπάρι πως είμαι ακίνδυνη και με περιγελούσες! Κι όμως καμάρωνες, τούρλωνες την κοιλίτσα σου, στεκόσουν προκλητικά και μόλις σ'έφτανα, τσούπ! ξαναβρισκόσουνα δυο μέτρα πιο μπροστά μου!


Πορεία παράλληλη, οι δυο μας, στο παγωμένο βουνό... Πήραμε τον ανήφορο και κοιταζόμαστε σε απόσταση ασφαλείας. Πώς να μη σου χαμογελάσω;


Μέχρι που φάνηκε ένα αυτοκίνητο που σταμάτησε στο δρόμο μας και μας έκοψε την πορεία για να ξεφορτώσει κείνους τους φασαριόζους. Τότε χάθηκες ξανά... Πώς να μη χαθείς; Εσύ είσαι μια ζωγραφιά του Θεού. Με τί μάτια να σε κοιτάξουνε; Ακούγανε μονάχα τις δικές τους φωνές. Κρατούσαν τον καθρέφτη παραμάσχαλα. Δε χωρούσαν στη ζωγραφιά μας...



Μάταια σ'αναζήτησα στην επιστροφή. Ο ήλιος βυθιζόταν στον ορίζοντα και δεν ένιωθα πια τις άκρες των δαχτύλων μου. Σε ποιά φυλλωσιά να κούρνιασες προσμένοντας το ξημέρωμα; Πότε θα ξαναφανείς να χρωματίσεις τη μέρα μου;


Σήμερα σε ξανακοιτώ... Χαζεύω την ομορφιά σου σε μια πλαστή εικόνα. Ναι, είσαι τόσο όμορφος που μπορείς και ζωντανεύεις την άψυχη οθόνη μου! Που μπορείς ακόμη και να μου μιλάς μέσα από αυτήν. Ποιός είπε πως η ομορφιά κρύβεται σε περιττά στολίδια; Πασχίζουν οι άνθρωποι, λέει, να γίνουν πιο όμορφοι. Θα σκεφτόσουν ποτέ εσύ να μπογιατίσεις κόκκινο το ράμφος σου; Γελάς; Το ξέρω πως γελάς, κάθε φορά γελάς κι ας μη σου χάρισε ο Θεός χαμόγελο. Αρκείσαι σ'αυτά που σου 'δωσε, κι ίσως τούτη η πορτοκαλί λαιμουδιά να καθρεφτίζει το γέλιο της ψυχής σου. Μοναχά που εμείς δε βλέπουμε... συνηθίσαμε ν'αναγνωρίζουμε μόνο τα δικά μας σημάδια καθώς χανόμαστε στη βαβούρα της δικής μας ύπαρξης... είναι, βλέπεις, τόσο εκκωφαντική!


Νά'σαι πάλι, πετάρισες στην οθόνη μου! Τί συλλογιέσαι, φίλε μου, πάνω στο πεταμένο κεραμικό; Πού αγναντεύει η ματιά σου; Πού φτάνει ο δικός σου ορίζοντας; Πότε θα σε ξαναδώ; Πότε, άραγε, θα ξανακουβεντιάσουμε;...

16 σχόλια:

  1. Τώρα βέβαια με την περιγραφή σου σε φαντάζομαι να κυνηγάς τον κομπογιάννο σου που σε σκλάβωσε με την ομορφάδα του. Και ''είδα'' και τα ξυλιασμένα σου δάχτυλα. Τι ωραίο συναπάντημα!! Αλλά κουβέντα δεν άρθρωσε ...ακατάδεκτος σε όλα του, ναι;
    Πολύ όμορφη ανάρτηση όπως κάθε φορά απολαμβάνουμε στο ιστολόγιό σου.
    Φιλιά πολλά Όλγα μου
    ΥΓ Πώς πάτε με τα χιόνια; Έβρεξε; Λιώσανε καθόλου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπέροχο οδοιπορικό Όλγα μου !
    με πανέμορφες εικόνες, με έναν διάλογο γεμάτο ευαισθησία. Δώρο του Θεού μέσα στο δάσος ! εξαιρετικό. Πόσο ευαίσθητη και εκφραστική η καρδιά σου.
    Τα φιλιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα το ξαναδείς το μικροσκοπικό φιλαράκι.
    Είμαι σίγουρη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αννούλα μου, φαντάσου με από το πρωί να καραδοκώ! Με ξεσήκωσε μια πρωινή σουσουράδα που την είδα από το παραθύρι καθώς έπινα τον πρωινό καφέ να τσιμπολογά τη μια φέτα ψωμί! Λόγω χιονιού και παγωνιάς, καταδέχτηκε την αυλή μας! Αλλά, στον παραμικρό ήχο και κίνηση, εξαφανιζόταν. Πριν κάποια χρόνια, με βαρύ χιονιά, ήταν πιο θαρρετός, κι έτσι είχα μπορέσει να τον φωτογραφίσω σε πιο κοντινά πλάνα: https://firikia.blogspot.com/2012/01/blog-post_31.html

    Τα χιόνια, αφού παγώσαν για τα καλά, και μετατράπηκαν τα καλντερίμια σε παγοδρόμια, άρχισαν να λιώνουν με τον ήλιο και τον Νοτιά. Σήμερα χαζόβρεχε και λίγο, οπότε σιγά-σιγά χάνονται απ'το τοπίο...

    Καλό σου βράδυ, Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πάντα οι αναρτήσεις σου με συναρπάζουν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το απόλαυσα κι ήθελα να σας το μεταφέρω, Γιάννη μου! Η ομορφιά είναι για να μοιράζεται σ'όλους, όσους τουλάχιστον είναι διατεθειμένοι να την δουν! Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, νά'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξαδερφάκι, σίγουρα θα τον ξαναδώ, θα ξανασυναντηθούμε! Η γνωριμία είναι παλιά: https://firikia.blogspot.com/2012/01/blog-post_31.html κι η αδυναμία μόνιμη!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Είδα, μέσα από την περιγραφή σου την ομορφιά που ζωγράφισες, άκουσα το μελαγχολικό κελάηδημα του μικρού μας φίλου και χαμογέλασα με την έξυπνη, παιχνιδιάρικη διάθεσή του να σε συντροφεύει και συνάμα να κάνει ξεκάθαρα τα όριά του. Υπέροχες εικόνες γεμάτες τρυφερότητα. Σ΄ευχαριστούμε που τις μοιράστηκες μαζί μας...Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπέρα Αννίκα! Υπέροχες εικόνες όντως, πώς μπορούσα να μην τις μοιραστώ; Νομίζω πως είχαμε κι εγώ κι εκείνος παιχνιδιάρικη διάθεση!!! Νά'σαι καλά! Υ.Γ. Τη ζωγραφιά την έφτιαξε εκείνος!:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ειναι συγκινητικό! Ευχομαι να ξανασυναντησεις τον ομορφουλη φιλο σου! Πολυ ομορφα τα λογια σου, πολυ αγνη η ψυχη σου! Να εισαι καλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Άκουσε να δεις, παιδάκι μου,

    Εσύ με αυτές τις ωραίες περιγραφές και με αυτή την τόσο τρυφερή στάση απέναντι στο πιτσιλοπορτοκαλί πλάσμα θα μας χαλάσεις τη δουλειά! Θα εμπιστευτούν τα πουλάκια τους ανθρώπους, θα πλησιάζουν εύκολα, και δε φτάνει που θα σπάνε τα μούτρα τους, αλλά θα χάσουν και τη σπανιότητά τους!

    Αλλά, σοβαρά, πόση ευαισθησία εκεί, πάνω σε μία μικρή ράχη του βουνού των κενταύρων; Τι θαύματα συμβαίνουν, τι συναντήσεις διαπολιτισμικού χαρακτήρα, πόσο ωραία αποτυπώνονται στη φωτ. μηχανή και το ηλεκτρονικό χαρτί.. Πόσα, ομφαλοσκοπώντας, με τους καθρέφτες παραμάσχαλα, αγνοούν οι αποπροσανατολισμένοι άνθρωποι;

    Καλημέρες

    ΥΓ. Το κακό είναι ότι ο τυπάκος είναι τόσο μικρός που, αν έρθει (θα έρθει πάλι, νομίζω), δύσκολα θα τον πάρεις χαμπάρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ένα "πετεινό του ουρανού" τόσο μικρό και εύθραυστο που νομίζεις πως θα σπάσει αν το αγγίξεις.
    Ένα χνουδωτό μπαλάκι πάνω σε δυο λεπτά κλαράκια για πόδια. Είχες την τύχη να το συναντήσεις και να ανοίξεις έναν τόσο τρυφερό "διάλογο" μαζί του! Είσαι πολύ τρυφερή ψυχή Όλγα. Οι άνθρωποι που μπορούν να μιλούν με τα πουλιά είναι άνθρωποι από άλλη πάστα.
    Περιμένω κάθε φορά τις αναρτήσεις σου για να κερδίσω μια μικρή ανάταση ψυχής.
    Σ'ευχαριστώ πολύ
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σ'ευχαριστώ Δραστήρια! Χαίρομαι που σε άγγιξε! Νά'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Λες να εμπιστευτούν τα πουλάκια τους ανθρώπους που δεν τους εμπιστεύομαι ούτε εγώ;;; Μου πέρασε κι εμένα απ'τον νου, Διονύση μου, αλλά ευτυχώς για αυτά είναι λιγοστές έως ελάχιστες οι αντίστοιχες συναντήσεις μας ώστε να εξοικειωθούν! Μπα, πιο πολύ κινδυνεύω εγώ από τους ανθρώπους να (ξανα)σπάσω τα μούτρα μου και να χάσω τη σπανιότητά μου!!! 😂 Νομίζω ότι μεγαλύτερο κίνδυνο αντιμετώπισαν τα καβούρια της αγαπημένης μου παραλίας σε αντίστοιχες συναναστροφές μας, οπότε και τις αραίωσα. Τα ψάρια πάλι, που ξεγελιουνται πιο εύκολα, κι εχω φτάσει σε σημείο να τα χαϊδεύω (φοβερή αίσθηση!), φροντίζω και να μην είναι δίποδο σε μια ακτίνα ασφαλείας εκείνη την ώρα κι ύστερα να τα τρομάξω λιγουλάκι, ώστε να μην παραμείνουν επαναπαυμενα!!

    Το μαγικό με την ευαισθησία είναι πως όσο και να σπανίζει, μπορεί να κρυφτεί παντού και μάλιστα στα πιο απίθανα σημεία!! Ίσως όπως κι ο σοφός Χείρων "κρύφτηκε" στο βουνό που σύχναζε η αγέλη των ημιαγριων Κενταύρων!!Κρίμα για τους ανθρώπους που παραμένουν τυφλοι. Όχι μοναχά δε μπορούν να δουν με τα μάτια της νόησης (κάτι που όλους φυσικά μας δυσκολεύει...), αλλά κοντεύουν να χάσουν κι εκείνα των αισθήσεων κι απλά προσπερνούν...

    Σ'ευχαριστώ, Διονύση μου, για το πέρασμα... Να'σαι καλά!

    Υ.Γ. Κάποια στιγμή θα τον ξαναδώ!! Στα δικά μου μάτια φαντάζει μεγάλος! 😉




    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. "Ένα χνουδωτό μπαλάκι πάνω σε δυο λεπτά κλαράκια για πόδια.": Έτσι ακριβώς, Μαρία μου! Χαίρομαι που μέσα απο μιαν ανάρτηση μπορώ να σου προσφέρω έστω και μια μικρή ανάταση ψυχής. Ίσως κι αυτό να παλεύω και για εμένα την ίδια και για οποιον διαβάζει τα γραπτά μου... Είναι τόσα τα προβλήματα γύρω μας, τόσες οι δυσκολίες, τόσα τα αρνητικά που είναι αναγκη μεγάλη να μάθουμε να εστιάζουμε στις μικρές ομορφιές (με την ευρύτερη έννοια της λέξεως) και να τις βγάζουμε από την αφάνεια, να τις μοιραζόμαστε και να τις "κοινωνουμε"!!

    Καλό Σαββατοκύριακο.. κι εγώ ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή