ανοιξιάτικα τοσοδούλικα..

Μικροκαμωμένα και μαθημένα να ζουν στην αφάνεια, κάτω από τον ίσκιο της δημοφιλούς μαργαρίτας ή της εντυπωσιακής παπαρούνας που ντύνει τα χωράφια με τη βασιλική πορφυρένια της φορεσιά, πνιγμένα από τα πράσινα φυλλαράκια τους κι από τα τροφαντά αγριόχορτα που ξεφυτρώνουν ανάμεσά τους, ξεπροβάλλουν διακριτικά κι απλώνονται σ'όποιο κομμάτι γης βρουν και τρυπώσουν οι μικροσκοπικές ριζούλες τους, για να καλωσορίσουν κι αυτά την πολυπόθητη άνοιξη, να ζεστάνουν τα κεφαλάκια τους κάτω απ'τις γλυκιές ακτίνες του ηλίου, να συμμετάσχουν κι αυτά στο πανηγύρι της βλάστησης για την επιστροφή της Περσεφόνης από τα κρυερά παλάτια του Άδη.. Σε τούτη τη γιορτή της πλάσης.. που από όλα τα πλάσματά της μοναχά εμείς φαίνεται να ξεχάσαμε, εγκλωβισμένοι στο λαβύρινθο του ξεστρατισμένου εγκεφάλου μας πού'μαθε να συντονίζεται στις συχνότητες της τηλεόρασης και των κινητών κι έχασε την επαφή με το Δημιουργό του.. Παρεμβολές έξωθεν..

"[...] εσύ με την ωραία μορφή' σεμνή παντοδύναμος,

κόρη που είσαι γεμάτη από καρπούς και φέγγεις λαμπρά,

έχεις κέρατα κι εσύ μόνον είσαι περιπόθητη εις τους ανθρώπους,

διότι είσαι εαρινή και χαίρεσαι με τις πνοές των λιβαδιών

και φανερώνεις το ιερόν σώμα σου στους βλαστούς,που παράγουν χλωρούς καρπούς'

ενυμφέφθης το φθινόπωρον κατόπιν αρπαγής'

μόνη εσύ είσαι η ζωή κι ο θάνατος εις τους ανθρώπους τους πολυβασανισμένους,

διότι συ η Φερσεφόνη (Περσεφόνη) φέρεις πάντοτε την ζωήν (την άνοιξιν)

και πάντα φονεύεις (τον χειμώνα)..[...]

("Ορφικός Ύμνος Περσεφόνης", απόδοση Ι.Πασσά)