το μικρό σπίτι στο χωράφι

Ήταν τότε που πήγαμε να μαζέψουμε κεράσια. Δεν είχα ξανανέβει κατα κει. "Έχει πολλές κερασιές.. να μαζέψετε όσα θέλετε.. να φτιάξετε γλυκό.." Σουρούπωνε, είχαμε αργήσει.. δεν προλαβαίναμε και πολλά και μες στα γέλια σκαρφάλωνα στα δέντρα και πιο πολύ τσιμπολογούσα, παρά μάζευα στη σακούλα. Πάντα μου άρεσε να γεύομαι τα φρούτα απ'το δέντρο. Χωμένα στο ψυγείο δε με προκαλούν να τα τιμήσω.

Ένα χωράφι ορεινό, με λογής-λογής δέντρα' γέρικα και νια και ξεπεταρούδια, "οργωμένο" από τα τόσα αγριογούρουνα του βουνού, που δε σ'αφήνουν ούτε μια γούρνα της προκοπής να φτιάξεις, έτσι που αναστατώνουν τα χώματα ψάχνοντας τροφή και τσιλιμπουρδίζοντας, τραυματίζοντας τα τρυφερά φρεκοφυτεμένα δεντράκια καθως ξύνουν ατσούμπαλα τις χοντροκομμένες πλάτες τους. Ένα χωράφι με κερασιές, βυσσινιές, μηλιές, φιρικιές, αχλαδιές, ροδακινιές, λεμονάτες.. ως και θεόρατες καστανιές πέρα, κοντά στη ρεματιά. Χαρούμενο χωράφι, περιποιημένο, βλαστερό. Κι ένα μικρό λιλιπούτειο σπιτάκι πέτρινο κι η αποθήκη πιο δίπλα. Δεν πρόλαβα να δω το σπιτάκι εκείνο το βράδυ. Σκοτείνιασε νωρίς, ηλεκτρικό φυσικά δεν είχε και γίναν όλα τόσο βιαστικά. Το είδα την επόμενη φορά, καθώς πήγαμε να δέσουμε το νερό -εκείνο το νερό το κρυστάλλινο που δεν περνά από βρωμερές δεξαμενές με χλώρια, ούτε από σαπισμένους σωλήνες αμιάντου, πόυ'ρχεται καρσί από τις αγκάλες του βουνού. "Μπορούμε να το φτιάξουμε.. μην το βλέπεις έτσι. Η στέγη είναι γερή καινούρια. Αν αδειάσουμε πρώτα όλη τη σαβούρα.."

Ίσα-ίσα ένα μικρό δωματιάκι.. Ποιός χρειάζεται παραπάνω κλειστό χώρο μες στον παράδεισο του χωραφιού; Ένα δωματιάκι μαστορεμένο με πέτρα απ'τα χέρια του παππού τόσα χρόνια πίσω, με στεγούλα ανακαινισμένη πρόσφατα απ'τα δικά του χέρια. "Φυσικά και θα το φτιάξουμε!" συμφώνησα μ'ενθουσιασμό! Κι έτσι πήραμε ν'αδειάζουμε τη σαβούρα! Και δεν ήταν λίγη... Τόσα χρόνια παρατημένα άχρηστα αντικείμενα, σαπισμένα απ'τα νερά, ροκανισμένα από την πολυμελή οικογένεια ποντικών που, για κακή της τύχη, αναγκάστηκε απροειδοποίητα να μετακομίσει σ'άλλη γειτονιά. Μια μέρα φάγαμε μοναχά για να καθαρίσουμε το πάτωμα με νερό και σκούπα.. Ύστερα να σουλουπώσουμε το τζάκι, ν'ασβεστώσουμε τρία και τέσσερα χέρια τα άγρια φαγωμένα ντουβάρια, να βάλουμε δυο πετρούλες στην αυλή, τζαμάκι καινούριο στο παραθύρι, κόκκινη λαδομπογιά στα φύλλα και στο τενεκεδένιο νιπτηράκι. Θες οι δουλειές οι άλλες, θες το ξεμυάλισμα του καλοκαιριού, μας πήγαν λιγάκι παραπίσω. Μπήκε ο Οκτώβρης με τις απανωτές βροχές -που να πας; πού να κουνηθείς;- μες στη λασπουριά με πείσμα να κάνουμε τα τελειώματα- όχι σπουδαία πράγματα, ίσα νά'ναι σφραγισμένο από τους ποντικούς, να λειτουργεί το τζάκι (μα τι καπνιά φάγαμε μέχρι να το πετύχουμε!) κι ένα ραφάκι βρε αδερφέ, να ακουμπήσουμε δυο πράγματα! Αυτά και τ'άλλα, μας φάγανε κάμποσες μερούλες. Αλλά τελικά προλάβαμε, στο μάζεμα των φιρικιών νά'μαστε κομπλέ κι οργανωμένοι!

Να μπορούμε να κεράσουμε ένα τσίπουρο  μ'αλμυρό κι ελιές το γείτονα του πέρα χωραφιού, να ψήσουμε μια μανιτάρα που μόλις μαζέψαμε, κρεμμύδια και κάστανα στη θράκα του τζακιού, να γευτούμε τον πιο νόστιμο τραχανά του κόσμου μαγειρεμένο στο μικρό γκαζάκι (με δυο κουτάλια απ'το κόκκινο κατσαρόλι), να γείρουμε δυο λεπτά στην κουρελού καθώς παίρνει να σουρουπώνει κι έρχεται η κούραση η λυσιμελής...

Ένα μικρό παλάτι στο χωράφι του βουνού, μια καμαρούλα τοσοδούτσικη μ'όλα τα καλά του κόσμου τούτου. Φρεσκοαλεσμένο καφεδάκι ελληνικό και δεν κρατήθηκα να μην πάρω και πολύχρωμες καραμέλες! Κι ήτανε τόσο μαγικά.. εκείνη την πρώτη βραδιά που ξεμπερδέψαμε με τις χοντροδουλειές, που, επιτέλους, πήρε τη μορφή του. Μουσκεμένοι, ασβεστωμένοι, λασπωμένοι, άυπνοι και ταλαιπωρημένοι, μ'ένα διάλειμμα για μεζέ και δυναμωτικό κρασί, κουβαλήσαμε μες στα σκοτάδια και τη βροχή το σιδερένιο κρεβάτι με τις σούστες και την κουρελού. Ίσα που προλάβαμε τη μαύρη νύχτα! Κι ύστερα να στριμωχτούμε στη γωνιά του τζακιού να στεγνώσουμε, μ'ένα ζεστό κακάο μοιρασιά στην πήλινη κούπα, τη λάμπα πετρελαίου να φεγγοβολά και τ'όνειρο μισοτελειωμένο... Σάμπως κι ο Θεός ο ίδιος να κατέβηκε στο μικρό καλύβι του χωραφιού να πάρει μιαν ανάσα...