πρωινή συναυλία...

Σήμερα με ξυπνήσαν τα πουλιά της ρεματιάς... Άργησε να ξημερώσει, καθώς ο ήλιος νωχελικά ανέβηκε στ'άρματά του και κίνησε ν'ανατείλει εν μέσω συννέφων κι ενός γκρίζου ουρανού που σκεπάζει επίμονα το βουνό των Κενταύρων.. Απ'τις σχισμές των παραθυρόφυλλων ένα πολύ αχνό, απροσδιόριστο φως μ'εμπόδιζε να καταλάβω αν η καινούρια μέρα πράγματι μας καλωσόριζε ή αν το σκοτάδι της νύχτας δεν είχε ακόμα εντελώς διαλυθεί... Όμως τα πουλιά της ρεματιάς επέμεναν και διαλαλούσαν πανηγυρικά το καλημέρισμά τους!.. Καιρό είχα ν'ακούσω τόσο έντονα το τραγούδι τους, τόσο δυναμικά, που επεσκίαζε ακόμη κι αυτό το βουητό του νερού της ρεματιάς που ορμητικά ξεχύνεται προς τα χαμηλά, ν'ανταμώσει τη μάνα του, τη θάλασσα...

Ένα απ'τα πιο όμορφα ξυπνήματα.. Καιρό είχα να σηκωθώ έτσι χαμογελαστή και με τα μάτια μισόκλειστα ακόμη από τον ύπνο, ν'ανοίξω με με αγωνία το παράθυρο, να ξεχυθούν οι νότες στο σπιτικό, να το καλημερίσουν... Τόσο όμορφα, που θα παραβλέψω το γεγονός, ότι ο λαιμός μου δεν ξύπνησε με τις ίδιες διαθέσεις, αλλά άρχισε να με γαργαλάει ενοχλητικά, για να μου υπευθυμίσει ότι δεν πρόκειται να ανήκω σ'εκείνους τους τυχερούς που θα γλυτώσουνε την αξέχαστη συντροφιά της εαρινής ίωσης..

Μπήκε ο Απρίλης σήμερα.. Μπήκαμε, λοιπόν, για τα καλά στην άνοιξη, αν κι άνοιξη δεν αποφασίζει ακόμη να κυριαρχήσει δυναμικά στο βουνό μας! Ακόμη τα ξύλα λαμπαδιάζουν στις μαντεμένιες ξυλόσομπες, ο γκρίζος τους καπνός χάνεται στο γκρίζο τ'ουρανού και τα μπουμπούκια των λουλουδιών διστάζουν να απλώσουν τα πέταλά τους... Μονάχα κάτι τολμηρά αγριολούλουδα, οι σκληραγωγημένες καμέλιες και τίποτα βιαστικά δεντράκια που βαρέθηκαν τόσους μήνες να στέκονται ξεγυμνωμένα και θλιβερά, ξεσηκώθηκαν να χρωματίσουν το χειμερινό τοπίο... Τα αγέρωχα πλατάνια του χωριού μόλις και πέταξαν τα πρώτα μικροσκοπικά φυλλαράκια τους...

Καλό μας μήνα, όμορφον Απρίλη!