Είναι κάμποσες μέρες τώρα που σκάσαν οι κόμποι της κληματαριάς, τα φυλλαράκια αρχίσανε να ξεδιπλώνονται και να ξεπετάγονται προς το γαλάζιο ουρανό.. Τα βλέπω από το παραθύρι μου και μετρώ τις μέρες τις άνοιξης με το μεγάλωμά τους.. Τρυφερά ακόμη, χρυσοπράσινα, βελουδένια στην αφή, λαμπυρίζουν σαν καινούρια ζωή κάτω απ'τις ανοιξιάτικες ηλιαχτίδες.. Κι ολοένα πετούν καινούρια, ατίθασα, με νεανική ορμή ίσαμε να πληθύνουν τόσο που τυλίξουν με την αγκάλη τους όλες τις καιροφαγωμένες καστανιές τις κρεβατιάς ...
Τούτα τα φυλλούδια σε λίγες μέρες θα γίνουν ντολμαδάκια πεντανόστιμα, κατά προτίμηση γιαλαντζί, με μπόλικο δυόσμο, να γαργαλίσουν τον ουρανίσκο μας. Θέλει αραίωμα η κληματαριά, ειδαλλιώς, θα πνιγεί και τα σταφύλια δε θά'χουν αέρα ν'ανασάνουν ...
Το καλοκαίρι πάλι, θά'χει απλωθεί για τα καλά, στρώμα ολάκερο, καταπράσινο, να μας σκιάζει απ'του ήλιου την κυριαρχία. Μια ανάσα δροσιάς κι άραγμα στο πεζουλάκι για δυο τζούρες καφέ κι ένα τσιγάρο.
Κι όπως θα μπαίνει το φθινόπωρο, τα τσαμπιά θα κρέμονται ροδακιά και μεστωμένα, έτσι για να κλέβω τις ζουμερές τους ρώγες με τη χούφτα, κάθε που θα ποτίζω τα λουλουδικά. Κι ό,τι περισσέψει από το τσιμπολόγημα, πάει για μούστος, για κρασί. Μυρωδάτο, ανόθευτο, γιατρικό βάλσαμο για κείνες τις παγωμένες και μοναχικές νύχτες του χειμώνα, ή για τις άλλες τις συντροφικές να αυγατεύει το κέφι.
Καρπός πολύτιμος.. φυτό μοναδικό. Οι κληματσίδες λένε πως είναι το καλύτερο για να ψήνεις στα κάρβουνα, αρωματίζει το κρέας. Το τσιπουράκι, παιδί κι αυτό των σταφυλιών, ζεσταίνει την ψυχή και ξανάβει το αίμα ...
Ο μύθος λέει πως ο `Αμπελος ήτανε γιος του Σάτυρου και μιας Νύμφης, του Διόνυσου πιστός ακόλουθος. Ένας νέος πανέμορφος που πέθανε νωρίς, πέφτοντας από ένα άγριο τράγο που ζαλίκωνε. Ο Διόνυσος στεναχωρέθηκε τόσο που τον σπλαχνίστηκε ο Δίας και μεταμόρφωσε τον αδικοχαμένο νέο σε άμπελο. Από τότε το αμπέλι γίνηκε το αγαπημένο φυτό του Διονύσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου