Αχ! το θεόρατο βουνό γιατί δεν χαμηλώνει;
Χριστέ, μου αν ήταν βολετό
να δώσω μια και να διαβώ
σαν ένα χελιδόνι!
Ωραία της άνοιξης πουλιά
για πέρα μισεμένα,
δανείσατέ μου τα φτερά,
και νέα λαλήματα γλυκά
θα μάθετε από μένα.
Τι λέω! Τερπνότατη φωνή
σας έδωκε η φύση,
και με τα μάγια της αυτή
θα 'χει τη χάρη κάθε αυγή
το φως μου να ξυπνήσει.
Εγώ -και ας πλέκω τεχνικά
του τραγουδιού το στίχο- πέρα,
σε τούτη την ερμιά,
ξυπνάω τριγύρω μοναχά
της λαγκαδιάς τον ήχο.
(Γεράσιμος Μαρκοράς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου