Λαμπριάτικες Ιερές Πορείες

Χριστός Ανέστη!

Χρόνια πολλά!

Το παρακάτω κείμενο κι η φωτογραφία του Νίκου Ψιλάκη (Σύνδεσμος εδώ: ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΕΣ ΙΕΡΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ - ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΥΧΕΣ)

"Ήταν από τα πιο συγκινητικά έθιμα της ελληνικής Πασχαλιάς, ριζωμένο βαθιά στις ψυχές εκείνων που οικειώνονταν το Θείον Πάθος όχι ως αφηγήσεις όσων συνέβησαν κάποτε, σε χρόνους και τόπους μακρινούς, αλλά ως γεγονότα που εκτυλίσσονταν κάθε χρόνο μπροστά στα μάτια τους, σε κάθε μικρό θυσιαστήριο, εκεί όπου ένας ταπεινός παπάς έπλεκε βάγια, σήκωνε σταυρούς, αποκαθήλωνε τον σταυρωθέντα Χριστό και ενταφίαζε το άχραντο σώμα σ' ένα ξύλινο κιβούρι στολισμένο με ανθούς λεμονιάς, ζουμπούλια, ρόδα και κρίνους. Λίγο μετά το μεσημέρι της Κυριακής κατέβαζαν όλοι μαζί τις εικόνες από τα τέμπλα, τις έπαιρναν στα χέρια και πορεύονταν στους δρόμους της γειτονιάς, της πόλης ή του χωριού, ακολουθώντας συχνά την ίδια πορεία που είχε ακολουθήσει ο επιτάφιος τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής. Μπροστά το λάβαρο της Ανάστασης, όχι εκείνο με τον αναδυόμενο εκ του τάφου δυτικόφερτο Χριστό ν' ανεμίζει κάποιο τριγωνικό κοσμικό μπαϊράκι, αλλά αυτό που εικόνιζε τον αληθώς αναστάντα ν' ανασύρει τον Αδάμ και την Εύα από το καταχθόνιο ενδιαίτημά τους, και πίσω όλοι ανεξαιρέτως οι πιστοί, γυναίκες, άντρες, παιδιά· κύκλωναν γειτονιές και οικισμούς, έγραφαν με τα ζάλα τους άτρωτους κύκλους κι έκλειναν συμβολικά μέσα σ' αυτούς ολόκληρο τον χώρο, ίσως κι ολόκληρες τις ζωές τους. Δεύτερη Ανάσταση την είπαν τούτη την εαρινή πομπή στα ολάνθιστα τοπία της κάθε μικρής μας πατρίδας, και τηρούσαν κατά γράμμα το τελετουργικό τυπικό της επειδή το μεγάλο μήνυμα της ελπίδας έπρεπε να φτάσει παντού, ν' αντηχήσει στις πλαγιές και στα λαγκάδια, ν' ακουστεί ακόμη κι εκεί όπου οι κεκοιμημένοι περίμεναν, και εσαεί περιμένουν ως αΐδια μέλη των κοινοτήτων τους.

Στο τέλος της κάθε ιερής αναστάσιμης πορείας σταματούσε ο ιερέας μπροστά στην είσοδο του ναού με το Ευαγγέλιο στο χέρι, περνούσε ο πρώτος, πρόεδρος ή δάσκαλος, προσκυνούσε το Ευαγγέλιο, ασπαζόταν σταυρωτά τον παπά κι έπαιρνε θέση στο πλάι του· περνούσε ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος, ασπαζόταν όλους τους παραταγμένους, έπαιρνε κι εκείνος τη σειρά του σε τούτη την ατέλειωτη αλυσίδα, όλοι φιλιούνταν με όλους, ένας διπλός ασπασμός ένωνε φίλους κι εχθρούς, αδύνατον ν' αρνηθεί κανείς το φιλί που πανάρχαιοι κανόνες επέβαλλαν για να κρατιέται η τάξη του κόσμου. Μεγάλωνε η αλυσίδα, άλλοτε ελισσόταν κι άλλοτε απλωνόταν έξω από τους περιβόλους των ναών, στις γειτονιές και τους δρόμους, το μήνυμα της Ανάστασης γινόταν ύμνος αγάπης, γαλήνευαν κι οι ψυχές μαζί με την ανοιξιάτικη φύση. Έτσι γιατί η αγάπη μπορεί να χωρέσει όσα δεν χωρεί ο κόσμος ολόκληρος κι ολόκληρο το αθέατο σύμπαν.

Τούτες τις εικόνες που μας κληροδότησε η παράδοση κι ο πολιτισμός μας ανάσυρε από τη συλλογική μας μνήμη η οικογένεια του Νίκου και της Μαρίας Ψιλάκη (μαζί και τα κατιόντα μέλη της) για να ευχηθεί σε όλους τους φίλους Χρόνια Πολλά. Σ' αυτές τις ξεχασμένες τελετές μπορεί ν' αναζητήσει κανείς τους απαράβατους κανόνες που διατηρούσαν τη συνοχή των μικρών κοινοτήτων, το νόημα της αγάπης που κι εκείνη μελίζεται σαν τον Άρτο της Ζωής αλλά δεν διαιρείται, κι όταν μοιράζεται δεν λιγοστεύει.

Χριστός Ανέστη

Χρόνια Πολλά

Κυριακή του Πάσχα, 28 Απριλίου 2019"