ντοματοπελτές στο ταψάκι!

Αν και φέτος, λόγω άνοιξης -που μόνο άνοιξη δεν ήταν, αν κι είχαν ανοίξει οι ουρανοί κι έριχναν διαρκώς καρεκλοπόδαρα-  αλλά και λόγω γενικότερης στραβομάρας, οι ντοματιές μου (τα δικά μου φυτώρια, όχι οι ελάχιστες αγοραστές που αναγκάστηκα να πάρω για πρώιμες) δεν έλεγαν με τίποτα να κοκκινήσουν (εκεί, πράσινες απ'το κακό τους παραμένουν οι περισσότερες!), πριν λίγες μέρες κατόρθωσα να συγκεντρώσω κανένα πενταμισάρι κιλά και σε συνεργασία με τη Σ. πού'χε μαζέψει άλλες τόσες, αποφασίσαμε να φτιάξουμε πελτέ. Από τον παραδοσιακόνε. Γιατί τόσα χρόνια, μια επειδή βιαζόμουνα και βαριόμουν τα ξεφλουδίσματα και ξεσπορίσματα, μια επειδή λυπόμουν να πάει χαμένη τούτη η ποσότητα της ντομάτας, έφτιαχνα μια πηχτή σάλτσα νοστιμότατη που διατηρούσα σε βαζάκια για το χειμώνα, η οποία όμως δεν ήταν κι ακριβώς πελτές. Κοινώς, έκοβα τις ντομάτες, τις περνούσα στο μπλέντερ και τις έβραζα μέχρι να εξατμιστούν όλα τα νερά στην κατσορόλα. Κάποιες ωρίτσες δηλαδή. Προσέθετα αλατάκι για συντήρηση και γέμισα με τη σάλτσα γυάλινα βαζάκια ή μπουκαλάκια (με κάπως ευρυ στόμιο), τη σκέπαζα με λάδι για να μη μου μουχλιάσει και -για φόβο των Ιουδαίων- τα έβαζα και στο ψυγείο. Έτοιμη πηχτή σάλτσα για οτιδήποτε θελήσεις. Κι αν τυχαίνει να τρέχεις σαν το Βέγγο -όπως σε κάποιες φάσεις εγώ- και να μην προλαβαίνεις ούτε τούτο να κάνεις, απλώς κόβεις τις ντομάτες κομματάκια ή τις περνάς στο μπλέντερ (ανάλογα την προτίμηση), τις βάζεις σε σακουλάκια (ή ταπεράκια) και τις φυλάς στον καταψύκτη. Το μόνο πλεονέκτημα είναι ότι έτσι δε χρειάζονται αλάτισμα, οπότε μπορείς αργότερα, μαγειρεύοντας, να τις προσθέσεις σε κάτι ήδη αλμυρό, χωρίς να κινδυνεύει το φαγητό να γίνει λύσσα!

Αλλά, ας επανέλθουμε στον πελτέ, που, όπως και να το κάνουμε, είναι άπαιχτος, ακόμα και αλειμμένος σε μια φέτα ζεστό ψωμί! Υπάρχουν παραλλαγές στη διαδικασία -κι έχω διάφορες σκέψεις για το πως θα μπορούσα λίγο να την επισπεύσω- αλλά εγώ θα την παρουσιάσω όπως ακριβώς μου την έδειξαν, όπως ακριβώς τελικά φτιάξαμε τις προάλλες τον πελτέ μας. (Α! Μη φανταστείτε ότι βγαίνει καμιά τρελή ποσότητα.. μιας κι η ντομάτα κρύβει μέσα της μεγάλον όγκο νερού.)

Η διαδικασία ως είχε, λοιπόν...:

Πλένουμε τις ντοματούλες μας..

τις κόβουμε, αφού τις καθαρισουμε από τα κοτσάνια..

τις βάζουμε στο κατσαρόλι να πάρουν μια βράση, να μαλακώσουν...

τις περνάμε από το τρυπητό, πιέζοντας καλά, ώστε να αφαιρεθούν φλούδια και σπόρια και να μείνει ο καθαρός πολτός..

τον πολτό αυτόν τον βάζουμε σ'ένα φαρδύ κατσαρόλι (ακόμη καλύτερα, σ'ένα ταψί) να βράσει..

ανακατεύοντας, ώστε να μην κολλήσει.. μέχρι να εξατμιστούν τα υγρά... όσο στεγνώνει, χαμηλώνουμε και τη φωτιά να μην αρπάξει κι ανακατεύουμε με μια ξύλινη κουτάλα με προσοχή.. στο τέλος προσθέτουμε και το αλατάκι..

σ'αυτή την παχύρρευστη μορφή, τον συγκεντρώνουμε και τον τοποθετούμε σε κάποιο πήλινο ή γυάλινο σκεύος.. ώστε να τον λιάσουμε όσο να εξατμιστούν και τα εναπομείνανατα υγρά (αν τον έχουμε στεγνώσει καλά στη φωτιά, δε χρειάζεται ιδιαίτερο λιάσιμο.. αλλιώς μπορούμε να τον αφήσουμε και μια-δυο μέρες στον ήλιο (πάντα προστατευμένο μ'ένα τούλι για μύγες και σχετικά)...

και τον διατηρούμε σε γυάλινα βαζάκια σκεπασμένον με ελαιόλαδο (εγώ άλειψα ένα τι και τα βαζάκια με λάδι, πριν τον βάλω)..

Είναι ό,τι πιο νόστιμο, λέμε!!!

Πελτές, λοιπόν, (εκ του τουρκικού "πελτέ" που όμως προέρχεται απ'το ελληνικότατο "πολτός") από ντοματούλες, που μας ήρθαν από τη Νότιο Αμερική, μόλις στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα... με πλούσιες ευεργετικές ιδιότητες.. Το λυκοπένιο που περιέχουν αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα αντιοξειδωτικά κι είναι πολύτιμο για τον οργανισμό μας, ακόμη και ως αντικαρκινικό. Ακόμη είναι πλούσιες σε καροτίνη, σε βιταμίνες Α, Β1, Β2 και λιγότερο σε βιταμίνη C, Κ.


Υ.Γ. Εναλλακτικά...:

Πειραματιζόμενη ξανά να φτιάξω, προτίμησα, αφού καθαρίσω και κόψω τις ντομάτες να τις περάσω στο μούλτι...

κι ύστερα από το τρυπητό...

οπότε να βράσω μια και καλή τον πολτό μου και να γλυτώσω έτσι ένα στάδιο. Μου φάνηκε και πιο εύκολο να περάσει ο πολτός έτσι από το σουρωτήρι, παρά με την άλλη μέθοδο.

Υ.Γ.2. Και για ακόμη μεγαλύτερη διευκόλυνση (αποφεύγεις το βράσιμο με τις ώρες μέχρι να εξατμιστούν τα υγρά), αφού περάσω τη ντομάτα από το τρυπητό (ή από το μηχανηματάκι που πλέον αγόρασα κι αφαιρεί σπόρους και φλούδια) τη βάζω σε μια τσαντίλα (ακόμη καλύτερα σε μαξιλαροθήκη που είναι ακόμα πιο πυκνή η ύφανσή της) και την κρεμάω για να στραγγίξει, με μια λεκάνη, φυσικά, από κάτω για να συγκεντρώνει το υγρό που στάζει. Είναι εντυπωσιακό ότι έτσι στραγγάει η ντομάτα απ'το νερό της και μόνο, χωρίς να διαφεύγει τοματοχυμός!