καβουράκια

Παραμονεύουν κάτω από τα βραχάκια, διστακτικά και φοβισμένα.. Ύστερα ξεστρατίζουνε στις πέτρες που λαμπυρίζουν ήλιο. Και μόλις αντιληφθούν τον ίσκιο σου, τσουπ, ξανατρυπώνουν να φυλαχτούν! Μια μπουκίτσα ψωμί τους δελεάζει.. Κάνεις ένα βήμα και τρέχουνε να τη γραπώσουν! Κι αμέσως μετά εξαφανίζονται στις βράχινες φωλιές τους! Κάποιοι πιο τολμηροί σε αφήνουνε να τους παρατηρείς καθώς μασουλούν, ψίχουλο-ψίχουλο που κόβουνε με τις δαγκάνες τους, μισοκρυμμένοι κάτω απ’τη σκιά.. Κάποιοι άλλοι, χάνονται μέσα στα μεγάλα βότσαλα να γευματίσουν με ασφάλεια.. Είναι κι ένας που στέκεται ακίνητος, αναποφάσιστος θαρρείς, προσμένοντας την επόμενη κίνησή σου… Κι ένας μάγκας που βιάζεται ν’αρπάξει τη μπουκιά του διπλανού του και να το σκάσει παρέα της.
Δυο πιτσιρίκια, με απόχη, καραδοκούν να τους βουτήξουν. Εκείνοι χώνονται πιο βαθιά, κάτω από τις πλάκες… Οι μικρότεροι βυθίζονται βιαστικά στα πετραδάκια τριγύρω.. Ένας περιδιαβαίνει αγέρωχος και, τελευταία στιγμή, τη γλιτώνει…

Μια μικρή κοινότητα στα λιμνάζοντα θαλασσινά νερά σε μια γωνιά της παραλίας. Πάντοτε περνώ να τους καλημερίσω με μια φέτα ψωμί κι ένα παιδιάστικο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. Το ρεύμα σέρνει την ψίχα μακριά, ξεχύνονται οι λιλιπούτειες γαριδούλες ν’αγκιστρωθούνε πάνω του τσιμπολογώντας… Πιο μακριά… Μικρά ψαράκια τώρα το περιτριγυρίζουν… Χάνεται…

Ο κάβουρας αρπάζει τον επόμενο σβώλο ψωμιού που προσγειώθηκε πλάι του από τον ουρανό, ξαναγυρίζει γρήγορα στην ορθάνοιχτη είσοδο του σπιτικού του - που αν και δεν έχει πόρτα, ούτε κλειδωνιά, δε θα μπορούσα να διαβώ ποτέ μου - με αφουγκράζεται και με κοιτάζει ερωτηματικά καθώς συνεχίζει λαίμαργα το γεύμα του…

Μια μικρή ολοζώντανη κοινότητα, εκεί δίπλα που ξεδιπλώνουμε τις πετσέτες μας κι αράζουμε τα κορμιά μας κάτω από τις ηλιαχτίδες.. Εκεί που νομίζουμε πως η ακτή έγινε σπιτικό μας κι η θάλασσα περιβόλι μας…