κουβαδάκια...

Τρεις μέρες μετά από τον κατακλυσμό της Κυριακής, που αποχαιρέτησε τον Αύγουστο (βλ.:"κλειδοχρονιά" ανταριασμένη), βρέθηκα και πάλι στην αγαπημένη μου θαλασσινή γωνιά. Δεν την είχε αφήσει ανέγγιχτη η μανιασμένη καταιγίδα.. ορμητικός χείμαρρος κουβάλησε στην παραλία πέτρες, βότσαλα, χαλίκια, κλαριά, χώματα, ακόμη και κομμάτια από βράχια σπασμένα..
Και πώς να την αφήσει δηλαδή; Μήπως αφήνουνε και σε μας ανέγγιχτες τις ψυχές μας οι βροντές κι οι κεραυνοί του κόσμου τούτου;

Το καλοκαίρι πέρασε.. αδειάσανε τα μέρη μας από ανθρώπινες φιγούρες.. Μείναν μονάχα λιγοστοί.. Οι ακρογιαλιές αλαφρώσανε απ'τη στριμωξιά και το βάρος των παρατεταγμένων κορμιών, οι φωνές των γελαστών πιτσιρικάδων σβήσανε.. μοναχό το κύμα σιγομουρμουρά, φλερτάροντας τα λιοκαμένα πλατιά βότσαλα.. Τα κουβαδάκια τα μαζέψαμε ' πάει κι αυτό το όνειρο, τα αμμουδένια κάστρα σωριάστηκαν, του χρόνου θα τα ξαναφτιάξουμε πιο τρανά..




.. Κι εγώ είμαι λυπημένη, όχι τόσο που φεύγει ο Αύγουστος - κι ας είμαι τέκνο του καλοκαιριού - αλλά που φεύγουν άλλα και χάνονται, και σωριάζονται σαν τούτους τους πύργους, όσο και να προσπαθώ μέσα στις δυο παλάμες μου να τους συγκρατώ, να τους αγκαλιάζω θαρρείς.. Τί να σου κάνουν δυο παλάμες, πώς να εμποδίσουνε το χείμαρρο τον ορμητικό, τον αδίστακτο, να τους πάρει σβάρνα κατόπι του; Κι όμως επιμένω να τους κρατώ, γιατί, δεν ξέρεις ποτέ, ίσως ένας πεσμένος βράχος να του φράξει το μέτωπο, να του αλλάξει την πορεία στα πλάγια, να τον στρέψει μακριά...

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Ίσως πάλι, γιατί τούτα της άμμου τα χρυσαφιά ψίχουλα που μένουνε ν'αστράφτουνε ανάμεσα στα δάχτυλά μου, καθώς στο πέρασμά του ο Απόλλωνας φεγγοβολά, είναι τόσο, μα τόσο, σημαντικά για μένα...