Απάθεια, αδράνεια και λήθη.. (ξανά)

Δυστυχώς, έχουμε υποπέσει στην απάθεια, στην αδράνεια και στη λήθη.. πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων που παλεύουν υπό των πλέον αντίξοων συνθηκών να χαρίσουν μια ακτίδα φωτός στο σκοτάδι, να αντισταθούν, να μη συμβιβαστούν με το σύνθημα που κάποιοι, εντέχνως κι υπογείως, έχουν κατορθώσει να διαποτίσει το μυαλό και τις ψυχές μας, ότι δηλαδή "Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα! Στον κόσμο μας, στην κοινωνία μας, κυριαρχεί το κακό, τα συμφέροντα κι η διαφθορά και.. ου μπλέξεις.. ου πράξεις.. ου θυμηθείς!!"

Και την ένιωσα ξανά στο πετσί μου όλη αυτή τη νοοτροπία με τα πρόσφατα γεγονότα στο χωριό μου, όπου η ρεματιά μας με το γάργαρο νεράκι που πηγάζει στο βουνό και καταλήγει στη θάλασσα, έγινε τόπος συγκεντρώσεως τοξικών ουσιών και κανείς, ουσιαστικά, δεν αντέδρασε. Η απόλυτη απάθεια και προσπάθεια συγκαλύψεως της ιθύνουσας τάξεως, αλλά και η αδιαφορία των πολιτών.. Και δε θα σταθώ στα ακραία τύπου "Η βλακεία τους ήταν που το έκαναν μέρα και φάνηκε!" που άκουσα και ανατρίχιασα, ούτε σε ορισμένους που κοιτούσαν το θέαμα και χασκογελούσαν σα χάχες, αλλά στην πλειονότητα η οποία, ναι, παραδέχτηκε "Απαπα! Τί πράγμα ήτανε τούτο; Μα δεν ντρέπονται!" και σε λίγα δευτερόλεπτα, ως δια μαγείας ξέχασε το όλο ζήτημα και στην επιμονή μου "Κάτι πρέπει να κάνουμε! Να κινηθούμε!" απάντησε αδιάφορα "Ε, μωρέ.. Τί να κάνεις;.. Αυτά γίνονται.." και το θέμα έληξε...

Μερικές εικόνες που τα λένε όλα... Για περισσότερα σχετικά με το θέμα, στην προηγούμενη εγγραφή:

τα χάλια μας!! ένα ακόμη έγκλημα..

Κάπως έτσι, δεν αντιδρούμε σε τίποτα πλέον. Βγάζουμε μια φωνή διαμαρτυρίας, πάνω που δεχόμαστε την εικόνα, και σε λίγα δευτερόλεπτα, έχουμε ξεχάσει.. έχουμε εστιάσει αλλού.. κάπου πιο ανώδυνα, εκεί που νιώθουμε την "ασφάλεια" του παθητικού θεατή...

Έτσι και με την ιστορία μας, και με τον τόπο μας.. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ηλίθιους κι ακραίους φανατισμούς.. αλλά στο απλό, φυσιολογικό κι αυτονόητο.. Να γνωρίζουμε την ιστορία μας, να αγαπάμε τον τόπο μας... Γιατί από κει ξεκινάει.. Αν δεν αγαπάς και δε φροντίσεις το ίδιο σου το παιδί, καταρχάς, δε θα αγαπήσεις και το παιδί του διπλανού σου.. Αν δεν αγαπήσεις και δεν φροντίσεις τον τόπο σου και το λαό σου, δε θα αγαπήσεις και τον ξένο.. Κι εμείς ούτε τον τόπο μας μάθαμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε, ούτε την ιστορία μας (που ούτε καν γνωρίζουμε οι περισσότεροι), ούτε τους ανθρώπους που δώσανε το αίμα τους για να μπορούμε σήμερα να υπάρχουμε σαν ελεύθερο κράτος (όσο ελεύθερο, τελοσπάντων,.. έτσι που έχουν τα πράγματα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι..). Γιατί όταν αγαπάμε κάτι, το υποστηρίζουμε και το στηρίζουμε.. δεν το αφήνουμε να γίνει βορά των οποιονδήποτε το επιβουλεύονται.. Κι αύριο μπορεί το Αγαθονήσι ή το κάθε Αγαθονήσι να γίνει τουρκικό.. και να μην το πάρουμε χαμπάρι! Εδώ, οι περισσότεροι Έλληνες, δε γνώριζαν καν την ύπαρξή του στο χάρτη.. Ε, και τι θα πούμε; "Δε βαριέσαι.. Μια βραχονησίδα ήτανε.. Και τι να κάναμε; Πόλεμο;" Τέτοιο χάλι.. Κι όλα ξεχνιούνται..

Εδώ η Ροδούλα γράφει σχετικά με τον Τούρκο ηθοποιό που ομολόγησε δέκα δολοφονίες Κυπρίων (άλλο αν μετά, γελοιωδώς, το αναίρεσε και υποστήριξε πως επρόκειτο για σενάριο και πράσινα άλογα...)..

.:: Αττίλας ξανά στη Κύπρο σήμερα... ::.

Θυμάται κανείς; Μιλάμε για ανθρώπινες ψυχές κι όχι για "μάχη" στο play station! Όπως γράφει και το Γιωτάκι εδώ:

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!!!!!! ΕΧΩ ΞΕΧΑΣΕΙ!!!! ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ!!!!
http://spiti.pblogs.gr/2009/01/402044.html
Και να μην ξεχνάμε τη μάχη της μικρής Νισύρου ενάντια στη μετάλλαξη του νησιού προς ένα απέραντο εργοτάξιο παραγωγής γεωθερμικής ενέργειας. Ευτυχώς υπάρχουνε και κάποιου που αντιδρούν ακόμη! Που δεν ξεχάσαν να αγαπούν... Εδώ μία από τις ενημερωτικές εγγραφές του Νίκου, για τον αγώνα τους:

ΜΙΛΑΜΕ ΞΕΚΑΘΑΡΑ! ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ ΚΙ ΕΣΕΙΣ!
http://tera-amou.pblogs.gr/2009/01/milame-xekathara-enhmerwtheite-ki-eseis.html
Και δε μπορώ να αντισταθώ και να μην παραθέσω εδώ, ένα υπέροχο βιντεάκι του Νίκου με εικόνες της πανέμορφης Νισύρου υπό ομίχλη.. έτσι για να μην ξεχνάμε πόσο μαγευτικός είναι ο τόπος που φιλοξενεί τις ταπεινές υπάρξεις μας κι εμείς έχουμε βαλθεί να τον καταστρέψουμε..