χαμογελαστά και δακρυσμένα..

Αν και ίσως άλλη εγγραφή έπρεπε να κάνω σήμερα (καθώς άλλα μου βασανίζουνε τον νου) κι αν και κοντά δυο μήνες τώρα θέλω να ανεβάσω κάτι άλλο κι όλο το αναβάλλω (καθώς όλο κάτι προκύπτει...) κατέληξα στα αγριολούλουδα, καθώς μονάχα μ'αυτά είχα διάθεση ν'ασχοληθώ.. Γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτή η, εκάστοτε, διάθεση πολύ μας κουμαντάρει και όπως και νά'χουν τα πράγματα, καλό είναι να τη βοηθάμε και λιγουλάκι ν'ανεβεί...

Και δε μιλάμε για οποιαδήποτε αγριολούλουδα -κανείς, εξάλλου δεν είναι οποιοσδήποτε.. πόσο μάλλον αυτά..- αλλά για κείνα τα λιλιπούτεια (μέγεθος φακής, το πολύ φασολιού..), τα μικροσκοπικά που ουδείς -ή σχεδόν ουδείς- τους δίνει σημασία, καθώς η παρουσία τους κρύβεται μες στα πυκνά χορτάρια, καθώς η λεπτή τους σιλουέττα χάνεται μες στην πυκνή πρασινάδα του βουνού..

Ούτε καν ξέρω τα "επίσημα" ονόματά τους.. μοναχά, καθώς προσπαθώ να τα ξετρυπώσω, τα διακρίνω να μου χαμογελούν, δακρυσμένα απ'τις ψιχάλες της φλεβαριάτικης βροχής..

Ευαίσθητα και τρυφερά, δυναμικά και συνάμα εύθραστα... να τολμούν να ξεφυτρώνουν πριν καν καλωσορίσουμε την άνοιξη, αντιμέτωπα με τις τελευταίες εκρήξεις του γερο-χειμώνα που μας αποχαιρετά..

Δεν είχα διάθεση για τίποτα άλλο σήμερα... μοναχά να διαβάσω τα χείλη τους...

ν'αφουγκραστώ την ανάσα τους...

να ξαναγίνω κι εγώ κομματάκι μικρό τούτης της όμορφης πλάσης της ξεχασμένης...

Κι αν όλα άλλαξαν.. κι αν όλα αλλάζουν.. ακόμη και τα καιρικά φαινόμενα πού'μαθαν κάποιοι να κουμαντάρουν.. ακόμη κι αν τρώμε μήνα Φλεβάρη αγγούρια του καλοκαιριού, ακόμη κι αν το μαύρο βάφτισαν λευκό και στο ψέμα άλλαξαν όνομα...

.. κι όλοι αντάμα τρέχουμε χωρίς προορισμό...

..εκείνα, ρυθμούς δεν άλλαξαν κι ούτε μπερδέψανε τους στίχους του τραγουδιού... επιμένουν να παραμένουν οι "τελευταίοι ρομαντικοί", οι τελευταίοι που δεν ξεπούλησαν τη φύση τους...