Αν μού'λεγε κανείς, μερικά χρόνια πριν, ότι παρέα με τις μελιτζάνες και τ'αγγούρια απ'τον κήπο, θα μάζευα και σφουγγάρια, θα τον κυττούσα λιγάκι περίεργα! Πρόπερσι, όμως, ένας φίλος μού'στειλε κάτι μαύρα σποράκια, σαν πασατέμπους ντυμένους για μνημόσυνο. "Τί νά'ναι αυτά;" "Σφουγγάρια, από κείνα που πουλάν στα φαρμακεία συνήθως, τα λύφια." "Και πού να τα φυτέψω; Τί σόι φυτό γίνεται;" "Σκαρφαλώνει. Αναρριχώμενο." Εκείνη τη χρονιά είχε περάσει ο καιρός και δεν τα φύτεψα. Την επόμενη, μας τα χάλασε ο καιρός κι όλοι οι καρποί σαπίσανε πριν καν μεστώσουνε. Ευτυχώς είχα κρατημένα δυο-τρία παλιά σπόρια για να ξαναφυτέψω. Φέτος, με τις ατελείωτες ζέστες και τους καύσωνες, αυτά βρήκαν τη χαρά τους! Θέλει ζέστες λοιπόν...
Τίποτ' άλλο δεν ήξερα για το φυτό τούτο... Φύτεψα τους σπόρους σ'ένα γλαστράκι και περίμενα. "Κολοκυθιές είναι αυτές;" με ρωτούσανε. "Όχι, σφουγγάρια.." κι έβλεπα μια γκριμάτσα δυσπιστίας στο πρόσωπο και χαμογελούσα! Μια χαρά θα μπέρδευε κανείς τα πρώτα τους φυλλαράκια. Όταν ξεπεταχτήκαν λίγο τα μεταφύτεψα δίπλα στην κληματαριά. Κι αρχίσαν να σκαρφαλώνουνε και ν'αγκαλιάζονται με τη σταφίδα. Κόντεψα να τα ξεχάσω, τρυπωμένα μες στα κληματόφυλλα, όταν μια μέρα σηκώνω το κεφάλι ψηλά και βλέπω να κρέμονται κάτι πρασινωπά μαρκούτσια απ'το κλήμα. "Μωρέ έβγαλε αγγούρια η κληματαριά;" γέλασα! "Α, να δεις τούτα είναι τα λύφια! Γίνανε τελικά!" θυμήθηκα κι άρχισα να το χαίρομαι! Όλα τούτα πέρσι... αλλά μόλις πήραν να ωριμάσουν, οι ασταμάτητες βροχές τα σαπίσανε.
Φέτος, όμως, η κρεβατιά γέμισε όμορφα κίτρινα λουλούδια! Οι καρποί πήραν τα πάνω τους και σήμερα το πρωί αντίκρυσα τον πρώτο ξεραμένο. "Τώρα λογικά θά'ναι έτοιμο.." υπέθεσα και τό'κοψα με αγωνία! Προσεκτικά πήγα να βγάλω το ξεραμένο φλούδι: "Μωρέ θά'χει τίποτα μέσα, ή θά'ναι τζούφιο;". Και τσουπ, ξεπρόβαλε το σφουγγαράκι! Όλε! Μικρό μεν, σε σχέση μ'άλλα πού'χω δει, αλλά ωραιότατο. Και γεμάτο σπόρους. Κι άρχισα να το ταρακουνάω, η καημένη, για να πέσουν οι σπόροι. Τελικά τα κατάφερα. Τον σπόρο για του χρόνου τον σιγουρέψαμε... τώρα περιμένουμε να δούμε αν θα τα καταφέρουν και τα συντρόφια του, ώστε να μαζέψουμε τα σφουγγάρια της χρονιάς!
Κι άνοιξα τον υπολογιστή, μπας και βρω πληροφορίες. χμ... Στα ελληνικά όχι και πολλά.. Μία μού'κανε εντύπωση: "Στην Ασία και στην Αφρική, το φρούτο τρώγεται και σα λαχανικό!" Μωρέ μπράβο! Ίσως κάποιες ποικιλίες.. Σε κάτι ξένες ιστοσελίδες είδα πως για να βγουν εύκολα τα σπόρια δεν το ξεφλουδίζεις πρώτα, αλλά το κόβεις στη μεριά του κοτσανιού και το τινάζεις. Θα το δοκιμάσουμε κι αυτό. Αφού το ξεφλουδίσεις, λέει, το πλένεις καλά με πίεση να ξασπρίσει και μετά το στεγνώνεις στον ήλιο. Μάλιστα, διάβασα, ότι είναι καταλληλότατο και για σφουγγαράκι πιάτων! Αμέ! Γιατί όχι; Και κολλημένα ταψιά θα καθαρίζει αυτό με την αγριάδα του. Οπότε το λύσαμε και το θέμα των σφουγγαριών του σπιτιού, είτε για πιάτα, είτε για το κορμί μας! Αυτό θα πει αυτονομία σε καιρούς δύσκολους!!!
Σε μια σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια πού'χω στον υπολογιστή δε βρήκα τίποτα σχετικό με το λύφι, με όσες ονομασίες κι αν δοκίμασα να ψάξω. Σε κάτι παλαιότερες και πολυτιμότερες, όμως, το ανακάλυψα ως ελλύφη! Όπως και στο περίφημο "Φυτολογικόν Λεξικόν" του Π.Γ.Γενναδίου:
Αυτά λοιπόν περί φυσικών σφουγγαριών και ελλυφίων που φυτρώνουν στον μπαξέ μου! :)
Τίποτ' άλλο δεν ήξερα για το φυτό τούτο... Φύτεψα τους σπόρους σ'ένα γλαστράκι και περίμενα. "Κολοκυθιές είναι αυτές;" με ρωτούσανε. "Όχι, σφουγγάρια.." κι έβλεπα μια γκριμάτσα δυσπιστίας στο πρόσωπο και χαμογελούσα! Μια χαρά θα μπέρδευε κανείς τα πρώτα τους φυλλαράκια. Όταν ξεπεταχτήκαν λίγο τα μεταφύτεψα δίπλα στην κληματαριά. Κι αρχίσαν να σκαρφαλώνουνε και ν'αγκαλιάζονται με τη σταφίδα. Κόντεψα να τα ξεχάσω, τρυπωμένα μες στα κληματόφυλλα, όταν μια μέρα σηκώνω το κεφάλι ψηλά και βλέπω να κρέμονται κάτι πρασινωπά μαρκούτσια απ'το κλήμα. "Μωρέ έβγαλε αγγούρια η κληματαριά;" γέλασα! "Α, να δεις τούτα είναι τα λύφια! Γίνανε τελικά!" θυμήθηκα κι άρχισα να το χαίρομαι! Όλα τούτα πέρσι... αλλά μόλις πήραν να ωριμάσουν, οι ασταμάτητες βροχές τα σαπίσανε.
Φέτος, όμως, η κρεβατιά γέμισε όμορφα κίτρινα λουλούδια! Οι καρποί πήραν τα πάνω τους και σήμερα το πρωί αντίκρυσα τον πρώτο ξεραμένο. "Τώρα λογικά θά'ναι έτοιμο.." υπέθεσα και τό'κοψα με αγωνία! Προσεκτικά πήγα να βγάλω το ξεραμένο φλούδι: "Μωρέ θά'χει τίποτα μέσα, ή θά'ναι τζούφιο;". Και τσουπ, ξεπρόβαλε το σφουγγαράκι! Όλε! Μικρό μεν, σε σχέση μ'άλλα πού'χω δει, αλλά ωραιότατο. Και γεμάτο σπόρους. Κι άρχισα να το ταρακουνάω, η καημένη, για να πέσουν οι σπόροι. Τελικά τα κατάφερα. Τον σπόρο για του χρόνου τον σιγουρέψαμε... τώρα περιμένουμε να δούμε αν θα τα καταφέρουν και τα συντρόφια του, ώστε να μαζέψουμε τα σφουγγάρια της χρονιάς!
Κι άνοιξα τον υπολογιστή, μπας και βρω πληροφορίες. χμ... Στα ελληνικά όχι και πολλά.. Μία μού'κανε εντύπωση: "Στην Ασία και στην Αφρική, το φρούτο τρώγεται και σα λαχανικό!" Μωρέ μπράβο! Ίσως κάποιες ποικιλίες.. Σε κάτι ξένες ιστοσελίδες είδα πως για να βγουν εύκολα τα σπόρια δεν το ξεφλουδίζεις πρώτα, αλλά το κόβεις στη μεριά του κοτσανιού και το τινάζεις. Θα το δοκιμάσουμε κι αυτό. Αφού το ξεφλουδίσεις, λέει, το πλένεις καλά με πίεση να ξασπρίσει και μετά το στεγνώνεις στον ήλιο. Μάλιστα, διάβασα, ότι είναι καταλληλότατο και για σφουγγαράκι πιάτων! Αμέ! Γιατί όχι; Και κολλημένα ταψιά θα καθαρίζει αυτό με την αγριάδα του. Οπότε το λύσαμε και το θέμα των σφουγγαριών του σπιτιού, είτε για πιάτα, είτε για το κορμί μας! Αυτό θα πει αυτονομία σε καιρούς δύσκολους!!!
Σε μια σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια πού'χω στον υπολογιστή δε βρήκα τίποτα σχετικό με το λύφι, με όσες ονομασίες κι αν δοκίμασα να ψάξω. Σε κάτι παλαιότερες και πολυτιμότερες, όμως, το ανακάλυψα ως ελλύφη! Όπως και στο περίφημο "Φυτολογικόν Λεξικόν" του Π.Γ.Γενναδίου:
Αυτά λοιπόν περί φυσικών σφουγγαριών και ελλυφίων που φυτρώνουν στον μπαξέ μου! :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου