Ένα πασπάλι μοναχά... Ίσα να λευκοντυθεί το τοπίο, αχνά, μ'ένα αραχνοΰφαντο, εύθραυστο νυφικό κι οι νιφάδες σκόρπιες, ασύνταχτες, θαρρείς αποπροσανατολισμένες, να γυροφέρνουν φλερτάροντας με τις διαθέσεις του αγέρα. Έτσι ξημέρωσε χτές... Μετά από κείνα τα ποτάμια βροχής που ξεπλύναν τις σκόνες και τις αμαρτίες μας, μετά από κείνους τους τρελούς αγέρηδες που σκορπίσαν κλωνάρια και ξεχασμένα υπάρχοντα καταγής... Κι ακολούθησε μια παγωνιά που τό'φτιαξε κριτσανιστό να ραγίζει σε κάθε πάτημα στην πέτρα του καλντεριμιού. Δεν πήγα πουθενά... Μοναχά στο μπακάλικο.
Σήμερα μου κακοφάνηκε και ξεκίνησα να περπατώ προς τα ψηλά να το συναπαντήσω.
Αναζητώντας την ανάσα της κίνησης και καμιά ζωγραφιά να μου τραβήξει τη σκέψη και τη ματιά.
Όσο ανηφόριζα, το χιόνι πιο πυκνό στο τοπίο. Ξάφνου, έστριψα στο μονοπάτι, με πόθο ν'αντικρύσω το μικρό ξωκλήσι μου χιονοσκεπασμένο. Ο ήλιος ήδη μαλάκωνε το παγωμένο λευκό πέπλο κι ο σχιστόλιθος δάκρυζε στα κρυφά για όλα τα ανομολόγητα...
Έλυσα την πορτοκαλιά κορδέλα, έσκυψα να διαβώ και χαιρέτησα την εικόνα του. Πόσο γλυκός κι όμορφος μου φάνηκε εκεί. Λες και δεν την είχα ξαναδεί! Ποιός τον ζωγράφισε; Ποιός σκάλισε τόσο "παιδικά" το όνομά του; Πόσο παράξενο... σαν να ξανασυστηνόμαστε μετά από τόσα χρόνια...
Ένα μικρό μεταλλικό τάμα, πρασινισμένο από την υγρασία, πεσμένο παραδίπλα. Το σήκωσα. Ποιός ξέρει τί προσευχές έκρυβε φυλαγμένες;
Το βλέμμα μου καρφώθηκε στις χαρακιές της παλιάς ξύλινης πόρτας. Λες και καθρέφτιζε τις πληγές αιώνων. Σαρακοφαγωμένη εδώ κι εκεί να θυμίζει θαρρείς το σαράκι που μαραίνει τη γενιά μας...
Έριξα μια τελευταία ματιά στα βιαστικά -έτσι κι αλλιώς σήμερα βάδιζα λιγουλάκι σα μετέωρη κι υπνωτισμένη- και στράφηκα προς στην έξοδο. Ένα κατώφλι χαμηλό, ίσα με το μπόι ενός παιδιού, να σου σιγοψιθυρίζει πως στο κατώφλι του Θεού πλησιάζουν μοναχά οι ταπεινοί...
Υπέροχο σύντομο οδοιπορικό, στο πεντάμορφο βουνό των Κενταύρων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην Καλημέρα μου!
Καλή σου μέρα, Βασίλη μου!!!
ΔιαγραφήΩωω με πήρες μαζί σου σ'αυτήν την όμορφη βόλτα. Θαυμάσιες εικόνες και τα λόγια σου κόσμημα στο ταξίδι αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Όλγα μου
Χαίρομαι, Άννα μου, που σε ταξίδεψα! Καλή σου μέρα!
ΔιαγραφήΩραία βόλτα μας πήγες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
Χαίρομαι που ήρθες βόλτα παρέα, Ξανθή μου! Καλό απόγευμα!
ΔιαγραφήΠροσωπικά, αυτό που μόλις διάβασα θεωρώ πως είναι ένας ψαλμός. Μπορώ να τον μάθω απ' έξω και να τον μουρμουρίζω όλη μέρα κοιτώντας τις φωτογραφίες σου. Ξέρω πως στο τέλος θα καταλήξω να ταυτιστώ με την γατούλα πάνω στη στέγη να κοιτάζω γύρω μου την λευκότητα του βουνού σου και να μην την χορταίνω με τίποτα. Τόσο όμορφες εικόνες μαζεμένες σε ένα κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚείμενο μεγάλης λογοτεχνικής αξίας το δικό σου, Όλγα μου. Αλάφρωσε την ψυχή μου και την γέμισε με ομορφιά και αγνότητα. Το σημαντικότερο όμως είναι πως μου θύμισες ξανά πώς είναι να καίγονται τα σωθικά μου απ' το οξυγόνο της ελευθερίας.
Χίλια ευχαριστώ για τις αναζωογονητικές ανάσες που μας χάρισες.
Να είσαι καλά. Πολλά φιλιά με πολλή αγάπη :)
Υ.Γ. Πορτοκαλιά κορδέλα γιατί;
Μαρία μου, είσαι λιγάκι υπερβολική στους επαίνους σου νομίζω!!! Πάντως, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και πραγματικά χαίρομαι για το οξυγόνο της ελευθερίας που σου θύμισα, γιατί τούτο το οξυγόνο είναι η ουσία της ζωής και μάλλον και της ανάρτησης! Χθες τα μεσάνυχτα ξεκίνησα να το γράφω και μάλιστα στο κινητό γιατί δεν είχα καμιά διάθεση να εγκαταλείψω την ξυλόσομπα και να χωθώ στο δωμάτιο με τον αρχαίο υπολογιστή που κολλάει! Οπότε μου βγήκαν τα μάτια και δεν έγραφα κι άνετα, επομένως πάλι καλά που τα κατάφερα!
ΔιαγραφήΗ κορδέλα ήταν μια κόκκινη με λιγάκι χρυσάφι, από εκεινες που χρησιμοποιούνται στα περιτυλίγματα γλυκών και δώρων! Ούτε ξέρω ποιός την έφερε για να δέσει τους δυο κρίκους ώστε να μένει κλειστή η πόρτα (τόσο απλά κλείνει τούτη η πόρτα!)! Με το πέρασμα των χρόνων ξεθυμανε κι έγινε πορτοκαλιά (και ψιλομαδημενη)... Φαίνεται κι ένα μικρό κομμάτι της στη φωτογραφία.
Α! Κι εγώ ταυτίστηκα με το γατί που ελεύθερο σεργιανίζει στις στέγες κάτω από το βλέμμα μονάχα του Θεού...
Φιλιά! Εύχομαι ν'ανασαινεις πάντα ελεύθερα!!!
Ένα οδοιπορικό γεμάτο αγάπη για τη φύση αλλά και τα σημεία εκείνα των ανθρώπων που συναντιούνται με την πίστη και τη συνείδηση. Οι περιγραφές του καιρού, στο λόγο σου, συναντούν τον Παπαδιαμάντη στο "Χριστό στο κάστρο". Το μικρό Ξωκλήσι φαντάζει να βγαίνει απ' τα βάθη της ιστορίας και της μνήμης. Αρκεί που έχει ζωή και φως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ όμορφο οδοιπορικό που μονάχα οι τυχεροί της απόμακρης φύσης έχουν την ευκαιρία να ζήσουν Όλγα.
Σε ευχαριστούμε για το μοίρασμα καλή μου.
Την καλησπέρα μου.
Καλησπέρα Γιάννη! Νά'σαι καλά..
ΔιαγραφήΑχ βρε Όλγα μου αυτή η γλύκα της γραφής σου. Οδοιπορικό με βλέμμα για τα ανείπωτα της πλάσης που μόνο με τα μάτια της ψυχής τ’ αντιλαμβάνεσαι που γίνονται κρίκοι σε μια αλυσίδα μνήμης που ξεκινά απ’ την ψυχή για να καταλήξει πέρα απ’ τον ορίζοντα, στο φως και την ομορφιά του κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν δεν την ζήσεις αυτή την ομορφιά, αν δεν έχει απαγκιάσει η ψυχή σου σε κάποιο ‘ρημοκλήσι, δεν μπορείς να νιώσεις την ιερότητα της κάθε μέρας της ζωής σου.
Περπάτησα μαζί σου Όλγα μου, άφησα τα χνάρια μου στο χιόνι, ένιωσα τους ψίθυρους της σιωπής στο μικρό ξωκλήσι, αγνάντεψα την απεραντοσύνη κι είπα με πίστη για την άμετρη φιλανθρωπία Του « Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας» Κι ένιωσα ελεύθερη.
Γι' αυτό το γαλήνεμα της ψυχής πολύ σ' ευχαριστώ!
Να είσαι καλά!
Καλή Κυριακή να έχεις!
Καλώς την! Αννίκα μου πραγματικά μακάρι να μπορώ να σας ταξιδεύω και να σας προσφέρω έστω και λίγο γαληνεμα ψυχής με τις εικόνες μου! Κι εγώ ευχαριστώ για τη "συντροφιά" στη βόλτα! Να μου είσαι καλά! Καλό ξημέρωμα!
ΔιαγραφήΖηλεύω τη γραφή σου, την έμπνευση, το γιατί σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μόνο έχω να σου πω :)
Σε φιλώ
Αχ αυτό το "γιατί"....
ΔιαγραφήΦιλιά, ξανθιά θεά!!! Να σας προσέχεις! :)