το μικρό ξωκλήσι στα μονοπάτια των Κενταύρων..

(για το Θοδωρή που τα διάβηκε κι ένιωσε την ανασαιμιά τους...) 

Στο βουνό των Κενταύρων.. στα μονοπάτια που διάβανε ο Χείρωνας κι ίσως ακόμα να τριγυρίζει στα κρυφά κι ο καλπασμός του να φανερώνεται σε κείνους που η ψυχή τους δεν ξέχασε ν'αφουγκράζεται την πλάση.. εκεί, λοιπόν, σε μια κρημνώδη και δύσβατη γωνιά, στέκει μοναχό το μικρούλι ξωκλήσι του Ταξιάρχη.. Λίγοι το γνωρίζουν, ελάχιστοι τολμούν να το επισκεφτούν.. αλλά, κάθε χρόνο, παραμονή της γιορτής του, κατά το σούρουπο της 5ης Σεπτεμβρίου, ξεκλειδώνει η μανταλωμένη θύρα του κι υποδέχεται εκείνους τους λιγοστούς που προσέρχονται να ζεστάνουν τα ραγισμένα ντουβάρια του μ'ένα κεράκι, να θαυμάσουν το μεγαλείο της απαράμιλλης φύσης, να καταθέσουν έναν ψίθυρο προσευχής.. 

Η παράδοση λέει, πως στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ένα βράδυ, ίσως και τούτο της παρομονής του εορτασμού του Ταξιάρχη, ακούστηκε ένας τρομερός θόρυβος κι όλοι οι χωρικοί πεταχτήκαν στα παραθύρια τους! Τότε μια εκτυφλωτική λάμψη φάνηκε στους βράχους κι ήτανε λέει ο αρχάγγελος Μιχαήλ που, καβάλα στο άλογό του, με τη ρομφαία άνοιξε το στενό μονοπάτι στον ψηλό κατακόρυφο βράχο!

Όταν την άλλη μέρα πήγανε να δούνε τι συνέβη μες στην άγρια νύχτα, ανακαλύψανε την εικόνα του μες σ'ένα άνοιγμα στο βράχο.

Εκεί, λοιπόν, φτιάξανε ένα προσκυνητάρι κι αργότερα χτίστηκε το μικρό πέτρινο εκκλησάκι..

Ακόμη φαίνονται τα ίχνη από τα πέταλα του αλόγου του, πάνω στο πέτρινο κακοτράχαλο μονοπάτι.. ακόμα δείχνουν τις τρύπες απ'το μπαστούνι του που ανοίχτηκαν πάνω στο λίθινο στενό..

Κάτω από το ξωκλήσι του Ταξιάρχη είναι κρυμμένη κι η σπηλιά.. η σπηλιά του Κενταύρου.. η σπηλιά του Χείρωνα.. Στα μονοπάτια των Κενταύρων.. στα απόκρημνα βράχια τα ζωσμένα από την πλούσια βλάστηση του Πηλίου, περπατήσαμε χθες το απόγευμα για την εσπερινή αρτοκλασία, φορτωμένοι με άρτο, στάρι πολύσπορο, οίνο και ελαιόλαδο.. Σ'ένα τοπίο απόμερο κι ειδυλλιακό.. μαγικό θα'λεγα.. λίγα μέτρα πέρα από τις ράγες του Μουντζούρη και την περίφημη γέφυρα..

Κάποτε, μού'πε μια γυναίκα, από τις λίγες που δεν τά'χουνε σβήσει όλα από τη μνήμη, το τοπίο εκεί ήτανε πιο γυμνό, με πράσινο λιγοστό.. Λίγα πλατάνια μοναχά και τα αγριολούλουδα της άνοιξης να κεντάνε την πέτρα.. Έτσι το θυμότανε μικρή.. Κι έλεγε ο πατέρας της για μια χρονιά, πίσω στις αρχές του περασμένου αιώνα, το 1902, που ένα παιδί καθώς κρατούσε το στάρι στο ένα χέρι και στο άλλο το πρόσφορο, και στεκόταν δίπλα στο ξωκλήσι, δίπλα στο γκρεμό, το είδανε οι χωριανοί να πέφτει.. Το παιδί δε σκοτώθηκε.. Ύστερα από λίγα λεπτά, τό'δανε να ξανανεβαίνει την ανηφοριά, κρατώντας ακόμη στο χέρι το στάρι και το πρόσφορο..