Νεραντζάκια του Πηλίου!

Δικαιούνται μιαν εγγραφή. Τώρα, αν εγώ, ξέμαθα να γράφω εδώ και να μοιράζομαι εικόνες, δε μπορώ να τους τη στερήσω! Χρόνια τα κυνηγούσα να τα πετύχω με το φακό, και φέτος που επιτέλους τα κατάφερα, είναι κρίμα να μένουν καταχωνιασμένα στη μοναξιά του φωτογραφικού λευκώματος. Όπως και να το κάνεις, είναι ξεχωριστά, από τα πιο εντυπωσιακά του είδους τους, και, πόσο μάλλον, που είναι ακίνδυνα και νοστιμότατα!



Είχα λυσσάξει να βγω στο βουνό για μανιτάρες. Η απόλυτη ψυχοθεραπεία! Αν μπορούσα νά'μαι κάθε μέρα του φθινοπώρου να τις αναζητώ! Εκείνη τη μέρα, πάντως, το βουνό δε μού'κατσε κι απογοητευμένη είπα να κάνω μια στάση σε πιο προσβάσιμα μονοπάτια, μιας και μου καλάρεσε το σκηνικό, μπας κι ανακαλύψω καμιά να βγάλω το άχτι μου. Ξαναχαλάστηκα, όμως, καθώς συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει λαός. Δυο-τρεις σωροί από κομμένα μανιτάρια ανάκατα -παλαβά, φαγώσιμα κι άλλα με άγνωστο ποιόν για μένα- παρατημένοι κάτω απ'τα δέντρα, με εξέπληξαν δυσάρεστα. Παρακάτω, κάποια κλωτσημένα. Μα ποιοι ανίδεοι περάσαν από δω; Παρ'όλα αυτά, ο εθισμός είναι εθισμός, και χώθηκα σα λαγωνικό μες στο δασάκι μπας κι ανακαλύψω κάτι. Μοναχά μια μικρή βασίλα, καλοκρυμμένη, είχε διασωθεί, κι ας περπάτησα κάμποσο. Τρις απογοητευμένη πήγα να μπω στο αυτοκίνητο. Αλλά δεν ησύχαζα! "Εκεί από κάτω δεν πήγα... Ας πεταχτώ μια στιγμή!" Παράτησα τη φωτογραφική στο αμάξι και άρχισα πάλι το περπάτημα, χωρίς πολλές ελπίδες. Ώσπου, κάπου στο βάθος, πήρε το μάτι μου ένα ολοστρόγγυλο, καραπορτοκαλί μπαλάκι να κάνει τη διαφορά στο καφετί τοπίο! "Είναι δυνατόν;!"



Έτρεξα να το φτάσω! Ένα πανέμορφο νεραντζάκι μου χαμογελούσε φαρδιά πλατιά! Και πιο κάτω άλλο! Κι εγώ χωρίς τη φωτογραφική μηχανή! Κοίτα να δεις τί γίνεται όταν μπλέκονται δυο πάθη! Για πότε έτρεξα πίσω στο αυτοκίνητο να την πάρω, προσπαθώντας να βάλω σημάδια με το νου ώστε να τα ξαναβρώ, μην τα χάσω!....Κι ύστερα κι άλλο!



Κι άλλα!



Ε, φέτος, για μένα, ήταν η χρονιά τους! Ξαναπήγα, ξαναβρήκα, τα ξαναπαθανάτισα (και τα τηγάνισα, βεβαίως-βεβαίως! )...



κι όσο και να φαίνεται υπερβολικό ο ενθουσιασμός μου ήτανε μικρού παιδιού, δηλαδή πολύ μεγάλος! Μα, τόσα χρόνια να μην τα πετυχαίνω, και δη με τη μηχανή, τούτα που είναι τα πιο όμορφα και φωτεινά από όλα τους, που είναι μικρές σταγόνες ήλιου στο χλωμό φθινοπωρινό τοπίο;



Να σας συστήσω, λοιπόν, τα λιλιπούτεια φωτομοντέλα μου: Νεραντζάκια του Πηλίου ή, επισήμως, Αμανίτης ο Καισαρικός (Amanita caesaera) (Εμ, κανένα όνομα δεν είναι τυχαίο!): Στην αρχή ξεπροβάλλουν σα μικρά αυγουλάκια τυλιγμένα σ'ένα λευκό πέπλο -υπολείμματα του οποίου φαίνονται σε κάποιες φωτογραφίες, και δεν έχουν σχέση με τις "πιτσίλες" του λεγομένου παλαβού και παραισθησιογόνου ξαδέρφου τους:


Η λευκή μεμβράνη σχίζεται και αναδύεται το πορτοκαλοκόκκινο -ή και πορτοκαλοκίτρινο- στρογγυλό νεραντζάκι, του οποίου το κεφαλάκι, στη συνέχεια, ανοίγει σιγά-σιγά, σαν ομπρελίτσα, μέχρι να γίνει εντελώς επίπεδο. Έχει κιτρινωπά ελάσματα και κιτρινωπό ποδαράκι με ομοιόχρωμο δαχτυλίδι. Η σάρκα του είναι λευκή, ενώ κιτρινίζει κι αυτή μοναχά αμέσως κάτω από την πορτοκαλιά επιδερμίδα.



Μα τί ομορφιά μας χαρίζει τούτη η φύση.....


Άντε και του χρόνου! (μιας και μας πιάσανε τα κρύα εδώ και δεν ευελπιστώ για άλλα, τουλάχιστον του είδους τους...)