Γέμισε ο κήπος μου βυσσινιές... Ήταν λίγα μόνο χρόνια πριν, όταν μια γιαγιά γειτόνισσα με ρώτησε "Εσύ που τ'αγαπάς, θέλεις μια βυσσινιά; Φύτρωσε δίπλα στη δικιά μου και δε χωρά!" Καταχάρηκα! "Θέλω! Πώς δε θέλω;!".. Τη στρίμωξα σε μια γωνιά της πολυφυτεμένης γης μου και, καθώς ήταν μικρούλα ακόμη, την πρώτη χρονιά έφτιαξε μοναχά τρία βύσσινα για τα οποία ήμουν πολύ υπερήφανη! Τώρα, πώς τα τρία εκείνα βύσσινα γίνανε τρεις καινούριες βυσσινιές και πώς σιγά-σιγά, ξεφύτρωσαν τριγύρω μικρά δεντράκια, ούτε πρόλαβα να το καταλάβω! Τώρα ρωτώ εγώ όποιον τ'αγαπά, "Θέλεις μια βυσσινιά;"
Το βύσσινο γίνεται το καλύτερο γλυκό, το πιο εύγευστο ηδύποτο και, φυσικά, υπέροχη βυσσινάδα. Το γλυκό, κλασσικά, φτιάχνεται με αναλογία φρούτου προς ζάχαρης 1:1, δηλαδή για ένα φλιτζάνι (ξεκουκουτσιασμένο με προσοχή με τη φουρκέτα) βύσσινο, ένα φλιτζάνι ζάχαρη. Τα βάζουμε στην κατσαρόλα κι όταν πάρουν βράση χαμηλώνουμε τη φωτιά και ξαφρίζουμε με την τρυπητή κουτάλα. Το αφήνουμε μέχρι να "δέσει", αφού στο τέλος προσθέσουμε και λίγο χυμό λεμονάκι για να μη ζαχαρώσει το γλυκό.
Όσο για το λικεράκι είναι, ομολογουμένως, το ωραιότερο του είδους!
Εδώ στα χωριά μας, στο Πήλιο, τρία είναι τα συνηθέστερα χειροποίητα λικέρ που θα σε κεράσουν σε κάποιο σπίτικο: Το "βερίκοκο" (βλέπε: κουκούτσια από βερίκοκο...), το "καρυδάκι" και το "κερασώ" που δεν είναι φτιαγμένο από κεράσια (βλέπε: κεράσια, κερασάδα, γλυκό και λικέρ κεράσι..), αλλά από βύσσινα.
Εξάλλου, βυσσινιά ή βυσσινέα, ονομάζεται η "προύμνη η κέρασος" ή "κέρασος η οξύκαρπος ή οξύχυμος".
Η λέξη "βυσσινιά" είναι μεταγενέστερη και αντλεί την ονομασία της (σύμφωνα με το λεξικό "Τεγόπουλου-Φυτράκη") από το αρχαίο επίθετο "βύσσινος"(εκ βύσσου κατασκευασμένος), όπου "βύσσος" είναι είδος λεπτού και πολύτιμου νήματος εκ ξανθού λιναρίου.
Αναφέρει ο Άνθιμος Γαζής στο "Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης":
Το λεξικό "Σουίδα", από την άλλη, συσχετίζει το "βυσσόν" με το πορφυρό χρώμα:
Σ'ένα γυάλινο δοχείο ρίχνουμε 750 γραμμάρια βύσσινο, 500 γραμμαρια κονιάκ, 300 γραμμάρια ζάχαρη, ένα ξυλαράκι κανέλας και μισό κουταλάκι γαρύφαλα. Το δοχείο το τοποθετούμε στον ήλιο για περίπου ένα μήνα, ανακατεύοντας κατά διαστήματα τα υλικά για να διαλυθεί η ζάχαρη. Ύστερα σουρώνουμε το περιεχόμενο και φιλτράρουμε το λικέρ που έχει σχηματιστεί μέσα από βαμβάκι (προφανώς στερεωμένο σε κάποιο χωνί), ώστε να συγκρατηθούν τυχόν υπολείμματα φρούτου. Το ηδύποτό μας είναι πλέον έτοιμο και το διατηρούμε μέσα σε γυάλινα καλοσφράγιστα μπουκαλάκια.
Άντε, και στην υγειά μας!
(Α, κι όπως αναφέρει το "Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ελευθερουδάκη", "Το απόσταγμα των βυσσίνων χρησιμεύει και ως συστατικόν καθαρκτικών αναμείξεων κατάλληλων προς νόσους φλογιστικάς.")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου