Ο Χείρωνας, ουδεμία σχέση με τους υπόλοιπους Κενταύρους! (βλ.: Κένταυροι και μύθοι του Πηλίου... ). Από άλλη γενιά και μ'άλλο χαρακτήρα. Μια προσωπικότητα πολυσυζητημένη και εξέχουσα.
Δεν είχε καταγωγή από τους Λάπιθες και τη Νεφέλη, παρά ήταν γνήσιο τέκνο του Κρόνου που ενώθηκε με τη Φιλύρα (βλ.: Φιλύρα... νύμφη και φλαμουριά,) την ομορφότερη Ωκεανίδα. Ο Κρόνος, για να μην τον πάρει πρέφα η νόμιμη σύζυγός του η Ρέα, μεταμορφώθηκε σε άλογο και κυνήγησε την αγαπημένη του Φιλύρα μέχρι το Πήλιο, όπου κατάφερε να την τσακώσει και να την κάνει δική του. Από την ένωση αυτή, γεννήθηκε ένα πλάσμα αθάνατο, από τη μέση και πάνω άνθρωπος κι από τη μέση και κάτω άλογο, ο Κένταυρος Χείρωνας.
Ο Χείρωνας, κατοικούσε σε μια σπηλιά στο Πήλιο, στο γνωστό «Χειρώνιον Άντρο», όπου, με τη συνεισφορά της μητέρας του, αναλάμβανε την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών που του εμπιστεύονταν. Πάρα πολλοί από τους γνωστούς μας ήρωες της ελληνικής μυθολογίας, όπως ο Ιάσονας, ο Ηρακλής, ο Πηλέας, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ακόμα και ο θεός της ιατρικής Ασκληπιός (βλ.: Ασκληπιός "συν γυναιξί και τέκνοις"...), μαθήτευσαν κοντά του.
Οι γνώσεις του ήταν εντυπωσιακές, η σοφία του κι οι θεραπευτικές του ικανότητες ξακουσμένες. Δεν υπήρχε τέχνη που να μη γνώριζε. Εκπαιδευμένος από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη στη μουσική, τη βοτανολογία, την αστρονομία και τη ιατρική, έγινε ο σπουδαιότερος δάσκαλος. Ήξερε να θεραπεύει με βότανα τις πληγές, να ανακουφίζει τους πόνους, ακόμη και να χειρουργεί. Ήταν δεινός σκοπευτής και κυνηγός εξαίρετος. Όσο για το χαρακτήρα του, υπήρξε μαλακός, δίκαιος και φρόνιμος και αγαπούσε τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους άλλους Κενταύρους που ήταν εχθρικοί και βρίσκονταν σε ημιάγρια κατάσταση.
Ο θάνατος του αθάνατου Χείρωνα, σχετίζεται με τον τρίτο άθλο του Ηρακλή, τον Ερυμάνθιο Κάπρο. Ο Ηρακλής, καθώς κυνηγούσε τον Κάπρο, χτύπησε, κατά λάθος, τον αγαπημένο του δάσκαλο μ'ένα βέλος βουτηγμένο στο τρομερό δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Οι πόνοι υπήρξαν τόσο τραγικοί, που ο Χείρωνας, μην αντέχοντας άλλο να υποφέρει, παραιτήθηκε από την αθανασία του, την οποία και προσέφερε στον Προμηθέα. Τότε ο Δίας που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, συγκινήθηκε και για να τον τιμήσει τον έκανε αστερισμό, και συγκεκριμένα τον αστερισμό του Τοξότη, μιας κι οι ικανότητές του στην τοξοβολία υπήρξαν απαράμιλλες. Μάλιστα, λέγεται, ότι δίκαια ένας από τους σπουδαιότερους αστερισμούς πήρε το όνομά του, καθώς στο Χείρωνα αποδίδεται και η πρώτη ταξινόμηση των άστρων κι η απεικόνισή τους σε ουράνια σφαίρα, αφού, σύμφωνα με το μύθο, τούτη τη σφαίρα παρέδωσε στο μαθητή του Ιάσονα για να τον βοηθήσει στο ταξίδι του για την Κολχίδα.
Έτσι ο ξακουστός και σοφός Κένταυρος Χείρωνας, από τα βουνά του Πηλίου, βρέθηκε να κατοικεί εκεί μακριά στον ουρανό, και κάθε που το σκοτάδι απλώνει το πέπλο του στη γη, να μας στέλνει το απομακρυσμένο αλλά αιώνιο φως του ...
Κι όμως, αν προχωρήσεις σε μονοπάτια κακοτράχαλα κι ερημικά, εδώ στα δασωμένα βουνά του Πηλίου, σε κάτι ανηφορικές πλαγιές, που αντίκρυ απλώνεται η θάλασσα, αν ξαποστάσεις δίπλα σ'ορμητικές ρεματιές, κάτω απ'τη σκέπη δέντρων αιωνόβιων κι αν ψηλαφίσεις με τη χούφτα σου το χώμα που πατάς και ψελλίσεις δυο κουβέντες στον αγέρα, ίσως τον δεις να ξεπροβάλει ξαφνικά, από κάποια σπηλιά στους βράχους σμιλεμένη και πριν προλάβεις ν'αναρωτηθείς, να σ'αποχαιρετά σαν ψίθυρος ο καλπασμός του ...
Δεν είχε καταγωγή από τους Λάπιθες και τη Νεφέλη, παρά ήταν γνήσιο τέκνο του Κρόνου που ενώθηκε με τη Φιλύρα (βλ.: Φιλύρα... νύμφη και φλαμουριά,) την ομορφότερη Ωκεανίδα. Ο Κρόνος, για να μην τον πάρει πρέφα η νόμιμη σύζυγός του η Ρέα, μεταμορφώθηκε σε άλογο και κυνήγησε την αγαπημένη του Φιλύρα μέχρι το Πήλιο, όπου κατάφερε να την τσακώσει και να την κάνει δική του. Από την ένωση αυτή, γεννήθηκε ένα πλάσμα αθάνατο, από τη μέση και πάνω άνθρωπος κι από τη μέση και κάτω άλογο, ο Κένταυρος Χείρωνας.
Ο Χείρωνας, κατοικούσε σε μια σπηλιά στο Πήλιο, στο γνωστό «Χειρώνιον Άντρο», όπου, με τη συνεισφορά της μητέρας του, αναλάμβανε την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών που του εμπιστεύονταν. Πάρα πολλοί από τους γνωστούς μας ήρωες της ελληνικής μυθολογίας, όπως ο Ιάσονας, ο Ηρακλής, ο Πηλέας, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ακόμα και ο θεός της ιατρικής Ασκληπιός (βλ.: Ασκληπιός "συν γυναιξί και τέκνοις"...), μαθήτευσαν κοντά του.
Οι γνώσεις του ήταν εντυπωσιακές, η σοφία του κι οι θεραπευτικές του ικανότητες ξακουσμένες. Δεν υπήρχε τέχνη που να μη γνώριζε. Εκπαιδευμένος από τον Απόλλωνα και την Άρτεμη στη μουσική, τη βοτανολογία, την αστρονομία και τη ιατρική, έγινε ο σπουδαιότερος δάσκαλος. Ήξερε να θεραπεύει με βότανα τις πληγές, να ανακουφίζει τους πόνους, ακόμη και να χειρουργεί. Ήταν δεινός σκοπευτής και κυνηγός εξαίρετος. Όσο για το χαρακτήρα του, υπήρξε μαλακός, δίκαιος και φρόνιμος και αγαπούσε τους ανθρώπους, σε αντίθεση με τους άλλους Κενταύρους που ήταν εχθρικοί και βρίσκονταν σε ημιάγρια κατάσταση.
Ο θάνατος του αθάνατου Χείρωνα, σχετίζεται με τον τρίτο άθλο του Ηρακλή, τον Ερυμάνθιο Κάπρο. Ο Ηρακλής, καθώς κυνηγούσε τον Κάπρο, χτύπησε, κατά λάθος, τον αγαπημένο του δάσκαλο μ'ένα βέλος βουτηγμένο στο τρομερό δηλητήριο της Λερναίας Ύδρας. Οι πόνοι υπήρξαν τόσο τραγικοί, που ο Χείρωνας, μην αντέχοντας άλλο να υποφέρει, παραιτήθηκε από την αθανασία του, την οποία και προσέφερε στον Προμηθέα. Τότε ο Δίας που τον εκτιμούσε ιδιαίτερα, συγκινήθηκε και για να τον τιμήσει τον έκανε αστερισμό, και συγκεκριμένα τον αστερισμό του Τοξότη, μιας κι οι ικανότητές του στην τοξοβολία υπήρξαν απαράμιλλες. Μάλιστα, λέγεται, ότι δίκαια ένας από τους σπουδαιότερους αστερισμούς πήρε το όνομά του, καθώς στο Χείρωνα αποδίδεται και η πρώτη ταξινόμηση των άστρων κι η απεικόνισή τους σε ουράνια σφαίρα, αφού, σύμφωνα με το μύθο, τούτη τη σφαίρα παρέδωσε στο μαθητή του Ιάσονα για να τον βοηθήσει στο ταξίδι του για την Κολχίδα.
Έτσι ο ξακουστός και σοφός Κένταυρος Χείρωνας, από τα βουνά του Πηλίου, βρέθηκε να κατοικεί εκεί μακριά στον ουρανό, και κάθε που το σκοτάδι απλώνει το πέπλο του στη γη, να μας στέλνει το απομακρυσμένο αλλά αιώνιο φως του ...
(Τοξότης και Νότιος Στέφανος, από τον κατάλογο του Ε.Η. Burritt, 1835)
Κι όμως, αν προχωρήσεις σε μονοπάτια κακοτράχαλα κι ερημικά, εδώ στα δασωμένα βουνά του Πηλίου, σε κάτι ανηφορικές πλαγιές, που αντίκρυ απλώνεται η θάλασσα, αν ξαποστάσεις δίπλα σ'ορμητικές ρεματιές, κάτω απ'τη σκέπη δέντρων αιωνόβιων κι αν ψηλαφίσεις με τη χούφτα σου το χώμα που πατάς και ψελλίσεις δυο κουβέντες στον αγέρα, ίσως τον δεις να ξεπροβάλει ξαφνικά, από κάποια σπηλιά στους βράχους σμιλεμένη και πριν προλάβεις ν'αναρωτηθείς, να σ'αποχαιρετά σαν ψίθυρος ο καλπασμός του ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου