Ανοιξιάτικα...

Καλοκαιρινά....

Φθινοπωρινά...

Χειμερινά...

Παντός καιρού...

Μυθολογικά...

Παρασκευή 1 Μαρτίου 2019

Συνομιλώντας με τη ζωή και το θάνατο...



Και μπήκε ο Μάρτης, λοιπόν... Ο Μάρτης, που τού'χω μπόλικα φυλαγμένα, μιας και τις τελευταίες χρονιές μου βγάζει ένα πρόσωπο που δε θα τό'λεγες καθόλου φιλικό! Κι όσο κι αν μια ζωή αναμένω την Άνοιξη, αυτή τη φορά δε θα με πολυχάλαγε να τον προσπεράσουμε στα γρήγορα τον φιλοπόλεμο κι ιδιότροπο Μάρτη, τον αφιερωμένο, βεβαίως-βεβαίως, στον δεινότατο θεό του πολέμου Άρη (Mars). Όχι δεν είμαι προληπτική, ούτε προκατειλημμένη μαζί του, απλά έχω λόγους βάσιμους και σοβαρούς που, δυστυχώς, δε μπορούν να αναλυθούνε εδώ μέσα. Άσχετα, όμως, από τους παραπάνω λόγους, δε θα τό'λεγα και προς τιμήν του, που η μέρα σήμερα ξεκίνησε με μια κηδεία! Ολοκληρώθηκε, βέβαια, με τον εσπερινό για το αυριανό Ψυχοσάββατο και το σταράκι ("στάρι" λέμε εδώ τα κόλλυβα) για τις ψυχές των ξενιτεμένων στην Πέρα Όχθη, οπότε όλη τούτη η μέρα, η πρώτη του μηνός αφιερώθηκε στους "αποχωρήσαντες" του κόσμου τούτου...


Δυστυχώς, με το έμπα του 2019, ουκ ολίγοι γνωστοί μου "έφυγαν"... Οι περισσότεροι μπορεί να μην ήταν φίλοι ή ιδιαιτέρως κοντινοί, αλλά στα χωριά, νομίζω πως τα πράγματα βιώνονται τόσο διαφορετικά από ότι στις μεγαλουπόλεις -τουλάχιστον όταν δεν είσαι αναίσθητος!- όσον αφορά το θάνατο, που δε μένεις ανεπηρέαστος. Στις πόλεις χάνονται όλοι μέσα στο πλήθος και στην ανωνυμία, εδώ όλοι είναι κάποιοι, όλοι σχεδόν σημαίνουν κάτι για σένα, ακόμη κι αν δεν είναι φίλοι: Ο γείτονας, ο περιπτεράς, ο μαγαζάτορας, ο ψάλτης, ο πρόεδρος, ο παπάς κι η παπαδιά, ο ταχυδρόμος, τα πιτσιρίκια που σου τραγουδούν τα κάλαντα, η γιαγιά που σου φέρνει τα αυγά, ο παππούς που συναπαντάς κάθε μέρα στο ίδιο τραπεζάκι στο καφενείο, ο μπακάλης, ο υδραυλικός, ο υδρονομέας που σου φέρνει νερό να ποτίσεις τον κήπο σου, ο μπάρμπας με τον γαϊδαράκο, ο συγχωριανός που έτυχε δέκα φορές να βρεθείτε στο ξαφνικό να πίνετε τσιπουράκι συζητώντας αμπελοφιλοσοφίες, η παραπάνω γείτονισσα που κάθε φορά θα καλημερίσεις στο καλντερίμι ανηφορίζοντας στην πλατεία, ο άλλος που μαζεύατε δυο χρονιές παρέα ελιές, ο ψαράς που φέρνει κάθε μέρα με το αγροτικό την πραμάτεια του στα γύρω χωριά, ακόμη κι ο νεκροθάφτης! Όποιος και να χαθεί, πέρα κι εκτός των φιλικών σχέσεων που μπορείς νά'χεις ή να μην έχεις, είναι απώλεια! Είναι μια ψυχή μείον από την κοινότητα, μια καλημέρα λιγότερη, μια σχεδόν καθημερινή εικόνα που σβήνει, ένα τσούγκρισμα ποτηριού που δε θα ξανακουστεί, συν όλες τις πολύτιμες ιδιότητες που κουβαλάει ο καθείς και τον ξεχωρίζουν και τον χρίζουν χρήσιμο ή και ακόμη, άκρως απαραίτητο, σε μια μικρή κοινωνία.
Σήμερα, λοιπόν, ήμουν σε μια κηδεία σε ένα διπλανό χωριό. Πιο μικρό, πιο "δεμένο" και λιγότερο "μεταλλαγμένο" από το δικό μας, στο οποίο δικό μας κάποια ήθη έχουν αλωθεί λόγω τουρισμού, αλλά και λόγω φυσικά του "σύγχρονου τρόπου ζωής" που έχει εισβάλει κι εδώ μέσω τηλεόρασης, διαδικτύου και "ετεροδημοτών". Είχανε χάσει τον παπά τους, ενάμιση χρόνο πριν. Ίσως όποιος δεν έχει ζήσει σε χωριό, δε μπορεί να διανοηθεί, τί απώλεια είναι να λείψει παπάς από χωριό! Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκείνους που εκκλησιάζονται, για τους οποίους είναι ιδιαιτέρως λυπηρό να μην ακούγεται η καμπάνα την Κυριακή (κι αν σκεφτούμε κάποιες γιαγιάδες, ίσως είναι η μόνη τους ευκαιρία στη βδομάδα και για ένα συναπάντημα) κι ακόμη χειρότερο να μην μπορούν να απολαύσουν τους Ύμνους για την Παναγιά ή μια κατανυκτική Μεγάλη Βδομάδα, παρά στην καλύτερη μονάχα μιαν Ανάσταση με παπά σταλμένο από την πόλη να ξεπετάει τα λόγια βιαστικά για να γυρίσει πίσω στην οικογένειά του. Ακόμη κι ο Επιτάφιος της Μεγάλης Παρασκευής για να στολιστεί, που εδώ τουλάχιστον συρρέουν χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο για να τον θαυμάσουν ή και να τον ακολουθήσουν, θέλει μια οργάνωση και μια διαδικασία. Ακόμη και τα πανέμορφα πετρόχτιστα ξωκλήσια μας, θέλουν κάποιον να νοιάζεται και να φροντίζει για να μην ρημάξουν. Κι όταν δεν υπάρχει παπάς στο χωριό, για όλα τούτα και πόσα άλλα, δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα... Μα νομίζω το χειρότερο είναι στο θάνατο...
Ίσως δεν το καταλάβαινει αυτό κάποιος που ζει στην Αθήνα. Γιατί ο άνθρωπος συνηθίζει και έτσι κι αλλιώς. Κι εγώ όταν μικρή έχασα τον πατέρα μου εκεί ζούσα, οπότε το θεώρησα δεδομένο πως μετά το νοσοκομείο θα βρεθώ σε ένα άγνωστο νεκροταφείο, όπου σε ένα μικρό δωμάτιο θα συναντήσω ένα σφραγισμένο κουτί στο οποίο θα μου πούνε πως είναι ο πατέρας μου μέσα, θα συνοδεύσουμε το κλειστό κουτί σε μια άγνωστη εκκλησία κι ένας άγνωστος παπάς που δε θα ξαναδώ ποτέ μου θα ψάλλει γρήγορα κι "εργολαβικά" τρόπον τινά τις ευχές γιατί έχει ο "επόμενος" σειρά και, αφού γίνει η ταφή, θα πιούμε καφέ βιαστικά, σαν να ξεπετάμε κάποια υποχρέωση, όλοι μαζί σ'ένα άγνωστο, ψυχρό χώρο που λειτουργεί μοναχά για τέτοιες περιπτώσεις... Τώρα που ζω εδώ, αυτό το σενάριο το θεωρώ παραπάνω κι από εφιαλτικό! Απάνθρωπο!
Ενώ στο χωριό, άμα συμβεί -Θεός φυλάξει- το κακό, θα ειδοποιήσεις τον παπά που σε ξέρει και τον ξέρεις και γνωρίζει τον άνθρωπό σου και, όσο νά'ναι, νοιάζεται γιατί είναι συγχωριανός του κι ίσως και φίλος ή συγγενής του, θα χτυπήσει την καμπάνα πένθιμα για το χωριό, θα έχεις τον άνθρωπό σου στο σπίτι να τον ξεπροβοδίσεις από κει με φίλους και συγγενείς (κι ας είναι και κάποιοι σπαστικοί!), θα τον πας στη γνώριμη εκκλησιά του χωριού σου να διαβαστεί, θα δεις το πρόσωπό του, θα τον αποχαιρετίσεις ανθρώπινα με ένα λουλούδι από τον κήπο σου, θα το συνοδεύσεις στο μικρό νεκροταφείο στον τόπο που έζησε κι αγάπησε και που όλοι στα γύρω μνήματα είναι γνωστοί, θα μαζευτείς στην πλατεία του χωριού ή ακόμη και στο σπίτι, να μνημονεύσεις τις στιγμές που ζήσατε αντάμα... Θα πιεις κι ένα κρασί... Πάντα όλα τούτα δύσκολα, αλλά τουλάχιστον πιο φυσιολογικά... Μ'όλο τους το τελετουργικό που αιώνες τώρα, συντρόφευε τις πονεμένες στιγμές της απώλειας. Την τελευταία φορά που κατέβηκα στην Αθήνα για κηδεία, απλά τρόμαξα! Ένα κλειστό κουτί, στη σειρά μαζί με άλλα ίδια κουτιά. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Κι ύστερα φούρια, τα λόγια μισά για να προλάβουν να "εξυπηρετηθούν" όλοι οι μεταβαίνοντες στον Κάτω Κόσμο,  χωρίς να ξέρουμε ποιοί πενθούν μαζί μας και ποιοί πενθούν τον διπλανό,  μετά σπρωξίδι σε κάτι στενοκοπιές, ένα λουλούδι που δε μ'άφησαν να πετάξω στο χώμα γιατί βιαζόντουσαν να πισωγυρίσουμε στο αδιέξοδο και, τέλος, σ'ένα καφενέ μπερδεμένοι κι ανακατεμένοι μ'άλλους να προλάβουμε να αδειάσουμε στα γρήγορα το φλιτζάνι με το νερουλό καφέ για να αδειάζουν κι οι καρέκλες για τους επόμενους! Τί νόημα έχει όλο τούτο;


Κι επανέρχομαι στο γειτονικό χωριό... Πού'χανε χάσει τον παπά τους. Έναν άνθρωπο, παλαιάς κοπής, που κρατούσε ενωμένο το χωριό, που το σπίτι του ήταν πάντοτε ανοιχτό για τους συγχωριανούς του κι όποιον τον είχε ανάγκη. Μού'χε κάνει τόσο εντύπωση πριν κάποια χρόνια που τον γνώρισα και πέρασα μέρος της ζωής μου εκεί. Όντως, εκεί, βίωσα στιγμές που μοναχά σε διηγήματα του Παπαδιαμάντη είχα αφουγκραστεί να υφίστανται... Από τα πανηγύρια, μέχρι και τις κηδείες... Κι όταν τον χάσανε, ήτανε σαν να χάθηκε η κεφαλή.. Σαν να χάσανε έναν κοινό πατέρα. Τόσο, που τό'νιωσα κι εγώ, η ξένη! Εκείνος ο καλός παπάς, όμως, είχε φροντίσει να αφήσει και καλή μαγιά ώστε να τον διαδεχτεί, να μη μείνει το χωριό ακέφαλο. Δεν είναι κι εύκολη απόφαση, όμως, να βάλεις το ράσο με όσα αυτό συνεπάγεται, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, όσο κι αν αγαπάς την ιεροσύνη. (Αναφέρομαι, φυσικά, πάντα σε ανθρώπους με συνείδηση κι επίγνωση των πράξεών τους, αφήστε κατά μέρος τους συμφεροντολόγους κάθε λειτουργήματος ή κι επαγγέλματος.... Δεν έχω καμιά όρεξη να ασχοληθώ μ'αυτούς!) Σημασία έχει πως τελικά το αποφάσισε, κι εκείνος κι η γυναίκα του, για να μη μείνει η εκκλησιά του χωριού του κλειστή, κι οι συγχωριανοί χωρίς ένα σπιτικό ανοιχτό στη χαρά και στον πόνο τους. Κι όλο τούτο θέλει μια διαδικασία, την οποία και φυσικά δε θα αναλύσω τώρα, αλλά, σε γενικές γραμμές, αφού πάρει κάποιος το χρίσμα πρέπει και να μαθητεύσει για κάποια περίοδο ώστε να εξοικειωθεί με τον ρόλο του. Σήμερα, λοιπόν, θά'ταν η πρώτη μέρα που θα λειτουργούσε μόνος του στην εκκλησιά του χωριού, εν όψει του Ψυχοσάββατου, ο νέος παπάς. Κι όπως τά'φερε ο Μάρτης, τελικά, ξεκίνησε με μια Εξόδιο Ακολουθία...


Στεκόμουν δίπλα στην εκκλησιά και περίμενα... Ανηφόριζαν το δύσκολο καλντερίμι από το σπίτι του θανόντος. Μπροστά ο χωριανός παπάς ψέλνοντας συγκινημένος, ακολουθούσε η σορός στα χέρια βουρκωμένων φίλων και συγγενών και παραπίσω οι δικοί του άνθρωποι... Οι υπόλοιποι αναμέναμε εκεί.. Χωρίς καμιά βιασύνη για την περασμένη ώρα που ανέγραφε το κηδειόχαρτο, χωρίς επαγγελματίες να αναλαμβάνουν τα βάρη και το ρόλο των αγαπημένων του... Συγκινήθηκα διπλά... Δε μπορούσε νά'ναι αλλιώς... Όταν στη θύμισή μου τον βλέπω άλλοτε καβάλα στο άλογο για το χωράφι, άλλοτε να μου κάνει σινιάλο από το παραθύρι να "χτυπήσουμε" από ένα τσιπουράκι στο μικρό μπακάλικο κι άλλοτε να τον πειράζω και να γελά αλλά συνάμα νά μού'χει έτοιμη τη "σουβλερή" απάντηση κάτω απ'τα πυκνά μουστάκια του... απλά δεν ταίριαζε αλλιώς....
Χάσαμε τ'αυθεντικά... κι αρχίσαμε να τα χάνουμε κι απ'τα χωριά ακόμη... Μαζί με τους τελευταίους αυθεντικούς ανθρώπους... Χάνονται τ'απλά, τα όμορφα, τα αληθινά.. Και το χειρότερο είναι πως συνηθίζουμε... συνηθίζουμε τ' αφύσικα για φυσιολογικά, τα δήθεν για ουσία και τα φολκλόρ για παράδοση... βαφτίζουμε ανθρωπιά ό,τι πιο απάνθρωπο κι εστιάζουμε στην επιφάνεια και στις ταμπέλες κι όχι στο περιεχόμενο...  Συνηθίζουμε να περιφρονούμε ακόμη και το ταξίδι μας σ'αυτή τη ζωή, όπως και το ταξίδι μας προς το θάνατο. Κι αν είναι πρόοδος , δεν αντιλέγω, να βάζουμε πλάκα Πηλίου στις σκεπές των σπιτιών μας κι όχι το ταπεινό κεραμίδι, επειδή έτσι επιτάσσει η "παράδοση" του τόπου για να θαυμάζονται αρχιτεκτονικά ως "διατηρητέα", είναι τουλάχιστον κατάντια να εστιάζουμε μοναχά εκεί, μοναχά στην πέτρα, κι όχι στον άνθρωπο, στην ουσία της ζωής και του θανάτου του, όπου τα "ενδύουμε" όλα με κακοφτιαγμένη λαμαρίνα τελευταίας ποιότητας.


Μπήκε η Άνοιξη... Στο βουνό μας ο ήλιος ακόμη παλεύει να λιώσει τ'απομεινάρια του τελευταίου χιονιά... Μπήκε ο Μάρτης... Τα μπουμπούκια ξεπροβάλλουν δυναμικά, απτόητα από την παγωνιά του λευκού χιονιού, όπως κάθε Άνοιξη, όπως κάθε χρονιά τέτοια εποχή, σεβόμενα το ρόλο τους και την ουσία της ύπαρξής τους...
Καλή ανθοφορία, λοιπόν! Στον νου και στις ψυχές μας... Καλό μήνα Μάρτη!


Υ.Γ. Και για να μην ξεχνιόμαστε, καθ'ότι λαογραφικό το ιστολόγιο, για όποιον ενδιαφέρεται για τα του Μάρτη, μια παλαιότερη ανάρτηση εδώ: Ο Μάρτης, οι γριές, τα χελιδονίσματα κι ο "μαγικός" κύκλος!

24 σχόλια:

  1. Γύρισα πριν λίγο από την εφημερίδα και είπα να ρίξω μια τελευταία ματιά στο βλογ μου, να του πω καληνύχτα και βλέπω ότι έχεις κάνει ποστ.
    Ε, λέω, πριν κλείσω το πι σι, ας πάω από το φιρίκι να δω τι γίνεται.
    Βλέπω το μπουμπούκι της καμέλιας (αλήθεια, καμέλια είναι;), υπέροχα λέω και ξεκινώ να διαβάζω το κείμενο.
    Και όσο να πεις μια στενοχώρια την έπαθα η αρτίστα.
    Για όλα αυτά που χάνονται, για όλα τα αληθινά.
    Μετά, όπως ηταν φυσικό, θυμήθηκα τους νεκρούς μου, τους παλιότερους και τους πρόσφατους (την Πρωτοχρονιά χάσαμε τη θεία Φεβρωνία, διάσημη στο βλογ μου) και μαύρισε η ψυχή μου.
    Και θυμήθηκα και την κηδεία του μπαμπά στην Αθήνα και μετά του πεθερού μου σε ενα χωριό λίγο πιο έξω από το Άργος και τη φρίκη που έφαγα τότε, γιατί κι εγώ συνηθισμένη στα κλειστά κουτιά ήμουν και τα προτιμούσα, αλλά όταν ήλθα οικονομική μετανάστρια στο Άργος εξ Αθηνών, άρχισα να συνηθίζω στα έθιμα του τόπου και αναθεώρησα τις απόψεις μου, γιατί διαπίστωσα ότι όλο αυτό βοηθάει στην αποδοχή του πένθος σου και στον πόνο της απώλειας.
    Ίσως είναι αυτό που γράφεις, για το λουλούδι που μπορείς να αφήσεις που βοηθάει. Ίσως είναι που όλο το χωριό είναι μαζί σου εκείνη την ώρα. Δεν ξέρω...
    Όπως βοηθάει κι η κουβέντα με όσους έρχονται στο σπίτι, φέρνοντας φαγητό, τα τρία επόμενα βράδια μετά την κηδεία, που δεν ξέρω αν το έχετε εκεί αυτό, εδώ έτσι κάνουν.
    Μην πας μακριά, όταν ξεκίνησα να διαβάζω, σου είπα, μαύρισε η ψυχή μου. Τώρα με την κουβέντα, ήρθα πάλι στα ίσα μου. Και την κάνω μόνη μου την κουβέντα. Φαντάσου να την κάνει κάποιος με, τουλάχιστον, το μισό χωριό!
    Α και τώρα που το θυμήθηκα, στάρι τα λένε κι εδώ τα κόλλυβα.
    Να μου πεις αν όντως είναι μπουμπούκι καμέλιας αυτό που είδα, αλλά να μου πεις και τι είναι το δέντρο στη δεύτερη φωτογραφία, ναι;
    Καλό μήνα να έχεις Όλγα και είθε οι χαρές του Μάρτη να είναι περισσότερες από τις λύπες του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Αρτίστα!
    Ναι, καμέλια είναι, η ίδια της προτελευταίας φωτογραφίας που έχει φόντο το χιόνι. Το δέντρο είναι η βερυκοκιά του γείτονα. Σήμερα τα μπουμπούκια της έχουν ανοίξει!

    Πωπω, σου μαύρισα την ψυχή! Τουλάχιστον μετά επανήλθες! Για αυτό έβαλα και τα λουλούδια αντάμα, να μην ακτινοβολεί σκέτη μαυρίλα! Είχα έναν δισταγμό όσο έγραφα αυτή την ανάρτηση για πολλούς και διαφόρους λόγους... Αλλά ήθελα να μοιραστώ αυτούς τους προβληματισμούς μου. Δεν ήμουν, επιπλέον, και σίγουρη, αν μπορεί να γίνει κατανοητή η οπτική γωνία.. Αλλά, να, που κι εσύ τό'νιωσες! Είναι πιο φυσιολογικά τα πράγματα έτσι. Κι επιπλέον, υπάρχει ένας σεβασμός στην αντιμετώπιση του νεκρού, ένας σεβασμός για το τελευταίο αυτό ταξίδι.. Δεν αφορά μια κάσα που πρέπει να την παραχώσουμε στα γρήγορα, αλλά τη διαδικασία του τελευταίου αποχαιρετισμού, το ξεπροβόδισμα του δικού μας ανθρώπου για το άγνωστο Αλλού... Μια γνωστή μου από το χωριό, ξέρεις τί μού'πε; "Άπαπα, είχα πάει σε μια κηδεία στην Αθήνα και τρόμαξα. Τί είναι αυτά, τί χάλι; Εγώ που νόμιζα πως θα γίνονται κι επίσημα! Ούτε το γατί μου δε θα πήγαινα εκεί! Ούτε το γατί!". Και να φανταστείς, η συγκεκριμένη δεν τα συμπαθεί τα γατιά!
    Αυτό με τα "τρία επόμενα βράδια" τουλάχιστον στο χωριό μας δεν έχω ακούσει να το εφαρμόζουν. Θα ρωτήσω και παραπέρα. Φυσικά, σε κάποιον κοντινό σου μπορεί να πηγαίνεις φαγητό, αλλά δεν το γνωρίζω να υφίσταται ως έθιμο και, μάλιστα, τριήμερο. Ξέρω πως πας γλυκά σε κάποιες γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα, που, παλιότερα τουλάχιστον, οι πενθούντες δεν έφτιαχναν. Όπως δε βάφουν κι αυγά το Πάσχα. Και τους πηγαίνουν βαμμένα φίλοι και γνωστοί. Τέλος πάντων... εστιάσα στα της κηδείας στην ανάρτηση, αλλά σαφώς και καθ'όλη την περίοδο του πένθους είναι πιο ανθρώπινα τα πράγματα... Επισκέψεις για λίγη συντροφιά, για να περάσουν ίσως πιο γρήγορα οι ατέλειωτες επώδυνες ώρες που μιλά κανείς με τον εαυτό του και τις αναμνήσεις του, ειδικά αν κάποιος απομένει μονάχος στα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού..
    Κοίτα να δεις! Η πρώτη μου επίσκεψη στο ιστολόγιό σου (δεν νομίζω να κάνω λάθος και νά'χε προηγηθεί κι άλλη) ήταν στην ανάρτηση που ανέφερες πως χάσατε τη θεία Φεβρωνία! Μου φάνηκε δύσκολο κι ίσως και "άτοπο" να αφήσω το πρώτο σχόλιό μου σε μια τέτοια εγγραφή, όταν δε σε "ήξερα", όπως και δεν ήξερα τη σχέση που είχατε... Οπότε το άφησα για μιαν άλλη φορά..

    Καλό μήνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συμφωνώ μαζί σου. Όλα έχουν γίνει θύματα στο βωμό της εξέλιξης και της ταχύτητας. Δεν με πειράζει η συνήθεια της βιαστικής κηδείας στην Αθήνα. Εχω ζήσει και τη μια με τη μητέρα μου.(Ήθελα να τελειώνει γρήγορα, όταν συναισθηματικά πονώ δεν θέλω τρίτους) Έχω ζήσει και του χωριού την κηδεία με την πεθερά μου, αλλά μη νομίζεις ότι όλοι οι συγχωριανοί συμπάσχουν. Πιο πολύ κουτσομπολεύουν, πόσο κλαις, αν κλαις, αν φίλησες το νεκρό κλπ κλπ. Θέλω να πω μπορεί η κοινωνία του χωριού να είναι δεμένη και όλοι να γνωρίζονται , αλλά το σημαντικό είναι εν ζωή τι γίνεται. Στα χωριά είστε πιο κοντά ο ένας με τον άλλον, υπάρχει το νοιάξιμο. Στην Αθήνα δεν γνωρίζουμε το διπλάνό μας, που γειτνιάζουν τα σπίτια μας, στο θάνατο θα νοιαστώ; Εκεί φεύγει ο καθείς μόνος του, όσο και αν τον κλάψουν οι δικοί του και φίλοι. Το μόνο που με στενοχωρεί είναι όταν δεν φεύγει για τον πέρα κόσμο κάποιος νέος, όταν δεν έχει κλείσει ο κύκλος ζωής. Γιατί στη ζωή το μόνο σίγουρο είναι το τέλος
    Εύχομαι καλό μήνα να είναι ανοιξιάτικος και να μη φέρει στενόχωρες καταστάσεις
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρα, λαογραφικό φιρικάκι,

    Τι να πρωτοπώ.. Έχω ετοιμάσει μία ανάρτηση του κυρίου Λι για αύριο, που, καθώς διάβαζα το δικό σου κείμενο, η ανάγκη μου ήταν να .. μην την κάνω. Χαίρομαι πολύ για την εικόνα του χωριού που μεταφέρεις, ακόμα κι αν ο φωτισμός της άλλης πλευράς στην τελευταία σου παράγραφο, όπως και στο σχόλιο της Άννας, είναι υπαρκτά και δικαιολογημένα. Αλλοιώνονται όλα αυτά όσο περνάν τα χρόνια και οι επιταγές της εποχής μας νικάνε, αλλά -ξαναλέω - χαίρομαι, γιατί δε βλέπεις φαντάσματα. Βλέπεις και νιώθεις πράγματα, συναισθήματα, καταστάσεις που υπάρχουν. Και που κι εγώ πιστεύω πως βρίσκονται πολύ πιο κοντά σ' αυτό που θα θέλαμε να είναι η ζωή.

    Όπως και να έχει, παρόλο το "δύσκολο" θέμα και παρόλο το αφιλόξενο, όπως νιώθεις, του Μάρτη, μας χάρισες σκέψεις γαλήνιες και παρήγορες της ψυχής. Ας είναι έτσι η άνοιξή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Άννα μου!

    Φυσικά δεν νομίζω πως όλοι οι συγχωριανοί συμπάσχουν! Και μπορεί νά'ναι και λίγοι εκείνοι που συμπάσχουν. Και μπορεί κάποια δάκρυα νά'ναι θύμησες δικών τους αγαπημένων που χάθηκαν και να μην αφορούν τον συγκεκριμένο νεκρό, αλλά να αφορούν απλά το θάνατο και την απώλεια. Αλλά ακόμη κι έτσι γίνονται κοινωνοί στον αποχαιρετισμό! Και, φυσικά, πολλοί κουτσομπολεύουν, μες στην ανθρώπινη φύση είναι δυστυχώς. Αν και σε κηδείες νέων ανθρώπων έχω δει ολάκερο το χωριό συγκλονισμένο με λυγμούς (πλην ελαχίστων σεσημασμένων αναίσθητων). Κι άλλος μπορεί ακόμη και να χαζογελάσει... Αλλά είναι εκεί, να χαιρετήσει ο καθείς με τον τρόπο του Εκείνον που φεύγει. Που μπορεί νά'ναι ακόμη κι ο σπαστικός γείτονας που η κατσίκα του τού'τρωγε τα λουλούδια και βριζόντουσαν ολημερίς! Και να αποχαιρετά αυτόν τον σπαστικό γείτονα. Που είναι ο Τάδε (κι αυτό το σημαίνει κάτι) και τον αντιμετωπίζουν σαν τον Τάδε κι όχι σαν ένα πτώμα σ'ένα κουτί.
    Και στον Επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή ακολουθεί μέγα πλήθος. Άλλοι τραγουδούν τους ύμνους, άλλοι σιωπηλοί, άλλοι με κατάνυξη κι εκστασιασμένοι... πολλοί δε μιλούν, γελούν, κουτσομπολεύουν... Κι είναι εκνευριστικό αυτό για κάποιον που πραγματικά βιώνει τη στιγμή, τη στιγμή της "Εξοδίου Ακολουθίας" του σώματος του Χριστού... Όμως, δε θά'χε κανένα νόημα να καταργήσουμε όλη αυτήν την "αναπαράσταση", όλη αυτή τη διαδικασία, επειδή κάποιοι δε συγκινούνται ή κουτσομπολεύουν ή μας εκνευρίζουν. Κι όταν στολίζουμε τον Επιτάφιο κάποιοι το κάνουν αυτό. Λοιπόν; Να το σταματήσουμε; Να πληρώσουμε ένα ανθοπωλείο να μας κάνει αυτό το στολισμό, κάτι που γίνεται πλέον κατά κόρον, ακόμη και σε χωριά; Τί νόημα έχει μετά; Για μένα είχαν την τιμή οι νεκροί μας να κηδεύονται με μια διαδικασία παραπλήσια με εκείνη της Μεγάλης Παρασκευής!!!... Στολισμένοι με λουλούδια από πρόσωπα αγαπημένα και μη, με φροντίδα όμως, και με ενδόμυχο δέος για τούτη τη μετάβαση. Να κουβαλούν τη σορό τους φίλοι και γείτονες και συγγενείς, ίσως ακόμη κι εν ζωή "εχθροί" όταν δεν ήταν αγαπητοί και δεν είχαν πολλούς κοντινούς τους. Όχι μισθωτοί. Είναι τιμή για κείνον που φεύγει. Φόρος τιμής. Για το εφήμερο της ύπαρξής μας, για το αναπότρεπτο του θανάτου. Και, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, γίνεται κοινή συνείδηση πως όλοι είμαστε περαστικοί. Καθώς και ευκαιρία -για όποιον είναι ικανός- απολογισμού κι αναλογισμού. (Ποτέ δε συγκινούνται όλοι, ούτε καν από ένα καλό βιβλίο. Αλλά για μένα τα βιβλία οφείλουν νά'ναι καλογραμμένα...)
    Κι εγώ δε θέλω πολλούς στον πόνο μου. Κι ίσως νά'ναι κι επώδυνη, για κάποιους, η όλη διαδικασία με τη συμμετοχή της κοινότητας. Αλλά ίσως νά'ναι κι απαραίτητη για τη φυσική εξέλιξη της "πορείας" του πένθους, για την όποια λύτρωση μπορεί να ακολουθήσει... Και ναι, ίσως θέλουμε "να τελειώνει γρήγορα" γιατί δεν αντέχεται ο πόνος τούτης της "αναμονής". Μήπως, όμως, οφείλουμε να το ζήσουμε κι αυτό; Μήπως οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το τραγικό συναίσθημα και να αποδώσουμε το "τελευταίο αντίο" στον αγαπημένο μας, με όλες τις τιμές; Εστιάζω, πάνω από όλα στο σεβασμό της ύπαρξης που "φεύγει".. Και τρομάζω αφάνταστα που τούτο κινδυνεύει χαθεί, στη σημερινή εποχή του "ανθρωπισμού" και της "φιλανθρωπίας"! Εξάλλου, είναι τόσοι κι οι συμβολισμοί της διαδικασίας αυτής, που κάποιοι χάνονται στη λήθη του χρόνου. Γενεές, γενεών την ακολουθούσαν...
    Συγγνώμη για το κατεβατό, αλλά θέλησα να κάνω πιο κατανοητή την οπτική μου!

    Φιλιά!
    Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα Διονύση!

    Τώρα, δηλαδή, έκανα ζημιά; Τί θ'απογίνει η ανάρτηση του κύριου Λι; Και γιατί να μην την κάνεις; Το κείμενο ενός μήλου ενεργοποίησε αντιθετικούς συνδέσμους;!!!

    Αλλοιώνονται όλα αυτά, όπως, λες με ρυθμό όμως, ραγδαίο, τα τελευταία χρόνια... Μην νομίζεις, αντιμάχονται οπτικές μέσα μου. Και σίγουρα, γέννημα θρέμμα Αθηναία (αν και με τα καλοκαίρια και τις γιορτές πάντα στο χωριό), έχω γαλουχηθεί με άλλες συνήθειες κι εικόνες. Και κάποια πράγματα με ενοχλούν εδώ. Αλλά, κατέληξα πως η ουσιαστική επαφή με τη φύση (διευκρινίζω: "Ουσιαστική"... όχι πέντε περιπάτους και ηλιοβασιλέματα στις ακροθαλασσιές), σου δίνει ψήγματα σοφίας (όσα μπορεί να λάβει και να επεξεργαστεί ο καθείς), που βοηθούν σε μια πιο φυσιολογική θεώρηση των πραγμάτων στην αλλοπρόσαλλη εποχή μας. Και βλέπεις/νιώθεις πως κάποιες διαδικασίες, κάποια ήθη κι έθιμα, που κυριαρχούσαν αιώνες στη ζωή του ανθρώπου (του Έλληνα εν προκειμένω) και παραμένουν ακόμη στις μικρές κοινωνίες, κάθε άλλο παρά άνευ ουσίας και φιλοσοφίας είναι. Θά'ναι κρίμα να χαθούν κι αυτά... Γιατί τα "αρνητικά" της μικρής κοινωνίας -όπως, π.χ. το κακεντρεχές κουτσομπολιό- δε θα κινδυνεύσουν ποτέ να τεθούν υπό εξαφάνιση. Η ουσία και η καθαρή ματιά κινδυνεύουν...παντού.. Τέλος πάντων..

    Τώρα, δηλαδή, η αυριανή ανάρτηση του κυρίου Λι θα είναι αυτή που είχε προγραμματιστεί ή θα είναι άλλη;;!!

    Όμορφη Άνοιξη, λοιπόν, ας έχουμε! Ευωδιαστή, χαμογελαστή και γαλήνια...


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η αυριανή ανάρτηση, Όλγα, θα μείνει ως είχε. Αλλά εσύ ήδη έχεις κάνει τα σχόλιά σου, τόσο με το κείμενο όσο και με το παραπάνω σχόλιο. Παγκόσμια πρωτοτυπία: Το σχόλιο προηγήθηκε του κειμένου!! :-)
    Φιλιά, καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ωραία!!! Αναμένω! Πού ξέρεις, μπορεί να ενεργοποιηθούν σ'εμένα τίποτα αντιθετικοί σύνδεσμοι και να μου βγουν "αντιθετικά" σχόλια σε σχέση με τα προηγηθέντα!

    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ξετύλιξες ένα κουβάρι μνήμης από βιώματα που ευτυχώς δεν έγιναν ακόμα παραμύθι και που πολύ φοβάμαι κάποτε θα ακούγονται σαν παραμύθι. Δυστυχώς τα έθιμα που ορίζουν αξίες, σχέσεις και συμπεριφορές μιας μικρής κοινωνίας σιγά-σιγά αλλοιώνονται θύματα στο βωμό της απλούστευσης και της ευκολίας. Και βέβαια μιας ρηχής πραγματικότητας μη μας πούνε και παρακατιανούς, οπισθοδρομικούς ή δεν ξέρω και γω τι άλλο.
    Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι ένα θλιβερό γεγονός και προσωπικά θα με ενοχλούσε πολύ να το βιώσω μόνη μου. Ιδιαίτερα στην κοινωνία του χωριού που ταυτίζεσαι μαζί τους, ζεις τις χαρές και τις λύπες τους, κυρίως όμως συνειδητοποιείς μια αλήθεια, πως φεύγουν οι άνθρωποι οι αυθεντικοί και μένουμε μόνοι.
    Εξάλλου δεν είναι μόνο τα έθιμα, αλλά ο σεβασμός στον νεκρό και η συμπαράσταση στην οικογένεια. Είναι η απώλεια του παλιού, του αγνού, του γνήσιου, του αληθινού. Χρέος μας είναι ένα αναμμένο κεράκι για καλό κατευόδιο και μια προσευχή για αιώνια ανάπαυση.
    Όλγα μου καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάπως έτσι, Αννίκα μου... από τη μια η "ευκολία" κι από την άλλη η "μόδα".. συν οι κεκτημένες ταχύτητες της εποχής! Βέβαια, το ξαναλέω... άλλος προτιμά να βιώσει το πένθος μονάχος ή, τέλος πάντων, με πολύ δικούς του ανθρώπους. Και καμιά φορά οι πολλοί γίνονται κι ενοχλητικοί ή αδιάκριτοι. Πολλές φορές η κοινωνία του χωριού γίνεται και σκληρή... Απλά, το θεωρώ πιο φυσιολογικό να "φεύγει" ένας άνθρωπος έτσι. Δεν ξέρω αν θά'ναι πιο επώδυνο για τον άνθρωπό του που αφήνει πίσω, ή όχι. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες.. από τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία του καθένα μέχρι ακόμη και το σε ποιό χωριό τού'κατσε να ζήσει! Αλλά, πιστεύω, πως η όλη διαδικασία αποτελεί τιμή για τον νεκρό και σεβασμό για το θάνατο.

      Καλό απόγευμα Αννίκα μου!

      Διαγραφή
  10. Αχ βρε Όλγα, τι οδοιπορικό ήταν αυτό ;
    Εδώ στη πόλη, στην άχρωμη πόλη, στην πόλη με τα εκατομμύρια των περιφερόμενων άδειων ψυχών μεταξύ τους, όλα τούτα που ανέφερες έγιναν μια γκρίζα ομίχλη που κυρίεψε τις ζωές και την αποδεχτήκαμε.
    Στάθηκα με ευλογία στη μορφή του Παππά στο χωριό. Η Αλήθεια είναι ότι το κείμενο και η εξομολόγησή σου με βοήθησε απόλυτα να το νιώσω όλο αυτό τόσο έντονα συναισθηματικά.
    Με συγκίνησες απόψε. Ημέρα πρώτη των ψυχών. Που δυστυχώς απέμειναν χωρίς το συμβολικό τους σταράκι.
    Τουλάχιστον τους θυμόμαστε.
    Καλό μήνα ψυχή μου να έχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Γιάννη μου... σας μελαγχόλησα λίγο αυτή τη φορά, αλλά κι ο θάνατος μες στη ζωή είναι... δεν τον αποφεύγουμε..
      Η μορφή του παπά.. κι εγώ, εδώ βίωσα κι ένιωσα τη σημαντικότητα του ρόλου του. Είναι και το άλλο. Παλιότερα υπήρχαν στο χωριό κι από ένας δάσκαλος, ένας γιατρός... Τώρα αυτές οι φυσιογνωμίες χάθηκαν πια. Ακόμη κι ο δήμαρχος χάθηκε με τους "Καποδίστριες" και τους "Καλλικράτηδες". Μπορεί να μένει χιλιόμετρα μακριά! Οι χωριανοί να μην τον γνωρίζουν καν ποιός είναι! Απέμεινε μονάχος ο παπάς ως "κεφαλή" κι αυτός, πάλι, μονάχα σε λιγοστά χωριά. Κι άντε κανένας, κοινοτάρχης, όπου το σύστημα το επιτρέπει. Ακόμη και σε μια πυρκαγιά, αν το σκεφτεί κανείς, στον παπά θα τηλεφωνήσεις να χτυπήσει τις καμπάνες για να ειδοποιηθεί ο κόσμος! (Μετά την πυροσβεστική, βεβαίως-βεβαίως!)
      Ημέρα των Ψυχών... είδες πώς έκατσε; Αφού έχουν αφήσει πίσω κάποιους να τους θυμούνται.. είναι σημαντικό! Κι ας μην κάνατε σταράκι. Ξέρεις, βάζω καμιά φορά ονόματα όταν κάνω στάρι.. πέρα "των δικών μου", γνωστών που φοβάμαι πως δεν υπάρχει να τους θυμηθεί κανείς τέτοια μέρα...
      Καλό μήνα Γιάννη μου! Μ'ευχάριστα ακούσματα κι ομορφιές!

      Διαγραφή
  11. Όλγα φιρικάκι μου, με στενοχώρησε η ανάρτηση, αυτό βέβαια δε σημαίνει πως δεν με χόρτασε κι όλας. Θυμήθηκα και πάντα θυμάμαι όταν έφυγε ο πατέρας μου, την πομπή, την ταφή, τον κόσμο, την εκκλησία και δυστυχώς με στοιχειώνουν όοολα τα πριν. Το μετά όσο δύσκολο κι αν είναι το παλεύεις μόνος σου με τον εαυτό σου.
    Στην ανάρτηση λοιπόν για να ξεσφιχτεί κι εμένα λίγο η ψυχή μου.
    Η καμέλια, είναι το λουλούδι που ανακάλυψα πέρσι και που το ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά, τα δέντρα τα αγαπώ όλα, εδώ στην πόλη έχω αρχίσει να τα αναγνωρίζω ένα ένα. Μ' αρέσει να νιώθω κοντά στη φύση, μ' αρέσει το χωριό, όμως δεν έχω ζήσει παρά μόνο κάποιες στιγμές στο σπιτάκι στο χωριό μου. Η αλήθεια είναι πως αυτό που περιγράφεις το φαντάζομαι, όμως δεν το έχω ζήσει.
    Πιστεύω πως έχει τη γοητεία του, τα ενδιαφέροντα του αν βρεις και ακολουθήσεις τον δικό του τρόπο. Τον τρόπο και τη νοοτροπία μιας μικρής κοινωνίας, που όταν την πρωτοαντίκρυσα ως έφηβη δεν μου άρεσε καθόλου, της γύρισα την πλάτη, την αρνήθηκα.
    Μ' αρέσει να χάνομαι στην πόλη μου. Σκέψου πως ακόμη κι εδώ, βαριέμαι συνεχώς τους ίδιους δρόμους, τους ίδιους ανθρώπους, τα ίδια μαγαζιά.

    Η μέρα των ψυχών εχθές και κάπου διάβασα πως φτιάχνουν στάρι, κόλυβα τα λέμε εμείς. Το σκέφτηκα να το κάνω μα δεν με κέρδισε. Σήμερα έμαθα πως φτιάχνουν και ψωμάκια προσφορές. Τα αγαπώ όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ τα ήθη και τα έθιμα. Είναι αξίες αυτά. Πιστεύω πως αυτές οι αξίες υπάρχουν ακόμη στις μικρές κοινωνίες, αλλά τις βρίσκω και σε ανθρώπους της πόλης. Εξαρτάται κι από το τι σου έμαθαν οι γονείς σου.

    Βρε ψυχή μου φιρικάκι, από το Πήλιο είσαι;
    Μεγάλος μας έρωτας!!!
    Αχ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα "Φισάι"! :)
      Επιφυλάσσομαι για πιο ευχάριστες αναρτήσεις προσεχώς! (φτου-φτου μοναχά μη μου τύχει καμιά στραβή!)
      Είναι υπέροχες οι καμέλιες! Και, βασικό για τα μέρη μας, δεν καίγονται από χιονιάδες και παγετούς!
      Καταλαβαίνω απόλυτα αυτά που μου λες για το χωριό! Εγώ ίσως είχα το προνόμιο, μεγαλώνοντας στην πόλη, χωρίς ούτε καν γιαγιάδες με την νοοτροπία του χωριού, αρχικά απλά να μη με αγγίξει αυτό, να μη με ενοχλήσει τόσο. Π.χ. αδιαφορούσα παντελώς αν με κουτσομπολεύουν! Βέβαια, εκ των υστέρων τα βρήκα πολύ σκούρα και την πλήρωσα πάρα πολύ ακριβά για κάποιες επιλογές μου εδώ! Για αυτό διευκρινίζω και ξαναδιευκρινίζω πως δε θεωρώ τα πάντα ρόδινα στο χωριό! Προς Θεού! Απλά κάποια πράγματα παραμένουν ακόμη φυσιολογικά. Βασικά, νομίζω πως τελικά αυτό που ήθελα να καυτηριάσω είναι τον "σύγχρονο τρόπο" αντιμετώπισης ζωής και θανάτου.. ο οποίος (τρόπος) εισβάλλει παντού, ξεκινώντας από τις πολιτείες και επεκτεινόμενος και στα χωριά...
      Ναι, μέρα των ψυχών... Αν θες και δε βαριέσαι να διαβάσεις κι άλλα σχετικά για τα Ψυχοσάββατα: http://firikia.blogspot.com/2010/02/blog-post.html (Όχι τίποτα άλλο, το ιστολόγιο το ξεκίνησα κάποτε στο pathfinder με μεγάλη αγάπη για τη λαογραφία, κι ένα γερό ποσοστό των αναρτήσεών του, ειδικά παλαιότερων, αφορούν έθιμα και παραδόσεις!)
      Όσο για μένα, ζω στο Πήλιο και κρατάει και μια ρίζα από δω! Μια! Υπερισχύουν οι εκ Κρήτης ρίζες. Συν άλλες!
      Μεγάλος έρωτας,ε; Ευελπιστώ, λοιπόν, να μας επισκεφτείτε κάποια στιγμή στο μέλλον! Κερνάμε και τσιπουράκι!

      Διαγραφή
  12. Χείμαρρος οι σκέψεις σου Όλγα, δείχνουν καθαρά πως έγραφες πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Και όταν γράφει κανείς έτσι είναι επόμενο να παρασύρει τους αναγνώστες του και να τους μπάζει με ορμή στο δικό του κόσμο.
    Το πένθος για τον εμβληματικό παπά, το πένθος για όσα χάνονται ή μεταλλάσσονται είναι διάχυτο.
    Ακόμα κι έτσι όμως, οι εικόνες που ξεδιπλώνεις μπρος τα μάτια μου είναι τόσο όμορφες, έχουν τόση γαλήνη, είναι τόσο συμφιλιωμένες με τη εικόνα που έχω για την «ιδανική» ζωή που δεν αλλοιώνουν καθόλου την αισιοδοξία που νιώθω πως κρύβεται κάτω από κάθε φράση σου.
    Οι φωτογραφίες σου μου το επιβεβαιώνουν.
    Τον αέναο κύκλο της ζωής, δυσκολευόμαστε να αποδεχτούμε. Κάτι χάνεται, κάτι ανθίζει, κάτι σταματάει, κάτι αρχίζει. Δυσκολευόμαστε όσοι δεν ζούμε φυσική ζωή. Το μαθαίνω ακόμα αυτό. Δεν εννοώ να το εμπεδώσω. Μάλλον είμαι πολύ κακή μαθήτρια. Από το 2006 μέχρι το 2017 το «μάθημα» επαναλαμβάνεται συνεχώς αλλά εγώ αρνούμαι μέσα μου να το αποδεχτώ και να ηρεμήσω.
    Για εσάς που καταφέρατε να είστε ένα με τη φύση, είναι μια φυσική διαδικασία.
    Η ζωή Όλγα μου συνεχίζεται με εμάς ή χωρίς εμάς.
    Η άνοιξη βρίσκεται προ των πυλών. Τα χιόνια θα λιώσουν γρήγορα και τη θέση τους θα πάρουν τα αγριολούλουδα.
    Καλά να περνάς στον παράδεισό σου.
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Μαράκι μου, δεν ξέρω αν εμείς τον αποδεχόμαστε πιο εύκολα... Με προβλημάτισες τώρα... Κάποιοι ίσως.. Η φύση βοηθάει να φιλοσοφήσεις κάποια πράγματα κι αυτή η διαδικασία σε εξοικειώνει ίσως με την εικόνα του θανάτου.. αλλά ο πόνος είναι πόνος κι όταν αγαπάς βαθιά δεν ξέρω κατά πόσον μπορείς να αποδεχτείς και να ηρεμήσεις.. Θέλει μεγάλη εσωτερική πάλη. Και ναι, σίγουρα βοηθάνε όλα αυτά, αλλά δεν νομίζω πως αρκούν. Η ουσιαστική επαφή με τη φύση νιώθω ότι είναι πολύτιμος αρωγός για την ισορροπία της ψυχής του ανθρώπου (κρίνοντας και από τον εαυτό μου), αλλά από κει και πέρα ... οι τραγωδίες, δυστυχώς, γράφτηκαν για τους ανθρώπους.. Σηκώνει μεγάλη κουβέντα όλο αυτό..
      Ναι, όσα "μεταλλάσσονται" και "παραμορφώνονται" με χαλάνε αφάνταστα. Λέμε να προοδεύσουμε, να κάνουμε τη ζωή μας πιο "ανθρώπινη"... σε κάποιους τομείς ίσως τα καταφέραμε, σε κάποιους άλλους όμως πάσχουμε οικτρά και πήραμε τον κατήφορο, συνήθως χωρίς να το συνειδητοποιούμε... αυτό θέλησα να τονίσω!
      Καλή Άνοιξη, λοιπόν! Ο ήλιος κοντεύει να τα εξαφανίσει τα χιόνια εντελώς! Καλό μήνα! Νά'σαι καλά...

      Διαγραφή
  13. @Όλγα
    Ναι, τριήμερο το έχουν εδώ και το ονομάζουν "παρηγοριά".
    Και ή θα πας ένα βράδυ, σου λέει, ή και τα τρία!
    Μη με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω.
    Είχα ρωτήσει μία θειά Αγγελικώ γιατί ή το ένα βράδυ ή και τα τρία και όχι τα δύο, αλλά κι εκείνη, παρά τα 80 χρόνια της δεν ήξερε να μου απαντήσει, μου είπε "Έτσι το 'χουμε", το δέχτηκα και τελειώσαμε την κουβέντα!
    Όλα αυτά δεν γίνονται στο Άργος ή στο Ναύπλιο, αλλά στα χωριά πέριξ αυτών των πόλεων.
    Έχω τύχει σε δυο "παρηγοριές" ως τώρα και διαπίστωσα ότι δουλεύουν, εννοώ κάνουν καλό στους πενθούντες.
    Τι άλλο;
    Α ναι, στο ποστ με τα θανατικά είχες έλθει.
    Ναι, κατά έναν περίεργο τρόπο, το 2018 έφυγε με τον χαμό της θείας της Ρούλας και το 2019 αφίχθη με αυτόν της θείας Φεβρωνίας.
    Ένυγουέη, το θέμα είναι ότι βρεθήκαμε τελικά!
    Καλό μεσημέρι Όλγα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν, κάτσε πρώτα να συνέλθω από τον Μπάκουρα-Κάγκουρα-Μπάμπουρα του κυρίου Λι (ζωή νά'χει!... καιρό είχα τόσο να γελάσω!)...
      Μμμμμ ναι... Λογικό το τρία ή ένα. Είναι, φαντάζομαι, η ίδια λογική με το ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός... η μονάδα με την τριάδα έχουν μια ιδιαίτερη σχέση. Βλ. και Πρόκλος ("Περί της κατά Πλάτωνα θεολογίας"): "Η υπερβατική μονάδα περιλαμβάνει μέσα της το τέλειο μέτρο της τριάδας με τη μορφή της κορυφαίας ένωσης, ενώ η τριάδα αποκαλύπτει από τον εαυτό της την αδιαίρετη δύναμη της μονάδας" και Ιάμβλιχος ("Τα θεολογούμενα της αριθμητικής"): "Η τριάδα κάνει τη δύναμη της μονάδας να προχωρά σε ενέργεια κι έκταση.." Μη σε τρελαίνω! Απλώς, ήθελα να καταλήξω στο ότι αυτά που δεν ξέρουμε εγώ, εσύ κι η θειά Αγγελικώ κάποιοι κάποτε τα ξέρανε και τα ορίζανε, όχι τυχαία ή επειδή έτσι γουστάρανε, αλλά βασιζόμενοι στις ίδιες τις ιδιότητες των αριθμών αλλά και, γενικότερα, χρησιμοποιώντας την επιστήμη των μαθηματικών...

      Καλό ξημέρωμα! :)

      Διαγραφή
    2. Ωωωωωω!
      Μαθαίνω εδώ πέρα μέσα και μου αρέσει!
      Μιλ μερσί Όλγα!
      Καλή εβδομάδα να έχουμε!

      Διαγραφή
    3. Ω! Λέγε μου τέτοια, να σας μουρλανω εδώ μέσα!!!😄 Όχι τίποτα άλλο, κι εγώ προσπαθώ να μαθαίνω και δεν έχω με ποιόν να τα συζητήσω!! Καλή βδομάδα!

      Διαγραφή
  14. Ολγα μου να ήξερες ποσο σε ζηλευω που εχεις χωριο και μπορεις να ζεις εκει με τα καλα ακομα και με τα δυσκολα του .. που σιγουρα νομιζω οτι υπαρχει και η συμπαρασταση σε χαρες και σε λυπες .. παντου υπαρχουν οι ανθρωποι ..σε χωρια και σε πολεις που θα τους ενδιαφερουν τι κανει ο διπλανος τους..
    Τα εθιμα που συνοδευουν τις απωλειες των αγαπηγμενων μας διαφερουν απο οτι διαβασα απο τοπο σε τοπο ..αλλα ολα ειναι για να νιωσουμε εμεις καλα οτι κανουμε το καθηκον μας απεναντι στις ψυχουλες που φευγουν..
    Μου αρεσε η αποψη σου γυρω απο το θεμα ..είναι η πραγματικοτητα.. και την ζουμε γιατι να μας σοκαρει.. απλα ο φοβος μας κανει να μην αναφερομαστε σ αυτο..εχω ενα συζυγο που δεν θελει να συζηταμε καθυολου για αρρωστιες και θανατους....εγω.. απλα πιστευω οτι υπαρχει και η αλλη ζωή μετα θανατον.. αυτο μας διδαξε ο Χριστός!!!
    Να περνας ομορφα εκει στο βουνο των Κενταυρων τυχερη Ολγα μου..καλως σε βρηκα ..φιλακιααα.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς όρισες Σμαραγδάκι στο διαδικτυακό μου σπιτικό!
      Να πω την αλήθεια, από το κομμάτι "συμπαράσταση σε χαρές και λύπες" είμαι λίγο (έως πολύ!) απογοητευμένη εδώ στο χωριό... αλλά τί να κάνουμε; Τουλάχιστον οι γενικότερες συνθήκες είναι πιο ανθρώπινες! Όσο για τα έθιμα που σχετίζονται με το θάνατο, υπάρχουν μεν κάποιες διαφοροποιήσεις, (που νομίζω πως παλαιότερα ήταν ελάχιστες, απλώς όσο περνούν τα χρόνια κάποια έθιμα χάνονται, και δεν είναι τα ίδια αυτά που χάνονται σε κάθε τόπο), αλλά σε γενικές γραμμές, η βασική διαδικασία είναι η ίδια όσον αφορά το λαό μας και την πατρίδα μας.
      Ο φόβος είναι ανθρώπινος δυστυχώς. Καλό είναι να εξοικειωνόμαστε κάπως, όσο μπορούμε, με την ιδέα, αλλά για κάποιους ανθρώπους είναι πολύ δύσκολο αυτό. Από μια μεριά τον καταλαβαίνω και το σύζυγό σου, ειδικά στις μέρες μας που όλο για θανάτους κι αρρώστιες ακούμε, και για στενάχωρα γενικότερα... ο καθένας όπως μπορεί το διαχειρίζεται το κομμάτι αυτό..

      Νά'σαι καλά! Όμορφη Άνοιξη νά'χουμε!

      Διαγραφή
  15. Θα σε προσέχω τον Μάρτιο και όλα θα πάνε καλά :) Εμένα τον δικό μου τζαναμπέτη τον λένε Ιανουάριο χαχαχα
    Λοιπόν σε έχασα στην διαδρομή, γιατί θυμήθηκα τα δικά μου, σχετικά με τους θανάτους. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω είναι πως στον τάφο που σήμερα έχω την μαμά μου είναι και η γιαγιά μου, ο παππούς μου ο θείος μου, ο ξάδελφος μου το προγιαγιάκι μου που γνώρισα και το θυμάμαι ... ο τόπος μου λοιπόν είναι εκεί εκεί που θάφτηκαν όλοι οι δικοί μου και από όσο ξέρω θα με θάψουν και μένα μια μέρα. Και αν τολμήσει να μου πει κάνεις πως η κηδεία όλων αυτών τον δικών μου ανθρώπων δεν ήταν αυθεντική γιατί έγινε στην Αθήνα στην πρωτεύουσα, και όλα ήταν φασόν... απλά τα πράγματα .. θα τον πάρει και θα τον σηκώσει όπως σηκώνει ο αέρας το ελενιτ.
    Οι άνθρωποι δεν χάνονται στις μεγάλες πόλεις παρά μόνο όταν μετοικίζουν εκεί γιατί θέλουν να χαθούν. Η γειτονιά μιας πόλης έχει το δικό της σχολείο την δική της εκκλησία, τα δικά της μαγαζιά, τον κακό τον καλό γείτονα, και άλλα πολλά. Θυμάμαι την μαμά μου να πηγαίνει στην κηδεία μιας κυρίας που είχε ένα μαγαζί....
    Θαυμάζω τις φωτογραφίες σου, νομίζω το Όλγα τους πήγαινε περισσότερο
    Σε φιλω καλή εβδομάδα, και άμα σε πειράξει ο Μάρτης θα τον τσακίσω πες του :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την!
      Ξανθιά θεά μου, κι εμένα όλοι οι δικοί μου στην Αθήνα έχουν κηδευτει οπότε, πίστεψέ με, καμία μα καμία διάθεση δεν έχω να θεωρήσω ως "μη αυθεντικές" τις κηδείες τους! Εξάλλου αυτό δε γίνεται! Γιατί η ψυχή μου τους ξεπροβοδισε και τους αποχαιρέτησε και τους πενθησε... κλπ, κλπ. Απλά, ήθελα να πω, πως ζώντας τόσα χρόνια πια εδώ στο βουνό, και, κάνοντας τη σύγκριση θέλοντας και μη, μου φαίνεται πολύ πιο ανθρώπινη η διαδικασία στο χωριό, με μεγαλύτερο σεβασμό στον "αποχαιρετισμό". Μια διαδικασία που πολύ παλαιότερα σαφώς και τηρουνταν και στις πόλεις. Κι αν είναι κάτι που με ανησυχεί, κάτι που ήθελα να θίξω με όλη αυτή την ανάρτηση, είναι να προσέχουμε μη χάσουμε την ουσία με τους ρυθμούς και τις κατευθύνσεις που επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής... Τον πατέρα τον κηδεψα σχεδον 25 χρόνια πριν στην Αθήνα... Τελευταία κηδεία που παρευρέθηκα και πάλι στην Αθήνα ήταν περίπου πριν 5 χρόνια. Στο διάστημα των 20 ετων που μεσολάβησαν, στην ίδια πόλη η διαφορά ήταν αισθητοτατη! Σπρωξιδι και τέτοια τρελή βιασύνη κι ανακατωμα και λόγια μισά δεν είχαμε στον πατέρα μου! Απλά, θέλω να πω, να'χουμε περισσότερο τον νου μας.. μη χάνουμε την ουσία και το σεβασμό χωρίς να καν να το συνειδητοποιούμε..να μην το επιτρέψουμε αυτό...
      Εγώ πάλι πιστεύω πως πλέον χάνονται, κατά κανόνα, στις μεγάλες πόλεις, λόγω συνθηκών, αλλά σίγουρα υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων που αντιστέκονται σ'αυτό! Σαφως έχει να κάνει και το σε ποιά γειτονιά βρίσκεσαι.. Όπως, αντίστροφα, υπαρχουν και παμπολλοι που "χάνονται" ακόμη και σε μια μικρη κοινωνία.
      Το θέμα είναι να ΜΗ με πειράξει ο Μάρτης γιατί είτε τον τσακισεις, είτε όχι μετά, εγώ θα μείνω "πειραγμενη"!! Πάντως σ'ευχαριστώ!!😊
      Φιλιά, καλή βδομάδα!!!

      Διαγραφή