Έχει μπει η άνοιξη για τα καλά στο βουνό του Χείρωνα κι η φύση οργιάζει! Κι όχι μονάχα οργιάζει, όχι μονάχα ντύνει με το γιορτινό της πέπλο το τοπίο, αλλά φροντίζει και να μας χαρίζει απλόχερα τους νοστιμότερους τσιπουρομεζέδες! Είναι η εποχή δύσκολη, οι εργασίες ουκ ολίγες, το απρόοπτα πολλά κι όσο και να μεγάλωσαν οι φωτεινές ώρες της μέρας, δε μου αρκούν για να προλάβω όσα έχω στο πρόγραμμα να κάνω...
Πρώτες ξεπεταχτήκανε οι φτέρες, τρυφερές κορφούλες, νόστιμο σαλατικό και τραγανός μεζές στο τηγάνι! (βλέπε εδώ:φτέρες τηγανητές). Αμέσως μετά, δεν ήξερες κατά που να κάνεις να μαζέψεις αυτά τα αμέτρητα χορταρούδια του βουνού, πέρα φυσικά απ'τα κλασικά άγρια χόρτα που συλλέγαμε πλήθος απ'τις μέρες του χειμώνα (βλέπε εδώ:Μας φάγανε λάχανο!). Ανάμεσα απ'τα ξερά περσινά αγκάθια αρχίσαν να προβάλουν τα νια σπαράγγια, παραδίπλα οι τρυφερές βεργιές (βλέπε εδώ: Άγρια σπαράγγια και βεργιά!), στις τσιτσιραβιές σκάσανε οι κορφούλες (βλέπε εδώ:τσιτσίραβα), οι κούκοι πανέμορφοι χρωματίσαν τα χωράφια και τις πλαγιές του βουνού κι ύστερα οι γαϊδαρονουρές ξεφύτρωσαν στα ψηλά ανάμεσα στα βράχια.... Τί να πρωτομαζέψεις, τί να πρωτοκαθαρίσεις, να πρωτοζεματίσεις, να το φτιάξεις τουρσάκι ή της ώρας μεζέ;
Κούκους λέμε τούτα τα πανέμορφα λουλούδια με τον βαθιά κρυμμένο βολβό, πολύτιμο σαλατικό σε λαδόξυδο κι αλατάκι, αφού τον ζεματίσεις λίγες φορές ώστε να χάσει την έντονη πικρίλα του. Στην Κρήτη τους λένε "ασκορδουλάκους" (Ασκορδουλάκοι (βολβοί) σαλάτα), κι αλλού αλλιώς, καθώς πλήθος είναι τούτες οι πανέμορφες τοπικές ονομασίες.
Οι γαϊδουροουρές, πάλι, δεν ξέρω πως αλλιώς λέγονται και που αλλού φύονται κι αν τις τιμούν οι ντόπιοι, καθώς κι εγώ ομολογώ πως φέτος τις γνώρισα και πως ακόμα κι εδώ, ελάχιστοι τις ξέρουν και τις μαγειρεύουν. Φυτρώνουν ψηλά στο βουνό σε λίγα μέρη, συνήθως ανάμεσα σε βραχάκια απότομα. Μοιάζουν με ουρές γαϊδάρου τα πράσινα πλοκάμια τους, εξ ου κι ονομασία... ουδεμία σχέση, και πάλι, με δίποδους γαϊδάρους που μας κυβερνάνε...
Για τούτα τα χορτάρια, διάβασα στο "Γλωσσικό ιδίωμα του Πηλίου" του Κώστα Λιάπη πως είναι "είδος χορταρικού που τρώγεται βραστό σα σαλατικό", αλλά εμένα με μάθανε να τους φτιάχνω τηγανητούς είτε μ'αλευράκι (νηστίσιμους), είτε με κουρκούτι από αυγό κι αλεύρι.
Καταρχάς, λοιπόν, τις καθαρίζεις και τις ρίχνεις σε βραστό νερό για λίγα μόνο λεπτά μέχρι να μαλακώσουν. Ύστερα τις αλευρώνεις και τις πετάς στο τηγάνι με αρκετό λαδάκι, γυρίζοντάς τες συχνά, για να μην καούν από τη μια μεριά. Μόλις τις βγάζεις στο πιάτο πασπαλίζεις με αλατάκι και λίγες σταγόνες κρασόξυδο. Τούτες τις αλευρωμένες μπορείς να τις κάνεις κι ομελέτα, ρίχνοντας από πάνω, καθώς τηγανίζονται, και τα χτυπημένα αυγά. Αντίστοιχα, μπορείς να τις τηγανίσεις βουτώντας τις στο κουρκούτι, σε χυλό δηλαδή, από αυγό κι αλευράκι και λίγο νερό. Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος μεζές!
Άνοιξη... η μάνα γη τίκτει τους καρπούς της.. δε χρεωκόπησε ακόμη.. ή, μάλλον, δεν καταφέραμε ακόμη να τη χρεωκοπήσουμε κι αυτήν, παρ'όλους τους ψεκασμούς, τ'απόβλητα (πυρηνικά και μη), το σκουπιδολόι και τις συνεχείς τσιμεντοποιήσεις... δεν ξέρω γι'αργότερα, αν κατορθώσουμε ν'αφανίσουμε την ίδια τη ζωή.. ούτε γνωρίζω πόσο σύντομα θα μας απαγορεύσουνε (πληθαίνουν παγκοσμίως κάτι τέτοιοι νόμοι) να βγαίνουμε στη φύση να μαζέψουμε χαμόμηλα.. Προς το παρόν, εμείς χρεωκοπήσαμε, το είδος μας αυτό το εξαιρετικό, που δεν ξέρει πια να ξεχωρίσει ένα ραδίκι απ'την αγριάδα, δεν ξέρει να τραφεί από κείνα που τζάμπα του δωρίζει η φύση για να το θρέψει, εκείνα με τα οποία γενεές γενεών μεγάλωσαν και μεστώσανε... Το είδος μας που, μέσα σε μια-δυο γενιές, σταμάτησε ξαφνικά να μαθαίνει στα τέκνα του πως να επιβιώσουνε (καθήκον που ούτε η "άμυαλη" γάτα δε διανοήθηκε ποτέ να αμελήσει), κι ας έρχονται εποχές ιδιαίτερα δύσκολες, αλλά αρκείται στο να τους παρέχει όλο και περισσότερα άχρηστα υλικά αγαθά κι εξίσου άχρηστη και ανούσια πληροφόρηση... Το είδος μας που μέσα σε ελάχιστα χρόνια έσβησε τη μνήμη και τη γνώση αιώνων...Χρεωκοπήσαμε.. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε και τους πολιτικούς που μας χρεωκόπησαν σαν έθνος...
Εδώ, ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ σχετικό με την "χρεωκοπία" μας,απ'το http://debtocracy.gr: "Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το Debtocracy αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης."
Αξίζει να το δείτε!
κι εδώ: http://elegr.gr/ για περαιτέρω ενημέρωση κι υπογραφές "για σχηματισμό επιτροπής λογιστικού ελέγχου"...
Αξίζει να υπογράψετε!
Υ.Γ. Τόση ομορφιά στη φύση αναζητώντας κρυμμένους καρπούς ανάμεσα στα άγρια λουλούδια της..
Καλημέρες σας!
Πρώτες ξεπεταχτήκανε οι φτέρες, τρυφερές κορφούλες, νόστιμο σαλατικό και τραγανός μεζές στο τηγάνι! (βλέπε εδώ:φτέρες τηγανητές). Αμέσως μετά, δεν ήξερες κατά που να κάνεις να μαζέψεις αυτά τα αμέτρητα χορταρούδια του βουνού, πέρα φυσικά απ'τα κλασικά άγρια χόρτα που συλλέγαμε πλήθος απ'τις μέρες του χειμώνα (βλέπε εδώ:Μας φάγανε λάχανο!). Ανάμεσα απ'τα ξερά περσινά αγκάθια αρχίσαν να προβάλουν τα νια σπαράγγια, παραδίπλα οι τρυφερές βεργιές (βλέπε εδώ: Άγρια σπαράγγια και βεργιά!), στις τσιτσιραβιές σκάσανε οι κορφούλες (βλέπε εδώ:τσιτσίραβα), οι κούκοι πανέμορφοι χρωματίσαν τα χωράφια και τις πλαγιές του βουνού κι ύστερα οι γαϊδαρονουρές ξεφύτρωσαν στα ψηλά ανάμεσα στα βράχια.... Τί να πρωτομαζέψεις, τί να πρωτοκαθαρίσεις, να πρωτοζεματίσεις, να το φτιάξεις τουρσάκι ή της ώρας μεζέ;
Κούκους λέμε τούτα τα πανέμορφα λουλούδια με τον βαθιά κρυμμένο βολβό, πολύτιμο σαλατικό σε λαδόξυδο κι αλατάκι, αφού τον ζεματίσεις λίγες φορές ώστε να χάσει την έντονη πικρίλα του. Στην Κρήτη τους λένε "ασκορδουλάκους" (Ασκορδουλάκοι (βολβοί) σαλάτα), κι αλλού αλλιώς, καθώς πλήθος είναι τούτες οι πανέμορφες τοπικές ονομασίες.
Οι γαϊδουροουρές, πάλι, δεν ξέρω πως αλλιώς λέγονται και που αλλού φύονται κι αν τις τιμούν οι ντόπιοι, καθώς κι εγώ ομολογώ πως φέτος τις γνώρισα και πως ακόμα κι εδώ, ελάχιστοι τις ξέρουν και τις μαγειρεύουν. Φυτρώνουν ψηλά στο βουνό σε λίγα μέρη, συνήθως ανάμεσα σε βραχάκια απότομα. Μοιάζουν με ουρές γαϊδάρου τα πράσινα πλοκάμια τους, εξ ου κι ονομασία... ουδεμία σχέση, και πάλι, με δίποδους γαϊδάρους που μας κυβερνάνε...
Για τούτα τα χορτάρια, διάβασα στο "Γλωσσικό ιδίωμα του Πηλίου" του Κώστα Λιάπη πως είναι "είδος χορταρικού που τρώγεται βραστό σα σαλατικό", αλλά εμένα με μάθανε να τους φτιάχνω τηγανητούς είτε μ'αλευράκι (νηστίσιμους), είτε με κουρκούτι από αυγό κι αλεύρι.
Άνοιξη... η μάνα γη τίκτει τους καρπούς της.. δε χρεωκόπησε ακόμη.. ή, μάλλον, δεν καταφέραμε ακόμη να τη χρεωκοπήσουμε κι αυτήν, παρ'όλους τους ψεκασμούς, τ'απόβλητα (πυρηνικά και μη), το σκουπιδολόι και τις συνεχείς τσιμεντοποιήσεις... δεν ξέρω γι'αργότερα, αν κατορθώσουμε ν'αφανίσουμε την ίδια τη ζωή.. ούτε γνωρίζω πόσο σύντομα θα μας απαγορεύσουνε (πληθαίνουν παγκοσμίως κάτι τέτοιοι νόμοι) να βγαίνουμε στη φύση να μαζέψουμε χαμόμηλα.. Προς το παρόν, εμείς χρεωκοπήσαμε, το είδος μας αυτό το εξαιρετικό, που δεν ξέρει πια να ξεχωρίσει ένα ραδίκι απ'την αγριάδα, δεν ξέρει να τραφεί από κείνα που τζάμπα του δωρίζει η φύση για να το θρέψει, εκείνα με τα οποία γενεές γενεών μεγάλωσαν και μεστώσανε... Το είδος μας που, μέσα σε μια-δυο γενιές, σταμάτησε ξαφνικά να μαθαίνει στα τέκνα του πως να επιβιώσουνε (καθήκον που ούτε η "άμυαλη" γάτα δε διανοήθηκε ποτέ να αμελήσει), κι ας έρχονται εποχές ιδιαίτερα δύσκολες, αλλά αρκείται στο να τους παρέχει όλο και περισσότερα άχρηστα υλικά αγαθά κι εξίσου άχρηστη και ανούσια πληροφόρηση... Το είδος μας που μέσα σε ελάχιστα χρόνια έσβησε τη μνήμη και τη γνώση αιώνων...Χρεωκοπήσαμε.. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχουμε και τους πολιτικούς που μας χρεωκόπησαν σαν έθνος...
Εδώ, ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ σχετικό με την "χρεωκοπία" μας,απ'το http://debtocracy.gr: "Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το Debtocracy αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης."
Αξίζει να το δείτε!
κι εδώ: http://elegr.gr/ για περαιτέρω ενημέρωση κι υπογραφές "για σχηματισμό επιτροπής λογιστικού ελέγχου"...
Αξίζει να υπογράψετε!
Υ.Γ. Τόση ομορφιά στη φύση αναζητώντας κρυμμένους καρπούς ανάμεσα στα άγρια λουλούδια της..
Καλημέρες σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου