Τη συνάντησα προχθές στη μέση του δρόμου, πάνω σε μια στροφή. Με την ψυχή στο στόμα σταμάτησα το αμάξι όσο πιο δεξιά μπορούσα -ένα τσακ απ'το γκρεμό- για να προλάβω να τη μεταφέρω πριν περάσει από πάνω της κανένας στραβός ή φουριόζος! Είναι και στενοκοπιά οι δρόμοι μας, ήτανε και πάνω στη στροφή, έτρεξα στα γρήγορα καθώς αφουγκραζόμουνα για τυχόν ήχο μηχανής που πλησίαζε.
Πόσες φορές κι αν έχω πετύχει χελώνες στο δρόμο μου. Συνήθως, με το άγγιγμα του ανθρώπου τρομάζουν και κρύβουν το κεφάλι τους μες στο καβούκι. Πολύ συχνά, δε, βγάζουν κι ένα απειλητικό και τρομαγμένο "χθθθθθθθθ!" -ένα πράγμα σαν εκείνο των γατιών όταν αγριεύουν! Χα, την πρώτη φορά που τ'άκουσα αυτό, καθώς είχα σηκώσει μια χελώνα, μου ήρθε τόσο ξαφνικό, που ομολογώ πως τρόμαξα περισσότερο από εκείνη!
Η συγκεκριμένη, όμως, ούτε "χθθθθθ" έκανε, ούτε δοκίμασε να μου κρυφτεί! Ίσα που πήγε να μισοκρύψει το κεφάλι της, αλλά αμέσως το μετάνιωσε και το ξεπρόβαλε ολάκερο με πυγμή. Σα να με κοιτούσε και ερευνητικά, θα έλεγα. Την τοποθέτησα στην πρασινάδα, στο πιο ομαλό μέρος της γκρεμούρας κι επέστρεψα βιαστικά στο αυτοκίνητο. Έβαλα μπρος, προχώρησα λίγα μέτρα να βρω ίσιωμα και ξαναγύρισα να τη φωτογραφίσω. Με αργά και σταθερά βήματα έπαιρνε τον κατήφορο. Μόλις με άκουσε κοντοστάθηκε και σήκωσε το κεφάλι της προς τα πάνω. Περίμενε υπομονετικά στη θέση της να βγάλω από τη θήκη τη φωτογραφική και να πατήσω το κουμπάκι, κι αμέσως μετά συνέχισε τη διαδρομή της...
Πολύ τη γούσταρα τούτη τη χελώνα! Είχε κάτι ξεχωριστό.. πως να το εξηγήσω;.. σίγουρα θά'ταν από κείνες τις σοφές της γενιάς της! Θα κουβαλούσε τουλάχιστον εκατό χρόνια στην πλάτη της, τη μαυρισμένη από τις σκουρωπές σκληρές ραβδώσεις... Πόσους δρόμους θά'χε διασχίσει με το ράθυμο βήμα της, και την είχε βγάλει καθαρή! Τότε που θα γεννήθηκε, άσφαλτος δε θα υπήρχε, μήτε αυτοκίνητα σε τούτη την πλαγιά. Μονάχα δέντρα, αγριολούλουδα και μικρά χωμάτινα μονοπάτια...
T
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου