Απλά μια καλημέρα...

Χειμώνα δεν είδαμε ακόμη εδώ... Αληθινό χειμώνα δηλαδή... αυτό που λέμε χειμώνα εδώ... Χιονοθύελλες, τοπίο ντυμένο στα κατάλευκα, φτυάρι ανά χείρας, διακοπές ρεύματος, αποκλεισμός, αγωνία για τα δέντρα, τη σοδειά και τα ευαίσθητα λουλουδικά, μάζωμα στα γειτονικά σπίτια για κονιακάκι και λίγη συντροφιά...
Μια ηλιόλουστη καλημέρα, λοιπόν,... από εδώ...πού'χα μάθει να ζω τις εποχές να εναλλάσονται παρέα με τις ομορφιές και τις δυσκολίες τους... και τώρα... σαν κάτι να λείπει... κι ας είμαι εγώ παιδί του καλοκαιριού κι ας μην τον θέλω το χειμώνα... δυο χρόνια τώρα έχουμε να τον δούμε... πού νά'χει κρυφτεί άραγε; πότε θα ξεπροβάλει ξαφνικά κι απρόσμενα να μας αναστατώσει με το αληθινό του πρόσωπο εκεί που το ξεχάσαμε; εκεί που το καταχωνιάσαμε, σε μνήμες περασμένες και συνεχίζουμε να λιαζόμαστε σαν να μην άλλαξε τίποτα...