μικρή Δονούσα

Ένας μικρός Παράδεισος κρυμμένος στις βαθυγάλαζες θάλασσες του Αιγαίου...



Ένα φιλόξενο λιμανάκι που συγκεντρώνει τους περισσότερους από τους λιγοστούς κατοίκους του νησιού.. Μια απίστευτη παραλία με πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά, εκεί δίπλα που δένει το καράβι. Κάπως έτσι, φαντάζομαι, θά'τανε τα μετέπειτα λιμάνια των νησιών μας, χρόνια πριν... Κι η αμμουδιά, κεντρικός άξονας που ενώνει τους οικισμούς του λιμανιού.. να βουλιάζεις ως τον αστράγαλο μέσα της για να φτάσεις στο αντικρινό ταβερνάκι...



Τ'άλλα τρία χωριά του νησιού, με τους, μετρημένους στα δάκτυλα, κατοίκους, φωλιασμένα σε μια φύση σχεδόν ανέγγιχτη...



Μια Ελλάδα από το παρελθόν, μια Ελλάδα πανέμορφη, ανθρώπινη, ακαταμάχητη...



Η θάλασσα διάφανη, καταγάλανη, μεθυστική...



Κι η ταμπέλα στο μαγαζάκι της Μερσίνης με τη μαγευτική θέα να μας θυμίζει τους στίχους του Βάρναλη:

"Να σ' αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.

[...]

Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και νά 'ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.

Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακριά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακριά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους"
Κ.Βάρναλης