Ανοιξιάτικα...

Καλοκαιρινά....

Φθινοπωρινά...

Χειμερινά...

Παντός καιρού...

Μυθολογικά...

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2019

Σαν άγγελοι...

Τό'χε αναλογιστεί κι άλλες φορές, ουκ ολίγες, αν και δε μπορούσε τούτη τη στιγμή να τις προσδιορίσει. Μοναχά εκείνο το αίσθημα εσωτερικής ευφορίας αγκάλιαζε την μνήμη του. Κι αν τον έπιανε, κάποιες στιγμές αδυναμίας, το παράπονο πως δεν είχε αγαπηθεί, κάτι άλλες στιγμές, σαν τούτες, έδινε δίκιο στον παλιόφιλό του τον Ζαφείρη. Σε μια κουβέντα περί έρωτος, χρόνια πριν, που θά'ταν ο ίδιος ακόμη φοιτητής, ενώ ο Ζαφείρης έμπειρος και στην ηλικία του πατέρα του, ο παλιόφιλος είχε αποφανθή με βεβαιότητα: "Έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη νά'μαστε ερωτευμένοι και να αγαπάμε, παρά να μας αγαπούν και νά'ναι μαζί μας ερωτευμένοι." Ακολούθησε διάλογος και διαφωνίες... κι η αλήθεια σαν να βρισκόταν κάπου στη μέση, όσο κι αν ήταν αποστομωτική η απάντηση του Ζαφείρη: "Δε σού'χει τύχει να σ'ερωτευτεί κάποια παράφορα, να ξέρεις πως θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για σένα κι εσύ να μη θες καν να την βλέπεις; Κι ας σ'αγαπάει μ'όλη της την ψυχή... Κι αν δε σού'χει τύχει, δεν τό'χεις συναπαντήσει αυτό το φαινόμενο;"


"Θά'θελα νά'μαι άγγελος... να μπορώ να βοηθώ όποιον πονάει στα βουβά..." εξομολογήθηκε χθες στο ξαφνικό. Ο γιατρός τον έκοψε στη στιγμή: "Δε μπορείς να γίνεις άγγελος." Κι έμεινε με την απορία και το φόβο, μήπως τούτη τη σκέψη του τη θεώρησε δείγμα κάποιας διαταραχής. Αλλιώς γιατί τόση άρνηση; Ναι, εκείνη την ώρα είναι η αλήθεια πως σκεφτόταν τη ζαρωμένη κοπελίτσα έξω απ'την είσοδο του σούπερ-μάρκετ. Δε ρώτησε καν το όνομά της κι ας κοντοστάθηκε τόση ώρα εκεί. Πόσος κόσμος δεν κουβαλά σε μια ραγισμένη ψυχή το δικό του δράμα και δεν υπάρχει κανείς... κανείς να του χαρίσει ούτε ένα τόσο δα χαμόγελο ανακούφισης, έστω και πλαστό, έτσι για να το νιώσει πως χαράσσεται στα χείλη. Φεύγοντας, άνοιξε το παράθυρο και της φώναξε: "Δεν είναι μόνο κακός ο κόσμος! Να το ξέρεις αυτό. Είναι και καλός!". Του φάνηκε ότι αν έστω και για μια στιγμή μπορούσε να την πείσει για αυτό, ήταν πολύ πιο σημαντικό από το εικοσάρικο που της έδωσε. Είχε τόσο μεγάλη ανάγκη να το νιώσει κι αυτός, να πείσει για μια ακόμη φορά τον εαυτό του πως τούτος ο κόσμος δεν είναι μοναχά κακός...


Κι όμως τούτη τη φορά δε φανερώθηκε το αίσθημα μιας κάποιας ευφορίας. Πώς άλλωστε; Το στοίχειωναν τα σημάδια από τα σβησμένα τσιγάρα στα σπλάχνα ενός κοριτσιού που κουβαλούσε μια νέα ζωή. "Δε μου φεύγουν τούτες οι εικόνες." του εξομολογήθηκε. Σε έναν άγνωστο που, απλά, δεν προσπέρασε. Από έναν γνωστό που, ίσως, κάποτε είχε αγαπήσει. Ο διάολος, καμιά φορά, χώνεται στις σκέψεις μας, ίσως γιατί με τα χρόνια, έχει τρομάξει το μάτι μας από το ψέμα και την υποκρισία: "Μπας κι είναι κάτι άλλο, κανένα εξάνθημα; Μπας και με οσμίζονται κάθε φορά και με ξεγελάνε;" Του φάνηκε περίεργη τόση, αν θες, οικειότητα... Μούτζωσε, όμως, με αηδία την ίδια τη σκέψη του. Μακάρι νά'ναι ένα ψέμα. Αλλά μάλλον δεν είναι, κι αν δεν είναι, απλά αν δεν είναι... "εγώ δε θά'μαι άνθρωπος αν θα διστάσω για αυτή τη γαμημένη πιθανότητα".


"Αυτός ο κόσμος είναι αηδιαστικά άδικος. Κι αηδιαστικά απάνθρωπος. Κι όμως είναι κάποιες στιγμές που ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα, αρκεί για να πλημμυρίσουν φως τα πάντα, σαν να ανθίζουν ξαφνικά πλήθος χρωματιστές ανεμώνες στα καφεδόγκριζα χώματα του χειμώνα.", σκεφτότανε. Προσπαθούσε να το προσδιορίσει μέσα του, να εντοπίσει τη βαθύτερη αιτία: "Νοιάξιμο. Τόσο απλά. Εμένα με νοιάζει που πονάς..."  


Ποιός αλήθεια, αποκαλείται "καλό παιδί" από μια κοινωνία που αρέσκεται να τοποθετεί "ταμπέλες" κατά το δοκούν; Σίγουρα όχι ο ευαίσθητος που, ακριβώς επειδή είναι ευαίσθητος, θυμώνει, διαμαρτύρεται, εναντιώνεται, πονά. Μάλλον ο αναίσθητος που παραμένει ψύχραιμος και πάντα επίπλαστα ευγενής για να μην χαλάσει την "έξωθεν καλή μαρτυρία" που του φαίνεται τόσο χρήσιμη στην αναρρίχηση του βίου. Εκείνο το πιτσιρίκι που ποτέ δε θα κουβαλήσει ένα τραυματισμένο σκυλάκι στο πατρικό του και δε θα προξενήσει περιττούς "μπελάδες" στο γονιό. Εκείνος ο ενήλικας που θα σε ρωτήσει με αβρότητα "πώς είσαι" και, αγνοώντας τα κόκκινα και πρησμένα μάτια σου, θα συμπληρώσει ένα εγκάρδιο "Πόσο χαίρομαι που είσαι καλά.", ώστε να μη μπορείς να του χρεώσεις ούτε καν αδιαφορία. Απλά δεν είδε. Γιατί, φυσικά, δεν ήθελε να δει...


"Χίλια συγγνώμη, κύριέ μου..." ακούστηκε από το διπλανό κρεβάτι. "Σε μένα μιλάει;" αναρωτήθηκε εκείνος κοιτάζοντας προς τη διαχωριστική κουρτίνα. "Πονάω πολύ... Συγγνώμη που σας ενοχλώ με τα βογγητά μου." η φωνή συνέχισε. "Σε μένα μιλάτε; Μα είναι δυνατόν; Εσείς υποφέρετε, εμένα γιατί να με ενοχλείτε;" "Σας χαλάω την ηρεμία... Αλλά πονάω πολύ, δε μπορώ να κάνω αλλιώς." ."Μα, τί λέτε; Ποιά ηρεμία; Μη στεναχωριέστε. Σας φτάνει που πονάτε". Νά, κι εκείνη τη στιγμή είχε πάλι σκεφτεί πως άγγελος θά'θελε να γίνει. Και μ'ένα άγγιγμα, νά'παιρνε τον πόνο μακριά από τη φωνή του ευγενικού αγνώστου που τόσο υπέφερε... Κι όσο η ώρα δεν περνούσε, κι άκουγε τα βογγητά, αφοσιώθηκε η σκέψη του σ'αυτή την εικόνα: Την εικόνα ενός αγγέλου που τριγυρνά και σκορπίζει αγάπη, τόσο δυνατή, που ο κάθε πόνος απαλύνει. Αφοσιώθηκε τόσο πολύ που σαν νά'νιωσε τούτη η αγάπη πού'βγαινε από τα βάθη της ψυχής του να τυλίγει και τον ίδιο με το πέπλο της. Κι άρχισε να απλώνεται μια γαλήνη παντού. Ο γιατρός φάνηκε μπροστά του και τον κοίταξε ερευνητικά: "Είδες που είσαι καλύτερα τώρα; Σε βοήθησε η θεραπεία..". "Η θεραπεία ή οι σκέψεις μου;" αναρωτήθηκε αμήχανα εκείνος, χωρίς να βρίσκει μιαν απάντηση.


Όταν της προσέφερε την τσάντα με το κοτόπουλο και τα πορτοκάλια, του άρπαξε τα χέρια και τα φίλησε. Εκείνος κατατρόμαξε, αναστατώθηκε! Δεν πρόλαβε καν να τα τραβήξει! "Τί κάνεις εκεί;!" φώναξε. "Μου προσφέρατε τροφή." απάντησε, κοιτάζοντάς τον στα μάτια. "Να μην το ξανακάνεις αυτό! Ποτέ! Σε κανέναν! Δεν κάνει τίποτα. Αύριο μπορεί να είμαι εγώ στη θέση σου. Κατάλαβες; Μπορεί να είμαι εγώ." Ακόμη ταράζεται στην εικόνα. "Μα κάποιος, η εκκλησία, κάποια υπηρεσία... τί στο καλό κάνουν, τό 'ψαξες καθόλου, δε μπορούν να βοηθήσουν;". "Μού'παν να μου πάρουν το παιδί να το μεγαλώσουν. Αλλά ο γιος μου είναι όλη μου η ζωή, δε μπορώ χωρίς αυτόν. Ένα πιάτο φαϊ το δίνουν στην εκκλησία. Για το παιδί. Αλλά εγώ χρειάζομαι ένα εικοσάρικο. Για το νοίκι. Δουλεύω σε σπίτια, όταν βρω μεροκάματο, και τα δίνω λίγα-λίγα. Αν δεν του δώσω σήμερα το εικοσάρικο, θα με πετάξει έξω, μου είπε. Είναι σκληρός, μοχθηρός άνθρωπος. Γι'αυτό στέκομαι εδώ. Μην βρω κανέναν γνωστό, που του καθαρίζω το σπίτι, να μου δανείσει ένα εικοσάρικο. Αλλά δεν είδα κανέναν." είπε ασθμαίνοντας με αγωνία. Τόση αγωνία. Απλά για ένα εικοσάρικο. Για ένα κομμάτι πατσαβουριασμένο χαρτί...


Μετά από λίγες μέρες ξανάκουσε τη φωνή του πίσω από την κουρτίνα. Κι όμως δεν την αναγνώρισε. Ίσως φταίει ο ήχος του κινητού που τον τσίτωσε. "Μα δεν το κλείνει εδώ μέσα και το αφήνει να χτυπά;". Εκείνος το σήκωσε. "Ή θα μου μιλήσετε τώρα ή σε δυο ώρες θα μπορώ.". "Ωχ, θα πιάσει και την πάρλα τώρα, εδώ μέσα;" Τί χαζές αντηχούσαν εκ των υστέρων οι πρώτες σκέψεις του! Ύστερα που κατάλαβε. Μα ήταν γιατρός! Ασθενής του τηλεφώνησε και, παρ'όλο τον πόνο και τη θεραπεία του, δε θέλησε να τον αγνοήσει... Και μετά από λίγο πάλι το βογγητό κι εκείνη η φωνή: "Συγγνώμη που σας ενοχλώ...". Αργότερα ρώτησε στεναχωρημένος τη Μαρία: "Μα τί έχει εκείνος ο άνθρωπος και υποφέρει τόσο;" ."Το ξερό του το κεφάλι έχει! Δεν ησυχάζει! Δεν τον βλέπεις; Τέτοια στιγμή να κάθεται να μιλάει με τον ασθενή! Μεσημεριάτικα θυμήθηκε κι αυτός να τον πάρει; Τί το σήκωσε;"


Είναι άνθρωποι που διατυμπανίζουν τον πόνο τους, άνθρωποι που αναγκάζουν τους γύρω να σπεύσουν σε βοήθεια, θέλοντας και μη. Άνθρωποι που ξέρουν να απαιτούν. Συνήθως εγωκεντρικοί. Που εστιάζουν μοναχά στο δικό τους τραύμα. Τις πιο πολλές φορές είναι οι ίδιοι που προκαλούν και τα περισσότερα τραύματα γύρω τους. Κι έχουν τη λιγότερη ανάγκη από "αγγέλους". Μιας και κατορθώνουν, με κάθε μέσο, να μη μείνουν αβοήθητοι. Περισσότερη, ίσως, ανάγκη έχουν, χωρίς να το γνωρίζουν καν, να καταφέρουν οι ίδιοι ν'αγαπήσουν. Μα είναι και κάτι άλλοι που πάσχουν βουβά ώστε να μη φανούν σαν ενοχλητική παραφωνία στους διαβάτες ή που αμελούν τον δικό τους πόνο πασχίζοντας να προσφέρουν στους διπλανούς κι άλλοι που, θαρρείς, πως η πλάση τους φύτρωσε σ'έρημα πετροβούνια κι η απεγνωσμένη κραυγή τους δε φτάνει σε καμιάς άλλης ύπαρξης την ψυχή...


Θα μπορούσε να γίνει αυτός ο κόσμος καλύτερος; Πάντα στεκόταν με επιφύλαξη στα διάφορα δόγματα, στα φιλοσοφικά συστήματα και στις επιφανείς ιδεολογίες. Δεν έβλεπε και καμιά εντυπωσιακή επιτυχία μες στους αιώνες της ανθρώπινης πορείας. Ενός Σωκράτη ο απόηχος μόνο που παρέμεινε συνεπής με τον εαυτό του και τις ιδέες του. Τον κούρασαν πάλι τούτες οι σκέψεις, δεν οδηγούσαν πουθενά εξάλλου. Η ανθρωπότητα αρέσκεται στις συζητήσεις, αλλά η ανθρωπιά δε φαίνεται να μπορεί να επιβληθεί από κανένα σύστημα, ούτε ακόμη κι από κείνο της παιδείας που, παραδοσιακά, συνηθίζει να την καλλιεργεί. Μοναχά αν αποφάσιζε ο καθένας από μας να γίνει καλύτερος άνθρωπος, θα μπορούσε να φτιάξει ο κόσμος. Αφέθηκε στο γαλήνιο όραμα πάλι: "Μοναχά αν κάποιοι από μας αποφασίζαμε να γίνουμε άγγελοι... Όχι από κείνους τους αναμάρτητους με τα φτερά. Αυτό, γιατρέ μου, είναι όντως ανέφτικτο. Αλλά από κείνους τους άλλους, με την ανθρώπινη μορφή και τ'ανθρώπινα πάθη και παθήματα, που, απλά, νοιάζονται και δεν προσπερνούν τα σκοτεινιασμένα μάτια ενός παιδιού, τη μοναξιά ενός γέροντα, το δακρυσμένο βλέμμα μιας γυναίκας, το φοβισμένο ενός παρατημένου κουταβιού, την θλίψη, τον πόνο, την απόγνωση... Υπάρχουν κάποιοι. Τους έχω συναναπαντήσει σε μέρη απίθανα, χωρίς να γνωρίζω καν το όνομά τους, που "φευγαλέα" σε μια στιγμή ανάγκης μετρίασαν την απελπισία μου... Ίσως, λοιπόν, θα μπορούσα να γίνω κι εγώ ένας απ'αυτούς..."

16 σχόλια:

  1. Αχ τι ωραίο. Με άγγιξε πολύ. Ναι σαν άγγελοι όχι με φτερά αλλά γεμάτοι ανθρωπιά και αγάπη. Μακάρι να μπορούσαμε να γίνουμε σαν κι αυτούς...αλλά ας προσπαθήσουμε. Και ο κόσμος θα είναι καλύτερος
    Όνειρα γλυκά Όλγα μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νομίζω πως μιλάς για μια ιδιαίτερη μερίδα ανθρώπων. Όχι απλά καλοί άνθρωποι αλλά ''άγγελοι''. Ναι κάποιοι το έχουν αυτό το χάρισμα και είναι ευλογία να βρεθούν σε στιγμές της ζωής σου κοντά σου.
    Ναι, πιστεύω πως είναι χάρισμα, όσο κι αν προσπαθήσουμε δεν καλλιεργείται!
    Για αυτό και είναι σπάνιοι τόσο, όσο και πολύτιμοι.

    Καλό βράδυ φιρικάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. "Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά" είχε γράψει ο Σεφέρης, στον υπέροχο Τελευταίο Σταθμό του. Κι ο Ρίτσος είχε δώσει τον τίτλο σε μία σειρά βιβλίων του "Εικονοστάσι ανωνύμων αγίων". Δε νομίζω ότι είναι πολύ μακριά από τη σκέψη σου αυτά, όταν αναφέρεσαι στην ανάγκη των αγγέλων με τον τρόπο που τους περιγράφεις. ΚΙ όσο πιο προβληματικό είναι/γίνεται το περιβάλλον που ζούμε, τόσο περισσότερη ανάγκη νιώθουμε να τους έχουμε.
    Τείνω να διαφωνήσω λίγο με τη Στέλλα. Χάρισμα μπορεί να είναι, αλλά λίγο πολύ (και) όλα καλλιεργούνται. Και δεν το γράφω για να διαφωνήσω, αλλά για να .. το βλέπω και να μη χάνω την ελπίδα.

    Σε επόμενη ανάρτηση ωραία θα ήταν να έγραφες, να γράφαμε για κάποιον άγγελο που μας έτυχε να.

    Πολλά φιλιά, φιρικάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παντα υπαρχουν γυρω μας οι "αγγελοι Όλγα μου απλα το θεμα είναι να ανοιγουμε τα ματια της ψυχής μας και θα τους δουμε...είναι εκεινοι που δεν θα τους νοιάξει αν το βλέμμα σου είναι γεματο απορία και δυσπιστία γι αυτο που κανουν..να σου χαρησουν μαζι με το χέρι τους και ενα χαμογελο.. γιατί πολλες φγορες αυτο μονο μπορουν να προσφερουν.. ενα ώμο να ακουμπήσει καποιος..ετσι απλα το κανουν γιατι νιωθουν εκείνοι όμορφα.....
    Να είσαι καλα φιλη μου να κανεις οτι σε ευχαριστεί και γεμιζει την καρδια σου...την αγαπη μου φιλακιααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όλγα μου καλό μεσημέρι!
    Άνθρωποι χαρισματικοί, ξεχωριστοί, που στο πρόσωπό τους αντανακλάται η ομορφιά της ψυχής τους. Άνθρωποι που δεν θα κουραστούν να νοιάζονται, να σε στηρίζουν μέχρι να σταθείς στα πόδια σου. Δεν έχουν στην πλάτη φτερά αλλά έχουν ένα καθαρό βλέμμα που ξεχειλίζει από συμπόνοια. Έρχονται σαν άγγελοι στη ζωή σου για να δείξουν πόση αγάπη χωράει η καρδιά ενός ανθρώπου. Όταν βρεις έναν άνθρωπο-άγγελο κράτησέ τον, είναι πιο πολύτιμος απ’ όλους τους θησαυρούς της γης.
    Όλγα μου να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τί συμπτωση η σημερινή να ξημερωθούμε με την ίδια σκέψη. Εμένα μου έτυχε ένας τέτοιος άγγελος σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, όταν έπεσαν όλα πάνω μου μέσα σε μια στιγμή και πελάγωσα και δεν ήξερα τί να κάνω. Και ήρθε και με βοήθησε να τα βάλω όλα στη θέση τους. Ο δικός μου άγγελος ήταν γένος θηλυκού και είχε όνομα : Μαργαρίτα.
    Τη θυμάμαι πάντα κι ας διαφωνούσαμε... για τον τρόπο που έβαζα το χαρτί υγείας στην τουαλέτα :) Εγώ ήθελα να κρέμεται το χαρτί απ' έξω κι εκείνη από μέσα χαχα Ας είναι καλά :)
    Kαλό τριήμερο Όλγα μου.

    Υ.Γ. Την πανέμορφη ανεμώνη σου θα προσπαθήσω τη ζωγραφίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Περί Αγγέλων η κουβέντα στο όμορφο διαλογικό σπιτικό σου Όλγα μου.
    Στάθηκα ευλαβικά στον άνθρωπο που σκιαγράφησες στη διαδρομή του. Τιμά το ανθρώπινο γένος.
    Στέκομαι κριτικά στην άποψη που λέει απέτυχαν όλα στην ανθρωπότητα. Ιδέες, φιλοσοφίες, συστήματα.
    Δεν το δέχομαι.
    Αλλιώς η ανθρωπότητα θα ήταν όπως ξεκίνησε. Οι αξίες, οι αρχές δεν γεννήθηκαν και δεν χαρίστηκαν. Πλάστηκαν σε ιδεολογίες και φιλοσοφικές αναζητήσεις, διεκδικήθηκαν και έγιναν πράξη. Δικαιώθηκαν, απογοητεύτηκαν και πάλι απ την αρχή. Στο αέναο κύκλο της σύγκρουσης.
    Ας παλέψουμε να μεγαλώσουμε τη γειτονιά των αγγέλων. Να πλάσουμε συνειδήσεις. Είναι το χρέος μας. Οι άγγελοι δεν θα έρθουν "εξ ουρανού". Πρέπει να παλέψουμε για να κάνουμε μια θέση στον κόσμο για αυτούς. Και η πάλη αυτή θα υπερβεί κατά πολύ τους εαυτούς μας.
    Σε φιλώ Όλγα μου βυθισμένος στους συλλογισμούς σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Διάβασα με μεγάλη προσοχή το κείμενο κι αυτό μίλησε μέσα μου.
    Η σοβαρή πλευρά της αρτίστας (σ.σ. αν υπάρχει, που μάλλον έχει εξαφανιστεί τελευταίως κι αν ισχυριστώ ότι κάπου εδώ είναι θα γελάσουνε κι οι πέτρες) θα μπορούσε να κάνει ένα καθώς πρέπει σχόλιο, το οποίο να είναι αντάξιο της ανάρτησης, αλλά και του παρόντος ιστολογίου (σ.σ. του οποίου η γράφουσα δεν γνωρίζω για πόσο θα με ανεχτεί ακόμα).
    Όμως, υπερίσχυσε η άλλη πλευρά και η αρτίστα δεν θα γράψει.
    Θα τραγουδήσει:
    🎼 🎵 🎶 «Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω
    νόμιζα πως είχα αγκαλιά τον τελευταίο
    Πόσο λάθος έκανα
    Που για σένα πέθαινα
    Τώρα που με πούλησες το ξέρω
    Δεν υπάρχουν άγγελοι δεν με ξεγελάνε
    τα γαλάζια μάτια τα ξανθά μαλλιά
    πάντοτε οι άγγελοι πιο ψηλά μας πάνε
    όμως από εσένανε λείπουν τα φτερά
    Δεν υπάρχουν άγγελοι και ας λένε
    έχω τα σημάδια από εσένα που με καίνε σαν παιδί σου δόθηκα
    Και όμως να προδόθηκα
    Δεν υπάρχουν άγγελοι και ας λένε
    Δεν υπάρχουν άγγελοι δεν με ξεγελάνε
    τα γαλάζια μάτια τα ξανθά μαλλιά πάντοτε οι άγγελοι πιο ψηλά μας πάνε όμως από εσένανε λείπουν τα φτερά». 🎵🎶🎵

    Όπα!

    Κίσιζ Όλγα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ωραίο ωραίο ωραίο κονώς πάρα πολύ ωραίο:)
    Μα πιστεύεις στους αγγέλους πάντα τους βλέπεις γύρω σου υπάρχουν παντού. Έχω συναντήσει; αμέ πάρα πολλούς, σσσσ δεν το ξέρουν πως είναι άγγελοι, δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ποτέ αλλά δεν τους χρειάζεται να το συνειδητοποιήσουν.
    Κάπου διάβασα πως ο εχθρός της καλοσύνης είναι η εξυπνάδα. Ευτυχώς κάπου αλλού διάβασα για την συναισθηματική νοημοσύνη και ήρθα στα ίσα μου.
    Σε φιλώ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν θέλω να νομίζεις ότι είμαι τίποτα αδιάκριτη ή περίεργη, αλλά έχεις να φανείς εδώ πέρα μέσα από τις 21 Μαρτίου και έχω αρχίσει να ανησυχώ.
    Φυσικά θα το καταλάβω, εάν μου πεις ότι έχεις πάθει ισχυρό σοκ από τα σχόλια που σου αφήνω και η εξαφάνισή σου οφείλεται σ' αυτά και πως εξ αιτίας αυτών εγκατέλειψες δια παντός το βλόγινγ.
    Όχι, σοβαρά τώρα, ελπίζω όλα να είναι εντάξει και η απουσία σου να είναι για καλό.
    Αποστέλλω ασπασμό, να έλθει να σε βρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πέρασα να δω αν είναι όλα τα φιρίκια της φωτογραφίας στην κορυφή του βλογ στη θέση τους, μέσα στο κουβαδάκι και να ευχηθώ καλό μήνα.
    Καλό μήνα Όλγα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πέρασα να ρίξω μια ματιά, να κάνω κι ένα ξεσκόνισμα και να πάω μετά για δουλειά.
    Εσύ τι νέα;
    Θέλω όλα να είναι καλά.
    Γεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Επειδή από σήμερα μετά τα μεσάνυχτα θα λείψω από τα διαδικτυακά και θα επιστρέψω την Τρίτη 7 Μαΐου, πέρασα να σου ευχηθώ καλό Πάσχα, καλή Ανάσταση και καλή Πρωτομαγιά!
    Ελπίζοντας να είσθε όλοι καλά εκεί στο βουνό, αναφωνώ θέλοντας να φτάσει στα αυτιά σου: Όλγα, γύρνα πίσω ή έστω τηλεφώνα! 🐣🐤🐥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όλγα Μας λείπεις! Εύχομαι η απουσία σου να μην είναι για λόγους υγείας.
    Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή