Ξεκινήσαμε αργά κι απρογραμμάτιστα. Ήταν τόσο όμορφη μέρα που ούτε το σπίτι σε κρατούσε, ούτε καν ο κήπος ή το χωράφι. Μέρα βόλτας. Η ώρα ήταν περασμένη, βέβαια, αλλά δε βαριέσαι! Ο ήλιος καλά κρατούσε ακόμη - ήλιος χειμωνιάτικος, δροσερός αλλά πάντα με τις ακτίνες του ξελογιάστρες να σου χαμογελούν..
Είναι και τούτη η διαδρομή, από τις ομορφότερες του Πηλίου. Δε λέω, αγαπημένες κι οι θεόρατες καστανιές από την άλλη πλευρά, αγαπημένα και τ'ασημιά λιόδεντρα, μα προς τα κει, κατηφορίζεις το βουνό κι αγκαλιάζεις τη θάλασσα, οι εικόνες αλλάζουν και μοιάζει σαν ταξιδάκι αναψυχής σε κοντινό νησί.
Η δε θάλασσα να πλημμυρίζει ανταύγειες... άστραφτε και λαμποκοπούσε, γαληνεμένη και νωχελική κάτω απ'το χάιδεμα του βασιλιά της. Απίστευτη διαδρομή.. ειδικά τούτον τον καιρό που όλη η πλάση ετοιμάζεται να υποδεχτεί το χειμώνα...
Όταν πια αντικρίσαμε τη μικρή αγκάλη της Τζάσταινης, ένιωσα πως να, επιτέλους πλησιάζουμε στα Τρικεριώτικα..
Κι αργότερα, λίγο πριν το χωριό, η μικρή παράκαμψη για τις Κόττες!
Αδύνατον να μην κάνω μια στάση κι εδώ, στο λιλιπούτειο ψαροχώρι με τα πολύχρωμα καϊκια και τις νοστιμότερες καραβίδες που έχω γευτεί ποτέ!
Τέτοια εποχή, βέβαια, τα δυο τρία ταβερνάκια είναι κλειστά και μοναχά δυο ψαράδες και μια γιαγιά με λιόπανα κινούνται στο λιμανάκι...
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, καθώς περνούσαμε το Τρίκερι, το χωριό που στολίζει το λόφο, και ξανακατηφορίζαμε προς το επίνειο, την Αγία Κυριακή, ν'απολαύσουμε φρέσκα θαλασσινά και ντόπιο τσίπουρο στο πιο απομακρυσμένο λιμανάκι του Παγασητικού...
Η ομορφιά δεν περιγράφεται.. ούτε η γαλήνη των ήχων και των χρωμάτων. Δίπλα η γιαγιά, αντάμα με τις γάτες, καθαρίζει ψάρια, τα χταποδάκια λιάζονται στα ψηλά κι ο ήλιος μας ζωγραφίζει μια κιτρινοπορτοκαλιά "καληνύχτα"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου