Ο θείος κι ο Πορφύρης!

Έχω ένα θείο, αδερφό του παππού μου, πάνω από 90 ετών που κατοικεί μονάχος του σε ένα νησί του Αιγαίου και ήξερε να σερφάρει στο διαδίκτυο προτού εγώ καλά-καλά αποκτήσω την πρώτη μου επαφή με υπολογιστή. Αρκεί να φανταστείτε πως το μεγαλύτερο μου κίνητρο για να μπω επιτέλους στο διαδίκτυο, ήταν το έκπληκτο βλέμμα του όταν διαπίστωσε, προ μερικών ετών, πως δεν έχω ηλεκτρονική διεύθυνση ώστε να μου στέλνει e-mail! Αυτός, ο θείος λοιπόν, έχει διάφορες ιδιομορφίες σα χαρακτήρας και, πολλές φορές με εκπλήσσει. Σήμερα το πρωί μου τηλεφώνησε από τα χαράματα, προτού καν ανοίξει το μάτι μου, για να μου ευχηθεί για το αυτοκίνητο μου: «Καλή σας μέρα, δε φαντάζομαι να σας ξύπνησα. Είναι σήμερα του Αγίου Πορφυρίου και σας εύχομαι χρόνια πολλά.» Του Αγίου Πορφυρίου;;; Πού τα ξετρυπώνει ήθελα νά 'ξερα! Και νά 'χε και καλή σχέση με τους Αγίους και τα εκκλησιαστικά... Αμ ,δε, καμία σχέση! Αλλά για το αυτοκίνητο πήρε να ευχηθεί! Κι ας με ζαλίζει κάθε φορά που συναντιόμαστε πως πρέπει να του αλλάξω όνομα, γιατί το «Πορφύρης» (έτσι το ονόμασα για το κατακόκκινο χρώμα του που τόσο αγαπώ) ετυμολογικά παραπέμπει στην «πορφύρα», μια σπάνια γενετική ασθένεια του αίματος της οποίας όλα τα συμπτώματα καθώς και όλες τις περιπτώσεις πασχόντων που γνωρίζει ή έχει ακουστά φροντίζει να μου αναφέρει λεπτομερώς με τόση επιμονή και παραστατικότητα που φτάνω πια στο σημείο να αναρωτιέμαι μήπως «Νισάφι πια! Δεν του αλλάζω όνομα μπας και γλιτώσουμε;»Τότε, όμως, μπαίνουμε σε άλλο κεφάλαιο και εκείνος αρχίζει να καταθέτει όλα τα ονόματα που θεωρεί αντιπροσωπευτικά, αναλύοντας φυσικά και τους λόγους.
Τέλος πάντων, ο Πορφύρης μου παρέμεινε Πορφύρης -γιατί αυτό είναι το όνομά του και δεν αλλάζει- και επειδή έχω και καιρό να δω το θείο, είχα κοντέψει να ξεχάσω όλο αυτό το σκηνικό, μέχρι σήμερα το πρωί που μου τηλεφώνησε να μου ευχηθεί. Κι αν η πρώτη μου αντίδραση ήταν να γελάσω, ύστερα άρχισα να αναλογίζομαι πόσα πολλά μου έχει προσφέρει αυτό το μικρό αυτοκινητάκι, πόσα ταξίδια κάναμε μαζί, πόσα μέρη γνωρίσαμε, ασφαλής συνοδός και συνοδοιπόρος που πάντοτε με βγάζει ασπροπρόσωπη σε όσα κακοτράχαλα μονοπάτια κι αν τον έχω ταλαιπωρήσει, σε δρόμους χιονισμένους και γλιστερούς, πάντα εκεί να με περιμένει πιστά για την επόμενη εξόρμηση, για ανάγκη ή για χαρά, πάντα να μου χαρίζει διέξοδο κάθε που ο τόπος με πνίγει κι ένα μικρό καταφύγιο όποτε το χρειαστώ.