ο χειμώνας κι εγώ!

Πάλι συννεφιά, πάλι μουντάδα... Είναι κάποιοι άνθρωποι που γαληνεύουν με τον καιρό αυτό, που ευχαριστιούνται. Μαζί με αυτούς κι οι αγαπητές μου σαρανταποδαρούσες, που βρίσκουν τη χαρά τους να κυκλοφορούν σε ένα κλίμα απόλυτης υγρασίας... Εγώ πάλι, μελαγχολώ... καθόλου δε μου αρέσει. Που κρύφτηκε ο ήλιος μου; Ο προστάτης μου; Ο σύντροφός μου; Και μ' άφησε μόνη σε αυτή την καταχνιά...

Εδώ, συνήθως ο χειμώνας είναι βαρύς και το καλοκαίρι δροσερό... Καθόλου του γούστου μου συνεπώς. Εγώ αποζητώ έναν ήλιο να με τσουρουφλάει και να μου φωτίζει τη μέρα... Έτσι, πέρσι, ευχήθηκα με όλη μου την ψυχή να μην κάνει χειμώνα. Δεν νομίζω ότι είχε κανείς λόγο να εισακούσει τις προσευχές μου αυτές, παρόλα αυτά, χειμώνα δεν έκανε! Αληθινό χειμώνα, δηλαδή. Αλλά και πάλι, από τη μύτη μας το έβγαλε! Όλα τα ζούμπερα επιβιώσαν, καθώς οι θερμοκρασίες παρέμειναν υψηλές και μας βρήκε η άνοιξη με εκατομμύρια παράσιτα να ροκανίζουν λαίμαργα δέντρα, λουλούδια και κηπευτικά... Ποιές ψείρες Γιωτάκι;; Εκεί να δεις! Όλος ο μικρόκοσμος στον κήπο μου! Ακαταμάχητος, να ξεζουμίζει τα πάντα! Ούτε ένα κεράσι δε φάγαμε. Πιο πολύ το κρέας από το φρούτο!

Κι έρχεται και το καλοκαίρι κι ο τόπος θεόξερος... η χαρά της φωτιάς! Κι η δική μας απελπισία...

Οπότε, πού να τολμήσω να ευχηθώ για φέτος ήπιο χειμώνα;; Τρόμος με πιάνει! Κάτι χειρότερο κι από τη θέα της σαρανταποδαρούσας!

Ελά όμως που δεν την αντέχω αυτή τη μούχλα. Αυτό το θλιβερό σκηνικό... αυτή τη μελαγχολία... Είμαστε που είμαστε στην απομόνωση... Ποιός να κυκλοφορήσει με τόση βροχή... με τα καλντερίμια να θυμίζουν καταρράκτες, το στραβοχυμένο πάρκιν κάτι σα βάλτο και τα μπατζάκια μες στη λάσπη για να μπεις στο αυτοκίνητο; Μένουμε εμείς, τα σαλιγκάρια κι οι σαρανταποδαρούσες... Κι άντε με τα σαλιγκάρια, έχουμε καλές σχέσεις, κι ας μου καταβροχθίζουν τα μαρούλια... Με τις άλλες, τις ακατανόμαστες;;;

Το θέμα ίσως ρυθμιζόταν αν έβρεχε μόνο τη νύχτα. Την ώρα που κοιμάμαι... Και μετά, ο φίλος μου ο ήλιος να μας καλημερίζει... Αλλά, ποιός με ακούει εμένα; Κι ας κάνει και παγωνιά, χρειάζεται... Πρέπει, δηλαδή να ρίξει και δυο μέτρα χιόνι; Ας το ριξει σε δόσεις! Να το χαρούμε κι εμείς, να χαρεί κι αυτό! Όχι να σκάβουμε σαν είλωτες για να απεγκλωβιστούμε! Και μετά να παγώνει στους μικροσκοπικούς διαδρόμους που ανοίγουμε και να κάνουμε τσουλήθρα! Και καλή η τσουλήθρα...δε βαριέσαι... Τις ρουκέτες που έχουν αμολήσει όλοι οι σκύλοι του χωριού στα στενά μονοπατάκια, πώς τις αποφεύγεις, μου λες; Όταν μάλιστα κουβαλάς και τις σακούλες με τα ψώνια και προσγειώνεσαι με τον κώλο και τα χέρια ψηλά! Κι αναρωτιέσαι... να αφήσω τα ψώνια να προσγειωθούν στις ρουκέτες ή να πέσω εγώ; Πριν προλάβεις να το σκεφτείς, έχεις πέσει πάνω τους και εσύ και τα τρόφιμα από το μπακάλη! `Αντε, καλή όρεξη μετά..

Κι άμα σε πιάνει και το κλειστοφοβικό το δικό μου... άσ' τα να πάνε! Να σκάβεις τούνελ κι η χιονοθύελλα να τα κλείνει στο μισάωρο! Και πως θα βγεις στην πλατεία, να δεις κανέναν άνθρωπο; Γιατί μπορεί να μη θες να δεις κανέναν μπροστά σου ως τη στιγμή που δε μπορείς να ανοίξεις την πόρτα σου από το χιόνι. Ε, τότε, εμένα με πιάνει μια απίστευτη κοινωνικότητα. Και σκάβω σαν τρελή για να βγω στην πιάτσα. Αλλά οι υπόλοιποι δεν κουβαλάνε τη δική μου τρέλα και μένουν κουρνιασμένοι στα σπιτάκια τους. Και βρίσκω μόνο τον σχεδόν ενενηντάχρονο περιπτερά να μου λέει "Βρε, θηρίο! Πώς ανέβηκες μέχρι εδώ με τόσο χιόνι;" κι εγώ απορημένη και κατάπληκτη να τον κοιτάζω και να τον ξανακοιτάζω και να αναρωτιέμαι πιο μαγικό ραβδάκι τον μετέφερε από την άλλη άκρη του χωριού μέσα στο περίπτερό του, περιτριγυρισμένο από ενάμιση μέτρο χιόνι...

Άντε, καλό μήνα νά'χουμε και καλό χειμώνα!