Νυχτερινό 2ο...

Είναι όμορφο τελικά να χτυπά το τηλέφωνο λίγο πριν τα μεσάνυχτα, εκεί που έχεις ψιλοαποφασίσει πως "θα τη βγάλεις σπίτι απόψε χαλαρά" κι ένα βεραντάκι -είναι η ρημάδα η εικόνα που έπλασες προτού καν προλάβεις ν'αφουγκραστείς τη λέξη- να σου κάνει την ανατροπή, να ντύνεσαι σε δευτερόλεπτα και να μαρσάρεις για το διπλανό χωριό βιαστικά, μην τυχόν και δεν προλάβεις... Να προλάβεις τί; Ένα βεραντάκι με μια καραφίτσα τσίπουρο και δυο-τρεις φίλους.. τί καλύτερο;
Είναι περίεργο να ζεις σ'ένα παραμύθι... πόσο μάλλον να πρωταγωνιστείς. Κι ένα μεγάλο μπέρδεμα πότε η αυταπάτη γίνεται ένα με την πραγματικότητα και πότε ανηλεώς διαχωρίζονται! Κι όμως επιμένεις κι όπου σε βγάλει.. θά'ταν όλα τόσο ανιαρά χωρίς αυτό και, για νά'μαι κι απόλυτα ειλικρινής, το "τίποτα" που απέμεινε ως παρακαταθήκη της τελευταίας χρονιάς δεν παλεύεται χωρίς το παραμύθι του!
Βασιλιάδες και δράκοι παρελαύνουν καθημερινά κι εσύ χρωστάς στον εαυτό σου να τους αντιμετωπίσεις -έχεις τουλάχιστον αυτό το άλλοθι- κι όπως και νά'χει δεν είναι εύκολα τα πράγματα για μια πριγκιποπούλα ξενομερίτισσα, χωρίς σύμμαχο την καλή νεράιδα νονά, να περιδιαβαίνει με την άμαξα, που ώρες-ώρες φαντάζει σαν ευάλωτη κολοκύθα, σ'ολάνθιστα λιβάδια με κρυμμένα ναρκοπέδια! Τούτο το μοσχοβόλημα σε παρασύρει - θες δε θες- κι ονειρεύεσαι κι είναι στιγμές που ξεχνάς τί καραδοκεί, αλλά -γαμώ την τύχη σου!- κείνες είναι μοναχά οι στιγμές που αγάπησες!
Κι ύστερα πάλι πίσω ν'αναλογίζεσαι και να διαλογίζεσαι και μοναχή σου ν'αναρωτιέσαι... Πλάκα-πλάκα έχει και το ενδιαφέρον του να σ'εντυπωσιάζει ο ίδιος σου ο εαυτός με τις υπερβάσεις του, αλλά είναι φορές που κι η ίδια σου η στάση σε διχάζει.
Όσο ζει, λοιπόν, κανείς, όντως μαθαίνει! Ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Θέλει, μονάχα, λιγάκι τόλμη και ντομπροσύνη. Λίγο μαγκιά. Αλλιώς περιπλέκεσαι σε άλλου είδους παραμύθια, που δεν έχουν καμία σχέση με το δικό μου, κι αποπνέουν πεθαμένο σκώρο και ναφθαλίνη, μιζέρια κι εγωπαθή κακομοιριά... Σαν τους "αγαπημένους" δράκους μου που δε σταμάτησαν να με κυνηγούν, που εξακολουθούν να φυτοζωούν σαν τα παρασιτικά φυτά, χωρίς όμως καν να χαρίζουν τριγύρω τους ένα, έστω ασήμαντο λουλούδι, παρά μονάχα κιτρινισμένο δηλητήριο. Τί χαζό και τί γελοίο συνάμα! Όταν μπορεί να υπάρξει τόση ομορφιά, ακόμα και σ'ένα μικρό βεραντάκι, να αναλώνονται σε τόσα εξευτελιστικά τερτίπια και να παρελαύνουν σαν κορδωμένες πομφόλυγες! Ώρες-ώρες θέλω τόσο να γελάσω! Και γελώ! Κι έχει πλάκα που αρχίσαν κι άλλοι να γελάνε παρέα μου! Μα είναι ξεκαρδιστικό το θέαμα.. Εξάλλου το πρόβλημα είναι αλλού.. αλλά χρειάζεται μάτια αετού για να εστιάσεις κι όχι βατοκρυμμένου χαμελαίοντα που νομίζει πως αλλάζοντας χρώμα γίνεται και άνθρωπος...
Κι επανέρχομαι στο βεραντάκι... Όμορφη νύχτα απόψε, γλυκιά.. μετά από πολύ καιρό. Ζέστανε.. Και τα χαμόγελα ζεστά. Τί παραπάνω; Η δράκαινα και τα δρακάκια κρυμμένα στη δρακοσπηλιά τους και τριγύρω μόνο χαμόγελα ζεστά.. Βραδιά για βασιλόπουλα και βασιλοπούλες απόψε. Κι αν κάτι δεν πήγε καλά, θα πάει αύριο... (αχ, αν ήξερες..).. μη στεναχωριέσαι... εξάλλου, πώς αλλιώς θα συνεχίσει το παραμύθι;