Άρωμα μούστου και σταφυλιών... η αυλή ζαχαρωμένη... τα χέρια μελωμένα... λεκάνες, κλούβες, σακούλες, σύνεργα παλιακά... κούραση ολημερίς... και κει που σουρούπωνε για τα καλά, εσύ να ρωτάς ξαφνικά "πού τα πας όλα τούτα;"
Τά'λεγα; Δεν τά'λεγα; Δύσκολος μήνας ο Σεπτέμβρης και μήνας συγκομιδής... Και τί καρπούς θα συλλέξεις όταν τόσους μήνες φυτρώνουν πίκρες κι αγωνίες και ταραχές; Δεν τά'λεγα; Να περάσει κι αυτός ο μήνας! Έλα, όμως, που δεν πρόλαβε να περάσει, δεν πρόλαβα καν ν'ανοίξω το ρημαδόστομά μου...
Τέλος πάντων, όπως και νά'χει, τα σταφύλια μπήκαν στο βαρέλι. Σταφύλια πίστεψα και βρήκα. Όχι πολλά. Τόσα όσα να τα καταφέρουμε, απλά να τα καταφέρουμε! Τις μισές ρώγες τις πέταξα, τις μισές τις ξεδιάλεξα για πάτημα. Κι εκεί που κοντεύαμε, μείνανε όλα καραμελωμένα και τρέχαμε στα επείγοντα! Τρεις τα χαράματα ήμουν πίσω να ξεπλύνω, να πλύνω -αμαρτίες και ζάχαρες- ν'αναπιάσω κείνο το προζυμι του Σταυρού, να κοπανήσω ένα τσίπουρο, να λουστώ, μια τσάντα με τα χρειαζούμενα για να φύγω ξανά... Και πάλι καλά...
Είναι παράξενο τί σκέφτεται κανείς τέτοιες στιγμές, όταν μονάχος οδηγεί, πάει-έρχεται, μαύρα μεσάνυχτα, αχάραγα χαράματα, άυπνος, φορτισμένος, σαστισμένος... Και μέσα σ'όλα τούτα να ξεφυτρώνουν τα σταφύλια, τα σταφύλια που δεν πρόλαβαν να πατηθούν! Ανοίγουνε κουτάκια αναμνήσεων, ξεχύνονται έξω επαναλήψεις ξεχασμένες, εικόνες παλιοκαιρισμένες που, όμως, αντανακλούν το ίδιο τούτο συναίσθημα. Τόσα χρόνια και τίποτα δεν έχει αλλάξει: εγώ κι εσύ, οι δυο μας... ο εαυτός μου κι εγώ...τριγύρω κανείς... εκεί, κόλλησα ξαφνικά εικοσιτέσσερα χρόνια πίσω! Τί φουρτούνα να κρύβει τόση ψυχραιμία και πόσες άραγε αθόρυβες κραυγές τόση μοναξιά; Τότε ήμουν παιδί, τώρα όμως;
Να περάσει τούτος ο μήνας, να περάσει κι ο επόμενος... Ο μούστος βράζει, σαν τη δική μου ψυχή. Βράζει και μεταμορφώνεται. Ας βγει γλυκόπιοτο το κρασί, γιατί έτσι και ξυδιάσει, δε γιατρεύεται. Πόσο θα κρατήσει ακόμη; Δυο βδομάδες; Μετά θα σφραγιστεί... άλλη πάλη και τούτη... απόκρυφη, ήσυχη, σκοτεινή... μέχρι να καθαρίσει, διάφανο σαν το γυαλί... κι ύστερα πάλι το νου σου να το μεταγγίσεις, στο πρώτο κατακάθι που φανεί...
Πόσο κουρασμένη νιώθω αυτή τη στιγμή... πόσο πολύ...
Σεπτέμβρης... άστατος, απρόβλεπτος, διπολικός! Κρυάδιασε απότομα στο βουνό των Κενταύρων, κείνων των μέθυσων κι άγριων πλασμάτων, κείνων των γεννημάτων της νεφέλης... μα και βουνό του Χείρωνα, εκείνου του σοφού δασκάλου και θεραπευτή... Σκορπισμένη στ' άκρα, ψάχνω τα μονοπάτια του...
Μου αρέσει πολύ που τα γράφεις όλα όπως τα ζεις με κοφτές ανάσες. Μου αρέσει επίσης πολύ που διαβάζοντας βλέπω ταινία, από εκείνες τις αγαπημένες μου, που έχουν μέσα εξοχή, απλούς ανθρώπους με μεγάλα αισθήματα και λατρεία για τις ασχολίες τους με τη φύση και τα καλούδια της.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε μένα μένει η ξεκούραση και η φαντασία, σε σένα η χαρά της δημιουργίας, η ικανοποίηση και η μεγάλη κούραση.
Νομίζω πως είμαστε και η δυο κερδισμένες :)
Καλή δύναμη σε ό,τι κάνεις Φιρίκι!
Όμορφες περιγραφές Όλγα μου. Ένα εξαίρετο οδοιπορικό σε στιγμές της φύσης σε ένα βουνό που κάθε του ύψωμα και πλάτωμα είναι γεμάτο ομορφιά και μύθους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου ευχηθώ καλό και όμορφο Φθινόπωρο Όλγα μου.
Καλή συνέχεια.
Εύχομαι να είσαι με πολύ καλή παρέα όταν θα ανοίξεις το κρασί τούτο. Εύχομαι να μεθύσει η παρέα σου από γοητεία πως κατάφερες και το έφτιαξες μόνη σου και να μεθύσεις και εσύ από χαρά για την αναγνώριση του κόπου και του μόχθου σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό την δική μου την πλευρά έχω να σου πω τούτο, είναι μεγάλη δύναμη για μένα να ξέρω πως όποτε ...όποτε με φέρει ο δρόμος μου στο βουνό, έχω πάντα μια φίλη που ότι μου δώσει θα είναι φτιαγμένο από τα χεράκια της !!! Είσαι σπάνιο κρασί μικρή μου :)
Σε φιλώ
Όμορφη ανάρτηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια...
Τι κούραση τι κόπος να φτιάχνεις όλα αυτά και το κρασί ακόμη μόνη...Και τι υπέροχο συναίσθημα θα νοιώθεις όταν οι κόποι σου θα ευοδωθούν!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σου βράδυ Όλγα
Όλγα Καλώς σε βρήκα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑρχικά με τράβηξε ο τίτλος του blog που τυχαία ανακάλυψα. (αυτό έγινε πριν κάποιους μήνες, χειμώνας ήταν θαρρώ) Η πρώτη επίσκεψη ήταν "Χειμωνανθοί που χαμογελούν" και στη συνέχεια ο "κοκκινολαίμης" Έτσι σε "γνώρισα" Μου άρεσε!
Ύστερα το "Ξεφύλλισα" λίγο και κόλλησα, με τις αναρτήσεις στην παράδοση, τα κείμενα, τις φωτογραφίες και κυρίως με το λόγο σου. Οικείος, μεστός, με σαφήνεια και καθαρή γλώσσα, με λυρική διάθεση και ακριβή απεικόνιση περιγραφής.
Και ξαφνικά σε έχασα. (διάβασα το λόγο τώρα) Και σήμερα μέσω κοινού φιλικού blog σε ξαναβρήκα και χαίρομαι πάρα πολύ γιαυτό.
Τι ανάρτηση Όλγα μου (μου επιτρέπεις τον ενικό;) Τι ποιητικός λόγος! Η γνώση, τα συναισθήματα, οι μνήμες μέσα από μια αρμονία εικόνων και λέξεων με ένα αξεπέραστο ρεαλισμό, σε καθηλώνουν. Όλο το κείμενο είναι μια ζύμωση πνεύματος και εικόνων, σαν το απόσταγμα των σταφυλιών.
Σίγουρα έχεις την εμπειρία,(μια διαδικασία καθόλου εύκολη) τη θέληση και την αγάπη, για όλα τα άλλα έχει ο Θεός. Κι όλα θα πάνε καλά...θα δεις! Στο εύχομαι ολόψυχα! Να είσαι καλά!
(καθυστερημένα εύχομαι στο blog καλοτάξιδο)
Σ'ευχαριστώ Μαρία.. χαίρομαι αν μπορώ και σε ταξιδεύω έτσι.. Η φύση κρύβει δύναμη κι ομορφιά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά'σαι καλά Γιάννη μου, καλό υπόλοιπο φθινόπωρο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αναμένω ξανθιά θεά μου!!! Όποτε... Να πιούμε κρασάκι στα λημέρια του Χείρωνα! (Όσο για τούτο το συγκεκριμένο κρασί, οι ρώγες του φέτος μπολιάστηκαν με τόσα άπειρα πολλά που εγώ πραγματικά απορώ τί σόι κρασί μπορούν να δώσουν...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ Μαρία Έλενα, νά'σαι καλά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝά'ταν μονάχα κόπος, καλά θά'τανε. Ο πόνος κι η αγωνία δεν παλεύονται.. Μακάρι τουλάχιστον οι κόποι μου για το κρασί να ευοδωθούν, όπως λες! Νά'σαι καλά Άννα μου, σ'ευχαριστώ για το πέρασμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες Αννίκα! (Επιβάλλεται ο ενικός!!!) Τί να πω εγώ τώρα για τόσα πολλά καλά λόγια μαζεμένα; Σ'ευχαριστώ θερμά και για τα καλά σου λόγια και για τις ευχές... με εμψυχώσανε! Χαίρομαι αν μπορώ να σου μεταφέρω τόσα πολλά με το λόγο μου! Να είσαι καλά!
ΑπάντησηΔιαγραφή