φθινοπωρινά αρώματα..

Σήμερα φθινοπώριασε... Ξημερώματα με ξύπνησε η βροχή! Ξεχασμένος ήχος, μετά από ένα καλοκαίρι θερμό σαν ατμομηχανή, εκείνου του αγαπημένου "Μουτζούρη" που ταξίδευε τους κατοίκους του βουνού μέχρι την πολιτεία.. Σαν να πήρε μιαν ανάσα η σκονισμένη πλάση, σαν να ξενύσταξαν τα φυλλαράκια του "εινοσίφυλλου" όρους κι αρχίσαν να κελαηδούν στην ανατολή.. Ελληνικό καφεδάκι κι έξω το τοπίο αγουροξυπνημένο, ντυμένο με χρώματα μουντά. Κρυαδάκι, ο αγέρας βολτάρει νωχελικός και δυο-τρία πουλάκια πιάσαν το τραγούδισμα. Πράγματι, φθινοπώριασε.. Κάτι τέτοια πρωινά σε κάνουν να λαχταράς μιαν αγκαλιά δίπλα στο τζάκι, τα κάστανα να τσιρτσιρίζουν στα κάρβουνα και φρεσκοχρονίτικο κρασί στο ποτήρι..

Σίγουρα φθινοπώριασε.. Αν κι ακόμη τα φύλλα δεν έχουν βαφτεί κίτρινα κι οι γωνιές του δρόμου δε λαμπυρίζουν χρυσαφί, νιώθεις να ζωγραφίζει η φύση το καλοσώρισμα της εποχής... Κύκλοι, ατελείωτοι κύκλοι κι αργοκυλάμε πάνω τους... Ενίοτε, σκαλώνουμε κιόλας..

Φθινοπώριασε κι αρχίσαν να ξεπροβάλουν μέσα απ'την πονεμένη γη τα πρώτα κυκλάμινα, τα αρχοντικά αγριολούλουδα του φθινοπώρου. Έψαξα να τα βρω, να μου πιστοποιήσουν τον ερχομό του.. Δειλά-δειλά ακόμη, καθώς αποζητούν δροσιές για να ξεθαρρέψουνε και ν'απλωθούν, αρχίσανε να μου χαμογελούν..

Τούτα τα κυκλάμινα που φέρουν "στρογγυλάς βωλοειδείς ρίζας" (Διοσκουρίδης) -εξ'ου κι η ονομασία τους- και που τα πρωτοσυναντάμε, εκεί στο άλσος, μπροστά στον οίκο του Αιήτου στην Κολχίδα, εκεί που ένας φοβερός όφις φύλαγε το Χρυσόμαλλο Δέρας, κρεμασμένο στην ιερή βελανιδιά.. Εκεί που ο Ιάσονας, με τις μαστοριές της ερωτευμένης Μηδείας, κατόρθωσε να πραγματοποιήσει τον άθλο του και να το φέρει πίσω στην Ελλάδα... εκεί στην εποχή των μύθων.. ή ίσως της πραγματικότητας...

(Ορφέως, "Αργοναυτικά", απόδοση: Ι.Πασσά)

Φθινοπώριασε, λοιπόν, και γέμισε η ψυχή μου αρώματα.. του νοτισμένου χώματος και του φρεσκοκομμένου ξύλου..

Ακόμα κι η θάλασσα, πέρα στην άκρη του ματιού, φάνηκε να βαραίνει, να μισοκλείνει τα βλέφαρα, νυσταγμένη βασιλοπούλα, αποχαιρετώντας τους τελευταίους φασαριόζους επισκέπτες, μέχρι να της ξαναζεστάνει το κορμί ο φλογερός πριγκιπάς της, ο ήλιος του καλοκαιριού.
Φθινοπώριασε....

Σεπτέμβρης.. Σταυρωτής, Ορτυκολόγος και Τρυγομηνάς!

Σεπτέμβριος... ή αλλιώς και ""Σποράρης" διότι εις τινά μέρη εις την Κρήτην, αρχίζει πρώιμα η σπορά' "πετμεζάς" από το μελιτώδες πετιμέζι, που σχηματίζεται από την κατ'αυτόν δια βρασμού συμπύκνωσιν του γλεύκους (κ.μούστου)' "Ορτυκολόγος" από τα ορτύκια, τα οποία αποδημούντα εις θερμά κλίματα της Αφρικής διέρχονται εκ της χώρας μας κατά τον μήνα αυτόν' "Σταυρίτης" (Πόντος) ή "Σταυριώτης" ή "Σταυρός" (Κοζάνη, Θράκη,κ.α.) εκ της κατ'αυτόν αγομένης εορτής της υψώσεως του Τιμίου Σταυρού' "Πρωτοβρόχια", "χινόπωρος" διότι αρχίζει το φθινόπωρον από αυτόν, "Τρυγητής" ή "Τρυγομηνάς" ή "Τρύγος" (Στερεά Ελλάς, Κέρκυρα) επειδή κατ' αυτόν κυρίως αρχίζει ο τρυγητός των σταφυλών και η μεταφορά του γλεύκους από "τις στέρνες" εις τα οινοπωλεία..." (Φιλίππου Βρετάκου, "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των")

Γιατί:
"Τον Τρυγητή τ'αμπελουργού πάνε χαλάλι οι κόποι!" και

"Τον Σεπτέμβρη τα σταφύλια τον Οκτώβρη τα κουδούνια!"

ή, όπως λεν στην Κρήτη:
"Τον Σεπτέμβρη τα σταφύλια τον Οκτώβρη τα κυδώνια!" και
"Τον Σεπτέμβρη που τρυγούνε δέκα στείρα καταλιούνε!"
αλλά και: "Το Σεπτέμβρη στάρι σπείρε και σε πανηγύρι σύρε!"
Λέγεται ακόμη και "Βεντεμάς" (βένδεμα= ο τρύγος και κάθε συγκομιδή) ή "Άι-Νικήτας" (από τη γιορτή του αγίου στις 15 του μηνός).

Αποτελεί τον έβδομο μήνα στο μηνολόγιο των Ρωμαίων, όπως δηλώνει και το όνομά του που προέρχεται από το λατινικό septem που σημαίνει επτά και που φυσικά έχει τη ρίζα του στο ελληνικό επτά-σεπτά. (Όπως μας εξηγεί και η Άννα Τζιροπούλου στο βιβλίο της "Έλλην Λόγος": σεπτάς=επτάς*, σεπτός=σεβαστός, καθώς το επτά εθεωρείτο ιερός, σεβαστός αριθμός, "σεπτός".) Βέβαια, από όταν μεταρρύθμισε το μηνολόγιο ο Ιούλιος Καίσαρ (46π.Χ.) και έπαυσε να αρχίζει το έτος από το Μάρτιο, ο Σεπτέμβρης μας κατέλαβε την ένατη θέση στη σειρά.
(* το "ε" με δασεία, η οποία και "αντικατέστησε" κατά τρόπον τινά το "σ")

"Εις το Αττικόν ημερολόγιον ήτο ο τρίτος κατά σειρά μην και ελέγετο "Βοηδρομιών" (15 Σεπτ.-15 Οκτωβρ.), διότι την 6ην ή 7ην ημέραν του εωρτάζετο μετά πανηγύρεων και αγώνων η δημοφιλής εορτή των "Βοηδρομίων" εις τιμήν του Βοηδρομίου Απόλλωνος. Ο Πλούταρχος ("Θησεύς", κεφ.27) αποδίδει την ίδρυσιν της εορτής αυτής εις τον Θησέα εις ανάμνησιν της νικηφόρου μάχης του κατά των Αμαζόνων. Κατά τη μυθολογίαν, ο Θησεύς και ο Ηρακλής εξεστράτευσαν κατά του μυθολογικού έθνους των Αμαζόνων, το οποίον ευρίσκετο εις τα παράλια της Καυκασίας και απετελείτο μόνο από γυναίκες, δια να αρπάσσουν την ζώνην της βασιλίσσης των Ιππολύτης, η οποία ήτο θυγάτηρ του Άρεως. Ένεκα τούτου αι Αμαζόνες, αι οποίαι ήσαν περίφημοι δια την ανδρείαν των, και εμάχοντο συνήθως έφιπποι, επήλθον μετά της βασιλίσσης των κατά των Αθηνών και κατά την γενομένην μάχην ηττήθησαν, η δε βασίλισσά των εφονεύθη, και ετάφη, παρά τα Μέγαρα." (Φιλίππου Βρετάκου, "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των")

Γράφει ο Βασίλης Λαμνάτος ("Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας"): "Με το πάτημα κιόλας της πρωτοσταυριάς, ετσιδά όπως λέει ο λαός μας την πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη, αρχίζουν κι οι ευχές των ζευγάδων για την καλοχρονιά της σποράς και των γεωργικών προϊόντων. Γιατί ο Σεπτέμβρης θεωρείται ο πρώτος μήνας του γεωργικού χρόνου κι η αρχιμηνιά του.[...] Οι ζευγάδες την ημέρα αυτή κάνουν αγιασμό, ψάχνουν τα κασόνια τους και ξεχωρίζουν το σπόρο, που θα σπείρουν αργότερα, αργότερα που θα πέσουν για καλά τα πρωτοβρόχια και θα πιάσουν οι κρυαδούλες, που θα διώξουν τ'απομεινάρια της ζέστας.

Σε πολλά δε μέρη του τόπου μας, και σήμερα ακόμη, εξακολουθούν να γιορτάζουν την πρώτη μέρα του χινοπωριάτικου μήνα σαν πρωτοχρονιά. Έτσι θα συναντήσεις πολλές δοξασίες σε διάφορα μέρη και την αρχιμηνιά του θ'ακούσεις να τη λένε "μέρα χρονογράφου" ή "μέρα του Χάρου". Και τούτο, γιατί λένε πως ο Χάρος την ημέρα αυτή αποφασίζει ποιανούς πρόκειται να πάρει "να κόψει" κατά το διάστημα του χρόνου.[...]

Ο Σεπτέμβρης από γιορτάδες είναι φτωχός, δε μοιάζει με τον Αύγουστο, πού'ναι γιορταδοφέρτης και πανηγυροφέρτης. Στις 2 είναι η γιορτή του Αγίου Μάμαντος (βλέπε: προστάτης των βοσκών...), του προστάτη των βοσκών, που εικονίζεται μ'ένα στραβό ραβδί στο χέρι.[...] Περνώντας η γιορτή του βοσκού αγίου, λίγες μέρες αργότερα, στις 8 είναι το Γενέθλιον της Θεοτόκου..[...] Λίγο αργότερα, στις 14 του μήνα, η Εκκλησία γιορτάζει την Ύψωση του Σταυρού.(βλέπε: Ο βασιλικός του Σταυρού, το προζύμι κι ο Λειδινός.. και  Έθιμα του Σταυρού )

Καλό φθινόπωρο!

πεταλώνοντας τ'άλογα

Ίσως οι  Κένταυροι να κρύφτηκαν εδώ και χρόνια, βαθιά μέσα στις σπηλιές τους στο δασωμένο βουνό, στο εινοσίφυλλον Πήλιο, ίσως ο  Χείρων νά'γινε αστερισμός και να μας άφησε για οδηγό μοναχά τα μισοσβησμένα χνάρια του κι ένα μακρινό ποδοβολητό που συντροφεύει εκείνους που θυμούνται ν'αφουγκράζονται στις μοναχικές διαδρομές τους, όμως βουνό των Κενταύρων δίχως άλογα δε γίνεται... Κι ίσως ό,τι πιο μαγευτικό μπορεί να σου χαρίσει ο τόπος τούτος είναι μια νυχτερινή πορεία, κάτω από τα αστέρια, καβάλα στ'άλογα με κάποιον που αγαπάς...
Κι αν ξεκινήσεις τέτοιες βόλτες, άντε να σου κάνει καρδιά να τις σταματήσεις! Μοναχά σαν φαγωθούν τα πέταλα και ψάχνεις απεγωσμένα να βρεις εύκαιρο πεταλωτή, πριν φας τη γλίστρα αγκαλιά με το άλογο σε καμιά απότομη κατηφοριά! Κι έτσι ξεκινά η διαδικασία του πεταλώματος, που είναι απαραίτητο, καθώς "Η πετάλωσις αφ'ενός προστατεύει την οπλήν του ζώου από φθοράς εκ τριβής κλπ, και εξασφαλίζει την διατήρησιν του κανονικού σχήματός της, προλαμβάνουσα τυχόν παραμορφώσεις, αφ'ετέρου συμβάλλει εις την θεραπείαν παθολογικών τινών παραμορφώσεων της οπλής." ("Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν "Ηλίου""). Αλλά θέλει ιδιαίτερη προσοχή, ο τεχνίτης νά'ναι πρώτος μάστορας, να μην τυχόν και πληγώσει το ζώο και του προκαλέσει βλάβες.
Να καθαριστεί καλά η οπλή, να κοπεί το νύχι, να προσαρμοστεί σωστά το κατάλληλο σε μέγεθος πέταλο...

Εδώ συνηθίζουν να χρησιμοποιούν δυο ειδών πέταλα. Την "πλάκα" που είναι σαν στρογγυλεμένο πλακίδιο και καλύπτει όλο το πέλμα του αλόγου, για να προστατεύει τα ζώα που κινούνται στα καλντερίμια ή που μεταφέρουν υλικά σε οικοδομές κι εργαστήρια (από τις πέτρες, τυχόν καρφιά, κ.α.) και τον "αλτσά", το γνωστό μας ημικυκλικό έλασμα, που προτιμάται για βόλτες στην άσφαλτο και κρατάει πιο σταθερό το άλογο ώστε να μην γλιστρήσει, ειδικά στις κατηφοριές.

Προσοχή και πλήθος εργαλεία για να εφαρμοστεί σωστά το καινούριο παπουτσάκι του αλόγου στην οπλή, χωρίς να το πληγώσουν τα καρφιά...

Πέταλο, λοιπόν, από το αρχαιοελληνικό πέταλον και το πετάννυμι που σημαίνει απλώνω, ανοίγω, εκτείνω. Από την ίδια ρίζα "ΠΕΤ-" και τα πέτομαι, πετάω, πτερό... έτσι όπως απλώνουν τις φτερούγες τους τα πουλιά και διασχίζουν τον ουρανό...

Πέταλον:

1. Το φύλλον // Επί ανθέων, το φύλλον της στεφάνης του άνθους // γεν. τα άνθη // μτφ."ευδαιμονίας πέταλον", επί του εκ κλάδων ελαίας στεφάνου των Ολυμπιακών αγώνων // "νεικέων πέταλα", φιλόνικοι ψήφοι // "ωκεανού πέταλα", αι πηγαί
2. το πεπλατυσμένο μετάλλινον έλασμα, το έχον σχήμα φύλλου // μτφ.πύρινα πέταλα, οι αστέρες // ομ.μτφ. η φέτα // ειδ.ανατομ. παν μόριον πεπλατυσμένον συνιστάμενον εξ οστεϊνης ή χονδρώδους ουσίας είτε εξ ινώδους ιστού
3. νεώτ.κ.δημ. σιδηρούν έλασμα προσηλούμενον επί της πελματικής επιφανείας της οπλής των ιπποζυγίων

("Μέγα Λεξικόν όλης της Ελληνικής Γλώσσης", Δ.Δημητράκου)

Το απλωμένο, το φύλλο, το πεπλατυσμένο, το πέταλο των λουλουδιών, των δέντρων και των αλόγων.. μια λέξη που πρωτοσυναντάμε στον Όμηρο... (Οδ.τ520):

Και σε απόδοση στη νεοελληνική, του Κώστα Δούκα:

ο Επιτάφιος της Παναγιάς..

"...έρχεται στις 15 Αυγούστου η Κοίμηση της Θεοτόκου "της Παναγίας ή της Παναγιάς", πόυ'ναι η μεγαλύτερη γιορτή του μήνα και μια απ'τις μεγάλες γιορτές του χρόνου. Απ'όλο τον λαό μας θεωρείται η γιορτή αυτή σαν "το Πάσχα του Καλοκαιριού".[...]

Με τ'όνομά της ο λαός μας έπλασε ένα σωρό ιστορίες κι είδε αμέριστη και ζωντανή τη βοήθειά της στις πιο δύσκολες μέρες της ζωής του. Έτσι, δέθηκε πιότερο με την ύπαρξή της και σεβάστηκε απόλυτα την παρουσία της. Μπροστά δε στη θεία και πάναγνη μορφή της, με το θλιμμένο χαμόγελο, γονάτισε πολλές φορές και γέμισε την ψυχή του με δύναμη κι ελπίδες, με κουράγιο και καρτερικότητα.

Γι'αυτό, ανήμερα της Παναγιάς όλα σχεδόν τα ξωκλήσια και μοναστήρια γεμίζουν από κόσμο. Κι ακόμα φέρνουν εδώ τραβώντας πολλά ζωντανά για τάματα, βόδια, άλογα, αρνοκάτσικα, προβατίνες, κριάρια, γίδες, τραγιά, ένα σωρό ζωντανά. Ένα σωρό τάματα για τα κακά πού'διωξε η Μεγαλόχαρη. [...]

Μερικοί μάλιστα τσελιγκάδες την ημέρα αυτή κάνουν και τα συμβόλαια με τους μπιστικούς. Όπου νά'ναι έρχεται χειμώνας και τί θα κάνουν χωρίς αυτούς τους φυλαχτάρηδες; Όσο μεγάλο κι αν είναι το βλαχοσόι δεν φτάνει ποτέ για ένα τρανό τσελιγκάτο." (Βασίλη Λαμνάτου, "Οι μήνες στην αγροτική και ποιμενική ζωή του λαού μας")
Όπως καταγράφει κι ο έτερος σημαντικός λαογράφος μας, Γεώργιος Μέγας, τη μέρα αυτή "σε μερικούς μόνο τόπους συνηθίζουν να κάνουν τότε τα συμβόλαια οι τσελιγκάδες με τους πιστικούς", αλλά και " ν'απαλλάσσονται οι υπηρέτες από κάθε εργασία και να παρέχεται απολυσιό, δηλαδή ελευθερία να μπαίνουν στ'αμπέλια και τους κήπους". ("Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας").

 

Για τη μέρα τούτη δεν αναφέρονται πολλά έθιμα, πέρα από τα κατά τόπους πανηγύρια ή λιτανείες. Χαρακτηριστική, όμως, είναι η περιφορά του Επιταφίου της Παναγιάς, που λαμβάνει χώρα σε ορισμένα μέρη του τόπου μας. "..στην Πάτμο, την Κασσιόπη της Κέρκυρας κ.α., στολίζεται με λουλούδια και περιφέρεται, ενώ οι πιστοί ακολουθούν με αναμμένα κεριά.." αναφέρει ο Γ.Μέγας, ενώ ο Δημήτριος Λουκάτος ("Τα καλοκαιρινά") συμπληρώνει "Συνηθίζουν και σήμερα, σε μερικούς ελληνικούς τόπους, να ψάλλουν Επιτάφιο Θρήνο στην Παναγιά, και να περιφέρουν τον μικρό ξύλινο επιτάφιό της (κουβούκλιο) τη νύχτα. (Πάτμος, Ικαρία, Σάμος, Κίμωλος, Κύθηρα, Ιθάκη, Παξοί, Κέρκυρα,κ.α.. Δείγμα Επιταφίου της Παναγίας βρίσκεται στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών.)". Έτσι και χθες το βράδυ, σ'ενα από τα παραλιακά χωριά μας, έλαβε χώρα η περιφορά του Επιταφίου της Παναγιάς, με την παρουσία ενός μεγάλου πλήθους πιστών να συνοδεύει την νυχτερινή πομπή...

Χρόνια πολλά σε όλους!

κυκλάμινα στα καμένα..

Καθώς οδηγούσα και χίλιες μύριες σκέψεις τριβελίζαν στο νου μου, καρφώθηκε η σκέψη μου σε μια εικόνα... κάτι κυκλάμινα, θαρρείς βαμμένα με έντονο ρουζ, να ξεφυτρώνουν σε μια καμένη γη... Σκάλιζα να βρω τη χρονολογία -θά'χαν περάσει δέκα χρόνια; Μέσα έπεσα.. Αυτή η εικόνα, που είχα συναντήσει τότε, πάλι οδηγώντας, κι είχα βιαστικά αποθανατίσει με τη μηχανή, ως δύναμη πίστης στην ελπίδα, ως δύναμη ζωής, μ'ακολουθούσε χρόνια τώρα και που και που ξεπρόβαλλε πεισματικά από κάπου να γαντζωθεί στους ακατάσχετους συνειρμούς μου. Ένα φθινοπωρινό τοπίο απελπισίας, ντυμένο στα πένθιμα, μαύρη γη σαβανωμένη με φαιά σεντόνια, κι όμως, αν παρατηρούσες, μικρές ροδομάγουλες γωνιές, μικρές αγκαλιές από κοντυλογραμμένα ανθάκια, μικρές πινελιές του Γεννήτορα, ξεφυτρώναν τολμηρά εδώ κι εκεί.

Μες στη χαλασιά, μες στο καρβούνιασμα, η μάνα γη προφύλαξε το βολβό, προφύλαξε το γόνο της, προφύλαξε τη φύτρα. Να τι μας μένει να προφυλάξουμε, λοιπόν.. εκείνο το μικρό σποράκι που θα δώσει ξανά τη ζωή, τη γενεσιουργό δύναμη, την ελπίδα, την ανάσταση.. Μες σ'ένα τοπίο καμένο, βομβαρδισμένο, εικονικά νεκρό... Να διαφυλάξουμε ό,τι πολύτιμο μας έχει απομείνει...

(Ομήρου "Ιλιάς" Σ, απόδοση: Κ.Δούκας)

Προμήνυμα μεγάλων συμφορών..

(Επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη στο "Ρεσάλτο":

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ )

http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=4437&start=0&postdays=0&postorder=asc&highlight=

ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΜΕΓΑΛΩΝ ΣΥΜΦΟΡΩΝ


Με τον κοινό νου που διαθέτω, δεν μπορώ να εξηγήσω και ακόμα περισσότερο να δικαιολογήσω την ταχύτητα με την οποία κατρακύλησε η χώρα μας από τα επίπεδα του 2009 σε τέτοιο σημείο, ώστε με το ΔΝΤ να απολέσουμε ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και να τεθούμε σε καθεστώς κηδεμονίας.
Και είναι περίεργο ότι κανείς έως τώρα δεν ασχολήθηκε με το πιο απλό, δηλαδή την οικονομική μας διαδρομή με αριθμούς και στοιχεία από τότε έως τώρα, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς οι αδαείς τους πραγματικούς λόγους αυτής της πρωτοφανούς και ιλιγγιώδους εξελίξεως, που έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια της εθνικής μας αυτοτέλειας και μαζί της την διεθνή ταπείνωση.
Ακούω για το χρέος των 360 δισεκατομμυρίων, όμως συγχρόνως βλέπω ότι τα ίδια και μεγαλύτερα χρέη έχουν πολλές άλλες χώρες. Άρα δεν μπορεί να είναι αυτή η βασική αιτία της κακοδαιμονίας. Επίσης με προβληματίζει το στοιχείο της υπερβολής στα διεθνή χτυπήματα με στόχο την χώρα μας, μαζί με ένα τόσο καλά εναρμονισμένο συντονισμό εναντίον μιας ασήμαντης οικονομικά χώρας, που καταντά ύποπτος. Έτσι οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κάποιοι μας ντρόπιασαν και μας φόβισαν, για να μας οδηγήσουν στο ΔΝΤ, που αποτελεί βασικό παράγοντα της επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ και όλα τα άλλα περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης ήταν στάχτη στα μάτια μας, για να μη φανεί ότι πρόκειται για μια καθαρά αμερικανική πρωτοβουλία, για να μας ρίξει σε μια εν πολλοίς τεχνητή οικονομική κρίση, ώστε να φοβηθεί ο λαός μας, να φτωχύνει, να χάσει πολύτιμες κατακτήσεις και τέλος να γονατίσει, έχοντας δεχθεί να τον κυβερνούν ξένοι. Όμως γιατί; Για να εξυπηρετηθούν ποια σχέδια και ποιοι στόχοι;
Παρ' ό,τι υπήρξα και παραμένω οπαδός της ελληνοτουρκικής φιλίας, εν τούτοις πρέπει να πω ότι με φοβίζει αυτή η αιφνίδια σύσφιξη των κυβερνητικών σχέσεων, οι επαφές υπουργών και άλλων παραγόντων, οι επισκέψεις στην Κύπρο και η έλευση του Ερντογκάν. Υποψιάζομαι ότι πίσω απ' αυτά κρύβεται η αμερικανική πολιτική με τα ύποπτα σχέδιά της, που αφορούν τον γεωγραφικό μας χώρο, την ύπαρξη υποθαλάσσιων κοιτασμάτων, το καθεστώς της Κύπρου, το Αιγαίο, τους βόρειους γείτονές μας και την αλαζονική στάση της Τουρκίας, με μόνο εμπόδιο την καχυποψία και την εναντίωση του ελληνικού λαού.
Όλοι γύρω μας, ποιος λίγο ποιος πολύ, είναι δεμένοι στο άρμα των ΗΠΑ. Η μόνη παραφωνία εμείς, που από την επιβολή της Χούντας και την απώλεια του 40% της Κύπρου ως τους εναγκαλισμούς με τα Σκόπια και τους υπερεθνικιστές Αλβανούς, δεχόμαστε συνεχώς χτυπήματα δίχως να βάλουμε μυαλό.
Θα έπρεπε λοιπόν να καταργηθούμε ως λαός και αυτό ακριβώς γίνεται σήμερα. Καλώ τους οικονομολόγους, πολιτικούς, αναλυτές να με διαψεύσουν. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άλλη λογικοφανής εξήγηση παρά το γεγονός ότι υπήρξε μια διεθνής συνωμοσία, στην οποία συμμετείχαν και οι Ευρωπαίοι φιλοαμερικανοί τύπου Μέρκελ, η ευρωπαϊκή Τράπεζα, ο διεθνής αντιδραστικός τύπος, που όλοι μαζί συνωμότησαν για το «μεγάλο κόλπο» της υποβάθμισης ενός ελεύθερου Λαού σε υποτελή. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να δώσω καμμία άλλη εξήγηση. Παραδέχομαι όμως ότι δεν διαθέτω ειδικές γνώσεις αλλά μιλώ βασισμένος στον κοινό νου. Ίσως και πολλοί άλλοι να σκέφτονται όπως εγώ κι αυτό ίσως το δούμε στις μέρες που θα 'ρθουν.
Πάντως θα ήθελα να προετοιμάσω την κοινή γνώμη και να τονίσω ότι εάν η ανάλυσή μου είναι ορθή, τότε η οικονομική κρίση (που όπως είπα μας επεβλήθη) δεν είναι παρά μόνο το πρώτο πικρό ποτήρι στο λουκούλειο γεύμα που θα ακολουθήσει και που αυτή τη φορά θα αφορά ζωτικά και κρίσιμα εθνικά μας θέματα, που δεν θα ήθελα ούτε να φανταστώ πού θα μας οδηγήσουν.
Μακάρι να έχω άδικο.

Αθήνα, 27.4.2010

για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα..

Δήλωσε τη συμμετοχή σου στην εκστρατεία για την επιστροφή των γλυπτών του Παρθενώνα και την επανένωση του μνημείου, μπαίνοντας εδώ: bring them back

και συμπληρώνοντας το e-mail σου.

Πες το δικό σου"BRING THEM BACK!"
Με 1.000.001 συμμετοχές, μπορούμε να θέσουμε το ζήτημα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

http://www.bringthemback.org/Pages/Kampania/Stoxos.aspx

Αι γενεαί πάσαι...

Καλό ταξίδι Βιβιανάκι....

Καλό ταξίδι Βιβιανάκι... Ο Θεός ν'αναπαύσει την πανέμορφη και βασανισμένη ψυχούλα σου.... εκεί, κάπου στη γειτονιά των αγγέλων.. 

Λαζαρίνες του Πηλίου κι άλλα έθιμα λαζαρικά..

Σάββατο του Λαζάρου, σήμερα, κι εδώ στα χωριά μας στο Πήλιο, τα κοριτσάκια με τα ανθοστολισμένα καλαθάκια τους, οι λεγόμενες Λαζαρίνες, βγαίνουν στις γειτονιές να τραγουδήσουν το Λάζαρο, να τραγουδήσουν την ανάσταση και τον ερχομό της άνοιξης, ενώ αρκετοί νοικοκυραίοι, πέρα από το καθιερωμένο πλέον χαρτζιλίκι που θα τους φιλέψουν, θα γεμίσουν τ'αδειανά τους λουλουδάτα καλαθάκια με λευκά αυγά για να τα βάψουν οι μανάδες τους τη μεγάλη Πέμπτη.

"Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα βάγια,

ήρθ' η Κυριακή που τρων τα ψάρια.

Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι,

ήρθ' η μάνα σου από την Πόλη

σού'φερε χαρτί και κόμπολόι.

-Το χαρτάκι σου τί γράφει μέσα;

-Γράφει Θόδωρος, γράφει Δημήτρης,

γράφει λέμονια και κυπαρίσσι.

Οι κοτίτσες σας αυγά γεννούνε,

οι φωλίτσες σας δεν τα χωρούνε,

δώστε μας κι εμάς να τα χαρούμε!

Και του χρόνου!"

Ένα από τα λίγα έθιμα που έχουν επιβιώσει στις μέρες μας στο Πήλιο, ένα από τα αγαπημένα μου έθιμα που πριν μερικά χρόνια επιβίωνε σε όλο τον ελλαδικό χώρο με πολλές κι ενδιαφέρουσες παραλλαγές (στους στίχους του τραγουδιού, στην ηλικία και το φύλλο των παιδιών, στο ομοίωμα ή λουλουδοστολισμένο σύμβολο του Λαζάρου, στην τρόπο αναπαράστασης, κ.λ.π.) αλλά πάντα με βασικό γνώρισμα την αναγγελία του επερχόμενης αναστάσεως μετά το θάνατο και, παράλληλα το καλωσόρισμα της ανοίξεως μετά το χειμώνα.... Ένα έθιμο με ρίζες αρχέγονες, αρχαιοελληνικές -αν θυμηθούμε τις εορτές που ελάμβαναν χώρα προς τιμήν του Αδώνιδος- όσο και χριστιανικές, που είναι κρίμα να χαθεί στις μέρες μας, όπως τόσα άλλα, μετά από χιλιάδες χρόνια επιβίωσης στη ζωή και στις παραδόσεις του λαού μας...

Ένα έθιμο συμβολικό που αρωματίζει τη ζωή με ελπίδα και υμνεί την ανάσταση και την άνοιξη.. της ψυχής και της πλάσης.. του ανθρώπου και της φύσης... σημαντικό για τις μέρες μας όσο ποτέ...

Όποιος έχει να μου αναφέρει κάτι σχετικό από τον τόπο του, πολύ καλοδεχούμενο!!!

(Η τελευταία φωτογραφία, από το βιβλίο "Το δημοτικό τραγούδι στη Μαγνησία" του λαογράφου μας Κώστα Λιάπη.) 

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες οι σχετικές καταγραφές του Φιλίππου Βρετάκου, στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των", όπου έχει συγκεντρώσει υλικό από πολλές και συχνά δυσεύρετες πηγές, για τα έθιμά μας:

Και μια και αναφέρθηκαν τα Λαζαράκια, τα νηστίσιμα ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπου που φτιάχναν παλιά οι νοικοκυρές (αλλά ακόμα και σήμερα κυρίως στα νησιά μας) και φιλεύαν τα παιδιά, ας παραθέσω μία συνταγή (από τις διάφορες παραλλαγές που υπάρχουν) για αυτά για όποιον ενδιαφέρεται :

Υλικά:

1 κιλό αλεύρι

3/4 του ποτηριού ελαιόλαδο

1 ποτήρι ζάχαρη

1,5 με 2 ποτήρια ζουμί από βρασμένη κανέλα (να είναι χλιαρό - όχι καυτό- όταν το ρίξουμε στο αλεύρι)

1,5 φακελάκι στεγνή μαγιά (αφού τη διαλύσουμε σε λίγο χλιαρό νερό και την αφήσουμε 5 λεπτά να "φουσκώσει")

1 κουταλάκι κοπανισμένα κανελογαρίφαλα

250γρ (ή και περισσότερο) σταφίδες μαύρες

Διαδικασία:

Σε μια λεκανίτσα ρίχνουμε το αλεύρι. Κάνουμε μια λακουβίτσα στο κέντρο και προσθέτουμε τη μαγιά, το λάδι, τη ζάχαρη και ανακατεύοντας προσθέτουμε σιγά-σιγά το κανελόζουμο μέχρι η ζύμη να μπορεί να πλάθεται. Μετά φτιάχνουμε τα "ανθρωπάκια" (στη φωτογραφία είναι παραλλαγές από διάφορα σχέδια που κάνουν, ανάλογα με την τοποθεσία), στην "κοιλίτσα" των οποίων, παραχώνουμε και τις σταφίδες. Τα τοποθετούμε σε λαδωμένο ταψί και τα αφήνουμε να φουσκώσουν περίπου δύο ώρες. Τα βρέχουμε με ζαχαρόνερο και τα αφήνουμε να ψηθούν σε προθερμασμένο φούρνο (180 βαθμούς περίπου) για καμιά ωρίτσα (μέχρι να ροδίσουν). Μερικοί βάζουν και σουσάμι. Για ματάκια, αλλού βάζουν γαρίφαλα, αλλού ρεβύθια, αλλού σταφίδες, κ.λ.π.

Για περισσότερα σχετικά με Λαζαρίνες και Λαζαράκια σε περασμένων κι επομενων ετών εγγραφές μου, πατάτε εδώ:

Λαζαρινες του Πηλίου
Λαζαρινες, Λαζαροι και Λαζαρακια
Λαζαρινες στο βουνο του Χείρωνα
Οι Λαζαρινες μας στο Πήλιο