Τις αγαπώ ιδιαίτερα τις τριανταφυλλιές... Στον κήπο έχω πάνω από εκατό φυτεμένες... έχω χάσει πια το μέτρημα... Οι περισσότερες, «δικά μου τέκνα», κλαράκια από κάποιο κλάδεμα φθινοπωρινό, που ξαναδώσαν ζωή φυτρώνοντας μέσα σε λίγο χώμα. Τις αγαπώ για τα πλούσια και τόσο διαφορετικά χρώματά τους, για το διακριτικό έως και μεθυστικό άρωμά τους, για τα ανεξάντλητα και πανέμορφα άνθη τους, μα περισσότερο από όλα για την ολιγάρκειά τους, τη δοτικότητά τους και την αυθόρμητη ανταπόκρισή τους ακόμη και στην ελάχιστη φροντίδα που τους προσφέρεις...
Για κείνο το πανέμορφο κίτρινο μπουμπούκι που είδα να ξεπροβάλει μέσα από ένα παγωμένο στρώμα χιονιού, που σχεδόν έφτανε το δικό μου ύψος, κάποιο πρωινό που ο άρχοντας ήλιος ήρθε να γλυκάνει τα μέρη μας, τα ανελέητα κρυσταλλωμένα από το μένος του βοριά και της βαρυχειμωνιάς...
Ένα κλαράκι τόσο δα...το μπήγεις στο χώμα, κι αυτό φυτρώνει... βγάζει ριζούλες, δυναμώνει στη γη και σκαρφαλώνει στον ουρανό, χρωματίζοντας το γαλάζιο με τα λουλούδια του, χρωματίζοντας τον αγέρα με την ευωδιά του...
Τα τρυφερά βλαστάρια του τσουρουφλίζονται από την κάψα του καλοκαιριού, οι ρίζες του ασφυκτιούν από την ξηρασία, τα μπουμπούκια του τα απομυζούν λογής-λογής ζούμπερα με τον ερχομό της άνοιξης και τα κλωνάρια του λυγάν από το βάρος του χιονιού το καταχείμωνο... κι όμως εκείνο παλεύει μόνο του όλα τα στοιχειά, κι όμως τα καταφέρνει κι επιβιώνει... Και κάθε που εσύ το ξεδιψάσεις με λίγο δροσερό νερό, κάθε που του χαϊδέψεις συνωμοτικά το γέρικο αγκαθωτό κορμό του και το καθαρίσεις προσεκτικά από τα ξεραμένα του άνθη, εκείνο, με ανακούφιση κι ευγνωμοσύνη θα πετάξει καινούριους βλαστούς έτοιμο, με γενναιοδωρία απαράμιλλη, να χαρίσει την ομορφιά στο βλέμμα σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου