Φθινοπωρινές ανταύγειες στο βουνό... (Πήλιο)

Πάνω που επιτέλους σταμάτησε το ασταμάτητο τσουρόβροχο κι η παγωνιά, πάνω που επιτέλους έσβησε η μουρτζουφλιά τ'ουρανού κι ο ήλιος χαμογέλασε, πάνω που η πλάση φόρεσε τα χρυσοπορτοκαλιά κι ετοιμαζόμουν να χυμήξω στα χρώματά της και να παίξω -αλλά και να εργαστώ- στο μικρό μου Παράδεισο, ξυπνάω, μαύρα μεσάνυχτα, μ'έναν πόνο που δε βολεύεται πουθενά! Και καταλήγω να τρέχω στην πολιτεία για γιατρό- ειδικότητα που δεν είναι στις προτιμήσεις μου και αποφεύγω να επισκέπτομαι, πλην ελαχίστων συγκεκριμένων εξαιρέσεων. Έλα όμως που το χέρι, πέρα απ'τον πόνο, σαν να μην πήγαινε πάνω... και σίγουρα δεν πήγαινε δεξιά! Και τα χέρια μου είναι τα απόλυτα εργαλεία μου με ό,τι και να ασχολούμαι!



Ορθοπαιδικό -δόξα τω Θεώ- δεν είχα (ή, τέλος πάντων, απέφευγα να έχω) χρειαστεί και δεν ήξερα που να πάω. Τελικά ρώτησα και διστακτικά κατέληξα κάπου. Κι όσο περίμενα στο ιατρείο -περιέργως ο πόνος είχε μειωθεί- όλο και μετάνιωνα που ξεκουνήθηκα να πάω. Μπαίνω μέσα. "Τί έχουμε εδώ;" ."Μπορεί και να μην έχω τίποτα... αλλά επειδή είμαι σκυλί στον πόνο και ξύπνησα μες στη νύχτα με μια σφαγή..." Παίρνει το χέρι, το γυρνάει -όσο πάει- από δω.. το γυρνάει -όσο πάει- από κει... δαγκώνομαι... κρακ-κρουκ... "Δεν τον ακους τον τένοντα;" Πιάνει και το αριστερό... "Κι αυτό έτοιμο είναι... το ακούς πως κάνει;Τί κάνεις με τα χέρια σου; Αντρικές δουλειές;" ."Ε..όσο νά'ναι τά'χω ταλαιπωρήσει." Τενοντίτιδα λοιπόν στο ώμο(εμένα πονούσε όλος ο βραχίονας) και "απόλυτη ακινησία"! "Θα πας να πάρεις κι ένα "φάκελο" από το φαρμακείο να το κρεμάσεις μέσα." "Σοβαρολογείτε τώρα;" "Και θα κοιμάσαι και μ'αυτόν." Υπέροχα! Κι άντε και χάπια αντιφλεγμονώδη και "να σου γράψω και κανένα λοναρίντ". "Τέτοιο καταπέλτη; Αποκλείεται! Εγώ μόνο ντεπόν παίρνω.". "Εδώ σε άλλους κάνουμε ενέσεις με κορτιζόνη.." "Ούτε να το σκέφτεστε!"

Ρεζουμέ: Κατέληξα τις καλοκαιρινότερες μέρες του φθινοπώρου (μεταξύ μας, αφύσικα καλοκαιρινές) με το χέρι δεμένο, τα νεύρα τσατάλια και πακετάκι μια κωλοϊωση με τη μύξα που δε σταματά και το σπαστικό βήχα πιστό σύντροφο να τη συνοδεύει ... να παρατήσω όλες τις εργασίες μου στη μέση και να μη μου επιτρέπεται ούτε καν να γράψω για να εκτονωθώ, ούτε καν τη φωτογραφική να κρατώ στο χέρι! (για ύπνο, δεν το συζητώ, αλλά αυτό είναι το τελευταίο!)



Χθες λοιπόν, ξανακατέβηκα να βγάλω μια ακτινογραφία και να με ξαναδεί. Ν'αρχίσω να κάνω τις ασκησούλες που μου έδειξε για να μη μείνει μαγκωμένο το χέρι και θέλει φυσιοθερεπεία. Επιτέλους! "Εγώ να ξέρετε αυτόν τον φάκελο δεν το μπορώ. Και γιατί πρέπει νά'ναι έτσι γωνία κρεμασμένο το χέρι; Άμα το βγάζω και το κινώ από τον αγκώνα και κάτω;" "Τέλος πάντων. Να προσέχεις να μένει το μπράτσο στον κορμό.." "Ε, φυσικά... Τότε μπορώ να κλαδέψω και τις τριανταφυλλιές μου;"συνέχισα τη σκέψη μου η καλή σου. Ε, δεν άντεξε άλλο ο γιατρός, απήυδησε! Κοίταξε το ταβάνι και μονολόγησε: "Ε, τί να της πω τώρα; Τί να της πω;!"



Πάντως έχει κουράγιο να θέλει να με ξαναδεί σε πέντε μέρες και -μεταξύ μας- με ρώτησε και πώς να κλαδέψει τις δικές του τριανταφυλλιές!



Οπότε χθες ξεκίνησα τις ασκησούλες μου και το χεράκι (φτου-φτου) πάει καλά, τόσο που σήμερα τις εμπλούτισα και με άλλες δικές μου (μπας και ξεμπερδεύουμε μιαν ώρα αρχίτερα!) και το απογευματάκι, δεν κρατήθηκα, κρέμασα χέρι και φωτογραφική στο λαιμό (τελικά ο αυχένας θα την πατήσει!) και πήρα σβάρνα τα μονοπάτια...



Μοναχά που ο ήλιος κατηφόριζε ταχέως προς τας εσπέρας και δεν πολυπρόλαβα να θαυμάσω τις κιτρινοπορτοκαλιές ανταύγειες του βουνού να λούζονται φως και να μαρμαρυγούν κάτω απ'τις ακτίδες του... Κάτι γωνίτσες μόνο τσάκωσα που φεγγοβολούσαν ακόμη...

Νεραντζάκια του Πηλίου!

Δικαιούνται μιαν εγγραφή. Τώρα, αν εγώ, ξέμαθα να γράφω εδώ και να μοιράζομαι εικόνες, δε μπορώ να τους τη στερήσω! Χρόνια τα κυνηγούσα να τα πετύχω με το φακό, και φέτος που επιτέλους τα κατάφερα, είναι κρίμα να μένουν καταχωνιασμένα στη μοναξιά του φωτογραφικού λευκώματος. Όπως και να το κάνεις, είναι ξεχωριστά, από τα πιο εντυπωσιακά του είδους τους, και, πόσο μάλλον, που είναι ακίνδυνα και νοστιμότατα!



Είχα λυσσάξει να βγω στο βουνό για μανιτάρες. Η απόλυτη ψυχοθεραπεία! Αν μπορούσα νά'μαι κάθε μέρα του φθινοπώρου να τις αναζητώ! Εκείνη τη μέρα, πάντως, το βουνό δε μού'κατσε κι απογοητευμένη είπα να κάνω μια στάση σε πιο προσβάσιμα μονοπάτια, μιας και μου καλάρεσε το σκηνικό, μπας κι ανακαλύψω καμιά να βγάλω το άχτι μου. Ξαναχαλάστηκα, όμως, καθώς συνειδητοποίησα ότι είχε περάσει λαός. Δυο-τρεις σωροί από κομμένα μανιτάρια ανάκατα -παλαβά, φαγώσιμα κι άλλα με άγνωστο ποιόν για μένα- παρατημένοι κάτω απ'τα δέντρα, με εξέπληξαν δυσάρεστα. Παρακάτω, κάποια κλωτσημένα. Μα ποιοι ανίδεοι περάσαν από δω; Παρ'όλα αυτά, ο εθισμός είναι εθισμός, και χώθηκα σα λαγωνικό μες στο δασάκι μπας κι ανακαλύψω κάτι. Μοναχά μια μικρή βασίλα, καλοκρυμμένη, είχε διασωθεί, κι ας περπάτησα κάμποσο. Τρις απογοητευμένη πήγα να μπω στο αυτοκίνητο. Αλλά δεν ησύχαζα! "Εκεί από κάτω δεν πήγα... Ας πεταχτώ μια στιγμή!" Παράτησα τη φωτογραφική στο αμάξι και άρχισα πάλι το περπάτημα, χωρίς πολλές ελπίδες. Ώσπου, κάπου στο βάθος, πήρε το μάτι μου ένα ολοστρόγγυλο, καραπορτοκαλί μπαλάκι να κάνει τη διαφορά στο καφετί τοπίο! "Είναι δυνατόν;!"



Έτρεξα να το φτάσω! Ένα πανέμορφο νεραντζάκι μου χαμογελούσε φαρδιά πλατιά! Και πιο κάτω άλλο! Κι εγώ χωρίς τη φωτογραφική μηχανή! Κοίτα να δεις τί γίνεται όταν μπλέκονται δυο πάθη! Για πότε έτρεξα πίσω στο αυτοκίνητο να την πάρω, προσπαθώντας να βάλω σημάδια με το νου ώστε να τα ξαναβρώ, μην τα χάσω!....Κι ύστερα κι άλλο!



Κι άλλα!



Ε, φέτος, για μένα, ήταν η χρονιά τους! Ξαναπήγα, ξαναβρήκα, τα ξαναπαθανάτισα (και τα τηγάνισα, βεβαίως-βεβαίως! )...



κι όσο και να φαίνεται υπερβολικό ο ενθουσιασμός μου ήτανε μικρού παιδιού, δηλαδή πολύ μεγάλος! Μα, τόσα χρόνια να μην τα πετυχαίνω, και δη με τη μηχανή, τούτα που είναι τα πιο όμορφα και φωτεινά από όλα τους, που είναι μικρές σταγόνες ήλιου στο χλωμό φθινοπωρινό τοπίο;



Να σας συστήσω, λοιπόν, τα λιλιπούτεια φωτομοντέλα μου: Νεραντζάκια του Πηλίου ή, επισήμως, Αμανίτης ο Καισαρικός (Amanita caesaera) (Εμ, κανένα όνομα δεν είναι τυχαίο!): Στην αρχή ξεπροβάλλουν σα μικρά αυγουλάκια τυλιγμένα σ'ένα λευκό πέπλο -υπολείμματα του οποίου φαίνονται σε κάποιες φωτογραφίες, και δεν έχουν σχέση με τις "πιτσίλες" του λεγομένου παλαβού και παραισθησιογόνου ξαδέρφου τους:


Η λευκή μεμβράνη σχίζεται και αναδύεται το πορτοκαλοκόκκινο -ή και πορτοκαλοκίτρινο- στρογγυλό νεραντζάκι, του οποίου το κεφαλάκι, στη συνέχεια, ανοίγει σιγά-σιγά, σαν ομπρελίτσα, μέχρι να γίνει εντελώς επίπεδο. Έχει κιτρινωπά ελάσματα και κιτρινωπό ποδαράκι με ομοιόχρωμο δαχτυλίδι. Η σάρκα του είναι λευκή, ενώ κιτρινίζει κι αυτή μοναχά αμέσως κάτω από την πορτοκαλιά επιδερμίδα.



Μα τί ομορφιά μας χαρίζει τούτη η φύση.....


Άντε και του χρόνου! (μιας και μας πιάσανε τα κρύα εδώ και δεν ευελπιστώ για άλλα, τουλάχιστον του είδους τους...)