Μενεξέδες...

Εκεί που η πλάση θαρρείς κι έχει αποκοιμηθεί και ψάχνεις έστω ένα τόσο δα λουλουδάκι να στολίσεις τη ματιά σου, εκεί που ο χειμώνας έχει για τα καλά στρογγυλοκαθίσει στο βουνό σου και το τοπίο σαν να έχει πέσει σε λήθαργο βαρύ, ξαφνικά, ένα πρωινό, διακρίνεις ανάμεσα στη μουντή πρασινάδα μικροσκοπικές μωβ πινελιές να αποδιώχνουν αμίλητα, αλλά σθεναρά, τη μονοτονία... Ποτέ δεν τους έχω πετύχει να προβάλλουνε χωρίς το δάκρυ της βροχής, ποτέ δεν τους θυμήθηκα χωρίς δυο πεταλάκια τους μουλιασμένα.. Πρωτοπόροι, θαρρείς βιαστικοί, αντιμέτωποι πάντα με το τσουχτερό κρύο, με τα τερτίπια του Φλεβάρη, που ανοίγει τις φλέβες του και ρίχνει ποταμούς βροχής, που τραμπαλίζεται κι αλλάζει και χαρίζει κι ενδιάμεσα κάτι απότομες εμβόλιμες λιακάδες που τους τσουρουφλάνε..

Σήμερα τους παρατήρησα, το πρωί.. σήμερα που πάλι κάποια ψυχή μας αποχαιρέτησε για την πέρα όχθη.. κι έτσι μου φάνηκαν πένθιμοι ντυμένοι στα μωβιά, σαν να βάλθηκαν να στολίζουν τη γειτονιά με τις μεγαλοβδομαδιάτικες μενεξεδιές κορδέλες τους... 

Ιον το εύοσμον.. κοινώς μενεξές.. Ιον εκ του "ίος=μόνος, καθώς φύεται μόνον" μας πληροφορεί η Άννα Τζιροπούλου ("Ο εν τη λέξει λόγος") ή "παρά το ανιέναι ταχέως" (ιών, ιούσα, ιόν, μετοχή του είμι= πορεύομαι...).

Με άλλα λόγια φυτρώνουν μόνοι.. γεννιούνται μόνοι.. Κι ύστερα μαζεύονται παρεούλες-παρεούλες, γειτονιές-γειτονιές... μέχρι και πάλι να σβήσουν.. μόνοι, όπως όλοι μας..

Μενεξές.. με πλήθος φαρμακευτικές ιδιότητες, γνωστές από την αρχαιότητα.. Ακόμα κι ο Ιπποκράτης τον συνιστούσε. Σήμερα, πάλι, παστωνόμαστε με χιλιάδες φάρμακα, όχι τίποτα άλλο, για να "φύγουμε" χαπακωμένοι.. μιας κι άλλο από αρρώστιες και θανατικά, δεν ακούω πλέον..

(Ομήρου Οδύσσεια, ε)

Καλό ταξίδι γειτόνισσα ..........