Παρόλα τα χάλια μου (με χτύπησε ο ιός με την αλλαγή του χρόνου!) και την απίστευτη παγωνιά, πρώτη μέρα του χρόνου σουλατσάρισα στο χωριό, παρέα με κάτι φίλους που είχαμε από πιτσιρίκια να ειδωθούμε και μας αναζήτησαν με αφορμή την εξόρμησή τους στο βουνό των Κενταύρων. Μετά την νυχτερινή μου περιπέτεια στα καλντερίμια-παγοδρόμια - ακόμα απορώ πως δεν τσακίστηκα, καθώς το χιόνι είχε μετατραπεί σε γυαλί, η κατηφόρα για το σπίτι μου σε τσουλήθρα (την οποία και τίμησα δεόντως!) και εγώ σε γιγάντιο παγάκι - έκανα μια νέα απόπειρα εξόδου με σύμμαχο τις ακτίνες του βασιλιά ηλίου, που απαλύνανε λιγάκι το κρυσταλλωμένο τοπίο.
Καθώς επέστρεφα στο σπιτικό μου κι ο ήλιος αποχωρούσε προς τα ιερά του δώματα, ενώ ο αγέρας τσουχτερός πάγωνε το κορμί και πλημμύριζε τα σωθικά μου, το βλέμμα μου χάθηκε στα χρώματα τ' ουρανού... Το πρώτο ηλιοβασίλεμα της χρονιάς, πανέμορφο, λαμπρό, μεγαλειώδες, ζωγράφιζε με ζεστές πινελιές το χειμειρινό τοπίο κι απλωνόταν σαν αγκαλιά τ'ουρανού πάνω απ'τον σκοτεινιασμένο Παγασητικό..
Καινούρια χρονιά ξεκίνησε, χωρίς, δυστυχώς, τους καλύτερους οιωνούς να συνοδεύουν την έναρξή της.. Μα εγώ θέλω να κρατήσω στη μνήμη μου τούτες τις πορτοκαλοκόκκινες ανταύγειες, τούτη την ομορφιά, τούτο το αξεπέραστο μεγαλείο της πλάσης που φιλοξενεί τη σύντομη ύπαρξή μας (πόσο καλό θά'τανε να μην το ξεχνούσαμε αυτό..), τούτη την ελπίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου