Τα βάγια των νιόπαντρων στο Πήλιο!

Κυριακή των Βαϊων.. Σήμερα στις εκκλησιές ο παπάς μοιράζει βάγια στους πιστούς εις ανάμνηση της υποδοχής του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Βάγια από φοινικιά (που συνήθως τα πλέκουν σε σχήμα σταυρού ή άλλα περίτεχνα σχέδια) ή βάγια από δάφνη όπως εδώ στο Πήλιο, όπου βαγιές λέμε τις δάφνες, τα ιερά φυτά του Απόλλωνα. Αδελφές εορτές, το Σάββατο του Λαζάρου (βλέπε: Σάββατο του Λαζάρου) και η Κυριακή των Βαϊων (βλέπε: των Βαγιών..), με πανέμορφα έθιμα που συχνά εμπλέκονται μεταξύ τους ("ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια...") κι εμφανίζονται σε πάμπολλες παραλλαγές ανά την Ελλάδα.

Η ιδιαιτερότητα του εθίμου στο Πήλιο, η οποία και αντανακλά όλη την ομορφιά του, είναι πως τα βάγια τα ετοιμάζουν τα νιόπαντρα ζευγάρια στολίζοντάς τα με λουλούδια της εποχής και καρφιτσώνοντας πάνω τα ονόματά τους. Έτσι, την παραμονή νωρίς το απόγευμα μαζεύονται στο σπίτι του ζευγαριού φίλες ή συγγένισσες της νύφης κι ανύπαντρα κορίτσια να δέσουν με κορδέλες μπουκετάκια βαγιάς και λουλουδιών, αλλά και να επιμεληθούν με προσοχή τα δυο ξεχωριστά, πλούσια και μεγάλα βάγια του ζευγαριού που τα δένει κάποιο πιτσιρίκι για το καλό -για να χαρίσει ο Θεός σύντομα ένα παιδί στους νιόπαντρους- κι ευλογεί ο παπάς, χώρια απ'τα υπόλοιπα βάγια που θα μοιραστούν στους πιστούς, μέσα στο ιερό. Τα βάγια τούτα, που είναι ενωμένα μεταξύ τους με κορδέλα, θα τα φυλάξει ύστερα το ζευγάρι για μια ζωή, μαζί με τα στέφανα, στο εικόνισμα.

Έτσι όποτε πλησιάζει η μέρα τούτη, αρχίζω πάντα ν'αναζητώ "ποιός παντρεύτηκε τούτη τη χρονιά;", γιατί αν γάμος απ'το χωριό δεν έχει γίνει, μπουκετάκια δε θά'χουμε!

Υ.Γ. Μεταφέρω εδώ κι ένα σχετικό απόσπασμα του λαογράφου μας Γεωργίου Μέγα ("Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας") που αναφέρεται κυρίως στη "γονιμοποιό δύναμη" της βαγιάς: