Προσμένοντας με τις ορτανσίες του Δεκέμβρη....

Κι εκεί που λες πως ξεθωριάσανε και χάσανε τα ροδαλά χρώματα της ανθοφορίας τους, εκεί που χλωμές και γκριζαρισμένες ετοιμάζονται, θαρρείς, να υποδεχθούν το φθινόπωρο των εποχών αλλά και της δικής τους εφήμερης ζωής κι αποφασίζεις να τις ξεχάσεις και να τις προσπερνάς μέχρι τον ερχόμενο Γενάρη τον κλαδευτή...

Καθώς ξέφυγες από τις πνιγηρές φυλλωσιές του Νοέμβρη, όταν φάνηκε τ'αγεράκι του  Δεκέμβρη να τσιτσιδώνει με αναίδεια και θράσος τα αιωνόβια δέντρα και να σκορπά τα ξερά πλατανόφυλλα σωρό στα καλντερίμια κι άρχισες κι εσύ ν'ανασαίνεις -κι ας είσαι παιδί του καλοκαιριού... Καθώς ξεχείλισε το κομπόδεμα με τις τρύπιες δεκάρες στο ιδρωμένο μαντήλι σου κι ισοζύγιασε λιγάκι το κορμί, ημέρεψαν οι ανάσες και κόπασε η ανείπωτα οδυνηρή τρικυμία, δυνάμωσε κι η ματωμένη γροθιά που πεισματικά γρατζουνούσε το βυθό του πιθαριού και κίνησες ξανά να βγεις στο μονοπάτι....

 

Στην αρχή τρεμουλιάζοντας πάλευες να ξανακερδίσεις τη δύναμή σου και το μπαλάντσο σου κι ύστερα να πασχίσεις πιο θαρρετά κι επίμονα λες και σε πήραν οι μήνες στο κατόπι κι έπρεπε να πατσίσεις τα χρεώγραφα! Κάθε δεκάρα να την ανταλλάξεις με μια μικρή νίκη, για κάθε στιγμή πόνου μια μικρή ζωγραφιά! Καινούριο μαντήλι, τούτη τη φορά μουσκεμένο από τις μικρές νίκες σου...

Σαράντισες και βγήκες με το κλαδευτήρι στην παλάμη και την απόφαση να καταφέρεις να εξαλείψεις, να επισκευάσεις και να επαναφέρεις σιγά-σιγά...

"Θα κλαδέψεις και τις ορτανσίες;"

"Όχι από τώρα! Όχι τέτοια εποχή..."

Θαύμασες, όμως, τις κρεβατιές τόσο όμορφα φρεσκοκλαδεμένες -αν και σε συνεπήρε η τόση βιασύνη σου για ομορφιά- και μετρούσες στο νου τα τσαμπιά που θα γεννοβολούσαν το ερχόμενο καλοκαίρι... 

Οχτώ ντουζίνες τριανταφυλλιές καθεμιά με το δικό της κούρεμα. Μην τις αγγίξει άλλο χέρι, μοναχά το δικό σου. Καθεμιά έχει τα γούστα της! Αλλά οι περισσότεροι δεν νιώθουνε. Σαν των γιατρών τα πρωτόκολλα. "Κάθε τρίχα της κεφαλής μας διαφέρει", λέει η μάνα μου. Και "κάθε τριανταφυλλιά", συμπληρώνω. "Όπως και κάθε άνθρωπος με κάθε αρρώστια..."

Η μια θέλει γερό κλάδεμα, η άλλη ίσα-ίσα, άλλη να την αφήσεις ψηλή γιατί της κρύβουν τον ήλιο κι άλλη να μην της πειράξεις όλα τα τρυφερά βλαστάρια γιατί είναι γέρικη και δυσκολεύεται να πετάξει ξανά δυνατό κλαρί από το ροζιασμένο σκληρό παλιό κορμί της. Έχει να κάνει, λοιπόν, με το νταμάρι, με τα χώματα, με τη θέση του ήλιου και τη σκιά, με τα χρόνια που κουβαλά, με το ιδιαίτερο το σκαρί της, τις αρρώστιες της, ίσως ακόμα και τα χούγια της ψυχής της!... κι αν, καμιά φορά, λαθεύω κι εγώ, την αφουγκράζομαι καλύτερα την επόμενη χρονιά και σιγά-σιγά τη φέρνω στα ίσια της και την γιατροπορεύω...

 

"Τις ορτανσίες;"

"Άσε τις ορτανσίες. Αν τις κλαδέψω από τώρα, θα πετάξουν βλαστούς που θα τσουρουφλιστούν στις παγωνιές του χειμώνα. Άσε που ακόμη οι οδηγίες τους είναι ασαφείς ' δε δίνουν σήμα να σε πληροφορήσουν τί να κρατήσεις και τί να διώξεις..."  

Μα, δεν είναι μονάχα τούτος ο λόγος...

Γκρίζα κεφάλια γερτά στις πράσινες φυλλωσιές. Μουντές κι αγέλαστες. Τις προσπερνάς και καθαρίζεις το υπόλοιπο τοπίο από ξερόφυλλα, αγριόχορτα, λαίμαργα κι "άχρηστα" κλαδιά, μαραμένα λουλούδια και πανιασμένα από το κρύο οπωροκηπευτικά. Κι απομένουν αυτές με το μουσκεμένο κεφαλάκι τους απ'τις βροχές να βαραίνει και πότε να σκαλώνει ανάμεσα σε κλαδιά, πότε ν'ακουμπά μισοτσακισμένο στην ξερολιθιά....

Παραμένουν, λοιπόν, αγαπημένα μου τα χρώματα τα βασικά: το καθαρό γαλάζιο της θάλασσας και τ'ουρανού, το βαθύ κόκκινο του αίματος και της άγριας ανεμώνας, το φωτεινό κίτρινο του ήλιου και της φυλλωσιάς που κάτω από τις ξέμακρες ακτίδες του υποδέχεται το χειμώνα...

 

Και, νάσου το ματωμένο κόκκινο του πάθους και της γιατρειάς να σταλάζει στους γκρίζους κροτάφους της ξεθωριασμένης γέρικης ορτανσίας! Νά, τα χρυσοκίτρινα φορέματα να χρωματίζουν την παλιά ανιαρά ολοπράσινη φορεσιά της! Ιδού, να γεννιούνται καινούρια χρώματα με τις πινελιές του παγωμένου Δεκέμβρη! Κι όσο το συλλογίζεσαι: να σου θυμίζουν κείνες τις μικρές νίκες που συνεχίζεις να μαζεύεις ματωμένο κομπόδεμα στο μουσκεμένο μαντήλι...

Θαρρείς μάθανε πως έρχονται Χριστούγεννα και θέλησαν να στολιστούν κι αυτές γιορτινά, προσμένοντας και τούτες τον ερχομό του Θείου Βρέφους...

Καλά κι ευλογημένα Χριστούγεννα!