Πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα και γυρνάς σπίτι... μέρα κοπιαστική.. ούτε στιγμή ανάπαυσης.. κι ύστερα μια έξοδος στο χαλαρό κι όμορφο... κι ενώ θα ετοιμαζόσουν να οριζοντιωθείς ακαριαία, να... σε πιάνει πως δεν..., να... ζητάς συντροφιά στην αυλή... κι ένα λικεράκι βύσσινο... και γιατί όχι;.. πόσο καιρό έχεις να την αφουγκραστείς νύχτα; Όσο για το λικεράκι.. κοντεύεις να ξεχάσεις τη γεύση του...πώς το θυμήθηκες τώρα; Και τί περίεργο, μες στο σκοτάδι μοιάζουν τα λουλούδια νά'χουν πολλαπλασιαστεί -κι έτσι είναι, άλλο αν τα συνήθισες πολλά μοναχά στο φως της μέρας... Μια γλυκιά θαλπωρή, άλλο αν δεν έχει τη δύναμη να εισχωρήσει βαθύτερα.. Με περικύκλωσαν τα τσαμπιά κι αντίκρυ οι φασολιές σκαρφαλώνουν στην πέτρα, του Γιαννάκη οι φασολιές και των παραμυθιών...
Θεωρητικά θά'ταν ώρα απολογισμού, αλλά ποιός έχει τα κουράγια; Εξάλλου προς τί; Ίσως θες και να τον αποφύγεις έτσι που γίναν τα πράγματα και βαδίζουν μονάχα χωρίς να ρωτούν πώς και γιατί.. Είναι κι αυτό μια εμπειρία... καλώς ή κακώς θα δείξει... αποποιείσαι την ευθύνη υποτίθεται.. αλλά αφού εσύ είσαι που θα υποστείς τις όποιες συνέπειες, σε ποιόν να δώσεις λογαριασμό;
Γλυκόξινο το λικεράκι.. τελικά μια χαρά δένει με την ψυχολογία τις βραδιάς.. Εξάλλου εκατό συν ένας ψυχίατροι σε κυκλώσαν σήμερα και γελάσαμε η παρέα με το σκηνικό κι ας αποδείχτηκαν μονάχα εφτά (πάντα συν ένας!).
Τα τριζόνια συναυλία αρμονική... η βραδιά ζεστή, πολύ ζεστή, ούτε η ρεματιά δεν της αντιστέκεται... μοναχά ένα σκυλί να γαυγίζει επίμονα, να ταράζει τις χορδές, τα νεύρα.. ευτυχώς κάποια στιγμή σταμάτησε.. Ο Μορφέας σου χτυπά την πλάτη, γέρνουν τα βλέφαρά σου κι εσύ επιμένεις, ξανά και ξανά, να προσπαθείς να κρατήσεις ακίνητη για δευτερόλεπτα τη μηχανή να φωτογραφίσεις τούτα τα φύλλα που σου θυμίζουν λαγουδάκι... το φλας, βλέπεις, σκοτώνει το θέατρο σκιών της νύχτας και ο λαγός τρυπώνει στο δάσος και χάνεται...
