του Θ.Πετσάλη-Διομήδη
"... Μια τέτοια νύχτα, κονταυγή, αφού έριξε το πρώτο χιόνι ώρες κι ώρες και σαβανώθηκε η γης όλη, στην Αγιά-Τριάδα απάνω, στο ξωκλήσι, στη ραχούλα, γίνηκε κατιτί παράξενο, που κανένας δεν το ξέρει ακόμα.
Απ'το πολύ το χιόνι, καθώς στοιβάχτηκε και βάραινε στα κεραμίδια, άκρη-άκρη τη στέγη, εκεί στο γείσωμα όπου είναι του κιρκινεζιού η φωλιά, λυγίσανε και σπάσανε, πολυκαιρισμένα και σαρακοφαγωμένα και σάπια, τα ξύλα κι ήρθανε κάτω καταγής ένα κομμάτι γείσο, με τα κεραμίδια και μ'ολάκερη τη φωλιά των κιρκινεζιών.
Δεν είχε χαράξει ακόμα, μόνο που το σκοτάδι ξάσπριζε λίγο, πες από τη λαμπεράδα του χιονιού, πες από το πρώτο μήνυμα της αυγούλας.
Ξάφνου, μες στη νεκροσιγαλιά, κατρακυλάει η φωλιά με τα κεραμίδια και τα σαπιόξυλα και, πέφτοντας, σκουντουφλάει απάνω στην καμπάνα. Η καμπάνα σαν να βαριαστέναξε, όχι λυπητερά, μήτε και χαρούμενα, μα έτσι νοσταλγικά, θαρρείς κι ήταν ο καημός, που τόσον καιρό την είχανε στερήσει τη λαλιά της.
Κυλίστηκε χάμω η φωλιά, μέσα στα χιόνια. Τα κιρκινέζια φέρνουνε βόλτες ολόγυρα μες στο θαμποσκόταδο κράζοντας. Κι ο αχός της χτυπημένης καμπάνας φτεροκόπησε και πέταξε κι αλάργεψε πέρα από τη ράχη, ως στον κάμπο κάτω, κι ως το Περαχώρι, και πιο πέρα ακόμα, σα φωνή, σαν πρόσκληση, σα χαίρε, κι ύστερα έσβησε γοργά, αλαφρότερη κι από πνοή.
Και κανένας δεν την άκουσε."
(Θ.Πετσάλης-Διομήδης, "Η καμπάνα της Αγίας Τριάδας", εκδ.Εστίας)
[βλέπε και:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου