tag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post5914202412584071275..comments2024-03-08T13:32:29.840+02:00Comments on Φιρίκι: Συνομιλώντας με τη ζωή και το θάνατο...Όλγαhttp://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comBlogger24125tag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-67363338032919296812019-03-04T20:55:59.593+02:002019-03-04T20:55:59.593+02:00Ω! Λέγε μου τέτοια, να σας μουρλανω εδώ μέσα!!!😄 ...Ω! Λέγε μου τέτοια, να σας μουρλανω εδώ μέσα!!!😄 Όχι τίποτα άλλο, κι εγώ προσπαθώ να μαθαίνω και δεν έχω με ποιόν να τα συζητήσω!! Καλή βδομάδα!Όλγα (φιρίκι)https://www.blogger.com/profile/13510520071318188740noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-67649858882425614212019-03-04T15:39:25.419+02:002019-03-04T15:39:25.419+02:00Ωωωωωω!
Μαθαίνω εδώ πέρα μέσα και μου αρέσει!
Μιλ...Ωωωωωω! <br />Μαθαίνω εδώ πέρα μέσα και μου αρέσει!<br />Μιλ μερσί Όλγα!<br />Καλή εβδομάδα να έχουμε!Αρτίστα του βωβούhttps://www.blogger.com/profile/00702706906812292630noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-25532433474759494472019-03-04T10:26:48.403+02:002019-03-04T10:26:48.403+02:00Καλώς την!
Ξανθιά θεά μου, κι εμένα όλοι οι δικοί ...Καλώς την!<br />Ξανθιά θεά μου, κι εμένα όλοι οι δικοί μου στην Αθήνα έχουν κηδευτει οπότε, πίστεψέ με, καμία μα καμία διάθεση δεν έχω να θεωρήσω ως "μη αυθεντικές" τις κηδείες τους! Εξάλλου αυτό δε γίνεται! Γιατί η ψυχή μου τους ξεπροβοδισε και τους αποχαιρέτησε και τους πενθησε... κλπ, κλπ. Απλά, ήθελα να πω, πως ζώντας τόσα χρόνια πια εδώ στο βουνό, και, κάνοντας τη σύγκριση θέλοντας και μη, μου φαίνεται πολύ πιο ανθρώπινη η διαδικασία στο χωριό, με μεγαλύτερο σεβασμό στον "αποχαιρετισμό". Μια διαδικασία που πολύ παλαιότερα σαφώς και τηρουνταν και στις πόλεις. Κι αν είναι κάτι που με ανησυχεί, κάτι που ήθελα να θίξω με όλη αυτή την ανάρτηση, είναι να προσέχουμε μη χάσουμε την ουσία με τους ρυθμούς και τις κατευθύνσεις που επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής... Τον πατέρα τον κηδεψα σχεδον 25 χρόνια πριν στην Αθήνα... Τελευταία κηδεία που παρευρέθηκα και πάλι στην Αθήνα ήταν περίπου πριν 5 χρόνια. Στο διάστημα των 20 ετων που μεσολάβησαν, στην ίδια πόλη η διαφορά ήταν αισθητοτατη! Σπρωξιδι και τέτοια τρελή βιασύνη κι ανακατωμα και λόγια μισά δεν είχαμε στον πατέρα μου! Απλά, θέλω να πω, να'χουμε περισσότερο τον νου μας.. μη χάνουμε την ουσία και το σεβασμό χωρίς να καν να το συνειδητοποιούμε..να μην το επιτρέψουμε αυτό...<br />Εγώ πάλι πιστεύω πως πλέον χάνονται, κατά κανόνα, στις μεγάλες πόλεις, λόγω συνθηκών, αλλά σίγουρα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων που αντιστέκονται σ'αυτό! Σαφως έχει να κάνει και το σε ποιά γειτονιά βρίσκεσαι.. Όπως, αντίστροφα, υπαρχουν και παμπολλοι που "χάνονται" ακόμη και σε μια μικρη κοινωνία.<br />Το θέμα είναι να ΜΗ με πειράξει ο Μάρτης γιατί είτε τον τσακισεις, είτε όχι μετά, εγώ θα μείνω "πειραγμενη"!! Πάντως σ'ευχαριστώ!!😊<br />Φιλιά, καλή βδομάδα!!!<br />Όλγα (φιρίκι)https://www.blogger.com/profile/13510520071318188740noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-25515014950016835102019-03-04T07:45:36.015+02:002019-03-04T07:45:36.015+02:00Θα σε προσέχω τον Μάρτιο και όλα θα πάνε καλά :) Ε...Θα σε προσέχω τον Μάρτιο και όλα θα πάνε καλά :) Εμένα τον δικό μου τζαναμπέτη τον λένε Ιανουάριο χαχαχα<br />Λοιπόν σε έχασα στην διαδρομή, γιατί θυμήθηκα τα δικά μου, σχετικά με τους θανάτους. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω είναι πως στον τάφο που σήμερα έχω την μαμά μου είναι και η γιαγιά μου, ο παππούς μου ο θείος μου, ο ξάδελφος μου το προγιαγιάκι μου που γνώρισα και το θυμάμαι ... ο τόπος μου λοιπόν είναι εκεί εκεί που θάφτηκαν όλοι οι δικοί μου και από όσο ξέρω θα με θάψουν και μένα μια μέρα. Και αν τολμήσει να μου πει κάνεις πως η κηδεία όλων αυτών τον δικών μου ανθρώπων δεν ήταν αυθεντική γιατί έγινε στην Αθήνα στην πρωτεύουσα, και όλα ήταν φασόν... απλά τα πράγματα .. θα τον πάρει και θα τον σηκώσει όπως σηκώνει ο αέρας το ελενιτ. <br />Οι άνθρωποι δεν χάνονται στις μεγάλες πόλεις παρά μόνο όταν μετοικίζουν εκεί γιατί θέλουν να χαθούν. Η γειτονιά μιας πόλης έχει το δικό της σχολείο την δική της εκκλησία, τα δικά της μαγαζιά, τον κακό τον καλό γείτονα, και άλλα πολλά. Θυμάμαι την μαμά μου να πηγαίνει στην κηδεία μιας κυρίας που είχε ένα μαγαζί.... <br />Θαυμάζω τις φωτογραφίες σου, νομίζω το Όλγα τους πήγαινε περισσότερο <br />Σε φιλω καλή εβδομάδα, και άμα σε πειράξει ο Μάρτης θα τον τσακίσω πες του :)<br /><br /> Μάνιαhttps://www.blogger.com/profile/11153337669607523730noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-76964499564409477182019-03-04T00:10:31.640+02:002019-03-04T00:10:31.640+02:00Καλώς όρισες Σμαραγδάκι στο διαδικτυακό μου σπιτικ...Καλώς όρισες Σμαραγδάκι στο διαδικτυακό μου σπιτικό!<br />Να πω την αλήθεια, από το κομμάτι "συμπαράσταση σε χαρές και λύπες" είμαι λίγο (έως πολύ!) απογοητευμένη εδώ στο χωριό... αλλά τί να κάνουμε; Τουλάχιστον οι γενικότερες συνθήκες είναι πιο ανθρώπινες! Όσο για τα έθιμα που σχετίζονται με το θάνατο, υπάρχουν μεν κάποιες διαφοροποιήσεις, (που νομίζω πως παλαιότερα ήταν ελάχιστες, απλώς όσο περνούν τα χρόνια κάποια έθιμα χάνονται, και δεν είναι τα ίδια αυτά που χάνονται σε κάθε τόπο), αλλά σε γενικές γραμμές, η βασική διαδικασία είναι η ίδια όσον αφορά το λαό μας και την πατρίδα μας.<br />Ο φόβος είναι ανθρώπινος δυστυχώς. Καλό είναι να εξοικειωνόμαστε κάπως, όσο μπορούμε, με την ιδέα, αλλά για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ δύσκολο αυτό. Από μια μεριά τον καταλαβαίνω και το σύζυγό σου, ειδικά στις μέρες μας που όλο για θανάτους κι αρρώστιες ακούμε, και για στενάχωρα γενικότερα... ο καθένας όπως μπορεί το διαχειρίζεται το κομμάτι αυτό..<br /><br />Νά'σαι καλά! Όμορφη Άνοιξη νά'χουμε! Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-82096379271228488142019-03-03T23:58:58.098+02:002019-03-03T23:58:58.098+02:00Λοιπόν, κάτσε πρώτα να συνέλθω από τον Μπάκουρα-Κά...Λοιπόν, κάτσε πρώτα να συνέλθω από τον Μπάκουρα-Κάγκουρα-Μπάμπουρα του κυρίου Λι (ζωή νά'χει!... καιρό είχα τόσο να γελάσω!)... <br />Μμμμμ ναι... Λογικό το τρία ή ένα. Είναι, φαντάζομαι, η ίδια λογική με το ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός... η μονάδα με την τριάδα έχουν μια ιδιαίτερη σχέση. Βλ. και Πρόκλος ("Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας"): "Η υπερβατική μονάδα περιλαμβάνει μέσα της το τέλειο μέτρο της τριάδας με τη μορφή της κορυφαίας ένωσης, ενώ η τριάδα αποκαλύπτει από τον εαυτό της την αδιαίρετη δύναμη της μονάδας" και Ιάμβλιχος ("Τα θεολογούμενα της αριθμητικής"): "Η τριάδα κάνει τη δύναμη της μονάδας να προχωρά σε ενέργεια κι έκταση.." Μη σε τρελαίνω! Απλώς, ήθελα να καταλήξω στο ότι αυτά που δεν ξέρουμε εγώ, εσύ κι η θειά Αγγελικώ κάποιοι κάποτε τα ξέρανε και τα ορίζανε, όχι τυχαία ή επειδή έτσι γουστάρανε, αλλά βασιζόμενοι στις ίδιες τις ιδιότητες των αριθμών αλλά και, γενικότερα, χρησιμοποιώντας την επιστήμη των μαθηματικών... <br /><br />Καλό ξημέρωμα! :)Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-39340167441225117412019-03-03T16:53:48.816+02:002019-03-03T16:53:48.816+02:00Αχ βρε Μαράκι μου, δεν ξέρω αν εμείς τον αποδεχόμα...Αχ βρε Μαράκι μου, δεν ξέρω αν εμείς τον αποδεχόμαστε πιο εύκολα... Με προβλημάτισες τώρα... Κάποιοι ίσως.. Η φύση βοηθάει να φιλοσοφήσεις κάποια πράγματα κι αυτή η διαδικασία σε εξοικειώνει ίσως με την εικόνα του θανάτου.. αλλά ο πόνος είναι πόνος κι όταν αγαπάς βαθιά δεν ξέρω κατά πόσον μπορείς να αποδεχτείς και να ηρεμήσεις.. Θέλει μεγάλη εσωτερική πάλη. Και ναι, σίγουρα βοηθάνε όλα αυτά, αλλά δεν νομίζω πως αρκούν. Η ουσιαστική επαφή με τη φύση νιώθω ότι είναι πολύτιμος αρωγός για την ισορροπία της ψυχής του ανθρώπου (κρίνοντας και από τον εαυτό μου), αλλά από κει και πέρα ... οι τραγωδίες, δυστυχώς, γράφτηκαν για τους ανθρώπους.. Σηκώνει μεγάλη κουβέντα όλο αυτό..<br />Ναι, όσα "μεταλλάσσονται" και "παραμορφώνονται" με χαλάνε αφάνταστα. Λέμε να προοδεύσουμε, να κάνουμε τη ζωή μας πιο "ανθρώπινη"... σε κάποιους τομείς ίσως τα καταφέραμε, σε κάποιους άλλους όμως πάσχουμε οικτρά και πήραμε τον κατήφορο, συνήθως χωρίς να το συνειδητοποιούμε... αυτό θέλησα να τονίσω!<br />Καλή Άνοιξη, λοιπόν! Ο ήλιος κοντεύει να τα εξαφανίσει τα χιόνια εντελώς! Καλό μήνα! Νά'σαι καλά...Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-66135879574000304272019-03-03T16:32:45.574+02:002019-03-03T16:32:45.574+02:00Καλησπέρα "Φισάι"! :)
Επιφυλάσσομαι για ...Καλησπέρα "Φισάι"! :)<br />Επιφυλάσσομαι για πιο ευχάριστες αναρτήσεις προσεχώς! (φτου-φτου μοναχά μη μου τύχει καμιά στραβή!)<br />Είναι υπέροχες οι καμέλιες! Και, βασικό για τα μέρη μας, δεν καίγονται από χιονιάδες και παγετούς!<br />Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που μου λες για το χωριό! Εγώ ίσως είχα το προνόμιο, μεγαλώνοντας στην πόλη, χωρίς ούτε καν γιαγιάδες με την νοοτροπία του χωριού, αρχικά απλά να μη με αγγίξει αυτό, να μη με ενοχλήσει τόσο. Π.χ. αδιαφορούσα παντελώς αν με κουτσομπολεύουν! Βέβαια, εκ των υστέρων τα βρήκα πολύ σκούρα και την πλήρωσα πάρα πολύ ακριβά για κάποιες επιλογές μου εδώ! Για αυτό διευκρινίζω και ξαναδιευκρινίζω πως δε θεωρώ τα πάντα ρόδινα στο χωριό! Προς Θεού! Απλά κάποια πράγματα παραμένουν ακόμη φυσιολογικά. Βασικά, νομίζω πως τελικά αυτό που ήθελα να καυτηριάσω είναι τον "σύγχρονο τρόπο" αντιμετώπισης ζωής και θανάτου.. ο οποίος (τρόπος) εισβάλλει παντού, ξεκινώντας από τις πολιτείες και επεκτεινόμενος και στα χωριά... <br />Ναι, μέρα των ψυχών... Αν θες και δε βαριέσαι να διαβάσεις κι άλλα σχετικά για τα Ψυχοσάββατα: http://firikia.blogspot.com/2010/02/blog-post.html (Όχι τίποτα άλλο, το ιστολόγιο το ξεκίνησα κάποτε στο pathfinder με μεγάλη αγάπη για τη λαογραφία, κι ένα γερό ποσοστό των αναρτήσεών του, ειδικά παλαιότερων, αφορούν έθιμα και παραδόσεις!)<br />Όσο για μένα, ζω στο Πήλιο και κρατάει και μια ρίζα από δω! Μια! Υπερισχύουν οι εκ Κρήτης ρίζες. Συν άλλες!<br />Μεγάλος έρωτας,ε; Ευελπιστώ, λοιπόν, να μας επισκεφτείτε κάποια στιγμή στο μέλλον! Κερνάμε και τσιπουράκι!Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-68821078975841741832019-03-03T16:11:49.335+02:002019-03-03T16:11:49.335+02:00Καλησπέρα Γιάννη μου... σας μελαγχόλησα λίγο αυτή ...Καλησπέρα Γιάννη μου... σας μελαγχόλησα λίγο αυτή τη φορά, αλλά κι ο θάνατος μες στη ζωή είναι... δεν τον αποφεύγουμε..<br />Η μορφή του παπά.. κι εγώ, εδώ βίωσα κι ένιωσα τη σημαντικότητα του ρόλου του. Είναι και το άλλο. Παλιότερα υπήρχαν στο χωριό κι από ένας δάσκαλος, ένας γιατρός... Τώρα αυτές οι φυσιογνωμίες χάθηκαν πια. Ακόμη κι ο δήμαρχος χάθηκε με τους "Καποδίστριες" και τους "Καλλικράτηδες". Μπορεί να μένει χιλιόμετρα μακριά! Οι χωριανοί να μην τον γνωρίζουν καν ποιός είναι! Απέμεινε μονάχος ο παπάς ως "κεφαλή" κι αυτός, πάλι, μονάχα σε λιγοστά χωριά. Κι άντε κανένας, κοινοτάρχης, όπου το σύστημα το επιτρέπει. Ακόμη και σε μια πυρκαγιά, αν το σκεφτεί κανείς, στον παπά θα τηλεφωνήσεις να χτυπήσει τις καμπάνες για να ειδοποιηθεί ο κόσμος! (Μετά την πυροσβεστική, βεβαίως-βεβαίως!)<br />Ημέρα των Ψυχών... είδες πώς έκατσε; Αφού έχουν αφήσει πίσω κάποιους να τους θυμούνται.. είναι σημαντικό! Κι ας μην κάνατε σταράκι. Ξέρεις, βάζω καμιά φορά ονόματα όταν κάνω στάρι.. πέρα "των δικών μου", γνωστών που φοβάμαι πως δεν υπάρχει να τους θυμηθεί κανείς τέτοια μέρα...<br />Καλό μήνα Γιάννη μου! Μ'ευχάριστα ακούσματα κι ομορφιές!Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-60866638252991767362019-03-03T15:59:30.468+02:002019-03-03T15:59:30.468+02:00Κάπως έτσι, Αννίκα μου... από τη μια η "ευκολ...Κάπως έτσι, Αννίκα μου... από τη μια η "ευκολία" κι από την άλλη η "μόδα".. συν οι κεκτημένες ταχύτητες της εποχής! Βέβαια, το ξαναλέω... άλλος προτιμά να βιώσει το πένθος μονάχος ή, τέλος πάντων, με πολύ δικούς του ανθρώπους. Και καμιά φορά οι πολλοί γίνονται κι ενοχλητικοί ή αδιάκριτοι. Πολλές φορές η κοινωνία του χωριού γίνεται και σκληρή... Απλά, το θεωρώ πιο φυσιολογικό να "φεύγει" ένας άνθρωπος έτσι. Δεν ξέρω αν θά'ναι πιο επώδυνο για τον άνθρωπό του που αφήνει πίσω, ή όχι. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.. από τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του καθένα μέχρι ακόμη και το σε ποιό χωριό τού'κατσε να ζήσει! Αλλά, πιστεύω, πως η όλη διαδικασία αποτελεί τιμή για τον νεκρό και σεβασμό για το θάνατο.<br /><br />Καλό απόγευμα Αννίκα μου!Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-85362271191686981252019-03-03T14:21:12.836+02:002019-03-03T14:21:12.836+02:00Ολγα μου να ήξερες ποσο σε ζηλευω που εχεις χωριο ...Ολγα μου να ήξερες ποσο σε ζηλευω που εχεις χωριο και μπορεις να ζεις εκει με τα καλα ακομα και με τα δυσκολα του .. που σιγουρα νομιζω οτι υπαρχει και η συμπαρασταση σε χαρες και σε λυπες .. παντου υπαρχουν οι ανθρωποι ..σε χωρια και σε πολεις που θα τους ενδιαφερουν τι κανει ο διπλανος τους..<br />Τα εθιμα που συνοδευουν τις απωλειες των αγαπηγμενων μας διαφερουν απο οτι διαβασα απο τοπο σε τοπο ..αλλα ολα ειναι για να νιωσουμε εμεις καλα οτι κανουμε το καθηκον μας απεναντι στις ψυχουλες που φευγουν..<br />Μου αρεσε η αποψη σου γυρω απο το θεμα ..είναι η πραγματικοτητα.. και την ζουμε γιατι να μας σοκαρει.. απλα ο φοβος μας κανει να μην αναφερομαστε σ αυτο..εχω ενα συζυγο που δεν θελει να συζηταμε καθυολου για αρρωστιες και θανατους....εγω.. απλα πιστευω οτι υπαρχει και η αλλη ζωή μετα θανατον.. αυτο μας διδαξε ο Χριστός!!! <br />Να περνας ομορφα εκει στο βουνο των Κενταυρων τυχερη Ολγα μου..καλως σε βρηκα ..φιλακιααα.!!<br />Σμαραγδάκι- Ρούλαhttps://www.blogger.com/profile/06763246768530004565noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-58759411294915172702019-03-03T12:10:33.224+02:002019-03-03T12:10:33.224+02:00@Όλγα
Ναι, τριήμερο το έχουν εδώ και το ονομάζουν ...@Όλγα<br />Ναι, τριήμερο το έχουν εδώ και το ονομάζουν "παρηγοριά".<br />Και ή θα πας ένα βράδυ, σου λέει, ή και τα τρία!<br />Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω. <br />Είχα ρωτήσει μία θειά Αγγελικώ γιατί ή το ένα βράδυ ή και τα τρία και όχι τα δύο, αλλά κι εκείνη, παρά τα 80 χρόνια της δεν ήξερε να μου απαντήσει, μου είπε "Έτσι το 'χουμε", το δέχτηκα και τελειώσαμε την κουβέντα!<br />Όλα αυτά δεν γίνονται στο Άργος ή στο Ναύπλιο, αλλά στα χωριά πέριξ αυτών των πόλεων.<br />Έχω τύχει σε δυο "παρηγοριές" ως τώρα και διαπίστωσα ότι δουλεύουν, εννοώ κάνουν καλό στους πενθούντες.<br />Τι άλλο;<br />Α ναι, στο ποστ με τα θανατικά είχες έλθει.<br />Ναι, κατά έναν περίεργο τρόπο, το 2018 έφυγε με τον χαμό της θείας της Ρούλας και το 2019 αφίχθη με αυτόν της θείας Φεβρωνίας.<br />Ένυγουέη, το θέμα είναι ότι βρεθήκαμε τελικά!<br />Καλό μεσημέρι Όλγα!Αρτίστα του βωβούhttps://www.blogger.com/profile/00702706906812292630noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-79705072870697447272019-03-03T11:34:51.869+02:002019-03-03T11:34:51.869+02:00Χείμαρρος οι σκέψεις σου Όλγα, δείχνουν καθαρά πως...Χείμαρρος οι σκέψεις σου Όλγα, δείχνουν καθαρά πως έγραφες πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Και όταν γράφει κανείς έτσι είναι επόμενο να παρασύρει τους αναγνώστες του και να τους μπάζει με ορμή στο δικό του κόσμο.<br />Το πένθος για τον εμβληματικό παπά, το πένθος για όσα χάνονται ή μεταλλάσσονται είναι διάχυτο.<br />Ακόμα κι έτσι όμως, οι εικόνες που ξεδιπλώνεις μπρος τα μάτια μου είναι τόσο όμορφες, έχουν τόση γαλήνη, είναι τόσο συμφιλιωμένες με τη εικόνα που έχω για την «ιδανική» ζωή που δεν αλλοιώνουν καθόλου την αισιοδοξία που νιώθω πως κρύβεται κάτω από κάθε φράση σου.<br />Οι φωτογραφίες σου μου το επιβεβαιώνουν.<br />Τον αέναο κύκλο της ζωής, δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε. Κάτι χάνεται, κάτι ανθίζει, κάτι σταματάει, κάτι αρχίζει. Δυσκολευόμαστε όσοι δεν ζούμε φυσική ζωή. Το μαθαίνω ακόμα αυτό. Δεν εννοώ να το εμπεδώσω. Μάλλον είμαι πολύ κακή μαθήτρια. Από το 2006 μέχρι το 2017 το «μάθημα» επαναλαμβάνεται συνεχώς αλλά εγώ αρνούμαι μέσα μου να το αποδεχτώ και να ηρεμήσω.<br />Για εσάς που καταφέρατε να είστε ένα με τη φύση, είναι μια φυσική διαδικασία.<br />Η ζωή Όλγα μου συνεχίζεται με εμάς ή χωρίς εμάς.<br />Η άνοιξη βρίσκεται προ των πυλών. Τα χιόνια θα λιώσουν γρήγορα και τη θέση τους θα πάρουν τα αγριολούλουδα.<br />Καλά να περνάς στον παράδεισό σου.<br />Πολλά φιλιά!<br />Μαρία Γ.https://www.blogger.com/profile/09939149646166947060noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-85445553946804475992019-03-03T09:28:33.459+02:002019-03-03T09:28:33.459+02:00Όλγα φιρικάκι μου, με στενοχώρησε η ανάρτηση, αυ...Όλγα φιρικάκι μου, με στενοχώρησε η ανάρτηση, αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δεν με χόρτασε κι όλας. Θυμήθηκα και πάντα θυμάμαι όταν έφυγε ο πατέρας μου, την πομπή, την ταφή, τον κόσμο, την εκκλησία και δυστυχώς με στοιχειώνουν όοολα τα πριν. Το μετά όσο δύσκολο κι αν είναι το παλεύεις μόνος σου με τον εαυτό σου.<br />Στην ανάρτηση λοιπόν για να ξεσφιχτεί κι εμένα λίγο η ψυχή μου.<br />Η καμέλια, είναι το λουλούδι που ανακάλυψα πέρσι και που το ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, τα δέντρα τα αγαπώ όλα, εδώ στην πόλη έχω αρχίσει να τα αναγνωρίζω ένα ένα. Μ' αρέσει να νιώθω κοντά στη φύση, μ' αρέσει το χωριό, όμως δεν έχω ζήσει παρά μόνο κάποιες στιγμές στο σπιτάκι στο χωριό μου. Η αλήθεια είναι πως αυτό που περιγράφεις το φαντάζομαι, όμως δεν το έχω ζήσει.<br />Πιστεύω πως έχει τη γοητεία του, τα ενδιαφέροντα του αν βρεις και ακολουθήσεις τον δικό του τρόπο. Τον τρόπο και τη νοοτροπία μιας μικρής κοινωνίας, που όταν την πρωτοαντίκρυσα ως έφηβη δεν μου άρεσε καθόλου, της γύρισα την πλάτη, την αρνήθηκα.<br />Μ' αρέσει να χάνομαι στην πόλη μου. Σκέψου πως ακόμη κι εδώ, βαριέμαι συνεχώς τους ίδιους δρόμους, τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια μαγαζιά.<br /><br />Η μέρα των ψυχών εχθές και κάπου διάβασα πως φτιάχνουν στάρι, κόλυβα τα λέμε εμείς. Το σκέφτηκα να το κάνω μα δεν με κέρδισε. Σήμερα έμαθα πως φτιάχνουν και ψωμάκια προσφορές. Τα αγαπώ όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ τα ήθη και τα έθιμα. Είναι αξίες αυτά. Πιστεύω πως αυτές οι αξίες υπάρχουν ακόμη στις μικρές κοινωνίες, αλλά τις βρίσκω και σε ανθρώπους της πόλης. Εξαρτάται κι από το τι σου έμαθαν οι γονείς σου.<br /><br />Βρε ψυχή μου φιρικάκι, από το Πήλιο είσαι;<br />Μεγάλος μας έρωτας!!!<br />Αχ..fish eyehttps://www.blogger.com/profile/13373238831830331756noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-89589610747109642012019-03-03T00:09:11.431+02:002019-03-03T00:09:11.431+02:00Αχ βρε Όλγα, τι οδοιπορικό ήταν αυτό ;
Εδώ στη πόλ...Αχ βρε Όλγα, τι οδοιπορικό ήταν αυτό ;<br />Εδώ στη πόλη, στην άχρωμη πόλη, στην πόλη με τα εκατομμύρια των περιφερόμενων άδειων ψυχών μεταξύ τους, όλα τούτα που ανέφερες έγιναν μια γκρίζα ομίχλη που κυρίεψε τις ζωές και την αποδεχτήκαμε.<br />Στάθηκα με ευλογία στη μορφή του Παππά στο χωριό. Η Αλήθεια είναι ότι το κείμενο και η εξομολόγησή σου με βοήθησε απόλυτα να το νιώσω όλο αυτό τόσο έντονα συναισθηματικά.<br />Με συγκίνησες απόψε. Ημέρα πρώτη των ψυχών. Που δυστυχώς απέμειναν χωρίς το συμβολικό τους σταράκι.<br />Τουλάχιστον τους θυμόμαστε.<br />Καλό μήνα ψυχή μου να έχεις.Giannis Pit.https://www.blogger.com/profile/15676138635420393099noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-89149105569014127462019-03-02T23:53:43.496+02:002019-03-02T23:53:43.496+02:00Ξετύλιξες ένα κουβάρι μνήμης από βιώματα που ευτυχ...Ξετύλιξες ένα κουβάρι μνήμης από βιώματα που ευτυχώς δεν έγιναν ακόμα παραμύθι και που πολύ φοβάμαι κάποτε θα ακούγονται σαν παραμύθι. Δυστυχώς τα έθιμα που ορίζουν αξίες, σχέσεις και συμπεριφορές μιας μικρής κοινωνίας σιγά-σιγά αλλοιώνονται θύματα στο βωμό της απλούστευσης και της ευκολίας. Και βέβαια μιας ρηχής πραγματικότητας μη μας πούνε και παρακατιανούς, οπισθοδρομικούς ή δεν ξέρω και γω τι άλλο.<br />Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι ένα θλιβερό γεγονός και προσωπικά θα με ενοχλούσε πολύ να το βιώσω μόνη μου. Ιδιαίτερα στην κοινωνία του χωριού που ταυτίζεσαι μαζί τους, ζεις τις χαρές και τις λύπες τους, κυρίως όμως συνειδητοποιείς μια αλήθεια, πως φεύγουν οι άνθρωποι οι αυθεντικοί και μένουμε μόνοι.<br />Εξάλλου δεν είναι μόνο τα έθιμα, αλλά ο σεβασμός στον νεκρό και η συμπαράσταση στην οικογένεια. Είναι η απώλεια του παλιού, του αγνού, του γνήσιου, του αληθινού. Χρέος μας είναι ένα αναμμένο κεράκι για καλό κατευόδιο και μια προσευχή για αιώνια ανάπαυση.<br />Όλγα μου καλό ξημέρωμα!<br />Αννίκαhttps://www.blogger.com/profile/17903359265427422349noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-5554533791760119242019-03-02T22:09:38.050+02:002019-03-02T22:09:38.050+02:00Ωραία!!! Αναμένω! Πού ξέρεις, μπορεί να ενεργοποιη...Ωραία!!! Αναμένω! Πού ξέρεις, μπορεί να ενεργοποιηθούν σ'εμένα τίποτα αντιθετικοί σύνδεσμοι και να μου βγουν "αντιθετικά" σχόλια σε σχέση με τα προηγηθέντα!<br /><br />Καλό βράδυ!Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-49124076776498823322019-03-02T20:45:17.766+02:002019-03-02T20:45:17.766+02:00Η αυριανή ανάρτηση, Όλγα, θα μείνει ως είχε. Αλλά ...Η αυριανή ανάρτηση, Όλγα, θα μείνει ως είχε. Αλλά εσύ ήδη έχεις κάνει τα σχόλιά σου, τόσο με το κείμενο όσο και με το παραπάνω σχόλιο. Παγκόσμια πρωτοτυπία: Το σχόλιο προηγήθηκε του κειμένου!! :-) <br />Φιλιά, καλό βράδυΔιονύσης Μάνεσηςhttps://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-47800264910549711742019-03-02T19:45:51.070+02:002019-03-02T19:45:51.070+02:00Καλησπέρα Διονύση!
Τώρα, δηλαδή, έκανα ζημιά; Τί ...Καλησπέρα Διονύση!<br /><br />Τώρα, δηλαδή, έκανα ζημιά; Τί θ'απογίνει η ανάρτηση του κύριου Λι; Και γιατί να μην την κάνεις; Το κείμενο ενός μήλου ενεργοποίησε αντιθετικούς συνδέσμους;!!! <br /><br />Αλλοιώνονται όλα αυτά, όπως, λες με ρυθμό όμως, ραγδαίο, τα τελευταία χρόνια... Μην νομίζεις, αντιμάχονται οπτικές μέσα μου. Και σίγουρα, γέννημα θρέμμα Αθηναία (αν και με τα καλοκαίρια και τις γιορτές πάντα στο χωριό), έχω γαλουχηθεί με άλλες συνήθειες κι εικόνες. Και κάποια πράγματα με ενοχλούν εδώ. Αλλά, κατέληξα πως η ουσιαστική επαφή με τη φύση (διευκρινίζω: "Ουσιαστική"... όχι πέντε περιπάτους και ηλιοβασιλέματα στις ακροθαλασσιές), σου δίνει ψήγματα σοφίας (όσα μπορεί να λάβει και να επεξεργαστεί ο καθείς), που βοηθούν σε μια πιο φυσιολογική θεώρηση των πραγμάτων στην αλλοπρόσαλλη εποχή μας. Και βλέπεις/νιώθεις πως κάποιες διαδικασίες, κάποια ήθη κι έθιμα, που κυριαρχούσαν αιώνες στη ζωή του ανθρώπου (του Έλληνα εν προκειμένω) και παραμένουν ακόμη στις μικρές κοινωνίες, κάθε άλλο παρά άνευ ουσίας και φιλοσοφίας είναι. Θά'ναι κρίμα να χαθούν κι αυτά... Γιατί τα "αρνητικά" της μικρής κοινωνίας -όπως, π.χ. το κακεντρεχές κουτσομπολιό- δε θα κινδυνεύσουν ποτέ να τεθούν υπό εξαφάνιση. Η ουσία και η καθαρή ματιά κινδυνεύουν...παντού.. Τέλος πάντων..<br /><br />Τώρα, δηλαδή, η αυριανή ανάρτηση του κυρίου Λι θα είναι αυτή που είχε προγραμματιστεί ή θα είναι άλλη;;!!<br /><br />Όμορφη Άνοιξη, λοιπόν, ας έχουμε! Ευωδιαστή, χαμογελαστή και γαλήνια...<br /><br /><br />Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-23459246056067558632019-03-02T12:41:51.135+02:002019-03-02T12:41:51.135+02:00Καλημέρα Άννα μου!
Φυσικά δεν νομίζω πως όλοι οι ...Καλημέρα Άννα μου!<br /><br />Φυσικά δεν νομίζω πως όλοι οι συγχωριανοί συμπάσχουν! Και μπορεί νά'ναι και λίγοι εκείνοι που συμπάσχουν. Και μπορεί κάποια δάκρυα νά'ναι θύμησες δικών τους αγαπημένων που χάθηκαν και να μην αφορούν τον συγκεκριμένο νεκρό, αλλά να αφορούν απλά το θάνατο και την απώλεια. Αλλά ακόμη κι έτσι γίνονται κοινωνοί στον αποχαιρετισμό! Και, φυσικά, πολλοί κουτσομπολεύουν, μες στην ανθρώπινη φύση είναι δυστυχώς. Αν και σε κηδείες νέων ανθρώπων έχω δει ολάκερο το χωριό συγκλονισμένο με λυγμούς (πλην ελαχίστων σεσημασμένων αναίσθητων). Κι άλλος μπορεί ακόμη και να χαζογελάσει... Αλλά είναι εκεί, να χαιρετήσει ο καθείς με τον τρόπο του Εκείνον που φεύγει. Που μπορεί νά'ναι ακόμη κι ο σπαστικός γείτονας που η κατσίκα του τού'τρωγε τα λουλούδια και βριζόντουσαν ολημερίς! Και να αποχαιρετά αυτόν τον σπαστικό γείτονα. Που είναι ο Τάδε (κι αυτό το σημαίνει κάτι) και τον αντιμετωπίζουν σαν τον Τάδε κι όχι σαν ένα πτώμα σ'ένα κουτί. <br />Και στον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή ακολουθεί μέγα πλήθος. Άλλοι τραγουδούν τους ύμνους, άλλοι σιωπηλοί, άλλοι με κατάνυξη κι εκστασιασμένοι... πολλοί δε μιλούν, γελούν, κουτσομπολεύουν... Κι είναι εκνευριστικό αυτό για κάποιον που πραγματικά βιώνει τη στιγμή, τη στιγμή της "Εξοδίου Ακολουθίας" του σώματος του Χριστού... Όμως, δε θά'χε κανένα νόημα να καταργήσουμε όλη αυτήν την "αναπαράσταση", όλη αυτή τη διαδικασία, επειδή κάποιοι δε συγκινούνται ή κουτσομπολεύουν ή μας εκνευρίζουν. Κι όταν στολίζουμε τον Επιτάφιο κάποιοι το κάνουν αυτό. Λοιπόν; Να το σταματήσουμε; Να πληρώσουμε ένα ανθοπωλείο να μας κάνει αυτό το στολισμό, κάτι που γίνεται πλέον κατά κόρον, ακόμη και σε χωριά; Τί νόημα έχει μετά; Για μένα είχαν την τιμή οι νεκροί μας να κηδεύονται με μια διαδικασία παραπλήσια με εκείνη της Μεγάλης Παρασκευής!!!... Στολισμένοι με λουλούδια από πρόσωπα αγαπημένα και μη, με φροντίδα όμως, και με ενδόμυχο δέος για τούτη τη μετάβαση. Να κουβαλούν τη σορό τους φίλοι και γείτονες και συγγενείς, ίσως ακόμη κι εν ζωή "εχθροί" όταν δεν ήταν αγαπητοί και δεν είχαν πολλούς κοντινούς τους. Όχι μισθωτοί. Είναι τιμή για κείνον που φεύγει. Φόρος τιμής. Για το εφήμερο της ύπαρξής μας, για το αναπότρεπτο του θανάτου. Και, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, γίνεται κοινή συνείδηση πως όλοι είμαστε περαστικοί. Καθώς και ευκαιρία -για όποιον είναι ικανός- απολογισμού κι αναλογισμού. (Ποτέ δε συγκινούνται όλοι, ούτε καν από ένα καλό βιβλίο. Αλλά για μένα τα βιβλία οφείλουν νά'ναι καλογραμμένα...)<br />Κι εγώ δε θέλω πολλούς στον πόνο μου. Κι ίσως νά'ναι κι επώδυνη, για κάποιους, η όλη διαδικασία με τη συμμετοχή της κοινότητας. Αλλά ίσως νά'ναι κι απαραίτητη για τη φυσική εξέλιξη της "πορείας" του πένθους, για την όποια λύτρωση μπορεί να ακολουθήσει... Και ναι, ίσως θέλουμε "να τελειώνει γρήγορα" γιατί δεν αντέχεται ο πόνος τούτης της "αναμονής". Μήπως, όμως, οφείλουμε να το ζήσουμε κι αυτό; Μήπως οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το τραγικό συναίσθημα και να αποδώσουμε το "τελευταίο αντίο" στον αγαπημένο μας, με όλες τις τιμές; Εστιάζω, πάνω από όλα στο σεβασμό της ύπαρξης που "φεύγει".. Και τρομάζω αφάνταστα που τούτο κινδυνεύει χαθεί, στη σημερινή εποχή του "ανθρωπισμού" και της "φιλανθρωπίας"! Εξάλλου, είναι τόσοι κι οι συμβολισμοί της διαδικασίας αυτής, που κάποιοι χάνονται στη λήθη του χρόνου. Γενεές, γενεών την ακολουθούσαν...<br />Συγγνώμη για το κατεβατό, αλλά θέλησα να κάνω πιο κατανοητή την οπτική μου!<br /><br />Φιλιά!<br />Καλό μήνα!Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-44404678758251866852019-03-02T12:23:34.579+02:002019-03-02T12:23:34.579+02:00Καλημέρα, λαογραφικό φιρικάκι,
Τι να πρωτοπώ.. Έχ...Καλημέρα, λαογραφικό φιρικάκι,<br /><br />Τι να πρωτοπώ.. Έχω ετοιμάσει μία ανάρτηση του κυρίου Λι για αύριο, που, καθώς διάβαζα το δικό σου κείμενο, η ανάγκη μου ήταν να .. μην την κάνω. Χαίρομαι πολύ για την εικόνα του χωριού που μεταφέρεις, ακόμα κι αν ο φωτισμός της άλλης πλευράς στην τελευταία σου παράγραφο, όπως και στο σχόλιο της Άννας, είναι υπαρκτά και δικαιολογημένα. Αλλοιώνονται όλα αυτά όσο περνάν τα χρόνια και οι επιταγές της εποχής μας νικάνε, αλλά -ξαναλέω - χαίρομαι, γιατί δε βλέπεις φαντάσματα. Βλέπεις και νιώθεις πράγματα, συναισθήματα, καταστάσεις που υπάρχουν. Και που κι εγώ πιστεύω πως βρίσκονται πολύ πιο κοντά σ' αυτό που θα θέλαμε να είναι η ζωή.<br /><br />Όπως και να έχει, παρόλο το "δύσκολο" θέμα και παρόλο το αφιλόξενο, όπως νιώθεις, του Μάρτη, μας χάρισες σκέψεις γαλήνιες και παρήγορες της ψυχής. Ας είναι έτσι η άνοιξή μας.Διονύσης Μάνεσηςhttps://www.blogger.com/profile/12336804337994151937noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-42100607564862170102019-03-02T11:13:15.368+02:002019-03-02T11:13:15.368+02:00Συμφωνώ μαζί σου. Όλα έχουν γίνει θύματα στο βωμό ...Συμφωνώ μαζί σου. Όλα έχουν γίνει θύματα στο βωμό της εξέλιξης και της ταχύτητας. Δεν με πειράζει η συνήθεια της βιαστικής κηδείας στην Αθήνα. Εχω ζήσει και τη μια με τη μητέρα μου.(Ήθελα να τελειώνει γρήγορα, όταν συναισθηματικά πονώ δεν θέλω τρίτους) Έχω ζήσει και του χωριού την κηδεία με την πεθερά μου, αλλά μη νομίζεις ότι όλοι οι συγχωριανοί συμπάσχουν. Πιο πολύ κουτσομπολεύουν, πόσο κλαις, αν κλαις, αν φίλησες το νεκρό κλπ κλπ. Θέλω να πω μπορεί η κοινωνία του χωριού να είναι δεμένη και όλοι να γνωρίζονται , αλλά το σημαντικό είναι εν ζωή τι γίνεται. Στα χωριά είστε πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, υπάρχει το νοιάξιμο. Στην Αθήνα δεν γνωρίζουμε το διπλάνό μας, που γειτνιάζουν τα σπίτια μας, στο θάνατο θα νοιαστώ; Εκεί φεύγει ο καθείς μόνος του, όσο και αν τον κλάψουν οι δικοί του και φίλοι. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι όταν δεν φεύγει για τον πέρα κόσμο κάποιος νέος, όταν δεν έχει κλείσει ο κύκλος ζωής. Γιατί στη ζωή το μόνο σίγουρο είναι το τέλος<br />Εύχομαι καλό μήνα να είναι ανοιξιάτικος και να μη φέρει στενόχωρες καταστάσεις<br />Φιλιά πολλάANNA FLOhttps://www.blogger.com/profile/06776297907421336203noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-21805482502145033292019-03-02T10:38:56.077+02:002019-03-02T10:38:56.077+02:00Καλημέρα Αρτίστα!
Ναι, καμέλια είναι, η ίδια της ...Καλημέρα Αρτίστα! <br />Ναι, καμέλια είναι, η ίδια της προτελευταίας φωτογραφίας που έχει φόντο το χιόνι. Το δέντρο είναι η βερυκοκιά του γείτονα. Σήμερα τα μπουμπούκια της έχουν ανοίξει!<br /><br />Πωπω, σου μαύρισα την ψυχή! Τουλάχιστον μετά επανήλθες! Για αυτό έβαλα και τα λουλούδια αντάμα, να μην ακτινοβολεί σκέτη μαυρίλα! Είχα έναν δισταγμό όσο έγραφα αυτή την ανάρτηση για πολλούς και διαφόρους λόγους... Αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτούς τους προβληματισμούς μου. Δεν ήμουν, επιπλέον, και σίγουρη, αν μπορεί να γίνει κατανοητή η οπτική γωνία.. Αλλά, να, που κι εσύ τό'νιωσες! Είναι πιο φυσιολογικά τα πράγματα έτσι. Κι επιπλέον, υπάρχει ένας σεβασμός στην αντιμετώπιση του νεκρού, ένας σεβασμός για το τελευταίο αυτό ταξίδι.. Δεν αφορά μια κάσα που πρέπει να την παραχώσουμε στα γρήγορα, αλλά τη διαδικασία του τελευταίου αποχαιρετισμού, το ξεπροβόδισμα του δικού μας ανθρώπου για το άγνωστο Αλλού... Μια γνωστή μου από το χωριό, ξέρεις τί μού'πε; "Άπαπα, είχα πάει σε μια κηδεία στην Αθήνα και τρόμαξα. Τί είναι αυτά, τί χάλι; Εγώ που νόμιζα πως θα γίνονται κι επίσημα! Ούτε το γατί μου δε θα πήγαινα εκεί! Ούτε το γατί!". Και να φανταστείς, η συγκεκριμένη δεν τα συμπαθεί τα γατιά! <br />Αυτό με τα "τρία επόμενα βράδια" τουλάχιστον στο χωριό μας δεν έχω ακούσει να το εφαρμόζουν. Θα ρωτήσω και παραπέρα. Φυσικά, σε κάποιον κοντινό σου μπορεί να πηγαίνεις φαγητό, αλλά δεν το γνωρίζω να υφίσταται ως έθιμο και, μάλιστα, τριήμερο. Ξέρω πως πας γλυκά σε κάποιες γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα, που, παλιότερα τουλάχιστον, οι πενθούντες δεν έφτιαχναν. Όπως δε βάφουν κι αυγά το Πάσχα. Και τους πηγαίνουν βαμμένα φίλοι και γνωστοί. Τέλος πάντων... εστιάσα στα της κηδείας στην ανάρτηση, αλλά σαφώς και καθ'όλη την περίοδο του πένθους είναι πιο ανθρώπινα τα πράγματα... Επισκέψεις για λίγη συντροφιά, για να περάσουν ίσως πιο γρήγορα οι ατέλειωτες επώδυνες ώρες που μιλά κανείς με τον εαυτό του και τις αναμνήσεις του, ειδικά αν κάποιος απομένει μονάχος στα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού..<br />Κοίτα να δεις! Η πρώτη μου επίσκεψη στο ιστολόγιό σου (δεν νομίζω να κάνω λάθος και νά'χε προηγηθεί κι άλλη) ήταν στην ανάρτηση που ανέφερες πως χάσατε τη θεία Φεβρωνία! Μου φάνηκε δύσκολο κι ίσως και "άτοπο" να αφήσω το πρώτο σχόλιό μου σε μια τέτοια εγγραφή, όταν δε σε "ήξερα", όπως και δεν ήξερα τη σχέση που είχατε... Οπότε το άφησα για μιαν άλλη φορά..<br /><br />Καλό μήνα!!<br />Όλγαhttps://www.blogger.com/profile/10890809316986482798noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5398840350809205883.post-47243650104644433752019-03-02T01:12:00.491+02:002019-03-02T01:12:00.491+02:00Γύρισα πριν λίγο από την εφημερίδα και είπα να ρίξ...Γύρισα πριν λίγο από την εφημερίδα και είπα να ρίξω μια τελευταία ματιά στο βλογ μου, να του πω καληνύχτα και βλέπω ότι έχεις κάνει ποστ.<br />Ε, λέω, πριν κλείσω το πι σι, ας πάω από το φιρίκι να δω τι γίνεται.<br />Βλέπω το μπουμπούκι της καμέλιας (αλήθεια, καμέλια είναι;), υπέροχα λέω και ξεκινώ να διαβάζω το κείμενο.<br />Και όσο να πεις μια στενοχώρια την έπαθα η αρτίστα.<br />Για όλα αυτά που χάνονται, για όλα τα αληθινά.<br />Μετά, όπως ηταν φυσικό, θυμήθηκα τους νεκρούς μου, τους παλιότερους και τους πρόσφατους (την Πρωτοχρονιά χάσαμε τη θεία Φεβρωνία, διάσημη στο βλογ μου) και μαύρισε η ψυχή μου.<br />Και θυμήθηκα και την κηδεία του μπαμπά στην Αθήνα και μετά του πεθερού μου σε ενα χωριό λίγο πιο έξω από το Άργος και τη φρίκη που έφαγα τότε, γιατί κι εγώ συνηθισμένη στα κλειστά κουτιά ήμουν και τα προτιμούσα, αλλά όταν ήλθα οικονομική μετανάστρια στο Άργος εξ Αθηνών, άρχισα να συνηθίζω στα έθιμα του τόπου και αναθεώρησα τις απόψεις μου, γιατί διαπίστωσα ότι όλο αυτό βοηθάει στην αποδοχή του πένθος σου και στον πόνο της απώλειας.<br />Ίσως είναι αυτό που γράφεις, για το λουλούδι που μπορείς να αφήσεις που βοηθάει. Ίσως είναι που όλο το χωριό είναι μαζί σου εκείνη την ώρα. Δεν ξέρω...<br />Όπως βοηθάει κι η κουβέντα με όσους έρχονται στο σπίτι, φέρνοντας φαγητό, τα τρία επόμενα βράδια μετά την κηδεία, που δεν ξέρω αν το έχετε εκεί αυτό, εδώ έτσι κάνουν.<br />Μην πας μακριά, όταν ξεκίνησα να διαβάζω, σου είπα, μαύρισε η ψυχή μου. Τώρα με την κουβέντα, ήρθα πάλι στα ίσα μου. Και την κάνω μόνη μου την κουβέντα. Φαντάσου να την κάνει κάποιος με, τουλάχιστον, το μισό χωριό!<br />Α και τώρα που το θυμήθηκα, στάρι τα λένε κι εδώ τα κόλλυβα.<br />Να μου πεις αν όντως είναι μπουμπούκι καμέλιας αυτό που είδα, αλλά να μου πεις και τι είναι το δέντρο στη δεύτερη φωτογραφία, ναι;<br />Καλό μήνα να έχεις Όλγα και είθε οι χαρές του Μάρτη να είναι περισσότερες από τις λύπες του!Αρτίστα του βωβούhttps://www.blogger.com/profile/00702706906812292630noreply@blogger.com