Φιρίκι... κατά πολλούς "ο βασιλιάς των μήλων"!
Επειδή έχει αρχίσει να με εντυπωσιάζει ο αριθμός όσων παραπέμπονται στο ιστολόγιό μου αναζητώντας στο google για "φιρίκια" και ιδαίτερα για το "γλυκό του κουταλιού φιρίκι", σκέφτηκα να παραθέσω εδώ λίγα λόγια για το φρούτο αυτό καθώς και την τοπική συνταγή, μπας και τους εξυπηρετήσω τους ανθρώπους! Εξάλλου, το γλυκό αυτό είναι το κατεξοχήν γλυκό του κουταλιού της περιοχής μας, καθώς οι φιρικιές αφθονούν στα μέρη μας. Και, καιρός είναι και να τιμήσω κι εγώ λίγο το όνομα του ιστολόγιού μου!
Καταρχάς το φιρίκι είναι μια σχετικά δυσεύρετη ποικιλία μήλου με χαρακτηριστικό άρωμα και σχήμα κι ιδιαίτερη γεύση που, συγκριτικά, ακόμη αφθονεί στο Πήλιο. Το βασικό μειονέκτημα της φιρικιάς για τον αγρότη, είναι ότι χρειάζεται γύρω στα δεκαπέντε χρόνια για να δώσει καρπό, ενώ οι κοινές μηλιές ήδη καρπίζουν στο τέταρτο ή πέμπτο έτος τους. Όπότε, το γεγονός και μόνο πως για να φυτέψει κανείς ένα κτήμα με φιρικιές, χρειάζεται να περιμένει δεκαπέντε χρόνια για να αρχίσουν αυτές να αποδίδουν είναι σίγουρα ανασταλτικό. Παράλληλα, σε περίπτωση που ξεραθούν και πρέπει να αντικατασταθούν κάποια γέρικα δέντρα φιρικιάς και πάλι συνηθίζουν να βάζουν στη θέση τους κοινές μηλιές που είναι αποδοτικότερες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κι έτσι, με αυτά τα δεδομένα, η φιρικιά αποτελεί πλεόν μια ποικιλία της οποίας η καλλιέργεια όλο και περιορίζεται.
Οι συνταγές για το γλυκό φιρίκι όλο και κάποιες ψιλοπαραλλαγές έχουν. Εγώ θα παραθέσω εδώ δύο αντιπροσωπευτικές παραλλαγές όπως μου τις έχουν μεταφέρει γυναίκες του χωριού μας.
Χρειαζόμαστε 1 κιλό ζάχαρη για 16 μεγάλα ή 20-22 μικρά φιρίκια (προτιμότερο), γύρω στο ενά ποτήρι νερό, λίγο χυμό λεμόνι, φυλλαράκια "μόσχου" (αρμπαρόριζας) και ξεφλουδισμένα αμύγδαλα. Άλλοι, βέβαια, χρησιμοποιούν τη βανίλια σαν αρωματικό.
Πρώτα καθαρίζουμε με προσοχή την καρδιά (τα κουκουτσάκια και εσωτερικό) του μήλου και στη συνέχεια τη φλούδα. Όπως τα καθαρίζουμε τα ρίχνουμε σε μια λεκάνη με νερό όπου έχουμε στύψει και λίγο λεμόνι, για να μη μαυρίσουν. Καλό είναι και να τα αφήσουμε κανένα μισάωρο σε αυτό το νερό.
Στη συνέχεια ρίχνουμε στην κατσαρόλα 1 κιλό ζάχαρη και περίπου ενά ποτήρι νερό μέχρι αυτή να "αναλύσει" (να διαλυθεί η ζάχαρη). Ύστερα βάζουμε και τα φιρίκια.
Εάν θέλουμε το χρώμα των φιρικιών να παραμείνει ανοιχτό και σχετικά διάφανο, ακολουθούμε την εξής μέθοδο: Αφού τα βάζουμε σε χαμηλή φωτιά, δυναμώνουμε σιγά σιγά (όχι τόσο ώστε το μείγμα να βράσει έντονα που να ξεχειλίσει) και περιμένουμε να δέσει το γλυκό. Έχουμε ήδη προσθέσει την αρμπαρόριζα ή τη βανίλια. Στο τέλος ρίχνουμε τα μύγδαλα και το χυμό από ένα ζουμερό λεμόνι και το αφήνουμε να κρυώσει.
Εάν θέλουμε το χρώμα τον φιρικιών να σκουρύνει αρκετά, όταν πάρουν βράση, τα ραντίζουμε με λίγο νεράκι ώστε να κοπεί ο "χόχλος", για να μη δέσει γρήγορα το γλυκό, γιατί έτσι δε θα προλάβει το μήλο να πάρει χρώμα. Τέσσερις πέντε φορές κάνουμε την ίδια διαδικασία. Μετά, κατεβάζουμε την κατσαρόλα από το μάτι, τη σκεπάζουμε με μια στεγνή πετσέτα και αφήνουμε το γλυκό να κρυώσει. Αφού κρυώσει εντελώς, επαναλαμβάνουμε την αρχική διαδικασία μέχρι να πάρει τρεις τέσσερις ακόμη βράσεις. Έχουμε ήδη ρίξει την αρμπαρόριζα και στο τέλος προσθέτουμε το στιμμένο λεμόνι (για να μη ζαχαρώσει το γλυκό) και τα αμύγδαλα (για να πάρουν γεύση από το σιρόπι).
Τέλος, καθώς βάζουμε το γλυκό στο βάζο, τοποθετούμε από ένα αμυγδαλάκι στο εσωτερικό κάθε φιρικιού.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, σήμερα είναι του Αγίου Ιγνατίου που ο λαός μας, παρετυμολογώντας το όνομά του, τον έκανε "`Αγιο Αγνάντιο", καθώς "αγναντεύουν" τα Χριστούγεννα...
Επειδή έχει αρχίσει να με εντυπωσιάζει ο αριθμός όσων παραπέμπονται στο ιστολόγιό μου αναζητώντας στο google για "φιρίκια" και ιδαίτερα για το "γλυκό του κουταλιού φιρίκι", σκέφτηκα να παραθέσω εδώ λίγα λόγια για το φρούτο αυτό καθώς και την τοπική συνταγή, μπας και τους εξυπηρετήσω τους ανθρώπους! Εξάλλου, το γλυκό αυτό είναι το κατεξοχήν γλυκό του κουταλιού της περιοχής μας, καθώς οι φιρικιές αφθονούν στα μέρη μας. Και, καιρός είναι και να τιμήσω κι εγώ λίγο το όνομα του ιστολόγιού μου!
Καταρχάς το φιρίκι είναι μια σχετικά δυσεύρετη ποικιλία μήλου με χαρακτηριστικό άρωμα και σχήμα κι ιδιαίτερη γεύση που, συγκριτικά, ακόμη αφθονεί στο Πήλιο. Το βασικό μειονέκτημα της φιρικιάς για τον αγρότη, είναι ότι χρειάζεται γύρω στα δεκαπέντε χρόνια για να δώσει καρπό, ενώ οι κοινές μηλιές ήδη καρπίζουν στο τέταρτο ή πέμπτο έτος τους. Όπότε, το γεγονός και μόνο πως για να φυτέψει κανείς ένα κτήμα με φιρικιές, χρειάζεται να περιμένει δεκαπέντε χρόνια για να αρχίσουν αυτές να αποδίδουν είναι σίγουρα ανασταλτικό. Παράλληλα, σε περίπτωση που ξεραθούν και πρέπει να αντικατασταθούν κάποια γέρικα δέντρα φιρικιάς και πάλι συνηθίζουν να βάζουν στη θέση τους κοινές μηλιές που είναι αποδοτικότερες σε σύντομο χρονικό διάστημα. Κι έτσι, με αυτά τα δεδομένα, η φιρικιά αποτελεί πλεόν μια ποικιλία της οποίας η καλλιέργεια όλο και περιορίζεται.
Οι συνταγές για το γλυκό φιρίκι όλο και κάποιες ψιλοπαραλλαγές έχουν. Εγώ θα παραθέσω εδώ δύο αντιπροσωπευτικές παραλλαγές όπως μου τις έχουν μεταφέρει γυναίκες του χωριού μας.
Χρειαζόμαστε 1 κιλό ζάχαρη για 16 μεγάλα ή 20-22 μικρά φιρίκια (προτιμότερο), γύρω στο ενά ποτήρι νερό, λίγο χυμό λεμόνι, φυλλαράκια "μόσχου" (αρμπαρόριζας) και ξεφλουδισμένα αμύγδαλα. Άλλοι, βέβαια, χρησιμοποιούν τη βανίλια σαν αρωματικό.
Πρώτα καθαρίζουμε με προσοχή την καρδιά (τα κουκουτσάκια και εσωτερικό) του μήλου και στη συνέχεια τη φλούδα. Όπως τα καθαρίζουμε τα ρίχνουμε σε μια λεκάνη με νερό όπου έχουμε στύψει και λίγο λεμόνι, για να μη μαυρίσουν. Καλό είναι και να τα αφήσουμε κανένα μισάωρο σε αυτό το νερό.
Στη συνέχεια ρίχνουμε στην κατσαρόλα 1 κιλό ζάχαρη και περίπου ενά ποτήρι νερό μέχρι αυτή να "αναλύσει" (να διαλυθεί η ζάχαρη). Ύστερα βάζουμε και τα φιρίκια.
Εάν θέλουμε το χρώμα των φιρικιών να παραμείνει ανοιχτό και σχετικά διάφανο, ακολουθούμε την εξής μέθοδο: Αφού τα βάζουμε σε χαμηλή φωτιά, δυναμώνουμε σιγά σιγά (όχι τόσο ώστε το μείγμα να βράσει έντονα που να ξεχειλίσει) και περιμένουμε να δέσει το γλυκό. Έχουμε ήδη προσθέσει την αρμπαρόριζα ή τη βανίλια. Στο τέλος ρίχνουμε τα μύγδαλα και το χυμό από ένα ζουμερό λεμόνι και το αφήνουμε να κρυώσει.
Εάν θέλουμε το χρώμα τον φιρικιών να σκουρύνει αρκετά, όταν πάρουν βράση, τα ραντίζουμε με λίγο νεράκι ώστε να κοπεί ο "χόχλος", για να μη δέσει γρήγορα το γλυκό, γιατί έτσι δε θα προλάβει το μήλο να πάρει χρώμα. Τέσσερις πέντε φορές κάνουμε την ίδια διαδικασία. Μετά, κατεβάζουμε την κατσαρόλα από το μάτι, τη σκεπάζουμε με μια στεγνή πετσέτα και αφήνουμε το γλυκό να κρυώσει. Αφού κρυώσει εντελώς, επαναλαμβάνουμε την αρχική διαδικασία μέχρι να πάρει τρεις τέσσερις ακόμη βράσεις. Έχουμε ήδη ρίξει την αρμπαρόριζα και στο τέλος προσθέτουμε το στιμμένο λεμόνι (για να μη ζαχαρώσει το γλυκό) και τα αμύγδαλα (για να πάρουν γεύση από το σιρόπι).
Τέλος, καθώς βάζουμε το γλυκό στο βάζο, τοποθετούμε από ένα αμυγδαλάκι στο εσωτερικό κάθε φιρικιού.
Και, για να μην ξεχνιόμαστε, σήμερα είναι του Αγίου Ιγνατίου που ο λαός μας, παρετυμολογώντας το όνομά του, τον έκανε "`Αγιο Αγνάντιο", καθώς "αγναντεύουν" τα Χριστούγεννα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου