Νυχτερινές μελωδίες στον Παλιό Σταθμό..

Σαββατόβραδο.. στον ειδυλλιακή τοποθεσία του Παλιού Σταθμού, συντροφιά με το τραινάκι, κάτω από τις αγκάλες των αιωνόβιων πλατανιών, δίπλα από τους καταρράκτες της ρεματιάς που γουργουρίζουν ορμητικά κατεβάζοντας το κρυσταλλένιο νερό απ'το βουνό..  εκεί.. σε μια φιλόξενη γωνιά του φημισμένου όρους των Κενταύρων.. εκεί.. που καμιά φορά αν ξεχαστείς, περπατώντας μονάχος στη σιγαλιά, μπορεί και ν'αφουγκραστείς τον καλπασμό του Χείρωνα..(βλ.: Κένταυρος Χείρωνας) επέλεξε η Τάνια Τσανακλίδου, παρέα με τη Μάρθα Φριτζήλα, να μας χαρίσουν μια μαγική, αξέχαστη μελωδική βραδιά..

Ήταν οι μέρες δύσκολες.. και δυστυχώς εξακολουθούν νά'ναι..ο τόπος μας, η Ελλάδα μας, για άλλη μια φορά καιγόταν..και δυστυχώς εξακολουθεί να καίγεται.. η καταστροφή κι ο πόνος στοιχειώνουν την καρδιά.. για αυτό και δεν είχα τη διάθεση να ετοιμάσω τούτη την εγγραφή κοντά μια βδομάδα τώρα.. αλλά δε μπορούσα να μην το μοιραστώ.. Έχουμε τόσες απίστευτες ομορφιές στη χώρα μας.. εκεί που η φύση ζωγραφίζει ελεύθερη με τις ατίθασες πινελιές της, εκεί που ο άνθρωπος διακριτικά προσθέτει τις δικές του με σεβασμό.. τόσες απίστευτες ομορφιές που κινδυνεύουν.. σε λίγα μονάχα λεπτά να μεταβληθούν σε πυρανάλωμα.. σε εικόνες κολάσεως που καταβροχθίζουν την ίδια τη ζωή.. κι είναι η μόνη μας περιουσία.. η περιουσία εκείνη που πρέπει να φροντίσουμε να αφήσουμε και στα παιδιά μας.. Μια τέτοια ομορφιά είναι κι ο χώρος του Παλιού Σταθμού.. ένας χώρος που κατέχει μια ξεχωριστή θέση στις παιδικές μου αναμνήσεις.. εκείνα τα χρόνια που μικρά πιτσιρίκια τρέχαμε ελεύθερα και σκαρφαλώναμε στα βράχια της ρεματιάς, χωρίς κανείς να μας εμποδίζει μήπως και γκρεμοτσακιστούμε, τότε που οργανώναμε "πικ-νικ" δίπλα στην πηγή με το κρυστάλλινο νερό ή και στις μεγάλες πέτρες ανάμεσα στις μικρές λιμνούλες του καταρράκτη, τότε που το παιχνίδι μας ήταν στις ράγες του παλιού Μουτζούρη, πριν ακόμη επαναλειτουργήσει το τραινάκι που σήμερα προσφέρει στους επισκέπτες μια αξέχαστη διαδρομή..

Ένας χώρος που εύχομαι ολόψυχα να σωθεί, από κάθε λαίλαπα που ισοπεδώνει στο διάβα της τις ομορφιές μας και τη ζωή.. να σωθεί, να μπορούν να τον απολαμβάνουν, αλλά και να τον σέβονται όλες οι επόμενες γενιές..

Το τραινάκι συμμετείχε κι αυτό ενεργά, κάνοντας ένα ξεχωριστό νυχτερινό δρομολόγιο, συντροφιά μας στις βραδινές νότες και στα τραγούδια, αποχωρώντας αργά το ξημερώματα και προσφέροντας μια ιδιαίτερη συγκίνηση, ειδικά σ'εκείνους τους μεγαλύτερους, που θυμούνται με νοσταλγία τα παλιά του δρομολόγια, τότε που αποτελούσε το βασικό - ακόμη και μοναδικό, πέρα από τα ζώα που χρησιμοποιούσαν- μεταφορικό μέσο για τους κατοίκους των χωριών του ανατολικού Πηλίου. (βλ.: Το τραινάκι του Πηλίου σ'ένα ταξίδι στο χρόνο..)

Η συναυλία εκπληκτική.. ίσως η ωραιότερη που ποτέ έχω ζήσει.. Η αγαπημένη μας συντοπίτισσα Τάνια Τσανακλίδου ιδιαίτερα συγκινημένη που τραγουδούσε σ'αυτόν τον τόπο που λατρεύει, ξεπέρασε τον ίδιο της τον εαυτό.. Η Μάρθα Φριτζίλα ισάξια τη συνόδευσε.. και έκλπηξη της βραδιάς, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που παρεβρισκόταν εκεί και μας χάρισε κάποια από τα τραγούδια του..

Ο κόσμος, φυσικά, μαγεμένος..

Άντε, να σας χαρίσω κι ένα τραγούδι απ'τη βραδιά...






Και για να μην ξεχνιόμαστε.. σήμερα.. Ένα "καλό ταξίδι" στο παλικάρι που χάθηκε τόσο άδικα.. στον ηρωικό πιλότο που βρήκε το θάνατο προσπαθώντας να προστατεύσει τη ζωή που κάποιοι άλλοι, με καρβουνιασμένη ψυχή, δυστυχώς είχαν βάλει στο μάτι.. και κάποιοι άλλοι, με άδεια ψυχή, δε φρόντισαν, έστω, να τους δυσκολέψουν σ'αυτό το φρικιαστικό έργο τους...