Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019

Ολοταχώς προς τη συμφορά...

του Χρήστου Γιανναρά...



Η ​τραγωδία μας των Ελλήνων σήμερα είναι ότι αντιλαμβανόμαστε τα όσα συμβαίνουν όχι με τη λογική μας, την κριτική λειτουργία του νου μας, αλλά με την παθητική κατανάλωση εντυπώσεων. Αυτή η απλή φρασούλα, που μπορεί να την εκλάβει κανείς σαν «σχήμα λόγου» ή έκφραση ρητορική, συνοψίζει μια συλλογική συμφορά.

Οσοι αναλαμβάνουν, χρυσοπληρωμένοι, να μετασκευάσουν αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε τεχνουργημένες «εντυπώσεις», με αντεστραμμένη την εικόνα της πραγματικότητας, είναι σπουδαγμένοι παραχαράκτες, περιζήτητοι στην «αγορά» –χάρη σε αυτούς οι παραγωγικές και ανταλλακτικές σχέσεις έχουν μετασχηματιστεί σε αρένα πολυμήχανης πανουργίας και απατεωνίας.

Εχουν την ικανότητα (και τις τεχνικές) να παρουσιάζουν το «αρνητικό» της φωτογραφίας σαν να είναι το θετικό: το άσπρο μαύρο, το μαύρο άσπρο. Εξουσιάζουν οι απατεώνες τις τηλεοπτικές οθόνες παραμυθιάζοντας με τερατώδη καμουφλαρισμένα ψεύδη, εκατομμύρια πολιτών, έγκαιρα ευνουχισμένων από τη σχολική τους «παιδεία». Οι τηλεοπτικές εντυπώσεις «μεταβολίζονται» άσκεπτα, άκριτα, παθητικά, σε «πολιτικές πεποιθήσεις».

Ετσι, η πιο χοντροκομμένη αναλήθεια παγιώνεται στις συνειδήσεις σαν ραφινάτη αλήθεια. Ακούνε οι Ελληνες τον κυρίως αυτουργό της πρόσφατης ιεροσυλίας (ασέλγειας στην ελληνικότητα της Μακεδονίας), πρωθυπουργό Τσίπρα, ή τους νηπιακά μωρόπιστους, προσήλυτους στην ιεροσυλία, βουλευτές (των ΑΝΕΛ ή του «ποτάμιου» αλαλούμ), τους ακούνε να αγλαΐζουν, με διθυραμβικές κενολογίες, την καθοδηγούμενη αυτοχειρία του Ελληνισμού. Και είναι σαν να διαβάζουν την Ιστορία τους με αντεστραμμένους τους ρόλους των ηρώων της:

Είναι σαν να ακούει ο πολίτης τον Κολοκοτρώνη «να τα βρίσκει» με τον Δράμαλη ή τον Ιμπραΐμ κερδίζοντας τον δόλιο έπαινο της Ιερής Συμμαχίας και την «καλή γειτονία» με τους αδίστακτους Οθωμανούς. Σαν να ακούει τον Ιωάννη Μεταξά να λέει ευπροσήγορο «ναι» στον Μουσολίνι και η Ελλάδα να αυτοπροσφέρεται στον «Αξονα» για να είναι αρεστή στους επικαιρικά ισχυρούς κερδίζοντας αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Ή σαν να ακούει ο Ελληνας σήμερα, ακόμα πιο πίσω, τον μακρινό Λεωνίδα να χλευάζει κάθε ενδεχόμενο αντίστασης στις Θερμοπύλες, αφού το ΝΑΤΟ και το Βερολίνο «επιτέλους θα διαβούνε».

Δεν είναι ρομαντική εικονολογία όλα αυτά – η συλλογική αξιοπρέπεια δεν προσφέρεται για ψυχολογική κατανάλωση. Ζούμε για πολλοστή φορά, τα ψηλαφητά συμπτώματα αρρώστιας μολυσματικής, σωστής λοιμικής, που τη λέμε αρχομανία, εξουσιολαγνεία. Προσοντούχοι συνάνθρωποι, αλλά και αδικημένες από τη φύση μετριότητες, κερδίζουν στη λοταρία της εμπορευματοποιημένης «δημοκρατίας» το λαχείο των εντυπώσεων και καταλαμβάνουν πόστο εξουσίας. Γεύονται την ηδονή και τη μέθη της δημοσιότητας, των τιμών, του πλούτου. Και υπερ-φρονούν ή παρα-φρονούν: αρρωσταίνουν βαρειά. Δέσμιοι εξάρτησης από τα παραισθησιογόνα της ανεξέλεγκτης ισχύος, δεν συστέλλονται όταν αυτοδιασύρονται με εξευτελιστικές παλινωδίες, βδελυρές ασυνέπειες, σαρδανάπαλες αλλαξοπιστίες.

Τιτλοφορούνται «ριζοσπαστικοί» Αριστεριστές, αλλά δεν διστάζουν ούτε στιγμή «να γλείψουν εκεί που έφτυναν»: Να ξεπουλήσουν ιδεολογίες, δόγματα και επαναστατικές παντιέρες, να αλλάξουν πολιτική ταυτότητα μέσα σε μια νύχτα, να αγνοήσουν λαϊκό δημοψήφισμα που οι ίδιοι προκάλεσαν, να μεταμορφωθούν, με ιλιγγιώδη αδιαντροπιά, σε χαμερπείς λακέδες των «Αγορών» και του ΝΑΤΟ, σε «φιλαράκια» της Μέρκελ. Και όλος αυτός ο αυτεξευτελισμός, μόνο για την ηδονή της εξουσίας.

Θα μπορούσαν να έχουν τον οίκτο μας, τη συμπόνια που γεννάει ένα τέτοιο κατάντημα συνανθρώπων μας. Αλλά, όταν για το αλκοολίκι τους και μόνο ξεπουλάνε με άθλια τεχνάσματα πατρώα γη και προγονική ιστορία, όταν ατιμάζουν ένα πανανθρώπινο θησαύρισμα πολιτισμού, η όποια ανοχή μας γίνεται συνενοχή. Είναι λογικά ξεκάθαρο, κραυγαλέα πρόδηλο: Αν «αναγνωρίζουμε» την ύπαρξη «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας, αναγνωρίζουμε αυτονόητα τη Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των «Μακεδόνων» και τα σύνορα του σλαβο-αλβανικού κρατικού συμπιλήματος, στη Μελούνα. Αναγνωρίζουμε αυτονόητο κρατικό σύμβολο το άγαλμα του Μεγαλέξανδρου στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων και το αστέρι της Βεργίνας στη σημαία τους.

Στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου σήμερα πολιτισμού των «προκάτ» εντυπώσεων, η Ιστορία γράφεται όχι από συνεχιστές του Θουκυδίδη, αλλά από «οργανικούς διανοούμενους» μισθωμένους μανδαρίνους των «Αγορών» και του ΝΑΤΟ. Οι Ελλαδικοί, ανίατα εθελότυφλοι, παθιαζόμαστε μανιασμένοι, για να επανεκλεγεί ο επιδεικτικά εξαγορασμένος Τσίπρας ή ο κραυγαλέα ανεπαρκής Κυριάκος. Φώφη, Σταύρος, Χρυσαυγίτες και ανίατοι σταλινικοί συμπληρώνουν το σκηνικό της νεκροπομπής.

Περίπου ανάλογο ήταν το σκηνικό και όταν παραδίδαμε την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους (μάλλον χωρίς να μας ζητηθεί), τη Βόρεια Ηπειρο στους Αλβανούς, την Ανατολική Ρωμυλία στους Βουλγάρους, τη Βόρεια Κύπρο στους Τούρκους. Πάντοτε έντεχνα πολωμένοι σε «ενδοτικούς» και «συνεπείς πατριώτες», πάντοτε παθιασμένοι από τη φανατισμένη πίστη μας σε «προκάτ» εντυπώσεις.

Η διακυβέρνησή μας από συμπολίτες μας με αρρωστημένο ψυχισμό ήταν συχνά προφανής. Σήμερα εξόφθαλμη.

23 σχόλια:

  1. Όλγα μου,
    με κάθε σεβασμό στην άποψη, αυτό το γενικό ισοπέδωμα και τσουβάλιασμα των πάντων που επιχειρεί ο αρθρογράφος της ..."Καθημερινής" το θεωρώ απαράδεκτο.
    Θα ήθελα τη δική του άποψη πραγματικά καθώς στην βιομηχανία της λάσπης είθισται τελευταία να μπαίνουν άπαντες.
    Κατά τα άλλα να σου στείλω τη ζεστή μου καλησπέρα και ευχές για καλή βδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω με όλα αυτά αλλά κρατώ και μια σημείωση ότι δεν κυβερνούν οι αλκοολικοί της καρέκλας τη χώρα. Μας κυβερνούν μεγάλα συμφέροντα που με ένα ''φτάρνισμά '' τους ίσως η πρωτεύουσα των Σκοπίων μπορεί να γίνει η Αθήνα...Ξέρω ότι ρεαλισμός και αγάπη στην πατρίδα δεν ταιριάζει. Είναι κρίμα, πληγή στα στήθη της χώρας μας όπως τόσες πληγές έχει δεχθεί. Για λόγους συμφερόντων ξένων δυνάμεων.Εύκολα να στηλιτεύουμε, δύσκολα να γίνουν ή αδύνατον όπως πιστεύω εγώ να γίνουν όπως επιβάλλει το δίκαιο και ιστορικά σωστό
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δε θα ήθελα να σχολιάσω, απλά μόνο τη καλησπέρα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιάννη μου, καλησπέρα!

    Καταρχήν να σου διευκρινίσω πως ούτε "Καθημερινή" συνηθίζω να διαβάζω (και δεν "κολλάω' αν σημαίνει ή δε σημαίνει κάτι αυτό), ούτε παρακολουθώ τα άρθρα του Δημαρά ώστε να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για όλα όσα γράφει και πρεσβεύει. Αλλά, έχοντας απηυδήσει πια με διάφορα που βλέπω κι ακούω, όπου επικρατεί η λογική του παραλόγου κι ο καθείς βαφτίζει την όποια πραγματικότητα, έννοια, λέξη ή εικόνα καταπώς του κάνει κέφι και τον βολεύει κι επιπλέον το "νεοβαπτισθέν" χρήζεται λάβαρο παραφροσύνης εις το όνομα του οποίου διώκονται και τσουβαλιάζονται παρέα με τις Άρπυιες όσοι απλά διαφωνούν και επιμένουν να ονοματίζουν βασιζόμενοι στο "έτυμον" της ονομασίας, ε δε μπορώ να μη συμφωνήσω μαζί του, ότι το άσπρο παρουσιάζεται ως μαύρο κι ότι εντέχνως έχουν κατορθώσει να κατασκευάζουν μια αντεστραμμένη εικόνα της πραγματικότητας, είτε μέσω "τηλεοπτικών εντυπώσεων", είτε με έτερο τρόπο. Κι ότι, δυστυχώς, η διεστραμμένη αυτή εικόνα παγιώνεται σε πάμπολλες συνειδήσεις.
    Τώρα, αν ως άποψη, μπορεί να γενικεύει περισσότερο και να παρουσιάζει μια "ισοπέδωση των πάντων", όπως αναφέρεις, εγώ προσωπικά θα το δικαιολογούσα θεωρώντας πως στην "υπερβολή του παραλόγου" πρέπει να ανταπαντήσει κανείς ίσως και με μια "υπερβολή" στο λόγο του εστιάζοντας στη γενική κατάσταση κι όχι στις επιμέρους, για να προβληθεί το γενικότερο νόημα, η ουσία των λεγομένων.

    Γιάννη μου, πραγματικά, επειδή δε μου αρέσει να μου διαφεύγει κάτι, προσπαθώ να κατανοήσω με ποιά έννοια μιλάς για το "τσουβάλιασμα των πάντων".. Αν αφορά τη γενική απαξίωση του αρθρογράφου προς την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που βιώνουμε ή αν το λες, πιο συγκεκριμένα, επειδή ακυρώνει όλους τους σημερινούς πολιτικούς ή, ίσως, επειδή τοποθετεί όλα τα κόμματα στην ίδια "νεκροπομπή". Μπορεί και νά'ναι υπερβολή, από μιαν άλλη οπτική, όμως για μένα όλοι τους είναι "λίγοι" και δε θεωρώ κανέναν τους άξιο να βρίσκεται στα έδρανα της βουλής - έστω κι αν "άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο" με το οποίο σαφώς μπορώ και να συμφωνήσω, αλλά και πάλι δεν έχει νόημα.(Κι αν εκ πεποιθήσεως, π.χ., οι Χρυσαυγίτες αντανακλούν μια φασιστική νοοτροπία, δυστυχώς, μετά μεγάλης μου λύπης διακρίνω ιδιαιτέρως αισθητά μια αντίστοιχη φασιστική νοοτροπία κι από τους άλλους χρωματισμούς! Κι εγώ έχω μεγάλο πρόβλημα με τη φασιστική νοοτροπία, όχι με τα χρώματα που θα φοράει!) Γιατί κανείς δε δείχνει έμπρακτα να νοιάζεται για αυτή τη χώρα κι αυτόν τον λαό. Όχι πως δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, άρα και αντίστοιχοι πολιτικοί, απλά θεωρώ πως τους έχουν πλέον αποκλείσει από το όλο σύστημα. (συνεχίζεται παρακάτω το σχόλιο...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τέλος πάντων... δεν ξέρω αν η οπτική μου υπερβάλλει -μεταξύ μας, μακάρι νά'ναι έτσι- αλλά, γενικότερα πολύ φοβάμαι ότι ισχύει η βασική θέση του άρθρου. Και θα σου πω ένα παράδειγμα άσχετο από πολιτική που, για μένα, αντανακλά την ίδια ακριβώς νοοτροπία που καλλιεργείται. Πριν λίγα χρόνια, είχε έρθει ένα ζευγάρι γνωστών στο χωριό και πηγαίναμε, οδικώς, σε κάποιο ταβερνάκι. Ήταν εποχή κυνηγιού αγριογούρουνων και στο δρόμο συναπαντάμε έναν άντρα με το κυνηγετικό τουφέκι του. Κι ακούω τον γνωστό μου να φωνάζει "Πού να το στρέψεις καταπάνω σου και να σκοτωθείς!" και τρελαίνομαι. "Συνειδητοποιείς τί είπες;" τον ρωτώ. "Φυσικά! Τα παλιοτόμαρα...οι "έτσι", οι "αλλιώς", τα τέρατα που σκοτώνουν τα ζώα." μου λέει. Όσο και να μη συμφωνείς με το κυνήγι (και εμένα δε μου αρέσει), δεν καταριέσαι έτσι έναν άνθρωπο. Και τον ξαναρωτώ "Γιατί, εσύ, δεν τρως κρέας; Δε σκοτώνονται ζώα για να φας εσύ κρέας;". Κι απαντά: "Εγώ τρώω κρέας γιατί το έχω ανάγκη. Αυτός σκοτώνει από βίτσιο γιατί χαίρεται να σκοτώνει." Και ξαναλέω "Μα κι αυτός το τρώει. Δεν το σκοτώνει για πλάκα. Εσύ απλά το αγοράζεις σκοτωμένο. Κάποιος πρέπει να το σκοτώσει για να το φας κι εσύ." Η απάντηση που έλαβα κι από τους δύο ήταν πως έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο χωριό, έχω γίνει πολλή σκληρή και δεν έχω ευαισθησίες! Το άκουσα κι αυτό! Εγώ που έχω πάθος με τα ζώα! Φτάσαμε στο ταβερνάκι και στο μενού, μεταξύ άλλων, είχε "πουλιά κυνήγι". Θες να υποθέσεις τί θέλησαν να παραγγείλουν; Έμεινα με τα μάτια ορθάνοιχτα, εγώ, η σκληρή, που δεν έχω φάει ποτέ πουλιά κυνήγι γιατί τα λυπάμαι! Μου απάντησαν απλά "Γιατί απορείς; Μα δεν πήγαμε να τα σκοτώσουμε εμείς! Σκοτωμένα είναι.".... Την ίδια ακριβώς νοοτροπία είχαν και στα περί πολιτικής...

    Γιάννη μου, συγγνώμη για το ατελείωτο κατεβατό! Επειδή σε εκτιμώ -αλλιώς δε θα τό'κανα- μπήκα στη διαδικασία να σου αναλύσω την οπτική μου και με πιο σκεπτικό έβαλα αυτό το άρθρο εδώ. Νά'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ε, φυσικά, Αννούλα μου, μεγάλα συμφέροντα μας κυβερνούν. Κι όχι μονάχα τη δική μας πατρίδα. Ή, σιγά μην οι "Μεγάλοι" είχαν καημό για τους Σκοπιανούς! Αλλού στοχεύουν. Είναι όπως με το περίφημο "παγκόσμιο σύμφωνο για τη μετανάστευση" του ΟΗΕ. Αντί να φροντίσουν να μην ξεριζώνονται οι λαοί από τον τόπο τους, αντί να εναντιωθούν σ'αυτό το χάλι που καταντά τον άνθρωπο σε αυτή την αθλιότητα, αντί να αντισταθούν σε εκείνα τα τέρατα που, για συμφέροντα, επιδιώκουν τον αφανισμό τόσων ανθρώπων και την αναγκαστική και χωρίς αντίκρυσμα μετανάστευσή τους από την πατρίδα τους, υπογράφουν, "λέει", για "ελεύθερη μετανάστευση" ώστε να γίνουν όλα μπάχαλο! Αυτό είναι η ανθρωπιά τους;

    Σίγουρα τίποτα δεν είναι εύκολο... όχι, όμως, και να προσκυνάμε με τόση ευκολία! Και, επιλέον, να κοροιδευόμαστε!

    Καλό σου βράδυ, Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Και τη δική μου Καλησπέρα, Δραστήρια! Νά'σαι καλά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σωστά όσα λες Όλγα μου. Και δικαιολογημένα είσαι ανάστατη όπως και εγώ και χιλιάδες κόσμου αλλά όπως σου έγραψα και στο κυρίως σχόλιό μου ο ρεαλισμός είναι να μην μας πάρουν και '' τα σώβρακα''. Γιατί για να επιβάλλουμε τα δίκαιά μας αποκλείεται αφού δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα των ισχυρών. Δεν νομίζω ότι προσκυνάμε εύκολα. 30 χρόνια είναι αυτά. Είδες και με την Κύπρο; Τι έγινε; Αλλάξανε τα πράγματα; Το θέμα είναι οτι το λάθος ξεκίνησε από παλιά όταν ο Τίτο έδωσε αυτήν την ονομασία στο νότιο τμήμα της χώρας του. Και το δέχτηκαν οι πολιτικοί μας για ψύχουλα οικονομικά. Έγκλημα που έγινε και δεν αλλάζει γιατί δεν μπορείς, κακά τα ψέμματα, να πεις σε ένα λαό που δυο γεννιές μεγάλωσαν ως Μακεδόνες ότι δεν είστε πλέον...Σκέψου τι στηρίγματα έχουν διεθνώς αυτοί και τι εμείς...
    Χαμένοι Όλγα από χέρι είμαστε
    Καλό βράδυ και σε σένα μάτια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όλγα καλό ξημέρωμα!
    Την ώρα που η Ελληνική κοινωνία στενάζει, το Μακεδονικό παίζει ρόλο ρυθμιστή στο πολιτικό γίγνεσθαι και επηρεάζει δραματικά τις πολιτικές εξελίξεις. Σε ένα θέατρο του παραλόγου διαμορφώνονται οι τάχα πολιτικές ισορροπίες με μέτρο σύγκρισης τον πατριωτισμό εκάστου κατά το μάλλον ή ήττον, ενώ οι εκδηλώσεις ενός υγιούς πατριωτισμού αμφισβητούνται, διχάζουν και σπείρουν εθνικιστικό μίσος.
    Είμαστε ένας λαός περήφανος. Όταν μας αφήνουν να αποφασίζουμε μόνοι μας (χωρίς να μας φανατίζουν εκατέρωθεν) μεγαλουργούμε. Όταν όμως μιλάμε για συμφέροντα, κέρδος, επιχειρηματικότητα, η εθνική ιδεολογία πάει περίπατο, γιατί αυτοί οι πατριώτες που σήμερα στηρίζουν συλλαλητήρια και κόπτονται για ονόματα και εθνικές κυριαρχίες, πριν τριάντα χρόνια συνομολογούσαν ως " εθνικό θέμα υψίστης σημασίας" χωρίς βέβαια να κάμψει την εθνική τους συνείδηση. Αυτό δεν τους εμπόδισε να λεηλατήσουν τα Βαλκάνια θεωρώντας εμπορεύσιμο είδος τις ηθικές αξίες.
    Η υπόθεση έχει ανάψει φωτιές με συγκρούσεις, δηλώσεις, με άσπονδους φίλους και εχθρούς, παθιασμένες αντιδράσεις εκατέρωθεν και δυο ωφελιμένους. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση που ακροβατούν ανάμεσα στην βουλευτική καρέκλα και την κατακραυγή του κόσμου.
    Πολλά θα μπορούσαμε να πούμε για ένα θέμα που δεν εξαντλείται σε ένα σχόλιο. Κι αν αναρωτιούνται κάποιοι "ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο "(Κων. Καραμανλής) μπορώ με βεβαιότητα να πω "δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα" Είναι εύκολο να μιλάμε για αρετή, αλλά είναι δύσκολο να είμαστε ενάρετοι.....Να είσαι καλά!



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Άννα μου, σαφώς και το λάθος ξεκίνησε από παλιά, σαφώς και ευθύνη έχουν μια σειρά από πολιτικούς ηγέτες που παραχώρησαν αυτά τα δικαιώματα από τότε. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι που ισχυρίζεσαι πως δεν αλλάζει το έγκλημα επειδή δε μπορείς να πεις σε έναν λαό που δυο γενιές μεγάλωσαν ως Μακεδόνες πως δεν είναι πλέον. Εφόσον δεν είναι. (Άσε που κάποιοι από αυτούς δε νιώθουν καν πως είναι... κι ίσως ούτε θέλουν να είναι... αλλά, αυτό είναι άλλο θέμα.) Και εφόσον μιλάς για "έγκλημα". Από κει και πέρα, εγώ, καλώς ή κακώς, πιστεύω ότι προσκυνήσαμε εύκολα, εφόσον θα μπορούσε να δοθεί μια "ενδιάμεση" λύση, η οποία και προφανώς δε θα με ευχαριστούσε, αλλά δε θα τη θεωρούσα και προσκύνημα. Και μάλιστα προσκύνημα που το ακολούθησαν θριαμβολογίες. Σ'αυτή την περίπτωση ίσως θα μπορούσα να δεχτώ το σχόλιό σου για το ρεαλισμό. Εκτός αν εννοείς πως πιστεύεις πως σε περίπτωση που δε δεχόμαστε όλα τούτα, "με ένα ''φτάρνισμά '' τους ίσως η πρωτεύουσα των Σκοπίων μπορεί να γίνει η Αθήνα", όπως έγραψες στο παραπάνω σχόλιο. Με αυτό το σκεπτικό της παντοδυναμίας τους, αν ο στόχος τους είναι αυτός, θα το κάνουν έτσι κι αλλιώς, οπότε προς τί να προσκυνάμε κι από πάνω; Να χάνουμε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας; Βεβαίως και τα δίκαιά μας δε συμβαδίζουν με τα συμφέροντα των ισχυρών. Αλλά, σάμπως πότε συμβάδιζαν; Και πόσων άλλων λαών συμβαδίζουν; Ο.Κ., είμαστε χαμένοι από χέρι... και δεν είμαστε, φυσικά, μόνο εμείς. Είναι κι η ανθρωπότητα σύσσωμη που αναγκάζεται να καταδυναστεύεται από τα συμφέροντα των ισχυρών... Αυτή την οπτική του ρεαλισμού θες να αποδεχτώ; Ναι, είναι μια σοβαρή οπτική που έχει βάση. Είναι η οπτική της Ισμήνης. Αλλά υπάρχει κι η οπτική της Αντιγόνης που ακολούθησε τη συνείδησή της και το "θείο νόμο", αντιτασσόμενη στην εξουσία του ισχυρού. Ακόμη κι αν γνώριζε μια προφανή ματαιότητα σε τούτη την πράξη: πως και να σκεπάσει με χώμα τον νεκρό αδερφό της, μόλις "η εξουσία" το αντιλαμβανότανε, εύθυς θα τον ξεσκεπάζανε ξανά και θα παρέμενε άταφος κι εκείνη νεκρή. Και αν αυτό είχε όντως ως συνέπεια το θάνατό της, από την άλλη, τελικά οδήγησε και στην επακόλουθη κατάρρευση του ισχυρού Κρέοντα (-εξουσίας) και την αναγκαστική αλλαγή της στάσης του. Κι αν ηχούν εντελώς "ρομαντικά" αυτά που λέω... έχω την εντύπωση ότι κάποιοι "ρομαντικοί" ήρωες ήταν που αλλάξαν τον ρου της ιστορίας και που μας απαλλάξαν από τη σκλαβιά, όταν μάχονταν να ανατρέψουν το εμφανώς τετελεσμένον και την όποια εξουσία ισχυρών είχε επιβληθεί ενάντια στην ελευθερία. Η ιστορία κάνει "κύκλους" -όπως όλα εδώ "κάτω"- κι επαναλαμβάνεται. Έχουμε ξαναϋπάρξει "χαμένοι". Χάρη σε κάποιους όμως εξακολουθούμε να υπάρχουμε ακόμη...

    Τέλος πάντων, καλά νά'μαστε να συνδιαλεγόμαστε...
    Εμένα απλώς, κάποια πράγματα γύρω μου μου προκαλούν απέχθεια κι ειδικά όπως παρουσιάζονται. Και δε μπορώ απλά να το αποδεχτώ ως Ανάγκη, γιατί, όπως πήρε το μάτι μου κάπου να καταγράφεται σα λεγόμενο του Μάνου Χατζηδάκι: "Αν το απαίσιο γύρω σου δε σου προκαλεί απέχθεια, τότε έχεις γίνει κι εσύ μέρος του απαίσιου"...

    Καλό ξημέρωμα, Άννα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μας πήρε το ξημέρωμα, Αννίκα μου...

    Σαφώς κι είναι ένα θέμα που δεν εξαντλείται ούτε σε ένα σχόλιο, ούτε σε περισσότερα.

    "Το θέατρο του παραλόγου" τα λέει όλα... Φυσικά και, ανάμεσα σε όλα τα άλλα, και η πατριδοκαπηλία "καλά κρατεί" -συμφέροντα γαρ- και, συνήθως, οι υγιείς φωνές είναι που φιμώνονται και, φυσικά, όλο αυτό το "θέατρο του παραλόγου" προκαλεί διχασμό, ο οποίος και πάλι εξυπηρετεί συμφέροντα. Κλασικά, όλα στο βωμό των συμφερόντων... Αλλά, πάντα, υπάρχουν κι άνθρωποι με συνείδηση και καθαρή σκέψη, άλλο αν δε θά'λεγα πως πλέον συγκαταλέγονται σε εκείνους του πολιτικού προσκήνιου.

    Ναι, ίσως είναι δύσκολο νά'μαστε ενάρετοι, αλλά αν σταματήσουμε να μιλάμε και για αρετή νομίζω πως θα ξεχάσουμε, τελικά, ακόμη και την έννοιά της....

    Καλό ξημέρωμα, Αννίκα μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Όλγα μου πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου δεν φαντάζεσαι. Μια Αντιγόνη χρειάζεται ο λαός Μια Αντιγόνη να βγει μπροστά γιατί δυστυχώς ο λαός δεν μπορεί σύσσωμος να πράξει το σωστό και δίκαιο χωρίς ταγό! Και δεν υπάρχουν ταγοί να τον οδηγήσουν ή υπάρχουν αλλά δεν βγαίνουν μπροστά.Και ναι οι ''ρομαντικοί'' άλλαξαν τον ρου της ιστορίας αλλά δεν υπάρχουν τώρα ή εγώ δεν τους ξέρω. Μακάρι οι άνθρωποι οι ιδεολόγοι με καθαρή συνείδηση με αγάπη για την πατρίδα και τα δίκαια του λαού να έβγαιναν μπροστά. Μια καθοδήγηση θέλουμε...Είδες όμως πόσο εύκολα διέλυσαν το συλλαλητήριο...γι αυτό χρειάζεται αρχηγός!!!
    Να είμαστε καλά να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις που είναι ενδιαφέρουσες πάρα πολύ αλλά περισσότερο να είμαστε καλά να δούμε μπροστά ανθρώπους άξιους
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημέρα σε όλη τη φιρικούπολη!

    Τι γίνεται; Άναψε η συζήτηση; Επιτέλους, λίγη δράση!

    Να πω κι εγώ το στραβό μου:
    Τον Γιανναρά τον διάβαζα χρόνια ανελλιπώς, έχω και τα βιβλία του μέχρι κάποια εποχή. Αρχικά έβρισκα το λόγο του ελκυστικό, τις παρατηρήσεις του διεισδυτικές.
    Ο κύριος λόγος που τον .. εγκατέλειψα, εκτός από μια μάλλον ιδεολογική άβυσσο που μας χωρίζει, ήταν κυρίως η επιμονή του να ελεεινολογεί για τα τεκταινόμενα στον τόπο αυτό. Μπορεί να ήταν/είναι σωστές οι διαπιστώσεις του - δε μου είναι αυτό το κύριο θέμα. Όμως η εστίασή του είναι στην κατάθλιψη, στον οδυρμό.
    Από τον εαυτό μου, όταν κρίνω κάτι, πόσο μάλλον όταν κατακρίνω,απαιτώ να έχει τις προτάσεις του στο τέλος. Αλλιώς, τι νόημα έχει; Υπάρχει κανείς που δεν κάνει διαπιστώσεις σ' αυτή την "όμορφη και παράξενη πατρίδα"; Προτάσεις, όμως; Και, ακόμα περισσότερο, εφαρμογές των προτάσεων; Ποιος συμμετέχει, τελικά, σε κάτι δυναμικό, αισιόδοξο, βελτιωτικό; Πόσο δεν έχουμε βαρεθεί τη γκρίνια για τα πάντα (πολιτικούς, διοίκηση, καθημερινότητα, συνανθρώπους κλπκλπ);

    Γι' αυτό πολλές φορές, όπως και τώρα με το μακεδονικό, δεν μπαίνω στη συζήτηση - μόνο "στανικώς", καμιά φορά.

    Μην το θεωρήσεις υπεροψία, φιρικάκι, δεν είναι. Απαίτηση από τον εαυτό μου να προτείνει και να πράττει είναι. Αλλιώς .. κρείττον το σιγάν, που λένε και τα κείμενα που διαβάζεις :-)

    Πολλά φιλιά στο αγαπημένο μου βουναλάκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όλγα μου καλά κάνεις και επεκτείνεσαι.
    Δεν είμαι σε θέση με την υγεία μου, αυτή τη στιγμή, να γράψω πολλά.
    Όχι, θεωρώ πολύ ΒΡΩΜΙΚΟ το άρθρο του εν λόγω συντάκτη και το λέω μετ επιτάσεως. Και πολύ βρώμικο σε μια εποχή που οι φασίστες λανσάρουν το σύνθημα "Αλήτες προδότες πολιτικοί".
    Το άρθρο λοιπόν αυτήν την ιδεολογία προωθεί. Και το κάνουν πολλοί "σινιέ" αναλυτές τελευταία με "κόσμιο" τρόπο.
    Όχι, δεν είναι ίδιες οι πολιτικές. Και στο φινάλε, έχει τα άντερα ο κ. Δημαράς να μας πει τις απόψεις του επί του θέματος ; και να πάρει την ευθύνη ; δεν τα έχει. Παριστάνει λοιπόν τον περιφερόμενο αναλυτή σε ένα έντυπο γνωστό για την βαθύτατη γκρίζα ιστορία του στην Ελλάδα.
    Μην αρχίσω τώρα να αναλύω το "Μακεδονικό" από το 1992.
    Και γιατί δεν είμαι από αυτούς που το παίζουν "ανεξάρτητοι" να δηλώσω ότι είμαι δηλωμένος Κομμουνιστής και έχω μάθει να αναλαμβάνω την ευθύνη αυτής της ένταξης και της πολιτικής.
    Δεν είναι ώρα εδώ να προχωρήσω που διαφέρουν οι πολιτικές του χώρου, έναν χώρο, που παρά την πολεμική και τη λάσπη που πέφτει χρόνια, σέβεται απόλυτα ο σοβαρός αστικός χώρος. Και αυτό γιατί δεν μπορεί να την διαβάλλει.
    Με σεβασμό πάντα στη σκέψη σου.
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μακάρι Αννούλα μου, να δούμε ανθρώπους άξιους να παίρνουν τα ηνία.. Δε μπορεί να μην υπάρχουν... πάντα υπάρχουν, απλά ίσως βρίσκονται στη σκιά. (Γιατί στην καθημερινότητά μας υπάρχουν μικροί "ήρωες". Απλά ποτέ δεν ήτανε πολλοί. Και θεωρώ πως και κάθε μικρή κίνηση, έστω σε προσωπικό επίπεδο, μπορεί να συμβάλει κάπως στο γενικότερο καλό. ) Ίσως εξοβελίζονται από την επικρατούσα κατάσταση. Εξάλλου είναι τόσο δύσκολο να τους διακρίνεις και να τους εμπιστευτείς, ακόμη κι όταν εμφανιστούν, με όλη τούτη την καχυποψία που ευλόγως μας έχει κυριέψει ύστερα από όσα έχουν δει, ή κι υποπτευθεί, τα μάτια μας... Απλώς δε θέλω να χάνω την πίστη μου γενικότερα, δεν έχει ουσία τίποτα αν την χάσω, δεν οδηγεί πουθενά..

    Πάντα η διάλυση είναι πιο εύκολη από τη δημιουργία...

    χμ... Πόσες φορές επαναστάτησαν οι Έλληνες στα 400+ χρόνια Τουρκοκρατίας;... Κάποια στιγμή τα κατάφεραν.. (δεν υπεισέρχομαι στις συνθήκες και στη στάση Μεγάλων Δυνάμεων, κλπ, κλπ)... το θέμα είναι πως αν είχε χαθεί από όλους η πίστη σ'αυτό, δε θά'μαστε τώρα εδώ να μιλάμε, τουλάχιστον σ'αυτή τη γλώσσα!!!

    Υ.Γ. Λοιπόν, έτσι για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα, κάτι άσχετο θεματολογικά με την κουβέντα μας, αλλά σχετικό συνειρμικά! Βγήκα να μαζέψω χόρτα, κάτι ραδίκια που ξέρω πως φυτρώνουν εδώ κοντά. Γνώριζα πως δε θά'ταν πολύ ανεπτυγμένα και λόγω κρύου και του χιονιού που είχε προηγηθεί και λόγω του ότι μόλις πετάξουν έστω και λίγο τα χορτάρια στο συγκεκριμένο οικόπεδο, μπαίνει το χορτοκοπτικό. Πλησιάζοντας μου φάνηκε πως δεν έβλεπα κανένα, ήταν ένα τοπίο σαν αυτά του κοντοκουρεμένου γρασιδιού. Τό'χα βάλει στο μυαλό μου, όμως, να φάω ραδίκια κι ήξερα ότι εκεί ο σπόρος καλά κρατούσε! Κάτι θά'χε πετάξει, δε μπορεί.. Σκύβοντας άρχισα να τα ξεχωρίζω, μικρά, τρυφερά και κρυμμένα. Περνάει ο πρώτος γνωστός, με ρωτά με απορία, κοιτάζοντας και χωρίς να τα βλέπει: "Βρήκες τίποτα;". Περνάει ο δεύτερος: "Τί κάν'ς εκεί;". "Μαζεύω τα ραδίκια." "Έχει λάχανα (σ.τ.μ.λάχανα=χόρτα); Σιγά μην έχ'. Και νά'χ' τα πάτ'σαν". Συνέχισα να μαζεύω με υπομονή τα μικρούλικα ραδίκια. Περνάει ο τρίτος: "Τί μαζών'ς; Ζωχάρια;", "Όχι, κάτι ραδίκια έχει.", "Μμμ...τώρα...έπρεπ' πριν τα κόψ' να θυμ'θείς... Τώρα τί να μάσεις;" (σημ. Βδομάδες τώρα είναι κομμένα...). Κι έτσι όπως τ'άκουγα όλα τούτα, μού'ρθε στο νου η κουβέντα μας! Πάντως εγώ έβρασα μια μεγάλη κατσαρόλα από δαύτα και τα απόλαυσα...

    Καλό απόγευμα, Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Την καλησπέρα μου κύριε Λί!!

    Έτσι, έτσι, ν'ανάψει η συζήτηση, να μην αναλωνόμαστε μόνο σε αμοιβαίες φιλοφρονήσεις!!

    Εγώ, όπως είπα και στο Γιάννη, δεν τον διάβαζα. Ίσως, απλά, νά'χε πάρει το μάτι μου και κανένα άλλο άρθρο του. Οπότε αδυνατώ να εκφέρω γνώμη για την γενικότερη αρθρογραφία του, το σκεπτικό του και την εστίασή του. Σαφώς και θα απέρριπτα μία εστίαση στην κατάθλιψη και στον οδυρμό, και, μάλιστα, χωρίς αντιπρόταση. Απλά στην παρούσα προσωπική μου φάση και στιγμή, εμένα με εξέφρασε η οπτική του "αρνητικού φωτογραφίας", χωρίς φυσικά να ταυτίζομαι και με κάθε λέξη του κειμένου του! Εκεί εστίασα εγώ, ούτε στην απαισιοδοξία του, ούτε στις ανύπαρκτες προτάσεις του. Χμ... πώς έγραψε ο κύριος Λι για τον αφυγραντήρα; Δε φαντάζομαι ούτε να ήθελε να τον προωθήσει, ούτε να είχε ταυτιστεί τόσο με την ύπαρξή του. Απλά, υπήρξε ένας προβληματισμός στη γκρίζα ζώνη! Και τα σχόλια, ίσως, φωτίζουν, καμιά φορά, τη ζώνη αυτή...

    Μπα, δεν το θεωρώ υπεροψία, εννοείται. Κι εγώ πολλές φορές κρατώ αυτή τη θέση. "Κρείττον το σιγάν": Δε μπορώ να διαφωνήσω! Και καλό είναι σίγουρα να έχουμε απαιτήσεις και από τον εαυτό μας κι από τους άλλους, πέραν της στείρας κριτικής. Αλλά (!!!), καμιά φορά κι η κουβεντούλα κάνει καλό, κι ας μη συμπεριλαμβάνει λύσεις κι εφαρμογές, απλά και μόνο που βάζει σε κίνηση το μυαλό, που ανακατεύει προβληματισμούς και σκέψεις! (Είμαι και Αθηναία, τί να σου κάνω; Υπάρχουν κάποια γονίδια χαρακτηριστικά... αιώνων!!!)

    Τα μήλα του Πηλίου σε καλησπερίζουν χαμογελαστά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Γιάννη μου, χαίρομαι για το πιο επεξηγηματικό σου σχόλιο! Να μην επαναλαμβάνομαι, εγώ σου είπα σε πιο κομμάτι εστίασα. Ούτε έχω γνώση της γενικότερης αρθρογραφίας του, ούτε ξέρω αν έχει πει ή όχι τις όποιες απόψεις του. Απλά η συγκεκριμένη παρομοίωση του γενικού σκηνικού που βιώνουμε με το αρνητικό της φωτογραφίας και την αντιστροφή της πραγματικότητας με παρακίνησε να βάλω το κείμενό του εδώ. Κι ίσως, τελικά, έκανα και καλά, γιατί υπήρξε αφορμή για ένα διάλογο και για ενστάσεις. Ούτε έχω νταραβέρια με τον κύριο Γιανναρά (Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω πως, αλλά και οι δυο μας τον ξαναβαφτίσαμε σε ένα σχόλιό μας, αποκαλώντας τον "Δημαρά"!!!) για να θέλω να τον υποστηρίξω ή να θιχτώ από κάποια αντίθετη άποψη. Ίσα-ίσα με προβλημάτισε η οπτική που μου μεταφέρεις περί της "ιδεολογίας" που προωθεί και σ'ευχαριστώ για αυτό. Εγώ μπορεί να μη διέκρινα κάτι τέτοιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορεί να ισχύει. Όσο για το ΚΚΕ, σαφώς έχει μια πιο ξεκάθαρη θέση στην πολιτική σκηνή, είτε αυτή αρέσει, είτε δεν αρέσει.

    Καλό απόγευμα, Γιάννη μου, και περαστικά με ό,τι ταλαιπωρεί την υγεία σου...

    Υ.Γ. Ουπς! Να διευκρυνίσω απλά ότι προσωπικά δεν το παίζω "ανεξάρτητη", απλά την δική μου ιδεολογία, στάση ζωής, νοοτροπία, καλώς ή κακώς, δεν την αντιπροσωπεύει κανένας από τους κομματικούς σχηματισμούς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν (Πυθαγόρας)
    Πρέπει να σωπαίνεις ή να λες κάτι καλύτερο από τη σιωπή. ( ε να μην πω και γω κάτι έξυπνο)
    Η αντιπαράθεση καλά κρατεί και τα ναι μεν αλλά κρατούν ζωντανή τη συζήτηση. Θα όφειλε κανείς να ακούσει τις όποιες απόψεις, χωρίς να είναι βεβαίως υποχρεωμένος να τις ασπασθεί ή να διαφωνήσει. Σε μια χώρα που αιώνες τώρα ερίζουν οι κάθε αποχρώσεων διανοούμενοι, αναλυτές, ιδεολόγοι, αν επιλέγαμε το σιγάν, ίσως δεν καταλήγαμε φύραμα στις μυλόπετρες ξένων κέντρων που στόχο έχουν το "διαίρει και βασίλευε"
    Βέβαια θα συμφωνήσω για το ποιος δικαιούται να μιλάει για την ιστορία και πως την ερμηνεύει ο καθένας. Ένα παραλήρημα περί προδοσίας και ακραίου διχασμού είναι άκρως επικίνδυνο. Έχουν δίκιο και ο Γιάννης και ο Διονύσης, θα συμφωνήσω και με την καλή μου φίλη την Άννα.
    Η ψυχολογία της γενιάς μας σημαδεύτηκε από την πάλη των τάξεων, τις αξίες για ισότητα έναντι του κατεστημένου. Δεν ξέρω αν ωφεληθήκαμε και πολύ όταν σιγά-σιγά χάνουμε ότι κατακτήσαμε. Ναι Όλγα υπάρχουν άνθρωποι διανοούμενοι, έντιμοι πατριώτες...αλλά υπάρχει και το σύστημα. Ψέματα να πω;
    Υπάρχει κι ένας Μεφιστοφελής που στόχο έχει να συντηρεί το φόβο. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά αυτοί που κρατούν στα χέρια τους, τους μοχλούς της εξουσίας. Για όλα τα άλλα θα συμφωνήσω και με σένα και τους προλαλήσαντες…. Όρεξη να έχουμε για μια υγιή αντιπαράθεση...Καλό βράδυ Όλγα μου!!
    Υ/Σ Για να ελαφρύνω το κλίμα κι εγώ, αλήθεια με όλα εκείνα τα τρεξίματα τι έγινε το κρασί; Δεν μας είπες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλό είναι, ενίοτε, να τίθονται "οπτικές επί τάπητος", Αννίκα μου, φτάνει να τίθονται με το σωστό τρόπο και στον κατάλληλο τάπητα!! Η σιωπή, από την άλλη, πάντα διατηρεί το κρυφό μεγαλείο της (άγνοια ή γνώση, κενό ή πλούτος, μωρία ή φρόνηση, αδιαφορία ή βαθύτερος προβληματισμός; κλπ, κλπ)!! Τέλος πάντων, τούτο το άρθρο υπήρξε αφορμή για όψεις κι απόψεις, ενστάσεις και συνειρμούς. Δε'ν'κακό αυτό..

    Όσο για το κρασάκι... Χαίρομαι πολύ που ρωτάς! Λοιπόν, λίγο μεν, αλλά τέλειο! Παρ'όλα όσα τράβηξε κι αυτό μαζί με μένα, ησύχασε τελικά στο βαρελάκι του και μεταμορφώθηκε σ'ένα διαυγέστατο, εύγευστο και διακριτικά αρωματικό κρασάκι! Εγώ, πάντως, το καταευχαριστήθηκα, αν και το πίνω με φειδώ, μη μου τελειώσει και τί θ'απογίνω χωρίς τη συντροφιά του;!

    Καλή σου νύχτα, Αννίκα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Χαίρομαι στ' αλήθεια τους ανθρώπους που καταπιάνονται (άκου λέξη τώρα-η μάνα μου το 'λεγε) με όλα. Στην υγεια σου Όλγα και του χρόνου...Καληνύχτα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ωχ, κι εγώ την λέω!!! Είναι ξεπερασμένη, λες;!!! Ε, μια τρέλα την κουβαλάω κι εγώ Αννίκα μου! Καλό ξημέρωμα νά'χεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Χαίρομαι Όλγα μου γιατί είσαι ένας άνθρωπος με παρρησία λόγου, αγωνίας και σκέψης.
    Και το σέβομαι.
    Η Παρατήρησή μου για "ανεξάρτητους" που στην ουσία είναι βαθύτατα εξαρτημένοι, φυσικά και δεν σε αφορούσε επ ουδενί.
    Φωτογραφίζει εκείνους που ενδύονται αυτήν την εντύπωση για να περνούν υπόγεια μια σαφέστατη άλλη.
    Την καλησπέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Ναι, Γιάννη μου, το φαντάστηκα ότι μάλλον δεν πήγαινε σε μένα, αλλά έπρεπε κι εγώ να ξεκαθαρίσω τη θέση μου! Ναι, τούτοι οι "ανεξάρτητοι" είναι όσα λες κι επιπλέον κάποιοι εντελώς αδιάφοροι παρτάκηδες! Παιδί μού'χε μείνει μια εικόνα από ένα βιβλίο (μάλλον της Ζωρζ Σαρή - ή κάτι μας ψεκάζουν ή εγώ αρχίζω να μη θυμάμαι καλά!!!) που αφορούσε τη δικτατορία. Θα το πω με δικά μου λόγια, γιατί η αίσθηση είναι που'χει παραμείνει κι όχι ο διάλογος. Κάποιο πιτσιρίκι συνομιλούσε μάλλον με το γονιό του σχετικά με κάποιο συμμαθητή που είχε πατέρα χουντικό. Ο γονιός έφερε ως παράδειγμα έναν άλλο γονιό συμμαθητή που απλά ήταν παντελώς αμέτοχος και, τρόπον τινά, εστίασε στις συνέπειες αυτής της αδιαφορίας (ότι ανεχόταν τη Χούντα...). Που ίσως νά'ναι κι εξίσου εγκληματικές...

    Εγώ, απλά, Γιάννη μου αγαπάω την πατρίδα μου και νιώθω πως κανείς εκεί μέσα δεν την αγαπά κι αυτό με πονάει ιδιαίτερα. Και με ενοχλεί, επίσης, αφάνταστα πως τη σήμερον ημέρα για να δηλώνω ότι αγαπώ την πατρίδα μου πρέπει να διευκρινίζω ότι δεν είμαι εθνικίστρια, ρατσίστρια, ακροδεξιά, κλπ, κλπ. Όπως αγαπώ τη μάνα μου περισσότερο από όλες τις μανάδες του κόσμου ή θ'αγαπούσα το παιδί μου περισσότερο από όλα τα άλλα του κόσμου... φυσιολογικά πράγματα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπάς τα άλλα παιδιά ή, ακόμη περισσότερο, ότι τα μισείς. Πρέπει νά'σαι ανώμαλος για να συμβαίνει αυτό! Και νιώθω γενικά ότι σήμερα επικρατεί μια τρέλα την οποία κι εκμεταλλεύονται δυστυχώς.. αλλοιώνοντας, συν τοις άλλοις, τις έννοιες και τις εικόνες που μας πλασάρουν... και πως η πατρίδα μου κινδυνεύει...

    Αυτά. Με απλά λόγια. Νά'σαι καλά Γιάννη μου, χαίρομαι που τα λέμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή