ασφόδελοι

Προχθές ο Πορφύρης μου, που έκλεισε μόλις τα τέσσερα, είχε ραντεβού για ΚΤΕΟ και, φυσικά, έπρεπε να του αφιερώσω όλο το πρωινό! Όχι επειδή με βασάνισαν στην αναμονή οι υπάλληλοι (Άντε ν'αργησαν κανένα μισάωρο να τον υποδεχτούν, γιατί είχε προκύψει κάποιο τεχνικό πρόβλημα και βγήκαν απ'το ρυθμό τους. Κερνούσαν μάλιστα και καφεδάκι και καραμελίτσες με γεύση σαπούνι -από παιδί την είχα την απορία για αυτές τις σαπουνένιες καραμέλες- κι όλα αστραφτοκοπούσαν κι η ευγένεια να ξεχειλίζει από παντού.. τόσο που αναρωτήθηκα μήπως και πέρασα σ'άλλη διάσταση, σε άλλο πλανήτη.. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία..), αλλά επειδή έπρεπε να διασχίσω το μισό νομό για να φτάσω! Τέλος πάντων, το πήρα κι εγώ σαν εκδρομούλα, και στην επιστροφή έκανα διάφορες στάσεις, μία από αυτές και για να φωτογραφίσω τους μελαγχολικούς -όπως λέει η μάνα μου- ασφοδέλους που πλημμυρίζαν τις πλαγιές..

Καθώς τους αντίκρυσα, μού'ρθε στο νου μου η περιγραφή του Ομήρου, ο λειμώνας με τους ασφοδέλους - που τόσο με είχε εντυπωσιάσει -  κι η κάθοδος του Οδυσσέα στον Άδη..

(Οδύσσεια λ539, ω13, απόδοση Κώστα Δούκα)

Διαβάζουμε, λοιπόν, στο "Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ηλίου":