τσιτσίραβα

Στο παρατσάκ τις πήρα χαμπάρι! Αν δεν πήγαινα εκείνη τη βόλτα ακολουθώντας τις παλιές σιδηροδρομικές γραμμές, ούτε που θα το υποψιαζόμουν. Είναι πολύ νωρίς ακόμη... Κι όταν θά'πεφτε το σήμα στο χωριό, ήδη θα τις είχαν ξεκληρίσει οι υπάλληλοι του Δήμου και των εστιατορίων που ξεχύνονται σαν ακρίδες να μαζέψουν τσουβάλια ολόκληρα, προμήθειες για όλη τη χρονιά, για να έχουν να πουλάνε και να σερβίρουν στους τουρίστες! Τίποτα δεν αφήνουν στο διάβα τους. Ορισμένοι, μάλιστα, σπάνε ολόκληρα κλαριά και τα κουβαλάνε παραμάσχαλα για να τα καθαρίσουν αργότερα με την ησυχία τους και να αποφύγουν την ταλαιπωρία και τον κίνδυνο στις κρημνώδεις ράχες που εκείνα απλώνονται και ξεβλασταίνουν. Εγκληματικό, γιατί έτσι κουτσουρεύουν τα κακόμοιρα τα δεντράκια, πολλά από τα οποία δεν έχουν τις δυνάμεις να επανέλθουν την επόμενη χρονιά.

Φέτος μυστήριο πράγμα- πέταξαν πιο νωρίς από κάθε άλλη χρονιά που θυμάμαι. Παραλίγο να με πιάσουν στον ύπνο δηλαδή. Γιατί μετά, θα ήταν αργά. Και να έλειπαν οι ανθρώπινες ακρίδες που τα ξεπατώνουν, τα τσιτσίραβα δε θα ήταν πια για φάγωμα. Το τσιτσίραβο το κόβεις τρυφερό, είναι το νέο βλασταράκι που πετάει η τσιτσιραβιά κάθε άνοιξη. Κι αποτελεί τον κατεξοχήν μεζέ για το τσίπουρο στο Πήλιο. Συνήθως το σερβίρουν τουρσί, καψαλισμένο από την άλμη και το ξύδι, αρωματισμένο από το σέλινο και το φρέσκο σκορδάκι, με μπόλικο ελαιόλαδο. Μα πιο νόστιμο είναι φρέσκο, «σαλάτα». Ζεματισμένο πάντα πρώτα στο νερό για να μαλακώσει, με λαδόξυδο, ψιλοκομμένο σκορδάκι και σέλινο. Ένας ταπεινός μεζές που, συντροφιά με τα βλαστάρια από τις φτέρες - είτε ξυδάτες, είτε αλευρωμένες και τηγανισμένες που έχουν μια απίστευτη νοστιμιά- αποτελούσε απαραίτητη συνοδεία στο τσίπουρο, αλλά ακόμη και στο καθημερινό φαγητό, τις ανοιξιάτικες μέρες. Τότε που ο κόσμος τρεφόταν με ό,τι σαλατικό του χάριζε η γη κάθε εποχή, τότε που κάθε εποχή ξεχώριζε από τις μυρωδιές, τα χρώματα, τις ασχολίες αλλά και τις γεύσεις της.

Κάποτε ήθελα να διατηρήσω τις φτέρες που μάζεψα για να τις έχω μεζέ και για άλλες εποχές. Ρώτησα μια γιαγιά αν θα μπορούσα να τις κρατήσω στην άλμη. Εκείνη πραγματικά απόρησε.. «Γιατί παιδάκι μου; Τώρα είναι η εποχή τους, τώρα θα τις φας. Μετά θα φας το μαρούλι, ύστερα βγαίνει η ντομάτα, όταν χειμωνιάσει το λάχανο και τόσα άλλα... Καθένα στην εποχή του και με τη νοστιμιά του. Γιατί θες να τις κρατήσεις; »