Ασβοί και γάτες!

Όλα τα ζωάκια τα αγαπώ. Με τις κότες, ομολογώ, πως δεν έχω ιδιαίτερη συμπάθεια, αλλά, τέλος πάντων, τις ανέχομαι.. Και τις σαρανταποδαρούσες βέβαια -εκείνες τις χοντρές με τις δαγκάνες και το δηλητήριο- τις τρέμω και τις απεχθάνομαι, αλλά δεν τις συγκαταλέγω στα ζωάκια, παρά στα εντομοειδή τέρατα! Τα ζωάκια-ζώακια όμως τα αγαπώ και τα φροντίζω.

Από την άλλη όμως, αγαπώ και τα φυτά και τα λουλούδια.. Αγαπώ τον κήπο μου, τα δέντρα μου, τα άνθη και τα ζαρζαβατικά μου...Όταν όμως στη γειτονιά σεργιανίζουν καμιά δεκαπενταριά γάτες, οι οποίες πολλαπλασιάζονται κάθε που οι γάτοι αρχίζουν τα γκομενιλίκια, πώς να επιβιώσει ο έρμος ο κήπος; Τί κι αν έβαλα περίφραξη προς το καλντερίμι, τι κι αν κότσαρα σίτα σ'ολόκληρη την πόρτα, μέχρι ψηλά, εκείνες έχουν τον τρόπο να τρυπώνουν παντού, να σκαλίζουν και να λερώνουν τα χώματα, να μου δολοφονούν τα τρυφερά μαρουλάκια. Κι άντε να πεις, κάπως παλεύονται αυτές! Ο.Κ. θα φάω δέκα μαρούλια λιγότερο και θα διαολοστείλω κάμποσες φορές περισσότερο. Με τους ασβούς όμως τί κάνεις;

Αυτά τα συμπαθέστατα, κατά τ'άλλα ζωάκια, έχουν κηρύξει τον κήπο μου προσωπικό τους εστιατόριο! Έρχονται κάθε νύχτα και σκάβουν λάκκους, πετώντας στον αέρα ρίζες και φυτά, αναποδογυρίζουν γλάστρες και ξεπατώνουν φυτώρια για να βρουν κανένα μεζέ στο αφράτο χώμα! Τίποτα δεν αφήνουν όρθιο, μονάχα τα δέντρα και τις μεγάλες τριανταφυλλιές. Τζάμπα ο κόπος, το τσάπισμα, η φροντίδα.. μέσα σε μια νύχτα φέρνουν την καταστροφή.. Γιατί είναι δίπλα η ρεματιά, κι όσο και αν παλεύω να τους σταματήσω, ακούγοντας διάφορες μεθόδους και συμβουλές, τίποτα δεν καταφέρνω! Τί λάμπες έβαλα -γιατί τάχα φοβούνται το φως- τί καλάμια με καρακατσουλιό ασπροκόκκινες πλαστικές κορδέλες από κείνες που κοτσάρει η Δεή στα έργα της - γιατί, λέει, αυτές ανεμίζουν εύκολα και το τρίξιμό τους τους ξεγελά και φοβούνται για ανθρώπινη παρουσία- ως και σκιάχτρο έφτιαξα -ναι, ξέρω, αυτό είναι για τα πουλιά, αλλά μες στην απελπισία μου..- τίποτα δεν κατάφερα, εξακολουθούν να με προτιμούνε! Το τελευταίο που μου πρότειναν, είναι να βάλω ναφταλίνη -που δε θέλουν τη μυρωδιά της- εκεί που φυτεύω.. Μα εγώ φυτεύω παντού, σε κάθε ίντσα! Να σπείρω και τη ναφταλίνη μαζί; Να έχουμε άλλα, χειρότερα;

Κάθε χρόνο, λοιπόν, μιας κι οι ασβοί είναι καλοκαιρινοί θαμώνες στα μέρη μας, ευελπιστώ πως θα προτιμήσουν άλλη γη για εστιατόριο, μα φαίνεται έγινε σταθερή αξία ο κήπος μου -τα χώματα αφράτα και σκαμμένα, η ποικιλία μεγάλη... self-service μεν, αλλά προσφέρει αξεπέραστη ποιότητα!- και δεν αποφασίζουν να τον εγκαταλείψουν! Και το κακό είναι πως φέτος, διέκρινα τις πρώτες επισκέψεις από τώρα! Αν ξεκινήσουν από τόσο νωρίς, το εστιατόριο θα βαρέσει διάλυση μέχρι το φθινόπωρο, ο κήπος θα ρημάξει. Και άντε πάλι εγώ να αναρωτιέμαι και να σκέφτομαι πως να τους αντιμετωπίσω, όταν κάθε πρωί με πόνο ψυχής και νεύρα τσατάλια βλέπω τα λουλούδια μου και τα κηπευτικά μου ρημαγμένα..