Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2019

Νιφάδες γαλήνης...

Ξημέρωσε και φανερώθηκε μια εξωτική, σπάνια ομορφιά... Το βουνό των Κενταύρων ντυμένο στα κατάλευκα... Θα μου πεις, πρώτη φορά είναι; Δεν είναι πρώτη, θ'αποκριθώ, μα μονάχα τούτη τη φορά ήτανε αλλιώς...


 Ήτανε το χιόνι τόσο όσο, τουλάχιστον στο δικό μας χωριό. Τόσο όσο, ώστε να καλύψει τα πάντα, χωρίς όμως να τα εξαφανίσει κάτω απ'το πέπλο του, τόσο όσο, ώστε όλα νά'ναι ντυμένα στα λευκά, αλλά να διακρίνεται και το κορμάκι τους, τόσο όσο, ώστε να κλείσει δρόμους και μονοπάτια, αλλά χωρίς να εμποδίσει την κυκλοφορία... Και κάτι ακόμη, πολύ πιο μαγικό... Μόλις ξημέρωσε, ο χιονιάς είχε κοπάσει, λίγες νιφάδες διάσπαρτες κυκλοφορούσαν νωχελικά, αλλά το τοπίο μπροστά μου είχε παραμείνει άθικτο, θαρρείς και σταμάτησε ο χρόνος! Τα κλωνάρια λυγισμένα ασφυκτικά από το βάρος σα γονατισμένα σε κρυφή προσευχή, ν'αντέξουν, έχοντας φτάσει στο κρίσιμο όριο της ελαστικότητας... Τα γυμνά κλαδιά με τη μπαμπακούλα στρωμένη πάνω τους σαν να επρόκειτο για υπερμεγέθεις κόκκους άχνης ζάχαρης μετέωρους σε μιαν ευθεία νοητή που μέναν ανέγγιχτοι από την όποια ανασαιμιά του τόπου... Ακόμη και τ'άχαρα καλώδια κρυφτήκανε σ'ένα κάτασπρο κουκούλι που τό'βλεπες μ'απορία να σχίζει τον ορίζοντα στα δυό! Κάθε ασχήμια κρύφτηκε, ό,τι παράταιρο με το βουνό κατάφερε να συνταιριάξει και, επιπλέον, ήτανε όλα εικόνα μιας στιγμής, μιας στιγμής που πήρε από το χωροχρονικό σύμπαν παράταση κι είχε διάρκεια όσο οι πρώτες πρωινές ώρες. Τίποτα δεν είχε κουνηθεί από τη θέση του!


Μα λες, κι ο αγέρας έχασε και την ελάχιστη πνοή του, κι οι νιφάδες παρέμεναν σχεδόν μετέωρες εκεί που τις τοποθέτησε ο καλλιτέχνης της ζωγραφιάς... Λες κι η θερμοκρασία δεν ταλαντεύτηκε ούτε τόσο δα... τίποτα δεν έλιωσε, τίποτα δεν πάγωσε, όλα μείναν αφράτα, φρέσκα και λαχταριστά! Τα κλωνάρια της πικροδάφνης καμπουριασμένα στην πιο αγωνιώδη μορφή τους...κι όμως δεν κουνιόντουσαν για ώρες, ούτε να κάνουν πως τινάσσονται προς τα πάνω καθώς θά'παιρνε τον κατήφορο μια φούχτα από το λευκό φορτίο, ούτε να σπάζουν στα όρια της απαντοχής... καθηλωμένα εκεί, να τα παρατηρείς και μάταια να αναμένεις τη συνέχεια... Ε, ήταν εντυπωσιακό!


Ανηφόρισα στο καλντερίμι με το φτυάρι αρωγό, όχι πως ήτανε δύσβατα -γύρω στους 25-30 πόντους χιόνι πατιέται και παλεύεται- αλλά καθώς τα μετεωρολογικά κραυγάζανε για νέα επιδείνωση και παγετό, καλό θα'ταν να καθαρίζαμε κανένα διάδρομο προληπτικά κι ύστερα ο καημένος ο Πορφύρης μου γιατί να πνιγεί στα κρύσταλλα ή να χαθεί κάτω απ'το νέο κύμα χιονιά; Τώρα που ήταν αφράτο να τον ξαλάφρωνα, να μην νιώθω κι εγώ αποκλεισμένη. Άσε που τά'ξερα και τα περίμενα από άλλες φορές...κοντά ένα μέτρο χιόνι, παγωμένο και στουμπισμένο τού'κλεινε τη δίοδο προς την κεντρική οδό. Μια τα εκχιονιστικά που σπρώχναν αναγκαστικά το χιόνι δεξιά κι αριστερά, μια κάτι βλαμμένοι που ξεχιονίζουν τα δικά τους οχήματα και για ευκολία πετούν το χιόνι στη μούρη του διπλανού, το σκηνικό ήταν γνώριμο.


Με αυτά και με τα άλλα, καθυστέρησα! Θα πεις και μια κουβέντα με κάποιον γνωστό, θα σου δανειστεί κι ο άλλος το φτυάρι παραδίπλα, θα επιστρέψεις με τα δάχτυλα τον ποδιών να ετοιμάζονται να βγάλουν χιονίστρες γιατί οι γαλότσες χάσκανε από πάνω και χωρέσαν ουκ ολίγο παγωμένο χιόνι όπως φτυάριζες, θα βάλεις πενήντα ζευγάρια κάλτσες δίπλα στην ξυλόσομπα μπας κι επανέλθει η αίσθηση, θα πάρεις τη φωτογραφική μηχανή να κινήσεις πάλι τον ανήφορο και θα συνειδητοποιήσεις ότι, μετά από όλα αυτά, ο χρόνος άρχισε να κυλάει κανονικά και, πέρα από τις πατημασιές των ανθρώπων αρχίσανε να ξαναφαίνονται στον ορίζοντα τα πλαστικά καλώδια σε σημεία-σημεία, λες και το ζαχαρωμένο κουκούλι τους το τσιμπολόγησαν πεινασμένα πουλιά, κανα-δυο κλωνάρια αποφορτίστηκαν και τινάχτηκαν προς τον ουρανό, και το αφράτο πασπάλι από τα γυμνά κλαρούδια των πλατάνων μόλις στόλισε το κεφάλι σου καθώς ετοιμαζόσουν να το απαθανατίσεις!
Παρ'όλα αυτά, όση ομορφιά παρέμενε πρόλαβα, όσο πρόλαβα, με το φακό να την αιχμαλωτίσω! Πριν αρχίσει να χάνεται από τα ψηλά, πριν αρχίσει να γκριζάρει και να λερώνεται στα χαμηλά...


Άσπρισε το βουνό των Κενταύρων... Θαρρείς και τούτο το λευκό, έστω για λίγες στιγμές, εξάγνισε τον τόπο μας... Θαρρείς και τούτο το λευκό, έστω για λίγες στιγμές, φώτισε την γκρίζα μας πορεία... Θαρρείς και τούτο το λευκό, έστω για λίγες στιγμές, μας θύμισε όσα ξεχάσαμε...


Είχε κέφια ο Θεός σήμερα το ξημέρωμα στο βουνό του Χείρωνα. Ζωγράφισε με χοντρές πινελιές ένα τοπίο μαγικό! Χειμώνιασε το σκηνικό... γλυκά κι όμορφα... χωρίς τρελούς αγέρηδες και τσουχτερή παγωνιά, αλλά ήσυχα, ράθυμα, αργά, γαληνεμένα... Μάλλον αυτό είναι τελικά που μου έκανε τόση εντύπωση, τούτο είναι λοιπόν που πασχίζω να περιγράψω, τούτη η παράξενη κι απρόσμενη ομορφιά μιας ιδιότροπης γαλήνης που κάνει τον χρόνο να σταματά!...



18 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Διονύση, έσκασα στα γέλια με το σχόλιό σου!!

      Πασχίζω -και πάλι!!- να δω κάπως θετικά το 2019! Πάντως, όντως, ήταν από τους σπάνιους μη "απειλητικους" χιονιαδες! Να δούμε πως θα εξελιχθεί... Χθες κόπασε, αλλά σήμερα το πρωί μας καλωσορισαν νέες νιφάδες! Προς το παρόν, ίσα-ισα για να διορθώσουν το σκηνικό, να καλύψουν και πάλι κλαδιά και κλαρουδια (!!!) που χθες το μεσημέρι χάσαν τη χειμερινή τους αμφίεση! Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή
  2. Πόσο λατρεύω το χιόνι! Ξέρω ότι σας προκαλεί πολλά προβλήματα αλλά αυτή η ηρεμία που νιώθω όταν το κοιτάζω με κάνει και ξεχνάω τις τύψεις που μου προκαλεί η χαρά του. Με έκανες όμως και ένιωσα με τόσο γλαφυρό κείμενο ότι ήμουν μέρος της ομορφιάς αυτής, ότι το έζησα και σ'ευχαριστώ γι αυτό. Ζωγράφισε ο Θεός τη φύση σας και ζωγράφισες και εσύ με τις λέξεις σου την ημέρα μας. Καλά λέει ο Διονύσης, στείλε κάτι και εδώ στο νότο που μόνο χιονόνερο βλέπουμε και βρώμικα ρυάκια στις άκρες των δρόμων...αντε, λίγο χιόνι θέλω πολλά ζητώ;;;;;
    Καλημέρα Όλγα μου γλυκιά Να σαι καλά και θετικά βλέπουμε το 2019!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να μπορούσα να σας στειλω, Άννα μου! Πάντως,αν και δεν ξέρω πόσες εμπειρίες έχεις από χιονιαδες, σε διαβεβαιώ ότι δεν προκαλεί πάντα ηρεμία, ειδικά όταν συνδέεται με τρελους ανέμους! Θυμάμαι μια χρονιά με τρελά ανεμοσουρια που κλειναν άμεσα όποιο μονοπάτι ανοιγόταν και το ύψος είχε φτάσει τα δυο μέτρα! Εντυπωσιακό, αλλά κι απελπιστικο! Κι αυτό το αίσθημα εγκλωβισμού...Κι ύστερα ακολούθησε παγετός τρελός κι αυτό το πράγμα δεν ελιωνε! Γενικά με δυνατό αγέρα δεν το θέλω! Αυτή τη φορά ήταν ήρεμο, γλυκό!! Σε μας, τουλάχιστον, δεν προκάλεσε ιδιαίτερα προβλήματα. Ε, και τα μικρά προβλήματα μες στο παιχνίδι είναι -δε μπορώ να ακούω να παραπονιούνται για όλα... έλεος πια! Τα σοβαρά είναι αυτά για τα οποία θα πρεπε να μεριμνουμε..αν καποιος,π.χ. δεν εχει δυνατότητα να θερμανθεί με αυτό το κρύο, ή αν υπάρξει μια ανάγκη κι είναι ο δρόμος κλειστός.

      Να'σαι καλά Αννούλα μου! Κι εύχομαι να το ζήσεις ετσι γαλήνιο κι όμορφο κάποια στιγμή!

      Διαγραφή
  3. Σα μουσική ακούστηκε στα δικά μου αυτιά το κείμενό σου Όλγα. Τα μάτια μου γέμισαν απ' τη λευκότητα του τοπίου.
    Το περιέγραψες υπέροχα, με ψυχή, με δύναμη με ενθουσιασμό, με παρέσυρες. Ευτυχώς που με παρέσυρες και "είδα" με τα μάτια σου το δικό σου χειμώνα γιατί εδώ -πέρα από το πολύ κρύο- οι εικόνες παραμένουν γκρίζες, γυμνές, αφιλόξενες και μόνο ο ήλιος προσπαθεί να γλυκάνει κάπως το τοπίο.
    Καλό Σαββατοκύριακο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σε παρέσυρα κι είδες όλη αυτή την ομορφιά, Μαρία μου, έστω κι έτσι! Να ξορκισω λίγο τις γκρίζες εικόνες του εκεί... Νά'σαι καλά κι εύχομαι να ακολουθήσουν πιο χρωματιστές μέρες!

      Διαγραφή
  4. Πανέμορφες εικόνες της ευλογημένης φύσης Όλγα μου ! Ένα βουνό θρύλος ντυμένο στα λευκά. Πόσο υπέροχο είναι να το ζεις από κοντά. Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες Όλγα μου.
    Όμορφο λευκό Σαββατοκύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη μου, όπως το λες, "της ευλογημενης φύσης"... Δεν αλλάζω αυτές τις εικόνες, όσες δυσκολίες κι αν συναντώ! Να'σαι καλά, καλό Σαββατοκύριακο!

      Διαγραφή
  5. Αγαπώ το πώς γράφεις, ό,τι γράφεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Με έκανες να νιώσω πως είμαι εκεί.
    Σ'ευχαριστω ξαδερφακι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Επ! Ένα σχόλιο για ένα σχόλιο που χάθηκε.
    Και για κάποια κλαρούδια που γέμισαν χιόνι.
    Και, ίσως, για μια περιγραφή του χιονιού πιο τρυφερή κι απ' αυτό το ίδιο.
    Δε θυμάμαι πια. Θυμάμαι μόνο αυτό που συναντάω μπαίνοντας εδώ. Τη θαλπωρή του τζακιού και τη μυρωδιά στιγμών ανθρώπινων - κι ας το λένε βουνό των κενταύρων το βουνό σας.

    Φιρίκι, λένε πως απόψε κι εδώ, στην πόλη τη μεγάλη, θα χιονίσει. Αλλά πού θα βρει φιλόξενες επιφάνειες; Τη χάρη σας, εκεί, δεν τη φτάνουμε.

    Καλή βδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ θυμάμαι πολύ καλά (Αλλά με δικά μου λόγια! Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την παπαγαλία!!), γιατί ήταν ωραίο κι επιπλέον μ' έπιασαν τα γέλια και δε σταματούσα κι ακόμη γιατί ηταν γουρλιδικο καθώς πέρασα μια απίστευτα γελαστή ημέρα λες κι όλα ειχαν συνωμοτησει στο να μου φτιάξουν το κέφι! Αφου απόρησες αν ζούμε στον ίδιο πλανήτη μου δηλωσες οτι ενώ εγώ "πασχιζω" να περιγραψω, εσύ κοντευεις να βγάλεις χιονιστρες! Τα κλαρουδια ηταν στο Υ.Γ. ως κορυφαία λέξη, ενώ μετά ζητούσες να σας στείλουμε και λίγο χιονακι κατά κει! Κρίμα που χάθηκε...

      Εμείς να σας στείλουμε λίγο χιονακι, αλλά όπως λες, πού θα βρει φιλόξενες επιφάνειες; Εύχομαι να ρίξει λίγο κι εκεί, "τόσο οσο" ώστε να μη σπείρει πανικό (αν κι αυτόν ούτε με ελάχιστο δεν νομίζω να τον γλιτώνετε!), αλλά έστω να λαμπρυνει λιγουλακι το σκηνικό με τα λευκά πέπλα του! Εδώ,πάντως, σήμερα γίναμε κατεψυγμενοι!

      Όσο για το βουνό, μην ξεγελιεσαι, Κενταυρους είχε κι εξακολουθεί να έχει -κι όχι πως είχαν την καλύτερη φήμη. Ο Χείρωνας -άλλη γενιά απο τούτους αυτός- και τα μαθητουδια του είναι που δίνουν τη μυρωδιά ανθρώπινων στιγμών, κι όσοι από μας ψάχνουμε να εντοπίσουμε τα ίχνη και τα μονοπάτια του!

      Καλή βδομάδα και για σένα, Διονύση!

      Διαγραφή
  8. " Θαρρείς και τούτο το λευκό φώτισε τη γκριζα μας πορεία!"
    Σε τέτοιo κείμενο τι να γράψει κανείς; Εικόνες ολοζώντανες με όλες τις αποχρώσεις των συναισθημάτων που έρχονται σαν ευλογία στο μυαλό και στην ψυχή και με τρυφερότητα σε παρασύρουν σε παιδικές μνήμες.
    Τότε που ζούσαμε το λευκό του χειμώνα. Τότε που απολαμβάναμε το θαύμα της φύσης γιατί την έγνοια την είχαν άλλοι.
    Σήμερα θα τολμήσω να πω (κι ας κάνω λάθος) έλεος πια με την χιονολαγνεία την ώρα που δεκάδες χωριά ξεπαγιάζουν χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς τα στοιχειώδη και τα απαραίτητα. Θα ήταν το λιγότερο υποκρισία με όλα αυτά τα προβλήματα, εμείς οι βολεμένοι στην πόλη (με στέγη, θέρμανση, ανοιχτούς δρόμους) να συζητάμε για τις ξυλόσομπες που καπνίζουν στα ορεινά και τη γραφικότητα του χιονισμένου τοπίου.
    Γι' αυτό θα σταθώ μόνο στο κείμενο, μάλλον στα κείμενα τα οποία κάθε φορά απολαμβάνω!
    Εύχομαι κει πάνω να μείνει στο «τόσο, όσο»
    Το υπόλοιπο της μέρας να είναι χωρις προβλήματα....Να είσαι καλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Σας έκανε όλους παιδιά αυτό το χιόνι. Νομίζω πως το είχατε ανάγκη. Οσο για το βουνό των Κενταύρων και τη σιωπή που βγάζει το χιόνι όταν πέφτει εκεί... αχ... ξύπνησαν μνήμες από μια εκδρομή ... Να σαι καλά να ανοίγεις δρόμους :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αννίκα μου, ούτε η τρομολαγνεία, ούτε η χιονολαγνεία νομίζω ότι είναι καλές! Ούτε να φέρνουμε την καταστροφή με το παραμικρό, ούτε να αδιαφορούμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο άλλος εστιάζοντας μονάχα στη χαρά της εικόνας.

    Έριξε λιγάκι και τις επόμενες μέρες και μετά το πάγωσε! Εκεί, δυσκόλεψε το σκηνικό! Αλλά μες στη ζωή είναι όλα αυτά! Χρειάζεται και το χιόνι κι η παγωνιά. Αντιμετωπίσιμα ήταν, πάντως, σε μας, δεν είχαμε ακραία φαινόμενα.

    Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μάνια μου, μάλλον έχεις δίκιο! Μάλλον τό'χαμε ανάγκη...

    Η σιωπή που βγάζει το χιόνι, όταν πέφτει έτσι... ναι... Μακάρι να ξανάρθεις, να στολίσεις και μ'άλλες μνήμες το θυμικό σου... Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή