Σήκωσε βοριαδάκι δυνατό σήμερα.. Δεν είναι για Αιγαίο μεριά... Στον Παγασητικό θα καταλήξω.. Το Αιγαίο το επισκέφτηκα προχθές.. την αγαπημένη μου μικρή παραλία.. μια αγκαλιά γαλάζια θάλασσα και μεγάλα ασημιά βότσαλα να λαμπυρίζουν ήλιο.. και ήταν σαν να είχε μεταμορφωθεί από την περσινή χρονιά.. σε εντυπωσιακό βαθμό..
Κι η διαδρομή άλλαξε εικόνες.. Ακριβώς ένα χρόνο πριν το οργιαστικό πράσινο κυριαρχούσε, αγκάλιαζε το βλέμμα, αγκάλιαζε τον ουρανό. Ύστερα ήρθαν οι φωτιές.. ο εφιάλτης.. και το μόνο χρώμα που ξέμεινε ήταν το μαύρο.. τόσο μαύρο, τόσο πνιγηρό, που κι ο ουρανός σαν να χάθηκε, σα να χρωματίστηκε γκρίζος από το άρωμα της καπνιάς και του θανάτου.. Χιλιάδες στρέμματα, ατελείωτες εκτάσεις και διαδρομές χαροπάλεψαν.. ένα, απίστευτου μεγέθους, τμήμα του βουνού των θρυλικών Κενταύρων, ντύθηκε στα μαύρα.. μια ανυπολόγιστη καταστροφή.. Και, δυστυχώς, ο εφιάλτης δε σταμάτησε.. συνεχίστηκε όλο το καλοκαίρι, καταβροχθίζοντας με μανία τη ζωή και την ελπίδα του τόπου μας, της Ελλάδας μας..
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, η μάνα φύση μας χαρίζει ξανά τη ζωή και την ελπίδα.. τη ζωή και την ελπίδα που εμείς, οι άνθρωποι, αποζητάμε, αλλά και με τις ενέργειές μας ή την αδιαφορία μας, πληγώνουμε.. Στο μαύρο τοπίο ξεφυτρώσαν πολύχρωμα αγριολούλουδα, πλάι στους κατακαμμένους κορμούς πετάχτηκαν καινούρια βλαστάρια, κάποια μπαρουτοκαπνισμένα ξεραμένα δεντράκια, που γλίτωσαν εκ θαύματος την ολική καταστροφή, πλημμύρισαν πράσινα τρυφερά φυλλώματα.. τουλάχιστον σε τούτη τη διαδρομή για τη μικρή παραλία, σε τούτη τη διαδρομή που, ευτυχώς, η φωτιά δεν την είχε επισκεφτεί και τις προηγούμενες χρονιές - όπως τραγικά συνέβει σε άλλες γειτονικές της- ώστε να κινδυνέψει να στειρώσει για καιρό τα χώματά της..
Μπήκε το καλοκαίρι για τα καλά, κι όσο κι αν είμαι παιδί του, κι όσο κι αν το λατρεύω, κι όσο κι αν προσκυνώ τον ήλιο του και ξαναβαφτίζομαι στα νερά της δροσερής του θάλασσας, η αγωνία με βασανίζει.. οι μνήμες ξυπνούν και μια προσευχή σιγομουρμουρίζουν ασυναίσθητα τα χείλη μου..
Τουλάχιστον φέτος να είμαστε σε μεγαλύτερη ετοιμότητα.. όλοι μας.. και οι αρμόδιοι φορείς, αλλά και κάθε πολίτης, κάθε Έλληνας που αγαπάει τον τόπο του, κάθε άνθρωπος που αγαπάει την πλάση.. Λίγο παραπάνω επαγρύπνηση και συμμετοχή, λίγο λιγότερη επανάπαυση και αδιαφορία..
Κι η διαδρομή άλλαξε εικόνες.. Ακριβώς ένα χρόνο πριν το οργιαστικό πράσινο κυριαρχούσε, αγκάλιαζε το βλέμμα, αγκάλιαζε τον ουρανό. Ύστερα ήρθαν οι φωτιές.. ο εφιάλτης.. και το μόνο χρώμα που ξέμεινε ήταν το μαύρο.. τόσο μαύρο, τόσο πνιγηρό, που κι ο ουρανός σαν να χάθηκε, σα να χρωματίστηκε γκρίζος από το άρωμα της καπνιάς και του θανάτου.. Χιλιάδες στρέμματα, ατελείωτες εκτάσεις και διαδρομές χαροπάλεψαν.. ένα, απίστευτου μεγέθους, τμήμα του βουνού των θρυλικών Κενταύρων, ντύθηκε στα μαύρα.. μια ανυπολόγιστη καταστροφή.. Και, δυστυχώς, ο εφιάλτης δε σταμάτησε.. συνεχίστηκε όλο το καλοκαίρι, καταβροχθίζοντας με μανία τη ζωή και την ελπίδα του τόπου μας, της Ελλάδας μας..
Σχεδόν ένα χρόνο μετά, η μάνα φύση μας χαρίζει ξανά τη ζωή και την ελπίδα.. τη ζωή και την ελπίδα που εμείς, οι άνθρωποι, αποζητάμε, αλλά και με τις ενέργειές μας ή την αδιαφορία μας, πληγώνουμε.. Στο μαύρο τοπίο ξεφυτρώσαν πολύχρωμα αγριολούλουδα, πλάι στους κατακαμμένους κορμούς πετάχτηκαν καινούρια βλαστάρια, κάποια μπαρουτοκαπνισμένα ξεραμένα δεντράκια, που γλίτωσαν εκ θαύματος την ολική καταστροφή, πλημμύρισαν πράσινα τρυφερά φυλλώματα.. τουλάχιστον σε τούτη τη διαδρομή για τη μικρή παραλία, σε τούτη τη διαδρομή που, ευτυχώς, η φωτιά δεν την είχε επισκεφτεί και τις προηγούμενες χρονιές - όπως τραγικά συνέβει σε άλλες γειτονικές της- ώστε να κινδυνέψει να στειρώσει για καιρό τα χώματά της..
Μπήκε το καλοκαίρι για τα καλά, κι όσο κι αν είμαι παιδί του, κι όσο κι αν το λατρεύω, κι όσο κι αν προσκυνώ τον ήλιο του και ξαναβαφτίζομαι στα νερά της δροσερής του θάλασσας, η αγωνία με βασανίζει.. οι μνήμες ξυπνούν και μια προσευχή σιγομουρμουρίζουν ασυναίσθητα τα χείλη μου..
Τουλάχιστον φέτος να είμαστε σε μεγαλύτερη ετοιμότητα.. όλοι μας.. και οι αρμόδιοι φορείς, αλλά και κάθε πολίτης, κάθε Έλληνας που αγαπάει τον τόπο του, κάθε άνθρωπος που αγαπάει την πλάση.. Λίγο παραπάνω επαγρύπνηση και συμμετοχή, λίγο λιγότερη επανάπαυση και αδιαφορία..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου