φτέρες τηγανητές

Σχεδόν κάθε χωριό του Πηλίου, διαιρείται σε τρεις οικισμούς' τον ορεινό, το "ξεχειμώνιασμα" και τον παραθαλάσσιο. Μέχρι πριν κάποια χρόνια, πριν την έξαρση του τουρισμού, ο παραθαλάσσιος οικισμός ήταν κι ο λιγότερο ανεπτυγμένος. Οι Πηλιορείτες, το καλοκαίρι διέμεναν στα ορεινά και, μόλις άρχιζε να χειμωνιάζει, κατηφορίζανε προς τους ημιορεινούς οικισμούς, τα "καλύβια", που βρίσκονταν στα κτήματα με τα λιόδεντρα, ώστε να γίνεται πιο εύκολη η συγκομιδή των καρπών και να αποφεύγουν τον αδυσώπητο χιονιά του χειμώνα. Μαζί με τους αγρότες, φυσικά "μετακόμιζαν" και όλες οι υπηρεσίες του χωριού, όπως το δημαρχείο και το σχολειό, καθώς κι ο παπάς που λειτουργούσε πλέον στην "κάτω" εκκλησία. Σήμερα, οι συνθήκες διαβίωσης έχουν αλλάξει, κι έτσι, εκεί που επιβλήθηκε ο ορεινός οικισμός σαν κύριος τόπος διαμονής, αρκετά από τα "ενδιάμεσα" τούτα χωριά, έχουν ερημώσει..

Κι όμως, ελάχιστοι, παππούδες πια, συνεχίζουν να κρατούν τούτη την παράδοση. Σαν πιάνουν τα πρωτα κρύα, μαζεύουν τα συμπράγκαλά τους, και κατηφορίζουν.. για να αποφύγουν έτσι το τσουχτερό κρύο και τον εγκλωβισμό, για να μπορέσουν να μαζέψουνε τις ελιές των χωραφιών τους, για να καλλιεργήσουν το πρώιμο μποστάνι τους με τα κηπευτικά.

Έτσι, μια χρονιά που, τέτοια εποχή, παρέα με μια φίλη μου, επισκεφτήκαμε τους γονείς της στο "ξεχειμώνιασμα" του χωριού της, αφού αμοληθήκαμε πρώτα στις πλαγιές για να μαζέψουμε τσιτσίραβα (βλ.τσιτσίραβα), η μάνα της μας τράταρε το παραδοσιακό τσιπουράκι με τον μεζέ. "Μάζεψα και φτέρες και τηγάνισα!" μας έκανε, κι όπως είδα τη φίλη μου να ενθουσιάζεται, έμεινα με την απορία "Τί φτέρες;"..

Έτσι δοκίμασα για πρώτη φορά τις τηγανητές φτέρες, έναν αγαπημένο μεζέ, που κοντεύει να ξεχαστεί. Ποιός θυμάται πια, στα μέσα του Μάρτη, να πάει να μαζέψει εκείνες τις κορφούλες που ξεπροβάλλουν μόλις απ'τη γη, προτού ακόμη προλάβουν να πετάξουν τα δαντελένια φυλλαράκια τους, γιατί τότε πια θα είναι αργά, ο τρυφερός βλαστός θα έχει σκληρύνει για να μπορέσει να φαγωθεί... Κι όμως, είναι μία από τις μεγαλύτερες νοστιμιές που μας χαρίζει η άνοιξη..

Κόβουμε τις κορφούλες, αφαιρούμε το ΄"κεφαλάκι", τις πλένουμε καλά κι ύστερα τις βράζουμε για κανένα δεκάλεπτο. Έτσι είναι έτοιμες για σαλάτα, με μπόλικο λαδόξυδο κι αλατάκι. Ακόμα νοστιμότερες, όμως, είναι τηγανητές.

Αφού τις βράσουμε, τις αλευρώνουμε και τις τηγανίζουμε σε ελαιόλαδο...

..μέχρι να γίνουνε κριτσανιστές -σαν πατατάκια- οπότε τις στραγγίζουμε και τις ραντίζουμε με λίγο ξύδι (κατά προτίμηση από παλιό κρασί..).. Ονειρεμένος μεζές.. από κείνους που μας προσφέρει απλόχερα η φύση, τούτες τις μέρες της πρώτης άνοιξης...