εκεί, στη χώρα της απόγνωσης...

Εκεί, λοιπόν, στη χώρα της απόγνωσης που τριγυρνάς, αν συναντήσεις μια μαραμένη κόκκινη ανεμώνα πού'χει φυτρώσει μοναχή στις ρίζες ενός γέρικου πλατάνου, για να την κρύβει ο ίσκιος του από τον κόσμο τούτο, στάσου να ξαποστάσεις μια στιγμή. Να της χαρίσεις ένα ματωμένο χάδι σου μπας και μπορέσει να σου προσφέρει το λιγοστό και ξεχασμένο άρωμά της...

Εκεί, λοιπόν, στα μονοπάτια που πετάς και χάνεσαι, αφουγκράσου... πέρα από τους βόμβους της πονεμένης σκέψης σου, πέρα από τις κραυγές των πληγωμένων λουλουδιών, αφουγκράσου ένα θλιμμένο χαμόγελο που ανθίζει με τα τραγούδια των αηδονιών και μαραίνεται κάθε που σιωπούν... Δεν έχει να σου δώσει πολλά, οι ρίζες του γέρο πλάτανου στερέψαν την τροφή του, ο ίσκιος του του έκρυψε το φως, αλλά ίσως μπορεί να μοιραστεί μαζί σου την παγωνιά και μια μικρή ηλιαχτίδα που κάθε τόσο τρυπώνει άναρχα ανάμεσα απ'τα καφετιά φυλλώματα..

Είναι το τραγούδι που λένε τις ζεστές νύχτες των καλοκαιριών τ'αηδόνια. Γνωρίζεις τους στίχους άραγε; Τους άκουσες ποτέ; Τους διάβασες στο χρώμα της φωνής τους; Ή σε ταξιδεύουν μοναχά οι μελωδίες; Φευγαλέες κι ονειρικές, χάνονται κάθε ξημέρωμα... Τότε που ο ήλιος σκορπίζει τις ανταύγειες του στην πλάση κι εσύ κρύβεσαι σε σκιές, να μη φανούν τα ματωμένα σου δάκρυα...