Κοντά μεσάνυχτα... Κλείνεις κατάκοπη τα μάτια και πάλι τις βλέπεις μπροστά σου... ελιές, παντού σκορπισμένες ελιές και συ να πασχίζεις να τις μαζέψεις όσο πιο γρήγορα, να προχωρήσεις παρακάτω, προτού σαπίσει ο πεσμένος καρπός στα λασπωμένα χώματα, προτού ξεφορτώσουν κι άλλες τα δέντρα στη γη απ'το δριμύ αγέρα. Να τις προλάβουμε με τα πανιά... Μα όπου να γυρίσεις το βλέμμα σου πεσμένες ελιές, στρώμα πολύχρωμο καταγής. Κατά πού να κάνεις; "Απελπισία" μουρμουρίζει εκείνος.
Από δυο ευρώ ξεκίνησε το λάδι. Το πρώτο, το παρθένο, το ίσαμε 3-4 χαράκια. Απ'τις "γκρεμιστές", ακόμη πράσινες οι περισσότερες. Τώρα τα χαράκια έγιναν βαθμοί κι η "πεσιά" σωρός, τώρα η τιμή ζήτημα να ξεπερνά το ευρώ. Πόσες κλούβες μπορείς να συγκεντρώσεις απ'τα χώματα, απ'το πυκνό χορτάρι και τα φρέσκα αγκαθερά "βάτια" που ξεβλαστάρωσαν ξανά; Πού νά'ναι κι "αθάμνευτα"... Και τί θα πληρωθείς; Κι έχεις και τ'αγριογούρουνα κάθε βράδυ να γλεντοκοπάνε και να τις ανακατεύουν παντού αντάμα με πέτρες και κοπριές απ'τ'άλογα. Τί να ξεδιαλέξεις;
"Ο Πασχάλης τις παράτησε. Δε βγαίνει. Δουλεύει αλλού, μεροκάματο. Κι ο Αργύρης. Στρώνει από πάνω μοναχά και μαζώνει όσες κρατήθηκαν στα δέντρα. Εγώ τις λυπάμαι. Και σάμπως τί άλλο έχω να κάνω; Να τις παρατήσω έτσι;..." ξαναμουρμουρίζει. Κι έτσι απομένουμε μέχρι ο ήλιος ν'αποτραβηχτεί στα πέρα δώματα πολεμώντας να νικήσουμε το χρόνο που κανείς ποτέ του δεν νίκησε...
Κτήματα δυσπρόσιτα τα πιο πολλά, στο βουνό των Κενταύρων, να παλεύεις να σταθείς, να μην κατρακυλήσεις παρέα με τον κουβά, και να μην ξέρεις αν πιότερο αγωνιάς μην τσακιστείς ή μην ξανασκορπίσουν εκείνες και πρέπει σκυμμένη στα τέσσερα να τις ξαναμαζεύεις! Κρύο, παγωνιά, τα δάκτυλα να μουδιάζουν, η ραχοκοκκαλιά να πονά και τα γόνατα να μαγκώνουν απ'το πολύ ζόρι. Είχε πολύ "μαξούλι" φέτος, μπόλικη σοδειά, αλλά διαρκώς καινούριες αρρώστιες ξεφυτρώνουν. Σαν να μην έφτανε ο "δάκος", η μύγα που τις τρυπά, φάνηκε και το "γλοιοσπόριο" που τις έριξε όλες κάτω, προτού προλάβουν καν να μαυρίσουν. Και μέσα σ'όλα τούτα να κατρακυλά κι η τιμή του λαδιού απ'τους εμπόρους..
Είναι κτήματα πάνω στους δρόμους, μα είναι πολλά που δεν τα φτάνει το αυτοκίνητο ή σαν και τούτο το τελευταίο που πηγαίνουμε που θέλει πρώτα να κατεβείς παραλιακά κι από κει να παλέψεις ν'ανεβείς τον κακοτράχαλο μακρύ χωματόδρομο που πιάνει το "περιβόλι" απ'τη μια και την άλλη μεριά. Αλλά για να βγάλεις κλούβες και τσουβάλια απ'τις "σούρες" και τα "γκρεμίδια" εκειδά θες και κάποιο ζωντανό να σου τα κουβαλήσει.
"Θα κατεβάσεις τ'άλογο εσύ να πάρω σήμερα τ'αυτοκίνητο να τα φορτώσω;"
Μόλις πού'χε ξημερώσει και πήγα να πάρω τ'άλογο. Έχει μονοπάτι απ'το χωριό που βγάζει κάτω στα παραλιακά. Προς τα χαμηλά είναι και το κτήμα. Φασκιωμένη από πάνω μέχρι κάτω για την παγωνιά αποχαιρετούσα τα τελευταία σπίτια του χωριού, κρατώντας απ'την τριχιά το νυσταγμένο άλογο που βαριεστημένο και χαλαρό γλιστρούσε στον κατήφορο του "καλντεριμιού" κι αγνάντευα προς τα χαμηλά τα λιόδεντρα που ξεπρόβαλαν. Μοναχά κάτι πουλιά ακούγονταν να τσουρτσουρίζουν στις φυλλωσιές και κανένας αετός να φωνάζει από ψηλά. Το σκυλί έτρεχε δώθε-κείθε, τάχα για να τα κυνηγήσει, γεμάτο ενθουσιασμό. Παραπέρα μικρές γουρνίτσες από νερό είχαν κρυσταλλώσει μες στην νύχτα και κριτσανούσαν καθώς τις πατούσαμε. Περάσαμε τη γέφυρα με το ποτάμι και προχωρήσαμε χωρίς ν'απαντήσουμε ψυχή. Μονάχα πιο χαμηλά ακούστηκε ένας μοναχικός που μόλις είχε στρώσει τα δίχτυα μες στο μονοπάτι κι ετοιμαζόταν να βαρέσει με το καλάμι. Παρκαρισμένα δυο άλογα λίγο πιο μπροστά. Άκουσε τα πατήματά μας, δίχως να μας δει. "Εεεεε Γιώργη! Περνάς;" ακούστηκε. Ύστερα γύρισε και είδε εμένα μ'έκλπηξη: "Εσύ είσαι Όλγα με τ'άλογο; Καλημέρα!" "Καλημέρα! Πήγε να πάρει τ'αυτοκίνητο να φορτώσει." "Περνάς;" "Πώς δεν περνώ; Περνώ."
Έφτασα στο σταυροδρόμι κι έψαχνα δέντρο χωρίς χαμηλά κλαριά να δέσω τ'άλογο να μην πάρει σβάρνα το σαμάρι. Εκείνο πάλι έψαχνε λαίμαργα που είχε το πιο πυκνό και νόστιμο χορτάρι να μασουλήσει. Πώς να του χαλάσεις το χατήρι; Όλα έπρεπε να ταχτοποιηθούν. Φώναξα το σκύλο να κατηφορήσουμε παρέα στο περιβόλι, παλεύοντας από τη μια να μη γλιστρίσω κι από την άλλη να μην πατήσω τις φρεσκοπεσμένες ελιές...
Άναψα ένα τσιγάρο, καθώς δε θ'ακουγα τη γκρίνια κανενός, να πάρω μια τζούρα κουράγιο για τις αμέτρητες ώρες ταλαιπωρίας που θ'ακολουθήσουν και να προσαρμοστώ στο σκηνικό. Ο σκύλος, δίπλα μου, να με κοιτάζει παρακλητικά με τον νου του στον μόλις ανοιγμένο σάκο. Τον κέρασα ένα μεζέ και πετάχτηκα πάνω για να ξεκινήσω... Γέλασα μονάχη μου και σιωπηλά με τους λογισμούς μου:"Σκέτα λαογραφικά σύμμεικτα είσαι βρε κορίτσι! Τί κάθεσαι και ψάχνεις να καταγράφεις από δω κι από κει; Εσένανε θά'πρεπε να καταγράφεις!"
Όση γαλήνη σε κυκλώνει στον κατήφορο, τόσος πόνος στην ανηφοριά! Σουρούπωνε, το κρύο ακόμη πιο τσουχτερό να σε διαπερνά παντού στα πονεμένα μέλη και το κορμί κατάκοπο. Κι όσο κοντοζυγώνεις στο χωριό, ο κοφτός μακρύς ανήφορος να σου σταματά την ανάσα. "Λίγο ακόμη και φτάσαμε... Πότε θα τελειώσουν οι ρημαδιασμένες;!" Κοκκαλωμένος απ'το "παταγούδι", από το ζόρι να ιδρωκοπάς...
Τ'άλογο στάθηκε στη γούρνα της πηγής να ξεδιψάσει. Πλατανόφυλλα την είχαν φράξει. Τά'κανα πέρα απαλά μην ανακατευτούν τα χώματα και γίνει σκέτη θολούρα. Ύστερα τό 'συρα κατά το στάβλο του, να το ξεσαμαρώσω, να του δώσω μια μπουκιά ψωμί που τού'χα φυλαγμένο και να συνεχίσω τον ανήφορο για το δικό μου σπιτικό...
Κατηφορίζαμε και πάλι το μονοπάτι. Οι ίδιες εικόνες των τελευταίων ημερών. Τριγύρω κτήματα, άλλα παρατημένα στο έλεος της άγριας φύσης, άλλα νοικοκυρεμένα να καθρεφτίζουν την επιμονή κι υπομονή του ανθρώπου που ακόμη στέκεται με ευλάβεια μπροστά στον καρπό που τον ανέθρεψε, άλλα φροντισμένα μεν, όμως με τον καρπό να κατρακυλά υφαίνοντας στρωσίδι πλουμιστό στη μάνα γη και την απελπισία να έχει πλέον κερδίσει τη μάχη. Θυμήθηκα κείνο το ζεύγος των παλιακών ηλικιωμένων, των εναπομείναντων, που καβάλα στα γαιδουράκια τους κανένα μήνα πριν, όταν ο καιρός δεν είχε αγριέψει τόσο, διαβαίναν από κει που μαζεύαμε. Άραγε πόσες να πρόλαβαν; Είμαστε "Οι τελευταίοι των Μοϊκανών"- ο τίτλος ξεπήδησε στον νου μου...
Κι ύστερα προχωρούσα κι αναρωτιόμουνα... Πόσοι θ'απομείνουν κι ως πότε να παλεύουν σε τούτα τα δύσκολα "περιβόλια"; Να τα "θαμνεύουν", να τα "ξεβατεύουν", να τα κλαδεύουνε και να καίνε σε μεγάλους σωρούς τα κλωνιά, να κόβουν τα χορτάρια του τόσο γόνιμου βουνού, ν'ανοίγουν γούρνες ποτιστικές και να παλεύουν με τ'αγριογούρουνα που "σαρίζουν" τις πεζούλες κι ανακατεύουν και κάνουν τις πλαγιές αδιάβατες; Να ψεκάζουν για κάθε καινούρια αρρώστια που φαίνεται, να "γκρεμίζουν" τον καρπό με τα γερά τους πονεμένα μπράτσα και τον αυχένα μαγκωμένο ολημερίς στα ψηλά, να μαζεύουν ώρες ατελείωτες σκυφτοί και διπλωμένοι στα δυο στα κατσάβραχα την "πεσιά", να φορτώνουν σακιά ασήκωτα τα σαμαρωμένα ζωντανά τους, να κουβαλάνε στα χέρια κλούβες ξέχειλες, να παλεύουν με την παγωνιά, τον άνεμο, την ξαφνική βροχή και το χιονιά να κουβαλούν δίχτυα και ραβδιά και μηχανήματα και βυτία και τόσα σύνεργα στις δυσπρόσιτες πλαγιές των Κενταύρων; Και πόσο μάλλον για να πάρουν μοναχά μια δραχμή που δεν επαρκεί για τ'αναγκαία... Πόσοι απομείναν; Πόσοι αντέχουν πια; Πόσοι μπορούν, στις μαλθακές μέρες μας, να ελέγχουν τόσο το κορμί τους; Και πόσοι θα απομείνουν για να συνεχίσουν;... Να ενώνουν τις ανασαιμιές τους με την ανάσα του βουνού... να παλεύουν να περισώσουν τον ευλογημένο καρπό απ'τη θλίψη της εγκατάλειψης και να νικήσουν τους πόνους του θνητού ευατού τους... να μπορούν ν'αφουγκράζονται τους ήχους της Πλάσης ανάμεσα στους λογισμούς τους και να δίνουν ακόμη ζωή στα μονοπάτια του Χείρωνα...;
Συγκλονιστικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλγα πραγματικά συγκλονιστικό!
Εμείς... οι πλαδαροί μικρο και μεσο-αστοί της πόλης. Οι άνθρωποι του βολέματος, των κλειστών κλιματιζόμενων χώρων, των αυτοκινήτων ακόμα και μέσα στο σπίτι μας. Φοβικοί, χλωμοί, άρρωστοι και ευάλωτοι.
Από την άλλη εσείς! Οι άνθρωποι που τιμάνε τη Γη, που είναι δεμένοι μαζί της. Μόνοι, εγκαταλειμμένοι και προδομένοι από ένα κράτος ξεπουλημένων ηγετών που διαλύσανε τη γεωργία. Αυτή που έδινε ζωή και τροφή χιλιάδες χρόνια στον τόπο μας.
Και αφήνουν μόνους ρημαγμένους ξομάχους της γης και υπαίθρου να παλεύουν απέναντι σε μύρια όσα προβλήματα.
Ειλικρινά οι σημερινές σου εικόνες θα ήθελα πάρα πολύ να ανέβουν παντού και να μπουκάρουν στα σπίτια των μικροαστών "νοικοκυραίων". Να αντικαταστήσουν τη σαπίλα του βαμμένου πρωινάδικου.
Υποκλίνομαι μπροστά στο μόχθο σου Κυρά μου! Μπροστά στην αγάπη σου για τη γη, τη φύση και τα ζώα.
Τελικά πόσο διαφορετικός είναι ο άνθρωπος που ζει εκεί.
Καλησπέρα Όλγα.
Αχ βρε Γιάννη μου... Νομίζω, πως χρόνια τώρα, με κάθε τρόπο προσπαθούν να εξαλείψουν την αγροτιά. Προσπαθούν με κάθε μέσο να οδηγήσουν τις αγροτικές οικογένειες να εγκαταλείψουν το βιός τους και την περιουσία τους, είτε, κατά καιρούς, μοιράζοντας αβέρτα λεφτά με τρελές επιδοτήσεις χωρίς έλεγχο με αποτέλεσμα να "διαφθείρουν" κι επαναπαύσουν κάποιους, είτε προσπαθώντας συστηματικά να καταστήσουν ασύμφορη την καλλιέργεια της γης, ιδιαίτερα για εκείνους που δεν έχουν μεγάλες και προσβάσιμες εκτάσεις και τη δυνατότητα να πληρώνουν μεροκάματα. Παράλληλα οι χειρωνακτικές εργασίες τέτοιου είδους απαξιώνονται ολοένα και πιο πολύ και η ταλαιπωρία άνευ απολαβών που συνεπάγεται με την ενασχόληση με αυτές αναγκάζει τους περισσότερους να τις εγκαταλείπουν. Αλλά, αυτή η τραγική υποτίμηση της τιμής των προϊόντων του παραγωγού που λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια, με ξεπερνά! Πόσο μάλλον όταν το κόστος παραγωγής διαρκώς αυξάνεται! Κι αυξάνεται καθώς, πχ., αυξάνεται η τιμή της βενζίνης, αλλά αυξάνεται αναγκαστικά κι η χρήση φυτοφαρμάκων (Άλλη πληγη αυτή... μέχρι πρότινως αρκετοί απέφευγαν τα ισχυρά φυτοφάρμακα περαν του ήπιου χαλκού, ενώ πλέον δε βρίσκεις σώα ελιά να φας εάν δεν είναι ψεκασμένη! Κι αυτό συμβαίνει με όλα! Διαρκώς υπάρχει ανάγκη για ισχυρότερα φυτοφάρμακα και περισσότερους ψεκασμούς) και τόσων άλλων. Το να αγοράζει ο έμπορος μ'ένα ευρώ το λίτρο το μεγαλόβαθμο λάδι και να καταλήγει μετά από βιομηχανική επεξεργασία (για να πέσουν οι βαθμοί) έξι κι εφτά ευρώ στα καταστήματα, είναι αδιανόητο. Οπότε κι οι εναπομείναντες που είχαν παραμείνει να παλεύουν να επιβιώσουν από τη γη τους, τα παρατάνε κι αρχίζουν να ψάχνουν για κανένα μεροκάματο. Οι γυναίκες δε, που έχουν εγκαταλείψει το άθλημα και ως ιδιαίτερα επίπονο, προτιμούν -σ'εμάς, τουλάχιστον, που υπάρχει τουρισμός- να καθαρίζουν σπίτια, ώστε να λάβουν καθαρά λεφτά στο χέρι. Και δεν το γράφω αυτό υποτιμώντας καμία εργασία, απλά είναι κρίμα να ρημάζουν οι περιουσίες αυτές, είναι κρίμα να εγκαταλείπεται η γη. Γιατί δουλεύοντας τη γη σου, όσες αντιξοότητες κι αν έχεις να αντιμετωπίσεις, παραμένεις Αφεντικό του εαυτού σου! Με μόνο δερβέναγα τον Θεό! Αλλά πλέον το καταντούν ασύμφορο. Άσε το άλλο, που όλη η νεότερη γενιά εδώ δεν έχει καμία επαφή, καθώς σωρηδόν εισάγονται στα Πανεπιστήμια (φέτος με 4/20 στο μαθηματικό;!) ή σε άλλες δημόσιες κι ιδιωτικές σχολές, προκειμένου να αποφύγουν την "κακή μοίρα" των γονιών τους (άλλο αν καταλήξουν άνεργοι με πτυχία ή σκλάβοι πολυεθνικών...).
ΔιαγραφήΤέλος πάντων, το θέμα αυτό θα μπορούσε να σηκώσει πολύ μεγάλη συζήτηση (και τσίπουρο!!!). Εγώ δικά μου κτήματα δεν έχω, αλλά όλους αυτούς τους μήνες δουλεύω στου κουμπάρου μου. Κι όσο κι αν μού'ρχεται να τον πνίξω κάποιες φορές γιατί σταματημό δεν έχει και με κρατάει για δουλειά μέχρι να νυχτώσει, δε μπορώ να μην κατανοήσω, από την άλλη, και τη θέση του και να μη φιλοτιμηθώ να τον ακολουθήσω σ'αυτό το τρελό ωράριο. (Τώρα πού και πότε θ'αφήσω τα κοκκαλάκια μου δεν ξέρω!!!!) Τη λατρεύω τη φύση, Γιάννη μου, ακόμη και τη δουλειά, απλώς θέλει περισσότερη ρέγουλα για να την παλεύεις.
Χμμμμ... διαφορετικοί κι εδώ είναι κάποιοι εναπομείναντες... δυστυχώς τους περισσότερους πλέον τους βλέπω να κλίνουν προς τα πρωινάδικα που αναφέρεις... Τέτοιους μας θέλει το σύστημα... αυτό είναι το θλιβερό...
Την καλησπέρα μου!!!
Διάβασα μεγαλοφώνως την απάντησή σου στη γυναίκα μου να μοιραστούμε τον αγώνα σας, τις αγωνίες σας αλλά, το κυριότερο, τις επισημάνσεις σας σε σχέση με τα φυτοφάρμακα και τόσα άλλα. Πόσο κοντό μυαλό τελικά έχουμε να δεχόμαστε να ακολουθούμε το ξεκλήρισμα της δικής μας γης. Πόσο.
ΔιαγραφήΌλγα μου, μαθαίνω μέσα από σένα. Μαθαίνω πολλά. Συνέχισε να το κάνεις και να μας ενημερώνεις για τη ζωή σας σε παρακαλώ.
Την καλησπέρα μου.
Τί να πω βρε Γιάννη μου... δεν ξέρω... είναι τέτοιος κι ο αγώνας για την επιβίωση, που ο άνθρωπος δεν ξέρει κατά που να κάνει. (Δεν αναφέρομαι, βέβαια, στους ολοκληρωτικά ασυνείδητους.)
ΔιαγραφήΓια τα φυτοφάρμακα που λες, π.χ., όταν η μόνη περίπτωση να βγάλεις τα έξοδά σου είναι να πουλήσεις καρπό που πιάνει κάποια τιμή παραπάνω κι ο καρπός χωρίς φυτοφάρμακα θα είναι σχεδόν σίγουρα γεμάτος σκουληκάκι από τον δάκο (εδώ είχαν δάκο αυτοί που ψεκάσανε αρκετές φορές)... τί μπορείς να κάνεις; (Αν σκεφτεί κανείς ότι, τουλάχιστον εδώ, αφού μαζευτούν οι ελιές περνούν από διαλεχτήρα για να ξεχωρίσουν οι μεγάλες που παίρνει ο έμπορος και στη συνέχεια κάποιος κατάδικος (τό κανα κι εγώ!) κάθεται σ'ένα πάγκο επί ώρες και τις διαλέγει μία-μία για να δει αν αχνοφαίνεται μια τρυπίτσα (από καρφίτσα φαντάσου) που σημαίνει πως έχει προσβληθεί από δάκο και είναι απορριπτέα, οπότε την πετάει εκτός και μόνο οι υπόλοιπες μπαίνουν στα βαρέλια για τον έμπορο είναι να τρελαίνεσαι! Δηλαδή φέτος ήταν εφιαλτικό! Έψαχνες ψύλλο στα άχυρα για να ξεδιαλέξεις τις καλές!)
Τί περιμένεις όμως; Εδώ κλείνουν μαγαζιά και ανοίγουν φαρμακεία. Ποιός έπαιρνε τόσα φάρμακα παλιά; Και μη μου πεις πως ζούμε εμείς περισσότερο και χωρίς αρρώστιες! Το ίδιο γίνεται και με τα φυτά! Εδώ σου λέει σταματάτε να παίρνετε αντιβιώσεις για το παραμικρό γιατί οι ιοί γίνονται ανθεκτικοί σ'αυτές και μετά δεν αντιμετωπίζονται...
Επιπλέον νομίζω πως υπάρχει ένας βομβαρδισμός πληροφοριών (κυρίως διαδίκτυο, αλλά και τηλεόραση, κλπ) που μας προκαλεί σύγχυση. Πληροφορίες αντιφατικές ή με μισή δόση αλήθειας ή εντελώς μονοδιάστατες που σου αποκλείουν μονομερώς την αντίθετη οπτική (και σχεδόν ουδείς έχει την γνώση αλλά και την ευελιξία μυαλού να την εντοπίσει) ως απολύτως απορριπτέα και φυσικά όλες τούτες κατευθυνόμενες, ώστε να μας χειραγωγούν για να εξυπηρετούν συμφέροντα... Η δική μου εντύπωση, είναι πως μέσα σε όλα τα άλλα, επιδιώκουν να ξεκληρίσουμε/εγκαταλείψουμε/πουλήσουμε τη γη μας. Όπως κι ότι δε θέλουν κι ανθρώπους αυτόνομους και αυτάρκεις που μπορούν να παράγουν το λάδι και το κρασί τους, τα κηπευτικά τους, το τυρί τους, τα αυγά τους, κλπ... γιατί αυτοί οι άνθρωποι δε μπορούν να ελεγχθούν και να πιεστούν από το σύστημα έτσι εύκολα.
(Υ.Γ. Παρένθεση για τα φυτοφάρμακα. Έχω δοκιμάσει διάφορα "βιολογικά" στον κήπο, χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα συνήθως. Είναι, όμως πάνω από 15 χρόνια, που κάποιος που είχε σπίτι εδώ και παραθέριζε μας είχε δώσει πειραματικά κάτι "παγίδες" (φιάλες με υγρό) να κρεμάσουμε στις κερασιές για να δούμε αν καταπολεμούν τη μύγα που χτυπάει τα κεράσια και βγάζουν σκουλήκια. Νομίζω ο φίλος του που είχε κάνει την πατέντα δούλευε στο Δημόκριτο. Ήταν η πρώτη χρονιά που δεν είχε κανείς σκουλήκια στα κεράσια στη γειτονιά! Ο άνθρωπος αρρώστησε και δεν τον ξαναείδα. Είδα στην αγορά παρόμοια βιολογικά σκευάσματα κι αγόρασα. Δεν κάναν απολύτως τίποτα! Ακόμη αναρωτιέμαι σχετικά....)
Τι συγκίνηση Όλγα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο διάβαζα ένιωθα να κεντά η μνήμη την νοσταλγία, να ελαφραίνει η ψυχή κι η συγκίνηση να υγραίνει τα ματοτσίνορα. Ένας χείμαρρος από εικόνες και λέξεις βαλμένες σε ακριβή κορνίζα μου θύμισε ένα λιότοπο, βίωμα της νιότης, μόχθος σαν διακόνημα, πολύτιμη μαρτυρία της σχέσης των ανθρώπων για την ζωή και τη γη που πότε γενναιόδωρη, πότε μίζερη, μα πάντα έβρισκε τον τρόπο να διορθώσει ότι σου στέρησε.
Πόσο καλά την ξέρω αυτήν την αγωνία. Να προλάβεις! Να μην πάει χαμένος ο κόπος σου, να μην ταγγίσει το λάδι.
Απόγεμα πια να ζέψεις το ζωντανό, πέντε σακιά, να το λυπάται η ψυχή σου κι εσύ σακατεμένη απ΄την κούραση να σέρνεσαι δίπλα του με τα πόδια. Καμιά φορά νύχτωνες στο δρόμο κι είχες το νου σου στα σκυλιά και στ άγρίμια.
Κι ύστερα άλλη έννοια, να προλάβεις το λιοτρίβι μη κι "ανάψουν" οι ελιές και το λάδι έχει οξύτητα.
Κι όταν τελειώναμε έκανε ο πατέρας το σταυρό του κι έλεγε, Δόξα σοι ο Θεός,του χρόνου θα τις πουλήσω, μα σαν το καλοσκεφτόταν άλλαζε γνώμη. Σαν κλείσω τα μάτια κάντε τες ότι θέλετε.
Όλγα συγχώρεσέ με για την αυθαιρεσία μου να σ’ αραδιάσω τις ρότες της ζωής μου. Εσύ ξέρεις! Όσος κόπος τόσες αλήθειες. Ναι είναι κόπος, μα άγιος κόπος, όπως και το δέσιμο με τη γη και ναι θέλει ρέγουλα.
Πως το χάρηκα τούτο το κείμενο. Σαν να διάβαζα Παπαδιαμάντη.
Και μέσα απ' την καρδιά μου πολύ σ' ευχαριστώ!
Καλό βράδυ Όλγα μου!
Ποιά αυθαιρεσία σου, Αννίκα μου;; Μα τούτο είναι και το νόημα των σχολίων, να συμπληρώνουν την ανάρτηση, είτε με εικόνες, είτε με σκέψεις και προβληματισμούς! Ίσα-ίσα που μ'αρέσει να "αραδιάζεις" τούτες τις "ρότες της ζωής σου"...
ΔιαγραφήΆσε που γέλασα με τον πατέρα σου, ακριβώς επειδή νομίζω πως τον ένιωσα απόλυτα!!!
Άγιος κόπος, ναι... Πόσο φοβάμαι πως όλες τούτες οι εικόνες, αντάμα με τις αλήθειες τους, θα χαθούν... πασχίζουν τόσο να τις αφανίσουν... Κι αν υπάρξουν κάποιοι που θα συνεχίσουν να δαμάζουν έτσι την ψυχή και το κορμί τους, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δε θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το οικονομικό αδιέξοδο...
Καλό σου βράδυ Αννίκα μου, νά'σαι καλά!
Εμένα μου αρέσει να γράφεις εσύ , Εσύ το ακούς; ΕΣΥ γιατί όταν διαβάζω αυτά που γράφεις δεν γεμίζω γνώσεις και λέξεις γεμίζω συναισθήματα εικόνες και τις ρουφά το μυαλό, η ψυχή, η καρδιά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΖορίστηκες με τις ελιές, διάβασε ξανά τι έγραψες !!!
Είσαι μια πραγματική Ψυχή του Βουνού.. ενός βουνού που σμίγει με την Θάλασσα με τέτοιο τρόπο που πραγματικά είναι ευλογημένο.
Τέλος πάντων, δεν γράφω άλλα, μόνο αυτό θα γράψω... κάθε φορά που θα αγοράζω ένα ελληνικό ελαιόλαδο εδώ στην ξενιτιά, κάθε που θαρ μαγειρεύω, κάθε που θα τρώω μια ελίτσα, εσένα μέσα από αυτό το κείμενο θα σκέφτομαι... Δεν θα ζήσει για πολύ ο κόσμος μάτια μου χωρίς ελαιόλαδο και ελιές...
Σε φιλώ με σεβασμό :)
Μεταξύ μας, κι εμένα μ'αρέσει "ξανθιά θεά" μου!!! Αλλά πρέπει να υπάρξει συγχρονισμός: αφορμής για έμπνευση και ελεύθερου χρόνου! Κι αυτά δε συμβαδίζουν συνήθως!
ΔιαγραφήΜωρέ, μήπως να πω στον κουμπάρο να κάνει εξαγωγή το λάδι στον Καναδά; Να σας το στείλουμε εκεί; Γιατί εδώ δε βλέπω σωτηρία... Δεν ξέρω, Μάνια μου, αν θα ζήσει για πολύ ο κόσμος χωρίς ελαιόλαδο κι ελιές... αυτό που φοβάμαι είναι πως μια χαρά θα κυκλοφορούν και το ελαιόλαδο κι οι ελιές στην αγορά, αλλά δε θά'μαστε εμείς που θα το παράγουμε και σίγουρα όχι τα κακοτράχαλα βουνά μας. Εκτάσεις πεδινές ή, τέλος πάντων, προσβάσιμες αγοράζουν με το σωρό ξένα αφεντικά, όπου θα είναι εφικτό να εφαρμοστεί κάθε επιτεύγμα της νέας τεχνολογίας για να διευκολύνει την υπερπαραγωγή, με λιγοστούς κολίγους να υπηρετούνε...
Χαίρομαι που σε γέμισα συναισθήματα κι εικόνες, Μάνια μου, που σ'έφερα σ'επαφή με την ψυχή του βουνού που αγαπάς.. Αυτός εξάλλου ήταν κι ο στόχος. Τέτοιες εικόνες έχω κι εγώ ανάγκη να τις μοιράζομαι. Θέλω να τις γευτούν όσοι μπορούν να νιώσουν την ομορφιά τους..
Να μου είστε καλά κι εσύ και το "Παλιό Παλτό" σου! Φιλιά!
Πόσο απολαυστική η διήγησή σου Όλγα μου. Και ξέρω τον κόπο και την κούραση αλλά όχι στο βαθμό τον δικό σου. Αλλά απόλαυσα τη διήγησή σου γιατί με μετέφερες εκεί στο βουνό σου το γόνιμο με τις ελιές κατάχαμα και σαν να με έτσουξε η παγωνιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρεις -τέσσερεις φορές έχω μαζέψει ελιές αλλά όλα τα κτήματά μας έμειναν χέρσα. Ξέρεις,το συζητούσα αυτό και με άλλους. Τα κτήματα που κληρονόμησαν οι της γενιάς μου, δεν θα έφταναν για να ζήσουν οικογένειες. Τα είχε ο πατέρας με τα 5 του παιδιά. Το κάθε παιδί τώρα, πόσα στρέμματα πρέπει να έχει για να μπορέσει να μείνει στο χωριό και να ζήσει από τη γη; Έφευγαν οι περισσότεροι μετανάστες. Και η γη μαραινόταν.
Έτσι έγινε και με μας. Ο χωματόδρομος για τα κτήματα δύσβατος τόσο που ούτε το άλογο πάει. Ποιος να ξεχερσώσει;
Και ναι η παραγωγοί δεν πληρώνονται για να ζήσουν τις οικογένειές τους.Πώς να μείνεις στο χωριό; Ειδικά αν έχεις δύσβατες και μικρές εκτάσεις; Κάπως αλλιώς πρέπει να γίνονται όλα αυτά. Να εξαλειφθούν οι μεσάζοντες. Να πουλά κατευθείαν ο παραγωγός στον πλειοδότη. Κάπως...Αλήθεια, για το δάκο κάποιοι φυτεύουν φακές κάτω από τις ελιές. Υπάρχουν τρόποι- μου είπαν- για να αποφεύγονται τα φυτοφάρμακα. Δεν γίνεται;
Σε καμαρώνω πάντως που λατρεύεις τη γη τόσο και ταύτισες τη ζωή σου μαζί της. Μακάρι να το καναμε πολλοί . Να μην ερήμωνε η ύπαιθρος.
Να σαι καλά Όλγα μου
Φιλιά πολλά
Καλησπέρα Άννα μου!
ΔιαγραφήΑυτό που μου λες, για τα κτήματα που μοιράζονταν και δεν επαρκούσαν τό'χω ακούσει από μεγαλύτερους, αν κι όχι στην περιοχή μας. Δεν έτυχε δηλαδή. Φυσικά, είναι λογικό, πώς να επαρκούν λίγα στρέμματα για να επιβιώσεις. Εκείνο όμως που με λυπεί για τους σημερινούς (προφανώς μιλάω για τη γύρω περιοχή μας, δε μπορώ να μιλήσω για αλλού), είναι πως τα περισσότερα κτήματα είναι εγκαταλελειμμένα τα σχετικώς τελευταία χρόνια και δεν νομίζω τόσο για τους λόγους αυτούς. Θέλω να πω δηλαδή πως, εντάξει, κάποιοι έχουν αρκετά στρέμματα και νοικιάζουν και κάποια άλλα από το δήμο ή από ιδιώτες (το αντίτιμο συνήθως είναι σχεδόν μηδενικό ή κυρίως λίγο λάδι) και κύρια ενασχόλησή τους είναι αυτά. Συχνά σε συνδυασμό με την ξυλεία. Αυτοί είναι λίγοι. Οι περισσότεροι δουλεύουν είτε στην οικοδομή, είτε σε κήπους, είτε σε σχέση με τον τουρισμό, είτε έχουν κάποια άσχετη δουλειά στο Βόλο. Και παράλληλα ασχολούνται και με τα κτήματα. Κάποιοι έχουν λίγα δέντρα, ίσα για το λάδι της οικογένειας. Όλοι τούτοι, όμως, τα καλλιεργούσαν μέχρι πριν μερικά χρόνια. Ακόμη και τώρα ξέρω κάποιους που δουλεύουν στο Βόλο, αλλά έρχονται τα Σαββατοκύριακα του χειμώνα ή παίρνουν λίγες μέρες άδεια και μαζεύουν τις ελιές. Ή πολύ συχνά, είναι ένας που παρέμεινε στο χωριό από τα αδέρφια (που στις επόμενες γενιές δεν ήταν και πολλά) οπότε αυτός τα έχει αναλάβει όλα. Πολλές περιπτώσεις και διαφορετικές. Κουτσά στραβά, κάτι γινόταν, γι'αυτό παρέμειναν κι ανοιχτοί οι χωματόδρομοι. Τώρα πια οι παλαιότεροι δεν έχουν δυνάμεις να ασχοληθούν όσο χρειάζεται -είτε λίγα δέντρα έχουν είτε πολλά- και τα (μεσήλικα) παιδιά τους, δε φιλοτιμούνται να εμφανιστούν ένα Σαββατοκύριακο να βοηθήσουν. Και μιλάω πάντα για αυτούς που δεν έχουν φύγει. Όσο για τους νέους... οι ίδιοι οι γονείς φροντίζουν με κάθε τρόπο να τους αποτρέψουν. "Μην κουραστεί το παιδί... μη λερωθεί με τα χώματα..." κλπ, κλπ. Δεν ξέρουν ούτε καν που βρίσκονται τα κτήματα των γονιών τους. Εγώ δεν είπα να μη σπουδάσει το παιδί ή να μη βγει παραέξω, αλλά να ταλαιπωρείται ο γονιός απίστευτα και το τέκνο (είτε δέκα χρονών, είτε είκοσι, είτε εικοσπέντε και τριάντα) να την περνάει αραγμένο στον καναπέ το Σ/Κ με το κινητό και το f/b , με ξεπερνά! Και να σου κάνει "λιάχ!" όταν ακούει πως μαζεύεις ελιές... Άλλο αν τώρα ειδικά έχουν ξεφτιλίσει εντελώς την τιμή του λαδιού. Πριν κάποια χρόνια δεν ήταν έτσι τραγική η κατάσταση. Και πάλι, εάν έχεις ένα μικρό κτηματάκι για να βγάζεις το λάδι της οικογένειας συμφέρει. Γιατί σκέψου σε τί τιμή θα το αγοράσεις αλλιώς; Γι'αυτό και οι περισσότεροι Αλβανοί, που δεν έχουν δικά τους κτήματα, πάνε μεροκάματο αλλού (καθαρά λεφτά, χωρίς τα απίστευτα έξοδα που έχει ο παραγωγός) και ύστερα μαζεύουν από κανένα παρατημένο για το λάδι της χρονιάς τους. (Άσε που στέλνουν καμιά φορά και σε δικούς τους σε Αλβανία με καλή τιμή.)
Είναι μεγάλο θέμα και με πολλές προεκτάσεις. Βασικά, αυτό που θέλω να πω, είναι πως βλέπω ένα πόλεμο προς την αγροτιά σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στο επίπεδο τιμής-μεσάζοντος και σχετικών. Απαξιώθηκε σαν επάγγελμα προτού σταματήσουν να πληρώνονται οι παραγωγοί. Γιατί, κάποια χρόνια πριν υπήρχε μια ανάκαμψη, υπήρχε τιμή κι υπήρχαν διευκολύνσεις, σε σχέση με ακόμη παλιότερα.
ΔιαγραφήΤέλος πάντων, είμαι και κουρασμένη, συγγνώμη αν τα λέω λίγο ανακατεμένα!!! Δυστυχώς όλα κλίνουν προς τα "πρωινάδικα" που ανέφερε κι ο Γιάννης. Όταν χάνουμε το ήθος μας και τις αξίες μας, παίρνει η μπάλα και τα υπόλοιπα... Γιατί θα μπορούσαν οι νέοι με τις παραπάνω σπουδές, με γνώσεις υπολογιστή, ξένων γλωσσών κλπ να βρουν τρόπους να ασχοληθούν και να προωθήσουν αυτά τα προϊόντα. Π.χ. να παράγουν αγουρέλαιο (που η τιμή του πιάνει τα ύψη, αλλά εδώ πάει χαράμι με τα υπόλοιπα λάδια) και να βρουν τρόπο να το προωθήσουν στην αγορά. Απλά λέω πως εδώ ακόμη θα μπορούσε κάπως να ανατραπεί η κατάσταση. Η τρελή πτώση όμως της τιμής του λαδιού (όπως και του μήλου αντίστοιχα, κλπ, κλπ) ήταν η χαριστική βολή. Τώρα με τί κουράγιο και προοπτική να ασχοληθείς; Άσε τις ασθένειες!(Βλέπω εγώ από τον κήπο μου. Παλιά, άντε καμιά βρωμούσα νά'χα! Τώρα... πέντε διαφορετικές ασθένειες οι ντοματιές που δεν ξέρεις από πού προέκυψαν.) Όταν όμως, σου λέει, έχει τρελά αποθέματα λαδιού η Ισπανία από πέρσι και τα διοχετεύει στην αγορά... πάει κι αλλού το πράγμα.
Σε πήρα μονότερμα... να σταματήσω επιτέλους! Α! Αυτό με τις φακές ούτε που τό'χω ξανακούσει! Θα το κοιτάξω μόλις βρω χρόνο. Αν και δε μπορώ να το πιστέψω (γιατί έχω ακούσει κάτι παρόμοια για τους κήπους και κανένα από όσα εφάρμοσα δε πέτυχε- νομίζω έχει διαταραχθεί τόσο η ισορροπία από τους ψεκασμούς και τα δηλητήρια, που δύσκολα πια να επανέλθει με τέτοιες μεθόδους), αλλά και να ισχύει ποιός έχει χρόνο και κουράγια να σκάβει και να φυτεύει φακές σε τόσα στρέμματα στα βουνά; Μπορεί στον κάμπο, που έχουν τρακτέρ κι άλλες ευκολίες... κι επιπλέον δεν έχουν αγριογούρουνα να τα ανακατεύουν όλα! Δε μπορεί να φανταστεί κανείς τί ζημιά κάνουν τα άτιμα! Ειδικά σε κάτι αμπέλια, τα ξεπατώνουν!
Καλό βράδυ!
Καλημέρα Όλγα. Υπέροχη η γραφή σου γεμάτη εικόνες και μυρωδιές γνώριμες για μένα, αλλά τόσο παλιές...! Τα τελευταία χρόνια βρίσκομαι (προσπαθώ να..) στο νησί μου τον καιρό της συγκομιδής αλλά μονάχα για να χορταίνει το μάτι και η όσφρηση την ομορφιά της φύσης. Σε έχω εντάξει στους "φίλους" μου στο blog μου τον ΜΠΑΛΟ (https://mpalos.blogspot.com) και κατά καιρούς βλέπω τι ανεβάζεις και περνάω απ τα μέρη σου. Παλιότερα, μόλις πριν από 10 χρόνια είχα γράψει κι εγώ μια σχετική ανάρτηση, αλλά ήταν ...άφτερ. Είχε τίτλο "Λιοτρίβια στα Κουμέικα" (https://mpalos.blogspot.com/2010/11/blog-post_11.html). Να είσαι καλά, μου έφτιαξες τη μέρα :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα Γιώργο και καλώς σε βρίσκω! Μπήκα και είδα την ανάρτησή σου στο ιστολόγιο, είναι πραγματικά υπέροχη και με ταξίδεψε.. Η γεύση της "λαδομπούκας" -έτσι λέμε εδώ το ψωμί στη θράκα με το λάδι το φρέσκο- όντως ασύγκριτης νοστιμιάς... Δυστυχώς, το λιοτριβείο που πηγαίνουμε με τον κουμπάρο μου είναι πιο εκσυγχρονισμένο. Αλλά, μην νομίζεις, πρόπερσι που μάζευα σε γειτονικό χωριό, με λιοτρίβι ακόμη αρκετά παραδοσιακό, τη γεύτηκα! Καψαλισμένο ψωμί στη θράκα της φωτιάς με το λάδι από πάνω φρέσκο και ζεστό μόλις να έχει πατηθεί και τον ιδιοκτήτη να μου το πασπαλίζει με μια τζούρα αλάτι... Αχ, θα με βάλεις να γράψω για τα λιοτρίβια και τις λαδομπούκες!!!
ΔιαγραφήΧαίρομαι που ανταμωθήκαμε! Νά'σαι καλά!
Συμφωνώ με όλα τα σχόλια παραπάνω. Νιώθω την ανάγκη να το πω ξανά. Αυτό το άνοιγμα στις αγωνίες σας και στην καρδιά σας είναι συγκλονιστικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως το είπε η Μάνια, "Θεά του Βουνού".
Γιάννη μου, υπερβάλλεις λόγω του ενθουσιασμού σου!! Πάντως χαίρομαι που σε αφορούν όλα αυτά...
ΔιαγραφήΞέρεις κάτι (μ'έχει πιάσει κι η πάρλα, βλέπεις, σήμερα!) νομίζω πως η επαφή με τη φύση και τη γη, έναν άνθρωπο με ευαισθησίες και προβληματισμούς, τον προσγειώνει και τον ισορροπεί! Κι όταν μιλάω για "επαφή" δεν εννοώ αυτό που έχει γίνει της μόδας πλέον: οι περίπατοι στα σημαδεμένα μονοπάτια στο βουνό ή βόλτα με ποδήλατα στη φύση! Όχι η επιφανειακή επαφή, αλλά η ουσιαστική. Δε γίνεται φίλος σου κάποιος επειδή πίνετε καφεδάκι παρέα, αλλά επειδή ζήσατε χαρές και λύπες μαζί, πόνεσες για αυτόν κι εκείνος για σένα, μοιραστήκατε, κοπιάσατε.... Ένας λόγος που έχει χάσει την ισορροπία ο άνθρωπος στις μέρες μας πιστεύω πως είναι κι αυτός, επειδή έχασε αυτή την ουσιαστική επαφή. Κρίνω κι από μένα, που μεγάλωσα στην Αθήνα -άλλο αν ερχόμουν καλοκαίρια και γιορτές εδώ- πόσο ζυμώθηκαν κάποιες αντιλήψεις μου όταν άρχισα να ζω εδώ και να ασχολούμαι με όσα ασχολούμαι (γιατί θα μπορούσα να παραμένω ξένη προς αυτό το κομμάτι), πως ισορρόπησαν και ξεκαθάρισαν κάποια πράγματα... Αν είχα παραμείνει στην Αθήνα, δε θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος. Μπορεί να είχα τις ίδιες αξίες, αλλά η οπτική μου θά έπασχε κι οι ισορροπίες μου θα ήταν πολύ πιο εύθραυστες... έτσι νομίζω, τουλάχιστον...
Καλό σου βράδυ Γιάννη μου, ευχαριστώ για την κουβέντα!
Ολγα ουτε εγω εχω κτηματα δικα μου αλλα βοηθουσα σε δικους μου ανθρωπους και ετσι ξερω απο πρωτο χερι ολα τα προβληματα.ομως ειμαι πιο αισιοδοξη σχετικα με τα νεα παιδια.ειδα παιδια με τα ματια μου να βηηθανε εγγονια στους παππουδες.χωρις λαδι δεν γινεται.και οταν βλεπουν τη διαφορα με το λαδι απο το σουπερ μαρκετ θα κινηθουν και αυτα.αρκει εμεις οι μεγαλοι να μην τα αφηνουμε στο σπιτι μητυχοο και κουραστουν τα παιδια.μεγαλο μεριδιο ευθυνης εχουμε και εμεις.καλη ξεκουραση Ολγα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι νά'ναι όπως τα λες, Λίτσα μου, πιο αισιόδοξα... Εγώ δε βλέπω παιδιά να βοηθούν πλην πολύ σπανίων περιπτώσεων! Και φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι μεγάλοι...
ΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ!
Όλγα μου, τι να σου γράψω τώρα; Δεν ξέρω ειλικρινά. Με συνεπήρε η γραφή σου, τα αισθήματά σου, οι εικόνες που μας έδωσες, οι φωτογραφίες σου. Τα πάντα!! Ο αγώνας σου με τη γη και τον καιρό με συγκλόνισε. Μπήκα στη θέση σου και στη θέση των αγροτών γενικά και ένιωσα αυτόν τον αγώνα μέχρι το μεδούλι μου. Και σε ζήλεψα Όλγα. Αλήθεια. Ζήλεψα το μόχθο σου, τα χρώματα που βλέπεις κάθε μέρα, τον αέρα που αναπνέεις σ' αυτό το βουνό. Η ψυχή μου πεταρίζει..ναι..αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτρέπομαι να σου το πω αλλά αν χρειαστείς χέρια για τη δουλειά, έρχομαι ευχαρίστως. Η ανταμοιβή μου είναι όσα ιστόρησες εδώ: ο κρύος αέρας, το πράσινο χόρτο, το στρώμα απ'τις ελιές, τα δέντρα τα γεμάτα καρπό, οι κρυσταλλωμένες γουρνίτσες που κριτσανίζουν όταν τις πατάς..
Λάτρεψα αυτό το κείμενο αν και δεν είναι το μόνο κείμενο σου που έχω λατρέψει.
Σε φιλώ με πολλή αγάπη, μεγάλο θαυμασμό, καταγοητευμένη από την λογοτεχνική σου δεινότητα, απ' όλα σου Όλγα μου.
Αχ Μαράκι μου, δεν είναι πάντα όλα τόσο ειδυλλιακά, ούτε πάντα κατορθώνεις να αφουγκράζεσαι τη φύση γύρω σου! Δεν είναι τυχαία η μέρα που διάλεξα να περιγράψω! Ήθελα να μεταφέρω τούτη την ομορφιά που έζησα ή που μπορεί να νιώσει κανείς... Όμως άλλες φορές ακούς γκρίνια και παράπονα και βρισίδια κι "έχω να πληρώσω και τό'να και τ'άλλο γμ τη γκαντεμιά μου", κλπ. που σε αποσυντονίζουν. (Καληώρα σήμερα το πρωί!) Και, δυστυχώς, όσο και να θες, δε μπορείς να αφεθείς στο σκηνικό.. Ή μπορεί να σε βαραίνουν τόσα που πρέπει να λυθούν μέσα στη μέρα -σοβαρά κι άσχετα από τις ελιές- που πάλι δυσκολεύεται η ψυχή να δραπετεύσει στα μονοπάτια των Κενταύρων. Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τί λες, καθώς για την ίδια ανταμοιβή (έστω κι αν δεν είναι πάντα εφικτή) προτίμησα αυτή την εργασία με όλη την ταλαιπωρία που συνεπάγεται, από κάτι άλλο...
ΔιαγραφήΚι εγώ όταν πρωτοήρθα μόνιμα στο βουνό, πήγαινα καμιά φορά έτσι εθελοντικά για να νιώσω τους παλμούς της ψυχής της πλάσης! Χεχε, δεν έχω δικά μου κτήματα για να σου κάνω πρόταση, αλλά δεν νομίζω ο κουμπάρος (ή όποιος άλλος) να χαλιόταν για τζάμπα χέρια!!!
Νά'σαι καλά Μαρία μου, χαίρομαι που κατάφερα και σε ταξίδεψα παρέα μου σ'αυτά τα μονοπάτια... Καλό βράδυ!
Πετυχαίνω και στο άσχετο στο διαδίκτυο και κάτι τέτοια: "...μεγάλες εταιρείες κινεζικών και άλλων συμφερόντων εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία κάνουν προτάσεις σε ελαιοκαλλιεργητές να πουλήσουν ουσιαστικά κοψοχρονιά τα ελαιόδενδρά τους.."... "ενδεχομένως η πτώση τιμών να είναι τεχνητή".. (http://www.arcadiaportal.gr/news/nikolakoy-etairies-xenon-symferonton-theloyn-na-agorasoyn-hiliades-stremmata-elaiodentron-stin) κλπ κι οι φόβοι μου σαν να επιβεβαιώνονται..
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνήσω μαζί σου Όλγα.
ΔιαγραφήΚι εγώ αυτό καταλαβαίνω. Αλλά να μην τους περάσει.
Αμάν πια...
Κι εσύ, να φροντίζεις τον εαυτό σου. Να μην τον ξεχνάς. Όσο βρίσκεις χρόνο να ασχολείσαι μαζί του.
Σε φιλώ γλυκά..
Δεν ξέρω βρε Μαρία μου, γενικά τα πράγματα δείχνουν μαύρα απ'όπου κι αν τα κοιτάξεις... Μακάρι, να μην τους περάσει τουλάχιστον αυτό! Γη αγοράζουν αβέρτα οι ξένοι, και δεν αναφέρομαι μόνο σε κτήματα και καλλιέργειες, αλλά γενικότερα σε ακίνητη περιουσία. Και νά'ταν αυτό μόνο...
ΔιαγραφήΚι εσύ νά'σαι καλά! Σ'ευχαριστώ!!! Καλό βράδυ!
Αχ Όλγα μου αν κάποιος δεν περάσει από αυτήν την διαδικασία με το μάζεμα των ελιών..ή δικές του είναι ή άλλων..δεν μπορεί να καταλάβει την δυσκολία της δουλειάς αυτής..πέρα από την ομορφιά των τοπίων γύρω....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρα από τις δυσκολίες σου περιέγραψες τόσο παραστατικά το λιομάζωμα..
Οσο για το χρυσάφι αυτό της γης.. τα ίδια γίνονται και εδώ στην Κρήτη με τους ελαιώνες..μεγάλο θέμα.. αν δεν υπάρξει υποστήριξη από το κράτος ...
Εμεις δεν έχουμε ελιές..αλλά ακούω από άλλους γείτονες που έχουν...
Μακάρι να γίνει κάτι γι αυτό το θέμα γιατί αρκετοί κρητικοί που έχουν πολλά στρέμματα..ζουν από το λάδι που βγάζουν.
Οσο για την βοήθεια των παιδιών στο μάζεμα τους ..μόνο στα χωριά γίνεται και με όσα ασχολούνται με τα περιουσιακά τους.
Υπάρχει βέβαια και το όμορφο του πράγματος αλλά μόνο στην δική μου φαντασία..δες εδώ..
Να είσαι καλά Ολγα μου να προσέχεις τον εαυτό σου γιατί κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει...καλό σου βράδυ...φιλιαα!!!
ΕΔΩ...http://smaragdenia-roula.blogspot.com/2019/12/20.html
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Ρούλα μου!
ΔιαγραφήΝαι, δυστυχώς, πολύ δύσκολα τα βλέπω τα πράγματα με τους ελαιώνες του τόπου μας... Και καιροφυλακτούν ξένες εταιρείες να τους αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί! Όσο για το κράτος, δεν πιστεύω ότι θα κάνει κάποια ουσιαστική κίνηση που να ευνοήσει την αγροτική ανάπτυξη, εφόσον όλες οι τελευταίες κυβερνήσεις δείχνουν να δρομολογούν με κάθε τρόπο το ξεπούλημα της Ελλάδας.... τραγικό..
Διάβασα το "Λιομάζωμά" σου! Πάρα πολύ όμορφο! Έχει την ομορφιά της αυτή η ασχολία, παρά τις όποιες δυσκολίες!
Νά'σαι καλά και εσύ Ρούλα μου, φιλιά στην αγαπημένη μου Κρήτη!!!